Η πορεία του ποδοσφαίρου στη χώρα μας από το 1979 που έγινε επαγγελματικό, πάει από το κακό στο χειρότερο, κυρίως λόγω της εμπορευματοποίησης και των φαινομένων ανυποληψίας που το διέπουν. Δυστυχώς αυτή η κατάσταση επηρεάζει και τις χαμηλότερες κατηγορίες και του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Ολο και περισσότερο πρωταγωνιστούν άνθρωποι και ιδέες, αλλότριες με τις αξίες του αθλητισμού και τις πραγματικές ανάγκες της νεολαίας και του λαού για άθληση. Ταυτόχρονα, καλλιεργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι η γκρίζα πραγματικότητα είναι μονόδρομος που επιδέχεται απλώς κάποιες μικροβελτιώσεις, πάντα στα πλαίσια της κυρίαρχης λογικής της εμπορευματοποίησης. Σε αυτή την κατεύθυνση βοήθησε και η απομάκρυνση από το χώρο ανθρώπων με διαφορετική αντίληψη και όραμα.

Μια διαφορετική ματιά στα πράγματα του ποδοσφαίρου παρουσιάζουμε σήμερα όπως αυτή εκφράζεται από τη δραστηριότητα του Αθλητικού Ομίλου «ΑΣΤΕΡΑΣ 2004». Μιλώντας με τον πρόεδρο αυτού του ερασιτεχνικού σωματείου, Νίκο Μάλλιαρη, το χαρακτήρισε «ένα ανθάκι που βγαίνει μέσα από το βούρκο του ελληνικού ποδοσφαίρου που όμως για να γίνει κανόνας και όχι εξαίρεση, χρειάζεται πολλή δουλιά και συμμετοχή περισσοτέρων "ποδοσφαιροανθρώπων" άλλης νοοτροπίας. Για να δημιουργηθεί ένα μαζικό, διεκδικητικό κίνημα που θα επιβάλει την άλλη πορεία».

Ο Ν. Μάλλιαρης μιλώντας για την ιστορία του Συλλόγου, σημειώνει: «Ο "ΑΣΤΕΡΑΣ 2004" ξεκίνησε σαν όλα τ' άλλα ποδοσφαιρικά σωματεία, αλλά στην πορεία "έδεσε" με μια άλλη φιλοσοφία. Αυτή που αντιμετωπίζει το ποδοσφαιρικό σωματείο ως αναπόσπαστο κομμάτι της υπόλοιπης κοινωνίας. Και από τη στιγμή που συσπειρώνονται εκεί παιδιά, γονείς, φίλαθλοι θα πρέπει να δίνει τη δυνατότητα σε όλους αυτούς να εκφράζουν τις ανάγκες και τις ιδέες τους. Να έχουν, με βάση το σωματείο, δραστηριότητες κοινωνικές, εκπαιδευτικές, πολιτιστικές, οικολογικού και προοπτικά και πολιτικού χαρακτήρα. Αυτό είναι το καινούριο στοιχείο που έφερε, στην πράξη ο "Αστέρας 2004" στον ένα χρόνο λειτουργίας του. Αναζωογόνησε το σωματείο, ως κύτταρο της κοινωνίας. Το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει μαραθεί και προβαλλόταν μόνο το αποκρουστικό πρόσωπο του ποδοσφαίρου. Το πρόσωπο της διαφθοράς, της βίας, των ακροτήτων, και της αντικοινωνικότητας.

Σκοπός μας δεν είναι απλώς να κλοτσάει κάποιος καλά μια μπάλα. Εμείς θέλουμε ν' αναπτύξουμε πλήρως την προσωπικότητα του ανθρώπου. Να μάθουν σωστά την μπάλα, να εξελιχθούν αν έχουν δυνατότητες και ταλέντο, να κάνουν καριέρα. Αλλά συγχρόνως να μην είναι μονοσήμαντα ανεπτυγμένοι. Να έχουν πολιτιστικές ευαισθησίες, κοινωνικά ενδιαφέροντα, να καταλάβουν τη ζωή, τι γίνεται γύρω τους, από αυτή την ηλικία. Να συνειδητοποιήσουν τι ρόλο μπορούν να παίξουν στη ζωή τους. Αυτό θα είναι ο καλύτερος συνδυασμός που θα μας ικανοποιήσει ως παλιούς ποδοσφαιριστές, παράγοντες, γονείς, πολίτες».

Πώς επιτυγχάνεται αυτό; «Επιδιώξαμε να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά με το πνεύμα του υγιούς πρωταθλητισμού και να τα φέρουμε κοντά και με άλλες κοινωνικές δραστηριότητες και προσωπικότητες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Διονύσης Τσακνής, ο Λουκάς Καρυτινός. Στόχος να έχουν ερεθίσματα από διαφόρους χώρους, να ενισχύσουν την προσωπικότητα τους και να εμπεδωθεί περισσότερο το πνεύμα του υγιούς πρωταθλητισμού, ώστε να το βγάλουν μέσα στο γήπεδο. Να μάθουν να κερδίζουν στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις, στηριζόμενοι στη συλλογικότητα και την ομαδικότητα. Γιατί σε μια πορεία 28 αγώνων, αυτά τα παιδιά που ήδη έχουν προβλήματα με το σώμα, το μυαλό, την ψυχοσύνθεση τους, είναι δύσκολο να παραμείνουν συνεχώς στρατευμένοι - ως μονάδες - στην ιδέα του πρωταθλητισμού, που χρειάζεται συνεχή και επίπονη προσπάθεια, συλλογική δουλιά, την υπέρβαση των δυνατοτήτων τους».

Τα κατάφεραν και μάλιστα με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα και σε αγωνιστικό επίπεδο. «Ηταν ένα στοίχημα αυτό, που το βάλαμε όταν αποφασίσαμε ν' ακολουθήσουμε αυτή την πολιτική. Τώρα έχει κερδηθεί. Γιατί η ομάδα που προήλθε από τα σπλάχνα, τις ακαδημίες του Εθνικού Αστέρα, βγήκε πρωταθλήτρια στη Γ' κατηγορία της Αθήνας, την περίοδο 2003 - 2004. Ανέδειξε τον πρώτο σκόρερ, τον Γουσούλη με 32 γκολ, πετύχαμε 117 τέρματα, ενώ δεχτήκαμε 17 σε 26 αγώνες και είχαμε γενικά μια πετυχημένη πορεία. Οπου νεαρά παιδιά, με μέσο όρο ηλικίας τα 17,5 χρόνια, κατάφεραν να αντιμετωπίσουν ομάδες με παίκτες μεγαλύτερης ηλικίας και διάφορες αντιξοότητες».

Ο δρόμος δεν ήταν εύκολος: «Οι περισσότεροι είναι γαλουχημένοι στη λογική "νίκη με όλα τα μέσα". Στην πορεία υπήρξαν δύσκολοι αντίπαλοι και περίοδοι που χάσαμε την πρωτιά. Εκεί φάνηκε η αδυναμία στο χαρακτήρα παιδιών, παραγόντων, φιλάθλων που λιγοψύχησαν. Βρέθηκαν σε στιγμές όπου ζήτησαν τη στήριξη σε μεθόδους του αρρωστημένου πρωταθλητισμού. Εκεί χρειάστηκε να γίνει μια διαπάλη μέσα στην ομάδα, ώστε να ενισχυθεί το πνεύμα του υγιούς πρωταθλητισμού. Να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις, να δώσουμε τη μάχη μας καθαρά. Τα καταφέραμε και κυρίως πετύχαμε να μείνουν τα παιδιά μακριά από τη σειρήνα του αρρωστημένου πρωταθλητισμού, που είναι η κυρίαρχη αντίληψη στο ποδόσφαιρο. Και η οποία θέλει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια αλλά κυρίως με πλάγια μέσα, δηλαδή με βιαιότητες, δωροδοκίες, σκοπιμότητες, συναλλαγές κλπ. να πετυχαίνεται ο σκοπός. Πάντως η γειτνίαση του υγιούς με τον αρρωστημένο πρωταθλητισμό είναι πολύ λεπτή. Και το όλο κύκλωμα σε σπρώχνει ν' αποδέχεσαι τις μεθόδους και την ιδεολογία που επικρατούν».

Επιπλέον ο Ν. Μάλλιαρης επισημαίνει μια ζωτική αναγκαιότητα: «Να επιστρέψουν στο ποδόσφαιρο άνθρωποι που έστρεψαν την πλάτη στην άθλια εικόνα των τελευταίων χρόνων. Και μαζί με νέους, που διέπονται από το ίδιο όραμα, "να βάλουν πλάτη" και να ενισχύσουν πρωτοβουλίες που θα συμβάλλουν στην αναβάθμιση και εξυγίανση του αθλήματος και την επανασύνδεση σωματείων και του ποδοσφαίρου με τις τέχνες, τα γράμματα, το πολιτισμό, την παιδεία και γενικά τα κινήματα που υπάρχουν και παλεύουν για τη βελτίωση της κοινωνίας. Μην ωραιοποιούμε την κατάσταση ότι το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι υγιές και παρθένο, σε αντίθεση με το επαγγελματικό. Το πρώτο σήμερα είναι μια καρικατούρα του δεύτερου. Είναι ανάγκη η δημιουργία ενός κινήματος, όπως για παράδειγμα αυτό των Λαμπράκηδων. Οπου επιτέλους και το ποδόσφαιρο να παίξει ένα ρόλο διαπαιδαγωγητικό, κοινωνικό, πολιτιστικό ακόμα και πολιτικό».