Παπαγεωργίου Βασίλης

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περίπτωση της εταιρίας ChevronTexaco. Ο εν λόγω πετρελαϊκός κολοσσός - μαζί με τις άλλες 4 «αδελφές» πολυεθνικές ελέγχουν την παγκόσμια αγορά πετρελαίου - ανακοίνωσε ότι στο τρίτο τρίμηνο του 2004 (που οι διεθνείς τιμές πετρελαίου εκτινάχτηκαν στα ύψη) αύξησε τα κέρδη του κατά 62%. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, τα κέρδη της ChevronTexaco ανήλθαν στο γ΄ τρίμηνο του 2004 στο ποσό των 3,2 δισ.δολαρίων, από περίπου 2. δισ. δολάρια το αντίστοιχο περσινό τρίμηνο.

Με δεδομένο, μάλιστα, ότι οι πωλήσεις της ChevronTexaco αυξήθηκαν στο ίδιο διάστημα μόνο 32%, είναι φανερό πως η εν λόγω πολυεθνική - όπως και οι άλλες «αδελφές» της - αναβάθμισαν την κερδοσκοπία στα υγρά καύσιμα, εξασφαλίζοντας - με τις μονοπωλιακές τιμές - μονοπωλιακά κέρδη.

Παράπονα στο ΝΑΤΟ ότι οι Τούρκοι δεν υποβάλλουν σχέδια πτήσης στο Αιγαίο, έκανε η ελληνική κυβέρνηση και - όπως σημειώνει η «Καθημερινή» - εκπρόσωπος της Συμμαχίας απάντησε: «Οι Τούρκοι υποβάλλουν τα σχέδια πτήσης στο ΝΑΤΟ. Το θέμα, όμως, είναι για πόσο ακόμα θα το κάνουν, όταν η Ελλάδα δεν το κάνει...»

Από την απάντηση αυτή είναι φανερό ότι το ΝΑΤΟ θεωρεί πως το Αιγαίο του ανήκει και γι' αυτό ζητάει από την Ελλάδα να παίρνει την άδειά του για να πετούν τα αεροπλάνα της στον εθνικό της χώρο. Κι όμως, υπάρχουν ακόμα μερικοί που ψάχνουν να βρουν ποιος και γιατί υποκινεί τους Τούρκους στρατοκράτες να προκαλούν στο Αιγαίο κι άλλοι που κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται ότι η συμμετοχή της χώρας μας στο ΝΑΤΟ και στους άλλους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς είναι που υπονομεύει την εδαφική κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας...

Κάποιοι αγροτοσυνδικαλιστές της ΝΔ - απ' αυτούς που κάποτε το 'παιζαν αγωνιστές της αγροτιάς - «βάζουν τα δυνατά τους» να βοηθήσουν το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης ν' αντιμετωπίσει τις αγροτικές κινητοποιήσεις που έχουν προγραμματιστεί για το αμέσως προσεχές διάστημα. Ο Θ. Κοκκινούλης - ένας απ' αυτούς και πρόεδρος της Ενωσης Συνεταιρισμών Λάρισας - φαίνεται πως «χρεώθηκε» τους βαμβακοπαραγωγούς, τους οποίους και προσπαθεί να πείσει ότι για το πρόβλημα του βαμβακιού δε φταίει η αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης, αλλά κάποιοι συνάδελφοί τους, «κλέφτες και απατεώνες».

Ισχυρίζεται, λοιπόν, ότι για το χαμηλό εισόδημα των βαμβακοπαραγωγών δε φταίνε οι περιορισμοί στην καλλιέργεια, οι ποσοστώσεις στην παραγωγή και τα βαριά πρόστιμα συνυπευθυνότητας που επιβάλλουν οι κανονισμοί της ΕΕ, αλλά κάποιοι αγρότες που μαζεύουν νύχτα το βαμβάκι για να 'ναι υγρό και να κερδίζουν κιλά και άλλοι οι οποίοι παραδίδουν στα εκκοκκιστήρια ποσότητες που προέρχονται από «παράνομα χωράφια». Λέει, δηλαδή, ό,τι ακριβώς έλεγαν οι υπουργοί και οι υφυπουργοί Γεωργίας των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που τότε έκανε πως αντιμάχεται.

Αλλά, ας απαντήσει ο Θ. Κοκκινούλης στα παρακάτω ερωτήματα, που θέτουν οι βαμβακοπαραγωγοί:

• Αν παραδίνεται βαμβάκι με υγρασία πάνω από την κανονική, γιατί το παραλαμβάνουν τα εκκοκκιστήρια; (Η Ενωση Συνεταιρισμών, στην οποία προεδρεύει, παίρνει τέτοιο βαμβάκι κι αν ναι, από ποιους και γιατί;)
• Ποια θεωρεί «παράνομα χωράφια»; Μήπως κι αυτά που δε δηλώθηκαν στο ΟΣΔΕ, επειδή, παλιότερα, το υπουργείο Γεωργίας ζητούσε από τους βαμβακοπαραγωγούς να μη δηλώσουν όλα τα στρέμματα που καλλιεργούσαν, ώστε «να μην μας καταλάβει η ΕΕ», που απαιτούσε δραστικές περικοπές στη βαμβακοκαλλιέργεια;
• Συμφωνεί με την κυβερνητική απόφαση να υπάρξουν και φέτος - όπως και τα δυο προηγούμενα χρόνια - μεγάλες ποσότητες βαμβακιού που θα μείνουν εκτός επιδότησης και να τιμωρηθούν έτσι οι παραγωγοί, επειδή δούλεψαν σωστά και είχαν καλή σοδειά;

Είναι φανερό ότι οι κυβερνητικοί αγροτοσυνδικαλιστές επιχειρούν ν' ανοίξουν «εμφύλιο» ανάμεσα στους αγρότες, για να μείνει στο απυρόβλητο το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και η αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, που αυτό διαχειρίζεται. Οι βαμβακοπαραγωγοί δεν πρέπει να πέσουν στη «λούμπα» της αναμονής, που τους προτείνουν τα συνδικαλιστικά «δεκανίκια» της κυβέρνησης, αλλά χρειάζεται να πάρουν μαζικά μέρος στις κινητοποιήσεις που διοργανώνει, σ' όλη τη χώρα, η ΠΑΣΥ, διεκδικώντας ν' απορροφηθεί το σύνολο της παραγωγής βαμβακιού στην τιμή στόχου των 362 δρχ. το κιλό. Το γεγονός ότι ο Θ. Κοκκινούλης δήλωσε πως δε θα πάρει μέρος σ' αυτές τις κινητοποιήσεις - ποιος τον κάλεσε; - επειδή διαφωνεί με το διεκδικητικό πλαίσιο της ΠΑΣΥ, δείχνει με ποιους είναι και τι εκπροσωπεί...

Η 70χρονη συνταξιούχος του ΤΕΒΕ (το όνομά της είναι στη διάθεση της εφημερίδας) πήγε (27.10.2004) στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» για να κλείσει επίσκεψη σε ενδοκρινολόγο γιατρό. Το ραντεβού κλείστηκε για τις 24.1.2005, ώρα 10 π.μ.

Χτες, η 70χρονη - ύστερα από υπόδειξη γιατρού του ΙΚΑ, το οποίο καλύπτει τους συνταξιούχους του ΤΕΒΕ - πήγε στο Κρατικό της Αθήνας, για να κάνει κάποιες εξετάσεις που δεν μπορούν - λόγω έλλειψης μηχανημάτων - να γίνουν στο ΙΚΑ. Το ραντεβού κλείστηκε για τις 26.1.2005, ώρα 11 π.μ.

Η συνταξιούχος απευθύνθηκε με δυο μέρες διαφορά σε δυο διαφορετικά νοσοκομεία και της έκλεισαν ραντεβού με δυο μέρες διαφορά, για μετά από τρεις ολόκληρους μήνες. Με άλλα λόγια, οι λίστες αναμονής είναι πλέον παγιωμένες κι ένα αδιαμφισβήτητο καθεστώς.

Στο απαράδεκτο αυτό καθεστώς ακυρώνονται τα 45 χρόνια εργασίας στο μαγαζί και αιματηρών εισφορών στο Ταμείο, όπως της συνταξιούχου στην περίπτωσή μας. Οι πληρωμές - όπως και για άλλους ασφαλισμένους - γίνονται για να ρολάρει η αγορά...

Η μοναδικότητα αυτού του δημιουργού και ανθρώπου αναδεικνύεται από το βιβλίο του Ανρί Ζιντέλ «Πάμπλο Πικάσο» (μετάφραση Μαριλένα Κοραντζάνη, εκδόσεις «Μεταίχμιο»). Ασκημένος με βιοεργογραφίες και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών, ο συγγραφέας παρακολουθεί όχι μόνο μεγάλους «σταθμούς» της καλλιτεχνικής δημιουργίας του, αλλά λεπτομερέστατα και τον πολύπτυχο - και περιπετειώδη - βίο του Πικάσο (τα γεννητούρια του, την πατρική οικογένεια, τις σπουδές του, το πάθος του για τις ταυρομαχίες, την εγκατάσταση και τη μακρόχρονη ζωή του στο Παρίσι, τους πολυάριθμους έρωτες, τους γάμους, τα παιδιά του, τη φιλία του με σπουδαίους Ισπανούς, Γάλλους και άλλης εθνικότητας δημιουργούς - λ.χ. οι Νερούδα και Ερεμπουργκ, μέχρι και το θάνατό του, στις 8/4/1973). Σημαντικό μέρος του βιβλίου αφορά στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, η οποία του απαγόρευε να εκθέτει έργα του, στη Γαλλική Εθνική Αντίσταση, στη στενή φιλία του με κομμουνιστές δημιουργούς (λ.χ. Ελυάρ και Αραγκόν, ο ελληνικής καταγωγής Κριστιάν Ζερβός κ.ά), στο Βραβείο «Λένιν» Ειρήνης και στην ένταξή του στο ΚΚ Γαλλίας (Οκτώβρης 1944). «Πήγα στο Κομμουνιστικό Κόμμα όπως πάει κανείς στην πηγή. Θα είμαι πια με τους δύστυχους ανθρώπους, στο δρόμο», έλεγε ο Πικάσο, απαντώντας σε όσους ενοχλούνταν ή ενοχλούνται (όπως ο Α. Ζιντέλ) για την ένταξή του.

Γρηγοριάδης Κώστας

Κανένας Παλαιστίνιος αξιωματούχος δε θέλησε, αυτές τις μέρες, να κάνει την οποιαδήποτε αναφορά στην πιθανότητα να καταστεί αναγκαία η διαχείριση μιας «επόμενης ημέρας» χωρίς τον Γιάσερ Αραφάτ. Αλλωστε, ο Παλαιστίνιος ηγέτης επέλεξε να έχει μαζί του συγκεκριμένους συνεργάτες, διά μέσου των οποίων εκτιμάται ότι μπορεί, έστω και από μακριά, να ελέγχει την κατάσταση στα παλαιστινιακά εδάφη. Ορισμένα επιπλέον καθήκοντα ανέλαβαν ο πρωθυπουργός Αχμάντ Κορέι και ο αντιπρόεδρος της ΟΑΠ, και πρώην πρωθυπουργός, Μαχμούντ Αμπάς, ο οποίος, με βάση το καταστατικό της Οργάνωσης, έχει μεγαλύτερη εξουσία από τον Κορέι.

Παρ' όλα αυτά, αρκετοί αναλυτές εκτιμούν ότι σε περίπτωση που ο Αραφάτ δεν καταφέρει να αναρρώσει, η Παλαιστινιακή Αρχή θα αντιμετωπίσει δυσκολίες, με ορισμένους να μην αποκλείουν ακόμη και το ενδεχόμενο, έστω και ως χειρότερο σενάριο, ενδο-παλαιστινιακής αντιπαράθεσης. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι, στην παρούσα φάση, κανένας Παλαιστίνιος πολιτικός, ούτε από τους ενισχυμένους σε κύρος τα τελευταία χρόνια ισλαμιστές, δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον Αραφάτ στο ρόλο του ως ενοποιητικού συμβόλου του παλαιστινιακού λαού και του αγώνα του για ανεξαρτησία και ελευθερία.