30/6 - Επιθέσεις των μοναρχοφασιστών στους τομείς Νεστορίου, Ορλιακα, Κόνιτσας, με υποστήριξη πυροβολικού και αεροπορίας τσακίστηκαν και όλες οι προσπάθειές τους απέτυχαν. (Από το ημερολόγιο που δημοσιευόταν στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός», τεύχος 7, Ιούλης 1948).

Μέχρι 6/7/47 ο εχθρός παραμένει στο ύψος του Δοτσικού. Τα τμήματα του ΔΣ κρατάν τα υψώματα Σκούρτζα, Λυκοκρέμασμα, Χοντρά Δέντρα, υψώματα Διλόφου, Βυθού, Πενταλόφου. Το μέτωπο τώρα - γιατί πραγματικά μέτωπο δημιουργήθηκε - κρατιέται με πείσμα από τα τμήματά μας. Στη Σκούρτζα, το τμήμα Ηπείρου δέχεται την πίεση πεζικού, πυροβολικού, αεροπορίας, όμως κρατάει και τσακίζει κάθε προσπάθεια του εχθρού. Προς την πλευρά Δοτσικού - Καλλονής - Πενταλόφου, Ορλια, τα τμήματα Βοΐου - Γράμμου δίνουν αποφασιστικά χτυπήματα στον εχθρό. Στα Ορλια ο εχθρός, αν και ρίχνει και δεύτερη ταξιαρχία από Αργος Ορεστικό, Δαμασκηνιά, Πόρτες, δεν κατορθώνει να προχωρήσει. Στο σημείο αυτό έφτασαν στο Βόιο - Γράμμο τρία τάγματα του Αρχηγείου Χασίων, μια διλοχία Σινιάτσικο, μια διλοχία Πιερίων.

Η επισιτιστική κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλή. Το λιγοστό ψωμί που υπάρχει το μοιράζονται οι αντάρτες μας με τα 2.500 γυναικόπαιδα, που αποφεύγοντας την εγκληματική μανία του μοναρχοφασισμού από τις περιοχές Χασίων, Γρεβενών, Βοΐου, Ζαγοριών, Κονίτσης, συγκεντρώθηκαν στο Γράμμο. (Από άρθρο του αντιστράτηγου Κικίτσα για τη μάχη του Γράμμου, στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός» τεύχος 3, Μάρτης 1948).

ΓΕΓΟΝΟΣ αναμφισβήτητο που όχι μόνο επικυρώνεται απ' τη ζωή, μα που το παραδέχονται και το ομολογούν και οι αντίπαλοί μας, είναι ότι ο ΔΣΕ στο μαχητικό του πνεύμα και στο ηθικό του είναι ασύγκριτα ανώτερος από τον μοναρχοφασιστικό στρατό του δολάριου και της Αθήνας.

ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΗ απόδειξη γι' αυτό είναι το ότι ο μοναρχοφασισμός, παρά την τεράστια υπεροχή του σε ανθρώπους και σε υλικό, παρά το ότι έχει την πιο μεγάλη ηθική, πολιτική, οικονομική, στρατιωτική βοήθεια από τον αγγλοσαξονικό ιμπεριαλισμό, δεν μπόρεσε να τα βγάλει πέρα με τον ΔΣΕ που, παρά τις εξαιρετικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει, μεγαλώνει και δυναμώνει.

Η ΕΞΗΓΗΣΗ βρίσκεται στο ότι ο ΔΣΕ έχει λαϊκά ιδανικά, στηρίζεται στο λαό και γι' αυτό παλεύει με την ψυχή του, γιομάτος ηρωισμό και αυτοθυσία, ενώ ο στρατιώτης του μοναρχοφασιστικού στρατού, όσο καθυστερημένος κι αν είναι νιώθει και καταλαβαίνει ότι χύνει το αίμα του για ξένα, αντιλαϊκά, πλουτοκρατικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, γι' αυτό και δεν πολεμά, δεν μπορεί να πολεμήσει για την ψυχή του, γιατί ψυχή δεν έχει, δεν έχει ιδανικά, δεν έχει πίστη.

(...) ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ μεγάλες και σοβαρές αντιμετωπίζει ο ΔΣΕ καθημερινά. Κάνει κρύο, δεν είμαστε ντυμένοι καλά, είμαστε πολλές φορές ξυπόλυτοι, η επιμελητεία δε δουλεύει καλά και συχνά λείπει και το ψωμί και οι άντρες πεινάνε.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ φάρμακα και δεν μπορούμε να περιποιηθούμε τους τραυματίες μας όπως πρέπει. Πολλές φορές μας λείπουν τα όπλα, λιγοστεύουν τα πολεμοφόδια, είτε δεν έχουμε καθόλου. Δεν έχουμε μεταγωγικά μέσα, είτε τα μουλάρια μας που οι αγρότες μάς τα δίνουν με πόνο ψυχής, πέφτουν γιατί δεν έχουμε ζωοτροφές (...) όλες αυτές είναι σοβαρές δυσκολίες (...) είναι δυσκολίες του αγώνα.

ΣΗΚΩΘΗΚΑΜΕ με γυμνά χέρια μόνο με το δίκιο που μας έπνιγε και με την αδάμαστη λαϊκή ελληνική ψυχή. Και πρέπει να νικήσουμε έναν πάνοπλο εχθρό, που τον βοηθά η παγκόσμια πλουτοκρατία, τα ιμπεριαλιστικά κοράκια όπου γης κι αν βρίσκονται.

(Αποσπάσματα από ομιλία του Νίκου Ζαχαριάδη σε σύσκεψη κομματικών, πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών του ΔΣΕ, δημοσιευμένα στο περιοδικό «Δημοκρατικός Στρατός», τεύχος 2, Φλεβάρης 1948).