«Το νερό που υπάρχει δε φτάνει για όλους. Τελειώνουν τα τρόφιμα, τα φάρμακα. Δεν υπάρχει ηλεκτρικό και επικοινωνίες. Δεν ξέρουμε τι συμβαίνει αλλού. Ξέρουμε μόνο ότι βομβαρδιζόμαστε διαρκώς και δεν μπορούμε να πάμε ούτε από το ένα σπίτι στο άλλο. Δεν μπορούμε να θάψουμε τους νεκρούς μας, τους έχουμε στα υπόγεια των σπιτιών. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τους τραυματίες και τους αρρώστους, πεθαίνουν στα χέρια μας. Σε όλο το χωριό, πλέον, υπάρχουν μόνο 2 κινητά τηλέφωνα που έχουν μπαταρία. Σε λίγο δε θα έχουμε καν επικοινωνία με τον έξω κόσμο».

Η εναγώνια έκκληση έρχεται από τον εκπρόσωπο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στο χωριό Ρμέις, του Νοτίου Λιβάνου. Είναι χριστιανικό χωριό. Εχει γίνει καταφύγιο για τους σιίτες κατοίκους των γύρω περιοχών. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, εκεί συνωστίζονται πλέον περισσότερες από 10.000 ψυχές. Η διαφορά θρησκείας δεν παίζει ρόλο. Οι ντόπιοι έχουν ανοίξει τα σπίτια τους. Σε δύο τρία δωμάτια στοιβάζονται 3 ή 4 οικογένειες, συχνά περισσότερα από 50 άτομα. Η κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από απελπιστική.

Ο ισραηλινός στρατός με φυλλάδια ζήτησε από τους κατοίκους του Νοτίου Λιβάνου να εγκαταλείψουν τις εστίες τους προς βορρά. Ταυτόχρονα, τους χτυπά ανελέητα από αέρος, αποκόπτοντας κάθε δυνατότητα μετακίνησης. Ο Ερυθρός Σταυρός παρακαλά εναγωνίως να σταματήσουν για λίγο οι βομβαρδισμοί, για να μπορέσει να απομακρύνει τους χιλιάδες αμάχους από την κόλαση. Η έκκληση φυσικά δεν έχει εισακουστεί...

Δώδεκα ημέρες αδιάλειπτου σφυροκοπήματος από αέρος, θαλάσσης και εδάφους. Δώδεκα ημέρες και δεκάδες τόνοι βομβών έχουν κυριολεκτικά ακρωτηριάσει το σώμα του Λιβάνου, γυρνώντας τον πολύ πίσω στο χρόνο. Η χώρα, που προσπαθούσε ακόμη να στηριχτεί και πάλι στα πόδια της μετά τον εμφύλιο, έχει, ήδη, γυρίσει στο χείλος της αβύσσου. Αν τις πρώτες ημέρες οι οικονομικές απώλειες υπολογίζονταν σε τουλάχιστον 100.000 δολάρια ημερησίως, μόνο από τον τομέα του τουρισμού, πλέον το μέτρημα δεν έχει καμία σημασία, αφού η χώρα δεν έχει καν υποδομές.

Οσο για την ανθρώπινη πλευρά της καταστροφής; Δε χρειάζεται κανείς να έχει πολύ μυαλό για να μπορέσει να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει σε ζωές και πόνο ο καθημερινός 24ωρος βομβαρδισμός μιας χώρας. Οι σκηνές που φθάνουν στις οθόνες μας δε χρειάζονται σχόλια. Ισοπεδωμένα οικοδομικά τετράγωνα, κατεστραμμένες πολυκατοικίες, λάμψεις μέσα στη νύχτα, επαναληπτικός ήχος εκρήξεων.

Το κλάμα των μωρών, ο θρήνος των γονιών, τα διαμελισμένα κορμιά, τα σύννεφα σκόνης. Ο πόνος και η απόγνωση στο βλέμμα, οι απέλπιδες προσπάθειες σωτηρίας. Στα καραβάνια των προσφύγων που πλήττονται από ισραηλινές βόμβες. Στα κύματα των χιλιάδων που στοιβάζονται στα λιμάνια αναζητώντας μια θέση στα ξένα πλοία για οπουδήποτε, αρκεί να μη βρέχει θάνατο.

Οι ισραηλινές φονικές επιχειρήσεις δε φαίνεται να βαίνουν προς το τέλος τους. Μάλλον βαίνουν προς κλιμάκωση. Αν στην αρχή υπήρχαν από ορισμένους αμφιβολίες, πλέον είναι σαφές από την τροπή των ισραηλινών επιθέσεων ότι η σύλληψη των 2 Ισραηλινών στρατιωτών, την περασμένη εβδομάδα από τη «Χεζμπολάχ», ήταν απλώς το πρόσχημα για την εξαπόλυση ενός σχεδόν ολοκληρωτικού πολέμου, όπως άλλωστε έγινε και στην περίπτωση της Λωρίδας της Γάζας, που σφυροκοπιέται καθημερινά από τις 25 Ιουνίου και μετά. Είναι ξεκάθαρο πια ότι ο ισραηλινός στρατός, σαν έτοιμος από καιρό, δεν πλήττει στόχους της «Χεζμπολάχ», αλλά ολόκληρη τη χώρα και το λαό της, θέτοντας εξαιρετικά επικίνδυνο φιτίλι σε ολόκληρη την περιοχή.

Και μπορεί αρχικώς οι εκτιμήσεις ορισμένων αναλυτών να έμοιαζαν ακραίες, αλλά πλέον επιβεβαιώνονται από την ίδια την ισραηλινή κυβέρνηση. Η υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι κατέστησε σαφές ότι αυτό που συμβαίνει στο Λίβανο «είναι η προσπάθεια υλοποίησης ενός κοινού στόχου του Ισραήλ και της διεθνούς κοινότητας: η δημιουργία νέων πολιτικών δεδομένων σε ολόκληρη την περιοχή».

Σε απλά ελληνικά, φαίνεται ότι ισραηλινός στόχος είναι να απωθηθεί το σύνολο του λιβανικού, κυρίως σιιτικού, πληθυσμού του νότου προς βορρά. Η ερήμωση του νότου θα διευκολύνει το έργο του ισραηλινού στρατού κατά της «Χεζμπολάχ», ενώ παράλληλα θα προκαλέσει ανθρωπιστική ασφυξία στις κεντρικές και βόρειες λιβανικές περιοχές. Εκτιμάται, προφανώς, ότι οι, ούτως ή άλλως, εξαιρετικά εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα στις διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες της χώρας θα καταρρεύσουν υπό την πίεση της καμένης γης. Ετσι, πιθανότατα, με έναν εμφύλιο, η κατάσταση «θα ξεκαθαριστεί από τους τρομοκράτες». Αλλωστε, πολλοί είναι πρόθυμοι να σπεύσουν σε βοήθεια (και υλική) των δυνάμεων εκείνων που θα «αντιμετωπίσουν τους τρομοκράτες της Χεζμπολάχ».

Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι εμφανές ότι πιέζει και η Ουάσιγκτον. Εχοντας υιοθετήσει πλήρως την ισραηλινή επιχειρηματολογία, πιέζει, επί της ουσίας, τη φιλοαμερικανή πλειοψηφία της νέας λιβανικής βουλής και κυβέρνησης να στρέψει τα όπλα κατά των ομοεθνών της. Πιθανώς, με τον τρόπο αυτό, εκτιμά ότι ακρωτηριάζει τους «μοχλούς πίεσης» που διατείνεται ότι διαθέτουν Συρία - Ιράν στην ευρύτερη περιοχή για να μπορέσει να προχωρήσει στην περαιτέρω ασφυξία των δύο αυτών ηγεσιών, με στόχο, φυσικά, την πλήρη υποταγή τους στο βωμό των σχεδίων για την «ευρεία Μέση Ανατολή».

Οι ισραηλινο-αμερικανικοί σχεδιασμοί τίθενται σε εφαρμογή ανεμπόδιστα, καθώς η «διεθνής κοινότητα» παραμένει σιωπηλή απέναντι στις σφαγές, συναινώντας προφανώς στην κυνική άποψη του Αμερικανού πρέσβη στον ΟΗΕ, Μπόλτον, ότι «οι νεκροί του Ισραήλ από τις τρομοκρατικές επιθέσεις δεν μπορούν ηθικά να ισοσκελιστούν με τους νεκρούς Λιβανέζους από τις επιχειρήσεις της ισραηλινής αυτοάμυνας»! Η ΕΕ και η Ρωσία, συμφωνώντας με την άποψη Ανάν για ανάπτυξη διεθνούς δύναμης στην περιοχή, αλλά μην τολμώντας να απαιτήσουν και να επιβάλουν ένα τέλος στο έγκλημα, αποπειρώνται απλώς να αναλάβουν και αυτές ένα ρόλο στη φλεγόμενη περιοχή, λειτουργώντας, ουσιαστικά, ως το μακρύ χέρι του Τελ Αβίβ στις αμετροεπείς παρεμβάσεις του στα εσωτερικά των γειτονικών χωρών.

Το ζήτημα είναι, όμως, ότι οι σχεδιασμοί αυτοί δεν έχουν απαραίτητα ευθύγραμμη πορεία. Οι συνέπειες και οι παρενέργειές τους, πιθανώς, θα φέρουν τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ επιδιώκουν. Μέχρι στιγμής, στο Λίβανο, οι αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις δεν έχουν στρέψει τα όπλα ο ένας εναντίον του άλλου (παρά τις προσπάθειες υποδαύλισης ακόμη και από χαλκευμένες εμπρηστικές δηλώσεις που αποδίδονται στον πρωθυπουργό ή σε άλλους αξιωματούχους).

Αντίθετα, έχουν υιοθετήσει μια κοινή στάση που ζητά άμεση εκεχειρία και αποδέχεται τον αφοπλισμό της «Χεζμπολάχ», μόνο αν το Ισραήλ εφαρμόσει, επίσης, διεθνείς αποφάσεις που το αφορούν: αποχώρηση από τα κατεχόμενα αγροκτήματα Σεμπάα (και από το σύνολο των αραβικών εδαφών, συμπεριλαμβανομένων των παλαιστινιακών), απελευθέρωση των, επί δεκαετίες, Λιβανέζων κρατουμένων. Μάλιστα, ο Λιβανέζος πρωθυπουργός υπενθύμισε ότι «η Χεζμπολάχ δημιουργήθηκε ως ανάγκη μετά την ισραηλινή εισβολή το 1982. Τώρα, η ισραηλινή στρατιωτική δράση την ενισχύει».

Ο στρατός του Λιβάνου έλαβε εντολή να πολεμήσει τις ισραηλινές δυνάμεις σε περίπτωση ισραηλινής ευρείας χερσαίας εισβολής, στο πλευρό των μαχητών της «Χεζμπολάχ». Μια τέτοια εξέλιξη αναμενόταν ακόμη και μέσα στο Σαββατοκύριακο. Ο λιβανικός λαός έχει ακόμη νωπές τις μνήμες από τον εφιάλτη του εμφυλίου και προς το παρόν δε δείχνει διατεθειμένος να τις αναβιώσει.

Την ίδια ώρα, αλληλεγγύη στους Λιβανέζους εκφράζουν στους δρόμους των αραβικών χωρών (Αίγυπτος, Κουβέιτ, Μπαχρέιν, Ιορδανία, Ιράν, Συρία), σουνίτες και σιίτες μουσουλμάνοι μαζί. Ακόμη και στο Ιράκ, όπου μετά από μήνες προβοκατόρικων επιθέσεων κατά αμάχων των δύο δογμάτων μια εμφύλια σύρραξη δε μοιάζει απίθανη, σιίτες και σουνίτες διαδήλωσαν μαζί κατά του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Διαδηλώσεις αλληλεγγύης και σε πολλές άλλες χώρες: Γαλλία, Ισπανία, Βενεζουέλα, Ιταλία, Ελλάδα, Γερμανία, Χιλή, Ελβετία, ακόμη και σε Ισραήλ - ΗΠΑ.

Κοινό χαρακτηριστικό, παντού, η οργή που στρέφεται όχι μόνο κατά των κατοχικών δυνάμεων, αλλά και κατά των ντόπιων κυβερνήσεων που συναινούν στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις της Ουάσιγκτον ή του Τελ Αβίβ. Η φωτιά που κατακαίει το Λίβανο, σήμερα, δεν είναι τόσο εύκολο, όσο κάποιοι σχεδιάζουν, να περιοριστεί μόνο εκεί, ούτε να κάψει μόνο όσους επιθυμούν οι εμπρηστές. Και αυτό είναι ένα μάθημα που οι ισραηλινές ηγεσίες, τουλάχιστον, θα έπρεπε να έχουν μάθει τόσα χρόνια που προσπαθούν «να επιβάλουν τη δική τους ειρήνη» με τα όπλα και τον όλεθρο, αποτυγχάνοντας διαρκώς.