Αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ αποτελούμενη από τους συντρόφους, Δημήτρη Γόντικα, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Μπ. Αγγουράκη, μέλος της ΚΕ του Κόμματος και Δ. Καραγιάννη, μέλος της Συντακτικής Επιτροπής και υπεύθυνο του Διεθνούς Τμήματος του «Ριζοσπάστη», βρίσκεται στο Καράκας της Βενεζουέλας, όπου πήρε μέρος, μετά από πρόσκληση του ΚΚ Βενεζουέλας, στο διεθνές ιδεολογικό σεμινάριο με θέμα «Ο επιστημονικός σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα». Στη συνέχεια, η αντιπροσωπεία παραβρίσκεται στο 12ο Συνέδριο του ΚΚ Βενεζουέλας, που θα διαρκέσει μέχρι στις 24 του Ιούλη 2006.

Η παρέμβαση του Δημήτρη Γόντικα, στο σεμινάριο του ΚΚ Βενεζουέλας εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, έχει ως εξής:

«Ευχαριστούμε κατ' αρχήν το ΚΚ Βενεζουέλας για την πρόσκληση να συμμετάσχουμε σε αυτό το διεθνές ιδεολογικό σεμινάριο και χαιρετίζουμε όλους τους συντρόφους, εκπροσώπους Κομμουνιστικών Κομμάτων και Επαναστατικών κινημάτων που παραβρίσκονται εδώ.

Είναι σημαντική η πρωτοβουλία αυτή, γιατί οι εξελίξεις στη Λατινική Αμερική συγκινούν ευρύτερα στρώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, αλλά και γιατί θα εμπλουτίσουμε την πείρα μας από τις επεξεργασίες και την πρακτική του ΚΚ Βενεζουέλας από τις επιτυχίες και τα νέα ζητήματα που αναδεικνύονται στην πορεία των αντιιμπεριαλιστικών αλλαγών στη Βενεζουέλα, της όξυνσης της ταξικής πάλης και της ιδεολογικής διαπάλης για την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.

Το Κόμμα μας ασχολήθηκε αμέσως μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, διατύπωσε πρώτους προβληματισμούς για τις αιτίες της ήττας, ασχολήθηκε με την παραπέρα επεξεργασία του προγράμματος, με στόχο το σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα, συνεχίζουμε να μελετάμε τα ζητήματα αυτά, θεωρούμε ότι πρέπει να αποτελούν βασικό θέμα μελέτης, συζητήσεων και προβληματισμού ανάμεσα σε Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, μια συζήτηση που νομίζουμε ότι πρέπει πιο συστηματικά να προγραμματίσουμε και να αναπτύξουμε.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι:

Η ιστορική προσφορά του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα αποτελεί μεγάλη κληρονομιά για το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα και παρακαταθήκη για το μέλλον και ως τέτοια πρέπει να την υπερασπιζόμαστε και κριτικά να διδασκόμαστε, να αντλούμε δύναμη και πείρα.

Η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων διεθνώς δε μεταβάλλει το χαρακτήρα της εποχής μας, που είναι εποχή μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η πεποίθησή μας αυτή βασίζεται στη λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού που επιβεβαιώνεται πολύπλευρα, στη φύση του ως η ανώτατη και τελευταία βαθμίδα του καπιταλισμού. Επίσης, παίρνουμε υπόψη την εμπειρία της καθημερινής πρακτικής που επιβεβαιώνει τα τυπικά του χαρακτηριστικά, την ανισόμετρη ανάπτυξη, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις και αποδείχνεται από την όξυνση όλων των αντιθέσεων μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, την όξυνση όλων των προβλημάτων των εργαζομένων στον καπιταλιστικό κόσμο.

Βασίζεται στις ίδιες τις εξελίξεις, στις επιτυχίες της σοσιαλιστικής Κούβας και στα κοινωνικά βήματα στη Βενεζουέλα που δείχνουν ότι δεν μπορούν να υπάρχουν μέτρα προς όφελος των εργαζομένων χωρίς βαθιές ρίξεις, αλλά και στις αποτυχίες του κινήματος που κατά βάση έχουν να κάνουν με παραγνώριση των νομοτελειών της ταξικής πάλης.

Στα στοιχεία αυτά, και στη μαζική απόρριψη, αρχικά σε χώρες της Λατινικής Αμερικής τώρα και της Ευρώπης, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, εδράζεται η αντικειμενική δυνατότητα της διάρρηξης της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και της νικηφόρας πραγματοποίησης της σοσιαλιστικής επανάστασης. Υπερασπίζοντας τον λενινισμό υπερασπίζουμε την αξιοπιστία του επαναστατικού μας σχεδίου και προοπτικής.

Στα πλαίσια αυτής της προοπτικής υπολογίζουμε το γεγονός ότι πλατιές εργατικές και λαϊκές δυνάμεις πρέπει να ωριμάσουν και να προετοιμαστούν, υπολογίζουμε το συσχετισμό δύναμης, αλλά ταυτόχρονα αξιολογούμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, συσπείρωσης και ανόδου της ταξικής πάλης έξω από την αδιάκοπη πάλη, ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Η δυνατότητα που υπάρχει σήμερα, στο έδαφος των αυξανόμενων και σύνθετων αντιθέσεων που πυροδοτεί ο ιμπεριαλισμός, να συσπειρωθούν ευρύτερες δυνάμεις στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό συνδέεται πιο οργανικά με την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να γίνει δυνατή η ικανοποίηση βασικών κοινωνικών αναγκών, χωρίς πάλη για την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής.

Η τάση της ταξικής πάλης κατευθύνεται όλο και περισσότερο προς την κατεύθυνση της λύσης της βασικής αντίθεσης. Ο ρόλος της εργατικής τάξης και του κινήματός της, των κομμάτων της εργατικής τάξης, ο ταξικός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος αποτελούν παράγοντες αυξανόμενης σημασίας ακόμα και για τη δυνατότητα οικοδόμησης βιώσιμων συμμαχιών σε αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Οι κομμουνιστές πρέπει να διατηρούν την πλήρη αυτοτέλειά τους, για να μπορούν να παίξουν το ρόλο τους και να φέρουν σε πέρας τα σύνθετα και δύσκολα καθήκοντα της ταξικής πάλης. Να οξύνουν το μέτωπο και την αντιπαράθεσή τους με τις διάφορες σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές πολιτικές που σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν και να εγκλωβίσουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα σε δρόμους που δε θα αμφισβητούν ριζικά το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης, που θεωρούν ότι μπορεί να υπάρξει ένας "καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο".

Κοινός παρονομαστής των σοσιαλδημοκρατικών και οπορτουνιστικών ιδεολογημάτων είναι η συσκότιση του χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού ως μονοπωλιακού καπιταλισμού, του οποίου η ιστορική συνέχεια είναι ο σοσιαλισμός.

Απορρίπτουμε απόψεις που θεωρούν πως το λεγόμενο "κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης" σηματοδοτεί το τέλος του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Αντιλήψεις που προβάλλονται για ένα "σοσιαλισμό" με καπιταλιστική αγορά, που θα διατηρεί τη μονοπωλιακή ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, στην ουσία προβάλλουν μια ουτοπία ενός καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Σύμφυτες με αυτές τις απόψεις είναι αντιλήψεις που αντιπαραθέτουν το κοινωνικό στο πολιτικό, που υποτιμούν, υποβιβάζουν ακόμα και αρνούνται την ανάγκη της πολιτικής πάλης και της ύπαρξης ενός ικανού κομμουνιστικού κόμματος για τη λύση του ζητήματος της εξουσίας.

Αποδείχτηκε ακόμη ότι οι εθνικές και ιστορικές ιδιαιτερότητες, που ασφαλώς υπάρχουν και πρέπει να παίρνονται σοβαρά υπόψη στην επεξεργασία της στρατηγικής, δεν αναιρούν τις νομοτέλειες του καπιταλισμού, της ταξικής πάλης και τελικά της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Τα κοινωνικά προγράμματα, οι αλλαγές που προϋπέθεταν τα προγράμματα αυτά και κυρίως η ανάγκη για βάθεμα των αλλαγών αυτών, η όξυνση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της ταξικής πάλης δεν είναι τυχαίο κατά τη γνώμη μας ότι ανέδειξαν την πλατιά συζήτηση για το σοσιαλισμό και τα βασικά στοιχεία που τον καθορίζουν. Οι εμπειρίες σας θα είναι μια σημαντική συμβολή στην άνοδο του διεθνούς κινήματος, μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της σπέκουλας που καλλιεργείται από ορισμένες δυνάμεις που αναφέρονται μεν στο σοσιαλισμό, αλλά δρουν σε εντελώς άλλη κατεύθυνση.

Οσον αφορά στη χώρα μας, εμείς θεωρούμε ότι η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δημοκρατική γραμμή πάλης και η οικοδόμηση του αντίστοιχου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου συμβάλλουν στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που βοηθάει να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ο αγώνας αυτός συνδέεται περισσότερο και εντάσσεται οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Περικλείει ρήξεις, οι οποίες υπονομεύουν τα θεμέλια της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Δημιουργεί προϋποθέσεις για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους σύμμαχους της.

Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ επισημαίνει με ποιους πιθανούς δρόμους και μορφές θα επιλυθεί το βασικό, το πρόβλημα της πολιτικής εξουσίας. Κάνουμε προσπάθεια να εξοπλίσουμε από τώρα το εργατικό κίνημα, ώστε να αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες ώθησης προς τα εμπρός, να έχει ετοιμότητα μπροστά σε πιθανές εξελίξεις. Επιδιώκουμε να αξιοποιούμε την πείρα των επαναστάσεων του 20ού αιώνα, τη σημερινή πείρα, αποφεύγοντας τη μονομέρεια ή την απολυτότητα.

Οι κοινωνικοπολιτικές αναμετρήσεις, οι ταξικές συγκρούσεις, θα φέρνουν στην επιφάνεια, στην ημερήσια διάταξη, το πρόβλημα της εξουσίας. Το ΚΚΕ σταθερά προσπαθεί να πείθει ότι δεν αρκεί να φύγουν τα αστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους από το τιμόνι της διακυβέρνησης. Οτι πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του, να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που σε τελευταία ανάλυση δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική εξουσία.

Το επαναστατικό άλμα βέβαια δεν καθορίζεται από τη δικιά μας επιθυμία. Πρέπει να υπάρχουν οι αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ο συσχετισμός δυνάμεων καθορίζει σε κάθε φάση τις κατακτήσεις του εργατικού λαϊκού κινήματος.

Σε συνθήκες ανόδου του λαϊκού κινήματος, κορύφωσης της ταξικής πάλης, όταν έχει ξεκινήσει η επαναστατική διαδικασία, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, που έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του εργαζόμενου λαού. Μια τέτοια εξουσία θα ταυτίζεται, ή θα τη χωρίζει τυπική απόσταση από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο, χωρίς να έχουν διαμορφωθεί οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα. Η δρομολόγηση κυβερνητικών μέτρων ανακούφισης του λαού, ενάντια στο πολυεθνικό κεφάλαιο, της εξάρτησης, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, είναι δυνατόν να συσπειρώνουν και να πείθουν για την ανάγκη γενικότερης ρήξης. Το ΚΚΕ επιδιώκει μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της, το πρόγραμμά της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση, να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας.

Το διάστημα, μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα μπρος, μάλλον δε θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα μέχρι σήμερα έχει δείξει ότι είναι βραχύχρονο. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική συνολική πορεία, ώστε η κυβέρνηση να στηρίζεται γερά, σταθερά και ενεργητικά στη λαϊκή παρέμβαση, στη λαϊκή κινητοποίηση, τότε το πιθανότερο είναι να ανατραπεί, κάτω από τη συστηματική αντίδραση της αστικής τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση και επέμβαση. Βέβαια, η ανατροπή της δε σημαίνει υποχρεωτικά και συνολικό πισωγύρισμα, αφού δεν αποκλείεται να γίνει αυτή η απόπειρα ανατροπής και παράγοντας για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη να ανατραπεί ριζικά το καπιταλιστικό σύστημα.

Και στην πρώτη και πολύ περισσότερο στη δεύτερη περίπτωση το κλειδί θα είναι ο ρόλος της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ, αλλά και η στάση των μεσαίων στρωμάτων.

Το κύριο θεωρούμε ότι είναι το Μέτωπο, με την καθοδήγηση του πιο μαχητικού και έμπειρου τμήματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, να κατακτά την ικανότητα να εναλλάσσει έγκαιρα όλες τις μορφές πάλης για να αντιμετωπίσει την αντίδραση και την αντεπίθεση που θα δεχτεί από την κυρίαρχη τάξη της χώρας και τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που θα θελήσουν να ανακόψουν μέτρα που υποσκάπτουν το σύστημα και οδηγούν στη δημιουργία του επαναστατικού εργατικού κράτους.

Η μορφή που θα πάρει το επαναστατικό κράτος, θα λυθεί μέσα στην επαναστατική πάλη. Η ουσία του είναι η κυριαρχία της εργατικής τάξης, που μαζί με τους συμμάχους της καλείται να πραγματοποιήσει την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και το γιγάντιο έργο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Να εφαρμόσει πλατιά δημοκρατία για τους εργαζόμενους, οι οποίοι πρώτη φορά αποκτούν δύναμη να υπερνικήσουν την αντίσταση των εκμεταλλευτριών τάξεων και των ιμπεριαλιστών. Η μορφή της νέας εξουσίας θα επηρεάζεται και από τη δράση άλλων παραγόντων, όπως η διάταξη των ταξικών δυνάμεων, το επίπεδο της οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, ο συσχετισμός σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, το επίπεδο συνειδητότητας του λαού, οι ιδιομορφίες της χώρας. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θα είναι μορφή ανώτερης δημοκρατίας, σε ριζική αντίθεση με τη δικτατορία των μονοπωλίων, του μεγάλου κεφαλαίου, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η βία της εξουσίας μιας μειοψηφίας σε βάρος του λαού.

Το ΚΚΕ απευθύνεται στον ελληνικό λαό, ιδιαίτερα στην εργατική τάξη και τα πιο καταπιεσμένα και φτωχά στρώματα του λαού με την έκκληση να συνειδητοποιήσουν και να αναλάβουν την υποχρέωση να συγκροτήσουν ένα παλλαϊκό κοινωνικοπολιτικό μέτωπο πάλης που στο επίκεντρό του θα έχει την αντίθεση και τη ρήξη με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και την ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Εναν αυτόνομο πόλο από τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν και διαχειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα, που στρώνουν το δρόμο για να περνάνε οι επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Το ΚΚΕ, δουλεύοντας για την ανάπτυξη της ενότητας και της μαχητικότητας του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης διατηρεί, παράλληλα, την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική αυτοτέλειά του. Θεωρεί άμεσο πρακτικό καθήκον να εκθέτει ανοιχτά στο λαό το πρόγραμμά του, να προβάλλει την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.

Σε αυτήν την πορεία, μέσα σε αυτήν την πάλη, σημαντικό ρόλο παίζει και ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων, σημαντικό ρόλο μπορεί να διαδραματίσει η διεθνής αλληλεγγύη και συνεργασία του κομμουνιστικού και ευρύτερα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Ιδιαίτερα μάλιστα σήμερα, αν πάρουμε υπόψη το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο ιμπεριαλισμός έχει επεξεργασμένη και ενιαία στρατηγική απέναντι στο εργατικό λαϊκό κίνημα, απέναντι στους λαούς και τις χώρες που τους θεωρεί "τρομοκράτες", αναδείχνεται πιο επείγουσα και αναγκαία και η διαμόρφωση της ενιαίας στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατά περιοχή, ήπειρο, παγκόσμια. Το γεγονός αυτό, καθόλου δεν έρχεται σε αντίθεση με την ευθύνη που έχει κάθε κόμμα για τη χώρα του, στη βάση της συνθετότητας που έχει η ταξική πάλη σε κάθε χώρα.

Σήμερα, παρά τα βήματα που έχουν σημειωθεί, το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα παραμένει οργανωτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο, βρίσκεται ακόμα σε κρίση. Εξακολουθούν να ασκούνται πιέσεις στην κατεύθυνση της ενσωμάτωσης στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, της διάχυσης των ΚΚ και της κομμουνιστικής ταυτότητας σε ευρύτερα σχήματα "της αριστεράς", της απεμπόλησης της πολιτικής και ιδεολογικής αυτοτέλειας. Στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος συνεχίζεται η διαπάλη ανάμεσα στις επαναστατικές κομμουνιστικές απόψεις και τις ρεφορμιστικές, οπορτουνιστικές.

Μια σειρά μαζικές κινητοποιήσεις και μεγάλες πολιτικές και ταξικές μάχες που έγιναν στην Ευρώπη δείχνουν πως μέσα από αυτήν την πάλη ωριμάζουν περισσότερο οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που μέσα από τον αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό και δημοκρατικό αγώνα βλέπουν ότι μοναδική κατάληξη είναι ο σοσιαλισμός.

Με τα παραπάνω σχετίζεται και η στάση των κομμουνιστών απέναντι σε κινήματα και δομές όπως είναι τα κοινωνικά φόρουμ. Εμείς χαιρετίσαμε τις πρώτες κινητοποιήσεις που εξέφραζαν κύμα αγανάκτησης και διαμαρτυρίας, παρά τον ασαφή προσανατολισμό τους και υπογραμμίσαμε τη διαφορετικότητα ρευμάτων που υπήρχαν. Υποστηρίξαμε ότι η διαπάλη ανάμεσα στα διαφορετικά ρεύματα θα ήταν σκληρή και η έκβασή της θα έκρινε τη δυνατότητα να αναδυθεί ένα ριζοσπαστικό αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ή θα κυριαρχούσαν συναινετικές και συμβιβαστικές δυνάμεις που θα οδηγούσαν το ανερχόμενο κίνημα σε μια κάμψη. Ομως, από την πρώτη στιγμή, όταν το κίνημα αυτό απόκτησε ένα κύρος, διείσδυσαν μελετημένα δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας ακόμα και κυβερνητικές, οπορτουνιστές και αντικομμουνιστές, που ήθελαν τους εργαζόμενους να αγωνίζονται στα δικά τους μέτρα, είδαν την ευκαιρία να χειραγωγήσουν το ασαφές αυτό κίνημα.

Γι' αυτό και δε συμφωνήσαμε στις προτάσεις που ήθελαν το πολυποίκιλο αυτό κίνημα να εγκλωβιστεί σε μια ενιαία δομή. Ταυτόχρονα, πήραμε μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις, συμμετείχαμε σε ορισμένες εκδηλώσεις αλληλεγγύης, πήραμε μέρος σε ιδιαίτερες συναντήσεις που πραγματοποίησαν κομμουνιστικά κόμματα, στηρίξαμε όσο μπορούσαμε τις ριζοσπαστικές δυνάμεις.

Ομως αρνηθήκαμε τη συμμετοχή στις δομές των φόρουμ, όχι γιατί υπήρχαν διαφορετικές δυνάμεις, αλλά γιατί ήταν φανερό ότι η χειραγώγηση είχε σφραγίσει από την αρχή τις δραστηριότητες. Η πορεία των φόρουμ, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, είναι φθίνουσα. Οπου εμφανίζεται μια δυναμική δεν οφείλεται στην καθοδήγηση των επάνω, αλλά στα κινήματα που φουντώνουν στις διάφορες χώρες σε αντίθεση με την πολιτική των κυβερνήσεων και την πολιτική των ΗΠΑ. Ορισμένα κόμματα θεωρούν ότι η συμμετοχή σηματοδοτεί την προσπάθεια επηρεασμού προς θετική κατεύθυνση, από τα μέσα.

Η δική μας πείρα δείχνει ότι η συμμετοχή αξιοποιείται προς την ενίσχυση των ηγετικών δυνάμεων που στηρίζονται από μηχανισμούς των πολυεθνικών και ορισμένων κυβερνήσεων που κάθε άλλο παρά κίνημα κατά των ιμπεριαλιστικών επιλογών θέλουν. Είναι δυνάμεις που χρησιμοποιούν τη διεθνιστική δράση με θολά και αμφιλεγόμενα συνθήματα, προκειμένου να βελτιώσουν το προφίλ τους στο εσωτερικό. Νέες οργανώσεις και πρωτοβουλίες εμφανίζονται, ταξικοί αγώνες γίνονται, εκδηλώσεις αλληλεγγύης υπάρχουν. Το κριτήριο της συμμετοχής δεν μπορεί να είναι αν συμφωνούμε σε όλα, αλλά αν δυναμώνει η συσπείρωση δυνάμεων και η πείρα μέσα από την κοινή δράση. Είναι άλλο ζήτημα η ποικιλομορφία τάσεων σε ένα κίνημα στα πρώτα βήματά του και άλλο πράγμα ο εγκλωβισμός σε ένα "κίνημα" που έχει ήδη χειραγωγηθεί.

Βεβαίως και στις δραστηριότητες των φόρουμ, ιδιαίτερα σε περιοχές που το κίνημα βρίσκεται σε ανοδική πορεία, παίρνουν μέρος αγωνιστικές δυνάμεις, αγωνιστές καλής θέλησης, ενώ δε συμβαίνει έτσι στην Ευρώπη. Το ζήτημα αυτό θεωρούμε ότι πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο συντροφικού διαλόγου και ανταλλαγής της πείρας. Το ζητούμενο είναι να συμβάλουμε στην ανάπτυξη ενός ισχυρού διεθνούς μετώπου συμμαχίας των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων.

Και η ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού κινήματος περνάει κυρίως μέσα από την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων που χαρακτηρίζουν το κομμουνιστικό κίνημα. Η υπεράσπιση της κομμουνιστικής ταυτότητας και η διαπάλη με τον οπορτουνισμό αποτελούν απαραίτητη και αναγκαία συνθήκη για την προώθηση της υπόθεσης του σοσιαλισμού. Χρειάζεται να αναδειχτεί πιο αποφασιστικά και διακριτά η κομμουνιστική άποψη, ένας κομμουνιστικός πόλος που θα αντιμετωπίζει συλλογικά και συντονισμένα τις δυσκολίες και τα προβλήματα της πάλης, θα αποτελεί τον καταλύτη του αντιιμπεριαλιστικού, αγώνα, των διάφορων λαϊκών κινημάτων και οργανώσεων, διεθνώς.

Ευχαριστούμε άλλη μια φορά για την πρόσκληση στο τόσο απαραίτητο και ενδιαφέρον σεμινάριο. Ευχόμαστε νέες επιτυχίες στην κοινή πάλη μας».