Χιλιάδες ΚΝίτες και ΚΝίτισσες από όλη την Ελλάδα άφησαν για λίγο πίσω τους την καθημερινή μάχη που δίνουν στα αμφιθέατρα, στα πεζοδρόμια, στα συνδικάτα και στη γειτονιά τους και «πήραν στο κατόπι» τα χνάρια του ένδοξου αγώνα των μαχητών του ΔΣΕ. Για ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα ασυμβίβαστης ζωής, αξιοπρέπειας και διεκδικητικής πάλης, που έχουν να διδαχτούν.

Στην καρδιά του Γράμμου, στα ίδια μονοπάτια που άνοιξαν και περπάτησαν πριν από 60 χρόνια οι νέοι και οι νέες μαχητές και μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στα λημέρια τους, όπου πολεμούσαν τους ντόπιους και ξένους ιμπεριαλιστές, δίπλα στο ποτάμι και κάτω από τα δέντρα που ζούσαν, σχεδίαζαν και μάχονταν, βρίσκεται εδώ και δυο μέρες η κατασκήνωση των νεαρών κομμουνιστών. Με τα τραγούδια τους που παραπέμπουν στον αγώνα, τα βιβλία τους και τους χάρτες για την ιστορία και τη δράση του ΔΣΕ που πυροδοτούν συζητήσεις, με τα γέλια τους, τις κόκκινες σημαίες τους, που μόλις μια μέρα πριν κρατούσαν στις διαδηλώσεις και με τα συνθήματά τους, έδωσαν νέα ζωή στο βουνό του αγώνα και της θυσίας των αγωνιστών του ΔΣΕ. Παίρνουν τη σκυτάλη από αυτούς. Νέες και νέοι που δεν είναι άλλωστε εντελώς άμαθοι από αγώνες, αδικίες και θυσίες.

«60 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ. Συνεχίζουμε στο δρόμο που χάραξε. Μαθαίνουμε, εμπνεόμαστε με το ΚΚΕ, μέχρι την τελική νίκη», το σύνθημα πίσω από την κεντρική εξέδρα στην κόκκινη νεανική κατασκήνωση. Σύνθημα που σε λίγες λέξεις εκφράζει τα ανεκπλήρωτα αιτήματα των μαχητών του ΔΣΕ για ελευθερία, ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη και λαϊκή εξουσία. «Τιμάμε το χθες και βλέπουμε το σήμερα με τα μάτια του αύριο», μας λέει ο Στέργιος Σερέτης, μεταπτυχιακός στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. «Κάπου το διάβασα και νομίζω ότι αυτό γίνεται σήμερα εδώ», εξηγεί.

«Είναι σημαντικό για μας που βρισκόμαστε στα μέρη που πολέμησε ο ΔΣΕ. Αποτελεί κίνητρο να μάθουμε για την ιστορία του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος της Ελλάδας. Ομως, για να είναι εποικοδομητικό και ουσιαστικό αυτό πρέπει να συνδέουμε αυτά που έγιναν τότε με το σήμερα. Ο εχθρός των εργατών μπορεί να αλλάξει πρόσωπο, αλλά είναι ο ίδιος. Ο ιμπεριαλισμός, η ντόπια και ξένη αστική τάξη, ο οπορτουνισμός», υπογραμμίζει η Ηλέκτρα, φοιτήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου. «Σήμερα αν επικρατούσαν οι ίδιες πολιτικές συνθήκες με τότε, οι αγώνες μας και η δράση μας θα είχαν αντίστοιχες μορφές. Γιατί ως προς το περιεχόμενο και τα αιτήματά μας, τίποτα δεν έχει αλλάξει με το τότε», συμπληρώνει η συμφοιτήτριά της, Ιλιάνα.

Φέτος το αντιιμπεριαλιστικό διήμερο της ΚΝΕ είναι ξεχωριστό. Αυτό μας είπε ο Γιάννης Πατσής, σπουδαστής στα ΤΕΙ του Πειραιά. «Ερχόμαστε εδώ, στα λημέρια του ΔΣΕ, μετά από ένα μεγάλο διάστημα πολύμορφων αγώνων που κορυφώθηκαν το τελευταίο δίμηνο. Μετά από τις μάχες στα συλλαλητήρια και στις γενικές συνελεύσεις, είναι μεγάλο μάθημα για μας να μαθαίνουμε ειδικά τώρα για μια περίοδο της ιστορίας, όπου η ταξική πάλη κορυφώθηκε», επισήμανε.

Στη λασπολογία κατά της ταξικής πάλης αναφέρθηκε ο Λευτέρης Αδαμάκης, φοιτητής του Πολυτεχνείου. «Από τους ταξικούς αγώνες του ΕΑΜ και του ΔΣΕ, μέχρι αυτούς των εργατών και των φοιτητών σήμερα και για όσο αυτοί οι αγώνες θα έχουν πολιτικό περιεχόμενο και ταξικό προσανατολισμό, θα αποκρύπτονται και θα συκοφαντούνται. Επειδή είναι επικίνδυνοι και απειλητικοί για την εξουσία της αστικής τάξης. Τους πετάμε τις συκοφαντίες στη μούρη! Είμαστε εδώ για να μεταφέρουμε την εμπειρία μας αυτή στο νεολαιίστικο κίνημα. Να μάθει να βλέπει η νεολαία τα προβλήματά της υπό το πρίσμα: Τι κοινωνία θέλουμε», υπογραμμίζει.

«Εχουμε να αντιπαλέψουμε τη συνείδηση των νέων σήμερα, όπως την έχει διαμορφώσει η αστική τάξη», λέει η Χαρά, φοιτήτρια του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

«Προβάλλεται για παράδειγμα η ισότητα των δύο φύλων, μέσα από το πρότυπο της γυναίκας - ρομπότ που τα κάνει όλα μόνη της. Στο ΔΣΕ οι γυναίκες πάλεψαν στο πλευρό των ανδρών τους, των πατεράδων τους και των παιδιών τους για μια ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία. Πήραν τη ζωή τους στα χέρια τους μαζί με τους υπόλοιπους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα. Αυτό θα πει ισοτιμία. Αυτό πρέπει να οδηγεί τις γυναίκες σήμερα!», καταλήγει.

Τα πανό έχουν ξεδιπλωθεί. Οι σημαίες, ανεμίζουν. Ο χώρος γεμίζει από νέους και νέες. Κνίτες και Κνίτισσες. Οι περισσότεροι έρχονται για πρώτη φορά - και όμως...

Η κατασκήνωση είναι μόνο η αφορμή για ένα μάθημα διαφορετικό, που στόχο δεν έχει να «μάθουν» ή να «διδαχθούν», αλλά να γνωρίσουν. Να περπατήσουν τα ίδια χώματα. Να μυρίσουν τον ίδιο αέρα στα ίδια ορεινά λιβάδια. Και γιατί όχι, να κολυμπήσουν στα ίδια νερά των ποταμών που κατακαλόκαιρο τροφοδοτούνται ακόμα από το άλιωτο χιόνι των κορφών. Και αυτό γιατί δίνουν τον ίδιο πόλεμο, εξήντα χρόνια μετά. Τον πόλεμο για τη λευτεριά, τον πόλεμο για την πανανθρώπινη δικαιοσύνη.

Οι νέοι αυτοί «έρχονται από μακριά και πάνε πολύ μακριά», έλεγε ο ποιητής και στιγμές σαν αυτές το δείχνουν. Οχι θεωρητικά, αλλά μέσα από την ίδια ζωή. Οι νέοι αυτοί δεν κρατάν στα χέρια τους τους αγώνες του σήμερα, αλλά και του χτες και του αύριο. Αν μπορεί κάποιος να περιγράψει σε λίγες γραμμές τα όσα συμβολίζει ένα Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο στο Γράμμο, τότε θα έλεγε πως είναι η στιγμή εκείνη που η Ιστορία συναντά το παρόν και προσδοκά στο μέλλον.

Αυτές τις μέρες ο Γράμμος δεν ξαναέγινε κόκκινος, γιατί ποτέ δεν έπαψε να είναι. Το αίμα που χύθηκε σε αυτά τα βουνά, είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας. Οι συγκλονιστικές φωτογραφίες με τα κομμένα κεφάλια των ανταρτών. Με την κοπέλα, μαυρισμένη, μπαρουτοκαπνισμένη, σκυφτή και οργισμένη να προχωρά, πάντα να προχωρά, «στις φωτεινές λεωφόρους του μέλλοντος», όχι γιατί κάποια υπερφυσική πίστη της το υπαγορεύει, αλλά γιατί γνωρίζει ότι αυτός ο κόσμος δεν πρέπει να μείνει όπως είναι. Αυτές οι φωτογραφίες είναι και δικές μας φωτογραφίες. Είναι όπως «τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους», του Ρίτσου. Είναι κάτι που οι άλλοι, οι εχθροί, δε θα αντιληφθούν ποτέ. Και θα μένουν πάντα με την ίδια απορία: «πόσα κομμένα κεφάλια ακόμη για να σταματήσουν;».

Και βλέπουν τώρα, εξήντα χρόνια μετά, χιλιάδες νεανικά πρόσωπα, «παιδιά κι εγγόνια» των πρώτων ανταρτών να στέκουν στους ίδιους λόφους, στα ίδια χαρακώματα, στον ίδιο αγώνα.