Με κεντρικό σύνθημα «Οχι στο Ευρωσύνταγμα και στην ΕΕ» και με μεγάλη επιτυχία, πραγματοποιήθηκε αργά χτες το απόγευμα στην πρωτεύουσα η εκδήλωση παρουσίασης των θέσεων του ΚΚΕ για τη λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη», που διοργάνωσε η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του Κόμματος. Οπως τονίστηκε χαρακτηριστικά, χρειάζεται με αφορμή το «Ευρωσύνταγμα» να δυναμώσει συνολικά το κίνημα ενάντια στην ΕΕ, καθώς μόνον έτσι μπορεί να δοθεί εύστοχο και καθαρό το μήνυμα από τα λαϊκά στρώματα. Επίσης εργαζόμενοι, νεολαίοι, άνεργοι και συνταξιούχοι να μην αρκεστούν σε μια φραστική αντίθεση, αλλά να διατρανώσουν την αντίθεσή τους με διαδηλώσεις και πολύμορφες εκδηλώσεις.

Σε μια κατάμεστη αίθουσα, χτες, όπου παραβρέθηκαν άνθρωποι της εργατικής τάξης, της διανόησης, της τέχνης, της ανησυχούσας νεολαίας, η Γενική Γραμματέας του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα, με την αναλυτική της εισήγηση, παρουσίασε τις θέσεις του ΚΚΕ, οι οποίες έτυχαν αποδοχής και εκτίμησης από τους εκατοντάδες παρευρισκόμενους. Νωρίτερα, το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Αρβανιτάκης τόνισε ότι το «Ευρωσύνταγμα» είναι ένα σοβαρότατο ζήτημα που αφορά στα λαϊκά στρώματα, ένα μέτρο το οποίο δρομολογεί η ΕΕ και οι δυνάμεις που τη στηρίζουν και που θα έχει δυσάρεστες συνέπειες για τη ζωή τους.

Στην αρχή της ομιλίας της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε στη συζήτηση που έχει ανοίξει για το έλλειμμα πληροφόρησης που υπάρχει σχετικά με το «ευρωσύνταγμα», καθώς και για την πρόταση για δημοψήφισμα. Και σημείωσε πως «συμφωνούμε ότι η διαδικασία του δημοψηφίσματος, ακόμα και στις συνθήκες της παραπληροφόρησης, δίνει τη δυνατότητα πιο ανοιχτής αντιπαράθεσης των διαφορετικών απόψεων, άρα σχετικά καλύτερης ενημέρωσης». Υπενθύμισε, όμως πως «ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΝ, που σήμερα τάσσονται με τη διαδικασία του δημοψηφίσματος, δεν άντεξαν να πουν "ναι" στο δημοψήφισμα που το ΚΚΕ ζητούσε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που ήταν η συνθήκη μετεξέλιξης της ΕΟΚ σε ΕΕ. Αρα το δημοκρατικό αυτό μέτρο δεν αντιμετωπίζεται ως θέμα αρχής, αλλά ευκαιριακά, κατά περίπτωση και με διαφορετικούς στόχους»...

«Το δημοψήφισμα», τόνισε στη συνέχεια η ομιλήτρια, «εμείς το ζητήσαμε και το ζητάμε όχι γενικά και αφηρημένα, ως θέμα δημοκρατίας - είναι και τέτοιο - αλλά κυρίως ως ευκαιρία να δυναμώσει το κίνημα κατά της ΕΕ και των επιλογών της, ανάμεσα στις οποίες είναι και το "ευρωσύνταγμα". Το διπλό ΟΧΙ στο "ευρωσύνταγμα" και στην ΕΕ είναι το πιο εύστοχο και καθαρό χτύπημα που μπορεί να δοθεί, ειδικά στην περίοδο που διανύουμε, όπου δρομολογείται ένας νέος γύρος αντιδραστικών μέτρων, προκειμένου να επιταχυνθεί η Συνθήκη της Λισαβόνας, που σήμερα επικαιροποιείται με το γνωστό Μανιφέστο Μπαρόζο.

Αυτοί που ισχυρίζονται ότι το ΟΧΙ στο "ευρωσύνταγμα" πρέπει να συνδυάζεται με τη διεκδίκηση ενός άλλου... καλού ευρωσυντάγματος, τορπιλίζουν το ζητούμενο, που είναι η πάλη όλων των λαών της Ευρώπης κατά της ΕΕ, ως διακρατικής ένωσης που έχει ένα και μοναδικό στόχο: να υπηρετήσει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, να διεκδικήσει μεγαλύτερο μερίδιο από τη διεθνή πίτα των κερδών που αντλούνται από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις τραγικές συνέπειές τους.

Ακόμα και αν αυτή η νέα συνθήκη που εμφανίζεται ως σύνταγμα παρέλειπε το συγκεκριμένο αυτό άρθρο, δε θα άλλαζε η κατάσταση σε τίποτα, από ουσιαστική και τυπική πλευρά. Από τυπική πλευρά γιατί ισχύει η βασική Συνθήκη του Μάαστριχτ, με την οποία η ΕΟΚ μετεξελίχθηκε σε ΕΕ, η συνθήκη που κατοχυρώνει τις γνωστές 4 ελευθερίες, που αφορούν ελευθερίες του κεφαλαίου, γιατί έτσι και αλλιώς ισχύει και τυπικά και ουσιαστικά η στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που καταργεί τα περισσότερα εμπόδια τα οποία για διάφορους λόγους υπήρχαν στο παρελθόν για την ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων. Το πιο ουσιαστικό είναι όμως ότι η ίδια η ΕΕ από τα γεννοφάσκια της συνιστά μια συγκεκριμένη μορφή καπιταλιστικής ενοποίησης. Το ζήτημα λοιπόν είναι όχι γενικά και αφηρημένα, αν ένα κόμμα είναι υπέρ της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά αν είναι υπέρ ή κατά της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης.

Μήπως θα αλλάξει η κοινοτική απόφαση, στο όνομα της ενοποίησης και του ενιαίου χώρου, να έχουν το δικαίωμα οι υπηρεσίες ενός κράτους να δρουν στο έδαφος του άλλου, δηλαδή οι μονάδες επέμβασης της Αστυνομίας και άλλες παρακρατικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις που οικοδομούνται; Μήπως θα καταργηθεί το γενετικό φακέλωμα, που κυρίως γίνεται για πολιτικούς λόγους; Μήπως θα καταργηθεί ο "ευρωστρατός";

Από τη μια μεριά αποτελεί ομολογία ότι η ΕΕ γεννά και θα γεννά ανισότητες και αδικία, άρα χρειάζεται και ένα είδος αλληλεγγύης προς τη φτωχολογιά, όπως κάνουν οι πάμπλουτοι φιλάνθρωποι στους εξαθλιωμένους. Το σύνθημα "Ευρώπη της αλληλεγγύης" είναι ομολογία διαιώνισης της ταξικής αδικίας, της ανθρώπινης φτώχειας.

Εμείς δεν υποτιμούμε τίποτε. Μακάρι οι λαοί να βάλουν εμπόδια στο "ευρωσύνταγμα", μακάρι οι λαοί να καταφέρουν να ακυρώσουν κραυγαλέες επιλογές, που έχουν νομική κατοχύρωση.

Η ταξική πάλη δεν έχει πει την τελευταία της λέξη, οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν δείξει ακόμα τη δυνατότητά τους να παρεμποδίζουν, να δυσκολεύουν, πολύ περισσότερο να αποτρέπουν οριστικά και να ανατρέπουν.

Το θέμα όμως είναι πότε το λαϊκό κίνημα μπορεί να έχει ορισμένες κατακτήσεις: Με τη σημαία του μονόδρομου ή με τη γραμμή για μια διαφορετική Ευρώπη, που περνάει σε ριζική αντίθεση και σε πλήρη διαχωρισμό από τις επιλογές της ΕΕ;

Εχουμε άλλωστε εμπειρία τι έγινε με σημαντικά δημοψηφίσματα που έγιναν στην Ευρώπη και ανέδειξαν ένα υπέρτερο ή ισχυρό ΟΧΙ σε συγκεκριμένες επιλογές. Τι ακολούθησε; Η ΕΕ συνέχισε την πορεία της, έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια το ΟΧΙ. Δεν έμεινε μόνο εκεί, με την τρομοκρατία των "μονόδρομων", με τη συνδρομή των κομμάτων του λεγόμενου ευρωπαϊκού, δηλαδή φιλομονοπωλιακού, προσανατολισμού, επέβαλλαν νέα δημοψηφίσματα μέχρι να πείσουν τους λαούς να αλλάξουν».

«Η ΝΔ - τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα - δε θέλει ούτε μια χαραμάδα να ανοίξει γύρω από το δημοψήφισμα. Αλλωστε είναι το κόμμα εκείνο που στέκεται εχθρικά σε κάθε μορφή λαϊκής δράσης. Γι' αυτό και επιλέγει συνοπτικές διαδικασίες εντός των τειχών, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η Βουλή θα εγκρίνει κατά πλειοψηφία.

Το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει το δημοψήφισμα που θα βγάλει πλειοψηφικό ΝΑΙ, μόνο και μόνο για να πει ότι είναι ένα κόμμα που θέλει τη λαϊκή συμμετοχή και έχει δημοκρατικές ευαισθησίες. Για το θεαθήναι, αφού η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ζητά από το λαό για δημοκρατικούς λόγους να πάρει μέρος σε ένα δημοψήφισμα που θα επικυρώσει μια συνθήκη που είναι αντιδημοκρατική μέχρι το μεδούλι.

Το "όχι" του ΣΥΝ στο "ευρωσύνταγμα", με φόντο το "ναι" στην ΕΕ, με άρωμα ότι μπορεί να γίνει ένα καλό "ευρωσύνταγμα", είναι στην καλύτερη περίπτωση μισή κριτική, ανώδυνη μισοπρόταση. Σήμερα ο αποπροσανατολισμός συνιστά μέγιστο εμπόδιο στη διαμόρφωση ριζοσπαστικής συνείδησης.

Μια ακόμη παρατήρηση. Η στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων ταυτίζεται από ορισμένους που κάνουν κριτική στην ΕΕ με μια μορφή διαχείρισης στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, που αποτυπώνεται ως νεοφιλελευθερισμός. Δεν πρόκειται για μια αντίληψη δίπλα σε άλλες αντιλήψεις που κυριαρχούν στο καπιταλιστικό σύστημα ή μια μορφή διαχείρισης που υπάρχει δίπλα σε άλλες μορφές διαχείρισης στα πλαίσια του συστήματος. Πρόκειται για μια γενικότερη στρατηγική, εσωτερική ανάγκη του συστήματος, μέσα από την οποία εκδηλώνονται οι βασικοί νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας. Επομένως ο όρος νεοφιλελευθερισμός με τον τρόπο που χρησιμοποιείται υποβιβάζει την ουσία των προβλημάτων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα.

Και μάλιστα φθάνουμε τώρα σε μια νέα ανορθολογική αντίληψη, που κυρίως το ΠΑΣΟΚ υιοθετεί, ότι απορρίπτουμε το νεοφιλελευθερισμό, τασσόμαστε υπέρ του φιλελευθερισμού, δηλαδή υπέρ της ιδεολογίας του καπιταλισμού, και προσπαθούμε να τον συνενώσουμε με τη θεωρία του πασοκικού σοσιαλισμού. Δηλαδή καπιταλισμός με τάχα ανθρώπινο πρόσωπο».

Στη συνέχεια, αφού αναφέρθηκε στα πιο επικίνδυνα και αντιδραστικά άρθρα που περιλαμβάνει το λεγόμενο ευρωσύνταγμα, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε:

«Συμπερασματικά το θέμα του "ευρωσυντάγματος" σχετίζεται με το θέμα της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ.

Τι σημαίνει πολιτική ενοποίηση; Για μας η διαδικασία ενίσχυσης της ενοποίησης είναι διαδικασία ενίσχυσης της επιθετικότητας του μονοπωλιακού κεφαλαίου και γενικότερα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Αρα, διαδικασία επίθεσης στα δικαιώματα και στις ελευθερίες των λαών.

Οι υποστηριχτές της ΕΕ τονίζουν ότι όσο πιο ενωμένη είναι η ΕΕ, γίνεται και πιο ισχυρή, και έχει τη δυνατότητα, λένε μερικοί, να αντιστέκεται στη μονοκρατορία των ΗΠΑ. Εχει τη δυνατότητα να επιβάλλει την ισορροπία, και από κει και πέρα προσθέτουν την ειρήνη, την ασφάλεια κλπ...

Λένε ακόμα ότι η ΕΕ όσο δεν καταφέρνει να έχει ενιαία στάση, ενιαία γλώσσα, ενιαίους χειρισμούς στα παγκόσμια πράγματα, τόσο θα είναι αδύναμη στον επηρεασμό των παγκόσμιων ζητημάτων.

Οι διαφορές που εμφανίζονται στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης ανάμεσα στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, ανάμεσα σε ισχυρές και λιγότερο ισχυρές, δεν είναι ζήτημα δύναμης ή αδυναμίας της ΕΕ. Πρόκειται για διαφορές που αφορούν την ηγεμονία, το ποιο κράτος θα αποσπάσει τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη που προκύπτουν από την εκμετάλλευση των λαών, είναι προέκταση των γενικότερων ενδοκαπιταλιστικών διαφορών με τις ΗΠΑ. Αυτές οι διαφορές δεν καταργούνται, θα υπάρχουν, θα εκδηλώνονται, στο άμεσο μέλλον θα οξύνονται, θα υπάρξουν προσωρινές και μονιμότερες συμμαχίες, θα υπάρχει σκληρός πυρήνας και μέσα σ' αυτόν πάλι θα συνυπάρχουν ανταγωνισμοί.

Αν υποθέσουμε ότι γεφυρώνονται για μακρό χρονικό διάστημα οι εσωτερικές διαφορές στην ΕΕ, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Από πιο ισχυρή θέση χωρίς εσωτερικά μέτωπα αντιπαρατίθεται στις ΗΠΑ, αλλά για ποιο σκοπό; Και αν ακόμα η ΕΕ καταφέρει να υποβιβάσει το νέο ρόλο του ΝΑΤΟ, μήπως θα αλλάξει τη νεοταξική ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων; Μήπως θα καταργήσει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τις συνέπειές τους; Μήπως θα καταργήσει τη διαπάλη για τη διανομή των αγορών, των δρόμων του πετρελαίου, τη διαπάλη για τις ζώνες επιρροής;

Στην καλύτερη περίπτωση να αποκτήσει μεγαλύτερο μερίδιο στην πίτα. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι χειραφέτηση από τον ιμπεριαλισμό, αλλά αναδιάταξη στα πλαίσια του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Το θέμα μάλιστα είναι ότι οι υπερασπιστές αυτής της άποψης θέλουν οι λαοί να στοιχηθούν με τις κυβερνήσεις και τα κράτη, με τις περιφερειακές ιμπεριαλιστικές ενώσεις εναντίων άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών και ενώσεων. Σ' αυτό το φόντο, πού υπάρχει χώρος για μια άλλη Ευρώπη, των λαών, μια Ευρώπη του σοσιαλισμού;

To KKE θεωρεί ότι η δράση κατά του "ευρωσυντάγματος" πρέπει να κινηθεί σε δύο αλληλοδιαπλεκόμενες κατευθύνσεις.

Η μια αφορά στην πλατιά ενημέρωση του λαού, τι είναι και τι επιδιώκει το λεγόμενο ευρωσύνταγμα. Γιατί πρέπει οι λαοί να μη νομιμοποιήσουν την ύπαρξή του. Η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να κλείσει το ζήτημα στους τέσσερις τοίχους της Βουλής, θα μας βρει στους δρόμους με όλους εκείνους που δεν ανέχονται αυτή την κατάσταση.

Η άλλη, πιο δυνατή και μόνιμης σημασίας κατεύθυνση είναι η συσπείρωση και πάλη εναντίον των επιλογών της ΕΕ, εναντίον της ίδιας της ΕΕ. Με συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους πάλης που απηχούν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, εξειδικευμένες κατά τομέα, κλάδο, κατά περιοχή.

Ο αγώνας κατά της κυβερνητικής πολιτικής, κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι ενιαίος. Σ' αυτόν τον αγώνα μπορεί να συναντηθούν και εκείνοι που εναντιώνονται στην πολιτική της ΕΕ και εκείνοι που ολοκληρώνουν την εναντίωση με το αίτημα της αποδέσμευσης.

Υποστηρίζουμε τον πανευρωπαϊκό συντονισμό, την κοινή δράση, συνολικά και κατά τομέα, κλάδο οικονομίας, κατά θέμα και πρόβλημα, στις γυναίκες, τη νεολαία.

Δεν περιοριζόμαστε μόνο στην ανάδειξη και διεκδίκηση ώριμων αιτημάτων.

Εδώ και αρκετά χρόνια επιχειρούμε να αναδείξουμε το μείζον, θεμελιακό ζήτημα: ποια ανάπτυξη ωφελεί το λαό και από ποιον πρέπει να καθορίζεται η ανάπτυξη αυτή.

Η ΕΕ δε χτυπά μόνο τις λαϊκές κατακτήσεις, τα λαϊκά δικαιώματα. Βάζει εμπόδια, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις επιδιώκει να διαμορφώσει και τετελεσμένα γεγονότα στη συρρίκνωση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας, αλλά και στη συρρίκνωση των δυνατοτήτων της να αναπτύξει σχέσεις οικονομικής συνεργασίας ευρύτερες.

Υπάρχει λόγου χάρη το μείζον πρόβλημα της διατροφικής εξάρτησης της χώρας, μιας χώρας που μπορεί να λύσει το πρόβλημα της διατροφής, λόγω των γνωστών πλεονεκτημάτων που έχει τόσο στην κτηνοτροφία όσο και στη γεωργία.

Το πρόβλημα της διατροφικής εξάρτησης δεν είναι αντικειμενικό πρόβλημα. Εχει άμεση σχέση με την Κοινή Αγροτική Πολιτική και τις συμφωνίες που έγιναν στα πλαίσια της ΓΚΑΤ και του ΠΟΕ.

Το τι θα παραχθεί στην Ελλάδα και πώς, καθορίζεται τόσο από τα συμφέροντα της εγχώριας πλουτοκρατίας όσο και από την ΕΕ, με κριτήριο τι ωφελεί το κεφάλαιο, τι μεγιστοποιεί, υπερμεγιστοποιεί τα κέρδη.

Επομένως οι αγώνες με τα επί μέρους αιτήματα αναγκαστικά ανοίγουν το θέμα της συνολικής γραμμής πλεύσης, το θέμα μιας διαφορετικής οργάνωσης της οικονομίας, άρα και το θέμα της αλλαγής πολιτικής εξουσίας, προκειμένου να δρομολογηθεί ο δρόμος προς τη λαϊκή ευημερία και τη συμμετοχή της Ελλάδας στις διεθνείς διαδικασίες από μια διαφορετική θέση. Εμείς παλεύουμε η νεοταξίτικη Ελλάδα να γίνει η Ελλάδα που αντιστέκεται στον ιμπεριαλισμό, που συντάσσεται με τα συμφέροντα των λαών.

Ανακεφαλαιώνοντας, εμείς λέμε ΟΧΙ σε ό,τι θωρακίζει την ολιγαρχία του πλούτου, σε ό,τι δυναμώνει την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.

Ξέρουμε καλά ποιος είναι ο σημερινός συσχετισμός δύναμης, πώς να τον υποτιμήσουμε άλλωστε; Αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να επιτρέψουμε να υποταχθεί ο λαός στη μοίρα ενός σημερινού συσχετισμού».