Τεράστια κέρδη συσσωρεύουν οι τραπεζίτες και λοιποί μεγαλομέτοχοι των τραπεζών. Στο δυσθεώρητο ποσό των 1,57 δισ. ευρώ ανήλθαν τα επίσημα και καθαρά κέρδη των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο τραπεζών, το 2004, σημειώνοντας αύξηση κατά 14,4% (άνω του 25% για τις μεγαλύτερες τράπεζες), ενώ, στο πρώτο τρίμηνο του 2005, η αύξηση των κερδών τους φτάνει στο 30%. Τεράστια κέρδη συσσωρεύουν, επίσης, οι μεγαλοβιομήχανοι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Ολ' αυτά, βέβαια, δεν ήρθαν απ' τον ουρανό, ούτε γίνονται από μόνα τους. Πρώτα και κύρια, αποτελούν το αποτέλεσμα της πολιτικής τόσο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, όσο και της κυβέρνησης της ΝΔ. Μιας πολιτικής, που κρατά τα μεροκάματα, τους μισθούς και τις συντάξεις σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα, αυξάνει συνεχώς τις κάθε λογής φοροαπαλλαγές, προνόμια, κίνητρα κλπ., προς τους κεφαλαιοκράτες, «απελευθερώνει» τις εργασιακές σχέσεις και την αγορά, θυσιάζει τις δημόσιες προμήθειες και έργα στο βωμό της ασύδοτης κερδοσκοπίας, προωθεί την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση στους τομείς της Υγείας και της Παιδείας, κλπ. κλπ. Μιας πολιτικής, που καθημερινά φροντίζει τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, σε βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων και του λαού. Ετσι, γίνονται οι λίγοι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι πολλοί φτωχοί ακόμη περισσότεροι και φτωχότεροι.

Κατά τ' άλλα, τόσο ο Κ. Καραμανλής, όσο και ο Γ. Παπανδρέου, είναι δεδηλωμένοι «αντικρατιστές». Προφανώς, είναι «αντικρατιστές» μόνο και όταν συμφέρει την πλουτοκρατία...

Η συρρίκνωση έως και κατάργηση κάθε εργασιακού - ασφαλιστικού δικαιώματος, με το πρόσχημα ότι «δεν αντέχει η οικονομία», δεν είναι μόνο ελληνική, αλλά παγκόσμια πατέντα. Αποδεικνύεται όμως για μια ακόμη φορά ότι η οικονομία δεν... αντέχει μόνο για τους εργάτες, αφού πλούτος παράγεται - και μάλιστα ασύλληπτος - αλλά συγκεντρώνεται στα χέρια μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών. Σύμφωνα με την «έκθεση πλούτου» για το 2004 (δημοσιεύεται στον προχτεσινό Τύπο), 8,3 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο (δηλαδή το 0,13 του παγκόσμιου πληθυσμού!) κατέχουν τουλάχιστον ένα εκατομμύριο δολάρια σε ρευστό και ακίνητα. Το 2004 η λεγόμενη «λέσχη των εκατομμυριούχων» δέχτηκε 600.000 νέα μέλη. Ο συνολικός πλούτος των παλιών και νέων εκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 8,2% το 2004 (η μεγαλύτερη αύξηση από το 1999), φτάνοντας συνολικά τα 30,8 τρισ. δολάρια, που αντιστοιχεί στο 1/4 του παγκόσμιου πλούτου! Μάλιστα, στην έκθεση καταγράφονται και 77.500 «έξτρα πλούσιοι» με περιουσία άνω των 30 εκατομμυρίων ευρώ, οι οποίοι αυξήθηκαν το 2004 κατά 6.300, παγκόσμια. Και να σκεφτεί κανείς ότι υπάρχουν κόμματα και συνδικαλιστικές παρατάξεις που χαρακτηρίζουν σήμερα «μαξιμαλιστικό» το αίτημα να παίρνει ο εργάτης 1.200 ευρώ βασικό μισθό...

Η κυβέρνηση Τιμοσένκο-Γιούσενκο, λέει, διαμφισβητεί και παραπέμπει στα δικαστήρια 22 ιδιωτικοποιήσεις και θα ακολουθήσουν άλλες 194. Οχι, δεν έπαθαν κρίση προσωπικότητας οι υποστηριχθέντες από τις ΗΠΑ και χώρες - κλειδιά της ΕΕ ηγέτες της λεγόμενης «πορτοκαλί επανάστασης». Εξάλλου, η καλλίπυγος πρωθυπουργός της Ουκρανίας, με τα ωραία κοτσιδάκια, υπήρξε διακεκριμένο στέλεχος του μηχανισμού που αργότερα η ίδια αποκάλεσε «καθεστώς Κούτσμα» και οι φήμες την θέλουν να έγινε πολυεκατομμυριούχος, μέσα από τουλάχιστον σκοτεινές και αδιαφανείς ιδιωτικοποιήσεις, τις οποίες συντόνιζε με ακρίβεια πληρωμένου «εκτελεστή». Η όλη ιστορία της έρευνας για τις ιδιωτικοποιήσεις μοιάζει να αφορά την αναδιανομή της οικονομικοπολιτικής ισχύος στην Ουκρανία. Το θέμα, όπως εξάλλου παραδέχεται η ίδια η Τιμοσένκο, είναι η «επανιδιωτικοποίηση» των εν λόγω επιχειρήσεων. Οπως, για παράδειγμα, του μεταλλουργικού εργοστασίου «Γκριβοριζστάλ», το οποίο «ιδιωτικοποιήθηκε» το 2004, από την προηγούμενη κυβέρνηση, όταν πλέον είχε αρχίσει η «αντίστροφη μέτρηση» για τον Κούτσμα.

Στο μεγάλο τραπεζικό δανεισμό των νοικοκυριών στηρίζεται η ζήτηση, έγραφαν προχτές οικονομικοί αναλυτές, με αφορμή τα τελευταία στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, που φανερώνουν τη συνεχώς αυξανόμενη και επιταχυνόμενη πορεία, τόσο των καταναλωτικών όσο και των στεγαστικών δανείων. Και δεν έχουν άδικο. Ετσι είναι. Τα ισχνά οικονομικά των λαϊκών νοικοκυριών και η συνεχιζόμενη, πολλά χρόνια τώρα, αντιλαϊκή πολιτική σκληρής λιτότητας, υποχρεώνει τους εργαζόμενους, να καταφεύγουν στις τράπεζες, επιχειρώντας να ικανοποιήσουν τις όποιες ανάγκες τους. Την ίδια στιγμή, βέβαια, ο παραγόμενος πλούτος είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από κάθε άλλη εποχή. Οπως και η συγκέντρωσή του σε λίγα χέρια.

Μέχρι πού θα πάει αυτή η κατάσταση, όμως; Μέχρι πότε θα στηρίζεται η ζήτηση στο δανεισμό; Και τι θα γίνει, όταν τα λαϊκά νοικοκυριά, θα έχουν φεσωθεί μέχρι τα μπούνια; Είναι ορισμένα μόνον από τα πολλά και εύλογα ερωτήματα, που προκύπτουν. Ερωτήματα, που δε θα βρουν απαντήσεις στο δικομματικό θέατρο, που παίζεται τις μέρες αυτές στη Βουλή.