Ετσι, λοιπόν, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έδωσε την περασμένη Δευτέρα το «πράσινο φως» για την έναρξη των διαπραγματεύσεων σχετικά με το μελλοντικό καθεστώς του Κοσσόβου. Το Συμβούλιο «εγκρίνει την πρόθεση που εξέφρασε ο γενικός γραμματέας (Κόφι Ανάν) να ξεκινήσει η πολιτική διαδικασία, προκειμένου να καθοριστεί το μελλοντικό καθεστώς του Κοσσόβου», δήλωσε ο πρόεδρος του Συμβουλίου, πρεσβευτής της Ρουμανίας στον ΟΗΕ, Μίνεα Μότοτς, δίνοντας το σήμα εκκίνησης της διαδικασίας. Οπως τόνισε, το Συμβούλιο συμφωνεί με τη γενική άποψη του ειδικού εκπροσώπου του Κ. Ανάν για το θέμα αυτό, Κάι Εϊντε, σύμφωνα με τον οποίο «παρά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν ακόμη το Κόσσοβο και όλη η περιοχή, έφτασε η ώρα για να προχωρήσουμε προς την επόμενη φάση της πολιτικής διαδικασίας». Ο Κάι Εϊντε, πρέπει να σημειωθεί, συνέταξε έκθεση για την κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, στη βάση της οποίας θα εξελιχθεί η διαδικασία για την επιβολή του τελικού καθεστώτος στο Κοσσυφοπέδιο.

Η κατάσταση στα Δυτικά Βαλκάνια, δηλαδή οι επιδιώξεις και οι απαιτήσεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, δημιουργούν πολύ σοβαρά προβλήματα στην ελληνική κυβέρνηση και επικίνδυνες συνθήκες για τα συμφέροντα της χώρας.

Η αφετηρία των προβλημάτων της ελληνικής κυβέρνησης πρέπει να αναζητηθεί στις μείζονες πρώτες της επιλογές για την εξωτερική πολιτική. Δεν πρέπει να μας διαφύγει το γεγονός ότι μετά τις δύο επισκέψεις του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση προβάλλει τη «νέα στρατηγική σχέση» που οικοδομεί με την Ουάσιγκτον. Για να μην υπάρχει μάλιστα, αμφιβολία περί του νοήματος και του περιεχομένου αυτής της «νέας στρατηγικής σχέσης», ο υπουργός Εξωτερικών, Πέτρος Μολυβιάτης, πριν μερικούς μήνες, κατά το διάστημα επίσκεψής του στις ΗΠΑ, με άρθρο του σε αμερικανική εφημερίδα, σημείωνε πως δεν αποτελεί πια ρεαλιστική προσδοκία η επάνοδος του Κοσσυφοπεδίου στο καθεστώς που ίσχυε πριν την αμερικανονατοϊκή επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία. Με άλλα λόγια, η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε πρόθυμα να υιοθετήσει την αμερικανική απαίτηση για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, γεγονός που σε τελική ανάλυση σημαίνει τη «νομιμοποίηση» της αλλαγής των συνόρων που έχει ήδη συντελεστεί μετά από τους αμερικανονατοϊκούς βομβαρδισμούς.

Αυτή η απόλυτη προσαρμογή της Αθήνας με τη γραμμή πλεύσης του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, δεν απέδωσε τα όσα αφελώς ίσως ανέμενε η ελληνική κυβέρνηση. Στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών θεωρούν ότι οι «Αμερικανοί, μέσω του διαμεσολαβητή Μάθιου Νίμιτς, μας πούλησαν». Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ελληνικής διπλωματίας, η Αθήνα μετά τη συμφωνία της για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου, ανέμενε από την αμερικανική κυβέρνηση μια περισσότερο ουσιαστική παρέμβαση προς την κυβέρνηση της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, προκειμένου να αποδεχτεί μια συμβιβαστική λύση στο θέμα της ονομασίας.

Αποδείχτηκε από τα γεγονότα ότι η ελληνική προσδοκία ήταν αβάσιμη. Η αμερικανική κυβέρνηση έδεσε χειροπόδαρα την Αθήνα για το θέμα του Κοσσυφοπεδίου και αφού εξασφάλισε την ελληνική συμφωνία με την έναρξη των διαπραγματεύσεων ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, παρουσίασε μέσω του Αμερικανού διαμεσολαβητή Μ. Νίμιτς τη θέση της για το πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων. Συνοψίζοντας την αμερικανική θέση, όπως αυτή εμφανίζεται σε όλες τις προτάσεις του διαμεσολαβητή, η ΠΓΔΜ θα πρέπει να αναγνωριστεί με τη συνταγματική της ονομασία ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», με την Ελλάδα να διατηρεί το δικαίωμα να την αποκαλεί με ένα όνομα που θα προκύψει από ένα συμβιβασμό μετά από συζητήσεις μεταξύ Αθήνας - Σκοπίων. Με άλλα λόγια, αυτό που προτείνουν οι Αμερικανοί και δέχονται τα Σκόπια είναι ένα σενάριο για μια διπλή ονομασία για την ΠΓΔΜ: Μια ονομασία με την οποία θα εμφανίζεται στις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο και μια ονομασία που θα χρησιμοποιείται στις σχέσεις της με την Ελλάδα.

Η αμερικανική στάση δεν είναι ανεξήγητη. Η ελληνική κυβέρνηση δυσκολεύεται να την κατανοήσει, γιατί λησμονεί μια βασική και απλή αρχή που διέπει τις διεθνείς σχέσεις: Στη διπλωματία δεν υπάρχουν φιλίες, αλλά συμφέροντα. Και στην προκειμένη περίπτωση τα αμερικανικά συμφέροντα, διατυπώνονται με εξαιρετική σαφήνεια: επιβάλουν προς το παρόν τη διασφάλιση της οντότητας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Η ΠΓΔΜ είναι στην ουσία ένα αμερικανικό προτεκτοράτο, του οποίου ο πληθυσμός χωρίζεται μεταξύ Αλβανών και Σλάβων κατά αναλογία 40%-60% αντίστοιχα. Για τους Αμερικανούς η ΠΓΔΜ είναι ο ασθενής κρίκος τον οποίον μπορούν να χρησιμοποιήσουν ανά πάσα στιγμή στο μέλλον, αν θελήσουν να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή και να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στην Ευρώπη. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή αυτό το αμερικανικό προτεκτοράτο, πρέπει να διασφαλιστεί και να εμφανιστεί στο Διεθνές Προσκήνιο με ένα όνομα που θα ενισχύει τη συνοχή του και να προχωρήσει σε μια διαδικασία ένταξης στην ΕΕ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο βρίσκεται παγιδευμένη η ελληνική κυβέρνηση. Από τη στιγμή που διακήρυξε τη νέα στρατηγική σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ και αποδέχτηκε την αμερικανική πολιτική στα Βαλκάνια, είναι υποχρεωμένη να παρακολουθήσει αμίλητη τις επιλογές της Ουάσιγκτον, έστω κι αν αυτές δημιουργούν μεγάλα προβλήματα στη χώρα.

Τα προβλήματα αυτά θα αρχίσουν να καταγράφονται σαφέστατα κατά το προσεχές διάστημα των 9 μηνών, που υπολογίζεται ότι θα διαρκέσουν οι συνομιλίες που θα οδηγήσουν στην ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου. Με δεδομένο το «μοντέλο» του Κοσσυφοπεδίου, ελάχιστοι είναι πλέον αυτοί που πιστεύουν ότι θα διατηρηθεί η Ενωση Σερβίας - Μαυροβουνίου. Η απόσχιση του Μαυροβουνίου, εκτιμάται ότι θα είναι το δεύτερο παράδειγμα «έκφρασης για αυτοδιάθεση» στην περιοχή. Ενα τρίτο βήμα - μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου και την... αυτοδιάθεση του Μαυροβουνίου - για το οποίο η αμερικανική διπλωματία δημιουργεί συνθήκες και προϋποθέσεις πραγματοποίησης, είναι η ικανοποίηση του αλβανικού ονείρου για ολοκλήρωση, με την ενσωμάτωση σε ένα κράτος όλων των αλβανικών πληθυσμών...

Να λοιπόν που το «απλό» αμερικανικό σενάριο, για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και τη δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας, δεν ήταν γέννημα της φαντασίας κάποιων «αθεράπευτα αντιαμερικανών».

Πρόκειται απλά, για την αμερικανική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε», όπως αυτή εφαρμόζεται στα Βαλκάνια.

Την πρώτη κοινή στρατιωτική άσκησή του, πραγματοποιεί το ΝΑΤΟικό παραμάγαζο του λεγόμενου Μεσογειακού Διαλόγου (ΜΔ), στο διάστημα 30 Οκτώβρη - 1 Νοέμβρη. Πρόκειται για μια κοινή άσκηση υπό το μανδύα της παροχής «Ανθρωπιστικής Βοήθειας - Ερευνας και Διάσωσης», που όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ελληνικό ΓΕΕΘΑ διεξάγεται για πρώτη φορά.

Σε αυτή την άσκηση που ονομάζεται «DOLPHIN-2005» και θα λάβει χώρα στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης, θα πάρουν μέρος οι έξι χώρες του ΜΔ δηλαδή Ελλάδα, Αίγυπτος, Αλγερία, Ιορδανία, Ισραήλ, Μαρόκο και Τυνησία. Εχει σχεδιαστεί από το ελληνικό ΓΕΕΘΑ, με την υποστήριξη των Γενικών Επιτελείων και τη συνεισφορά των κρατών του Μεσογειακού Διαλόγου, ενώ θα διεξαχθεί με μέριμνα του Αρχηγείου Στόλου. Θα συμμετάσχουν ναυτικές, αεροπορικές και χερσαίες δυνάμεις από την Ελλάδα, καθώς και ναυτικές δυνάμεις, προσωπικό, επιτελείς και παρατηρητές από τις συμμετέχουσες χώρες. Θα είναι μια πολυεθνική άσκηση αντιμετώπισης κρίσεως, όπου θα συνεκπαιδευτούν περί τα 1.100 άτομα και θα συμμετάσχουν αρκετές ναυτικές μονάδες, αεροσκάφη C-130 και ελικόπτερα.

Η άσκηση στοχεύει, σύμφωνα με το ΓΕΕΘΑ, «στο να συγκροτήσει, να εκπαιδεύσει και να αναπτύξει πολυεθνικές διακλαδικές δυνάμεις, οι οποίες θα διεξάγουν μια επιχείρηση "Ανθρωπιστικής Βοήθειας". Ο σκοπός της άσκησης είναι να επιδείξει τις στρατιωτικές δυνατότητες της Ελλάδας και των χωρών του ΜΔ, όσον αφορά στην αντίδραση σε μία κατάσταση κρίσεως, για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, καθώς και για "Ερευνα και Διάσωση". Να εστιάσει επίσης και να επιταχύνει τις πρωτοβουλίες για την ενίσχυση της συνεργασίας και της διαλειτουργικότητας μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας και των χωρών του ΜΔ».

Βέβαια, όλο αυτό το ενδιαφέρον για «συνεργασία» και «διαλειτουργικότητα» των Ενόπλων Δυνάμεων των μεσογειακών χωρών, ξεκινάει από το ενδιαφέρον του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών για διεύρυνση του ρόλου τους στη Μεσόγειο και την ευρύτερη ενδοχώρα της, στη Β. Αφρική και τη Μέση Ανατολή, πράγμα που εξάλλου έχει καταγραφεί και στις αποφάσεις των τελευταίων Συνόδων Κορυφής του ΝΑΤΟ.