Η πραγματικότητα με τους «καποδιστριακούς» δήμους και εδώ στη Θράκη αποδείχνεται σκέτη κοροϊδία, αφού η αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ που υλοποιεί η κυβέρνηση δε θα μπορούσε να αφήσει απ' έξω τους δήμους και τις κοινότητες. Αντίθετα, η καταναγκαστική συνένωσή τους, επιβεβαιώνεται ότι είχε στόχο να μεταθέσει την ευθύνη αντιμετώπισης των τοπικών προβλημάτων στους «καποδιστριακούς» δήμους χωρίς, βεβαίως να τους παραχωρεί και τα αναγκαία μέσα και προϋποθέσεις. Χαρακτηριστικά είναι όσα μας είπαν, στο Ν. Ροδόπης ο δήμαρχος του «καποδιστριακού» Δήμου Νέο Σιδηροχώρι και της ορεινής μειονοτικής (Πομάκοι) Κοινότητας Κέχρος.

Ο Δήμος Ν. Σιδηροχωρίου , «μεικτός καποδιστριακός» που συγκροτήθηκε με 8 χωριά, θα μπορούσε να είναι ένας δυναμικός Δήμος, αφού διαθέτει γόνιμα χωράφια και δυναμικές καλλιέργειες (μπορεί να έχει βαμβάκι, καπνό κλπ). Ομως, ελλείψει αρδευτικών έργων ο κάμπος μένει ξηρικός.

Στην πραγματικότητα, μας λέει ο δήμαρχος Κώστας Βαρβάτος , μετά τον «Καποδίστρια» η χρηματοδότηση στο Δήμο μας μένει όπως ήταν και πριν, ανεπαρκέστατη. Απλώς λογαριάζουν τα χρήματα που αναλογούσαν με βάση τον αριθμό των κατοίκων των χωριών που συνενώθηκαν και, όλα μαζί, τα βγάζουν... αυξημένα τώρα στο Δήμο! Ετσι, οι δήμοι ούτε έργα μπορούν να κάνουν ούτε έχουν την υποδομή, επιστημονική και τεχνική. Ο Δήμος μας μπορούσε να βοηθήσει ουσιαστικά τους κατοίκους του, αν πραγματοποιούνταν κάποια έργα αρδευτικά στον κάμπο. Ομως κανένας δεν ενδιαφέρεται, ούτε η Νομαρχία μας λύνει το πρόβλημα. Χωρίς έργα υποδομής, όμως, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε αν δε μειώσουμε το κόστος, την ώρα που μειώνονται συνεχώς και δραστικά οι τιμές των προϊόντων. Κατά τα λοιπά, ο δήμος προσπαθεί μόνος και αβοήθητος να δημιουργήσει όποια υποδομή για πολιτιστική δράση των κατοίκων του, για να βελτιωθεί κάπως η ζωή τους.

Κοντά σ' όλα αυτά τα προβλήματα, η κυβέρνηση πρόσθεσε ένα ακόμα μείζον στην περιοχή εγκαθιστώντας περί τους 400 ομογενείς παλιννοστούντες Πόντιους. Τους έφερε και τους εγκατέστησε σε έναν οικισμό (Παγούρια) όπου έστησε, απλώς, προκάτ κατασκευές και τους εγκατέλειψε αβοήθητους, χωρίς δουλιά, στο έλεος. Ούτε το Εθνικό Ιδρυμα Αποκατάστασης Παλιννοστούντων Ομογενών Ελλήνων ενδιαφέρθηκε ούτε, γενικότερα, η κυβέρνηση. Ο Δήμος, προσπάθησε και διαμόρφωσε ένα μονοθέσιο σχολείο που ήταν κλειστό, εξασφαλίστηκε «εκ των ενόντων» ένα σχολείο για τα 54 παιδιά τους. Πέραν αυτού τίποτα δεν υπάρχει!

Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν καμιά δουλειά -ούτε καν να εξασφαλίσουν τον επιούσιο, μας λέει ο δήμαρχος και προσθέτει: Ενώ υπάρχουν κτήματα του υπουργείου Γεωργίας, η κυβέρνηση δεν τους τα παραχωρεί για να μπορέσουν να καλλιεργήσουν. Ούτε καν ένα κομμάτι για περιβόλι δεν τους δόθηκε... Από την άλλη, η αστυνομία κυνηγάει τους ανθρώπους γιατί προσπαθούν μόνοι τους να χτίσουν μια μάνδρα για να φράξουν τα σπίτια που τους παραχωρήθηκαν, χωρίς τίτλους βέβαια.

Στα όρια της απόγνωσης συναντήσαμε κάποιους κατοίκους του οικισμού παλιννοστούντων, οι οποίοι μας μίλησαν για τον εμπαιγμό που τους γίνεται και για πλήρη αναλγησία των κυβερνώντων που τους έφεραν εδώ και τους πέταξαν σαν άχρηστούς, όπως μας είπαν. Τέτοια είναι η απελπισία τους που ένας γερο-Ουζμπέκος, ο Χριστόφορος Αλεξανδρίδης, αναρωτήθηκε: «Τι θέλουν να πεθάνουμε ή να γίνουμε κλέφτες;».

Η Κοινότητα Κέχρου που περιλαμβάνει 12 μικρούς οικισμούς και αριθμεί περί τους 2.000 κατοίκους έχει το... προνόμιο να μένει κλεισμένη με το πρώτο χιόνι που πέφτει πολύ συχνά στα ορεινά χωριά της, αφού δε διαθέτει ούτε ένα «Ούνιμακ» (όχημα) κατάλληλο για την περιοχή και δεν έχει εκχιονιστικό μηχάνημα - η προμήθειά του βρίσκεται στο στάδιο της... μελέτης, θα μας πει ο πρόεδρος της Κοινότητας, Αμπντουραχίμ Μεμέτ. Οσο για τη σύνδεση της έδρας της Κοινότητας με τα άλλα χωριά, γίνεται μέσα από άθλιους χωματόδρομους, απροσπέλαστους τις περισσότερες φορές. Ακόμα τους υπόσχονται μελέτες και δημοπράτηση για την κατασκευή και μελέτες δεν μπορεί να κάνει ο Δήμος. Οπως μας είπε ο πρόεδρος της Κοινότητας, ακόμα και μικροέργα, όπως ποτίστρες για τα ζώα τους δεν τους επιτρέπουν να κάνουν, αφού μπλέκεται και το Δασαρχείο. Το αποτέλεσμα είναι να εντείνεται η εγκατάλειψη του χωριού από τους νέους...