Με αμείωτη ένταση συνεχίστηκαν κι αυτή τη Δευτέρα οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη Γερμανία. Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ κάνουν λόγο για 220 μεγάλες πόλεις και με συμμετοχή σ' αυτές περί τις διακόσιες χιλιάδες ανθρώπων. Τονίστηκε ιδιαίτερα το γεγονός ότι αυτή τη φορά δεν έγιναν, όπως προηγουμένως, δύο ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας στο Βερολίνο, αλλά μία ενιαία με στόχο την έδρα της ηγεσίας του κυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD). Παρόμοια πορεία είχε γίνει τον Αύγουστο στην έδρα του συγκυβερνώντος κόμματος των Πρασίνων.

Στο μεταξύ, δημοσιεύονται στον Τύπο αναλύσεις και προοπτικές αυτού του κύματος έκφρασης αγανάκτησης. Δίνουν μια εικόνα του κινήματος, αλλά διατυπώνουν ιδιαίτερα την άποψη για το τι πρέπει να γίνει ακόμα, ώστε να υπάρξουν γενικότερα και θετικότερα αποτελέσματα. Με τον τίτλο «Περισσότερος διεθνισμός», π.χ., γράφει ο δημοσιογράφος Βόλφγκανγκ Πομρέν στη «Γιούνγκε Βελτ» της 4-5 του Σεπτέμβρη: «Με τις διαδηλώσεις της Δευτέρας εκκενώνεται μια μαζική οργή εκείνων που τους αφαιρείται κάθε προοπτική, εκείνων που από χρόνια τους πάνε όλα στον κατήφορο. Πολλοί άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να εμποδίσουν το (νόμο) Χαρτζ IV, δηλαδή την εισαγωγή του "επιδόματος ανεργίας ΙΙ", όμως αυτό θα ήταν το πρώτο βήμα για να σταματήσουν τον έλικα προς τα κάτω. Πρέπει να προστεθούν και άλλα αιτήματα, όπως αυτό για ένα νόμιμο μίνιμουμ ημερομισθίου, η βασική εξασφάλιση για καθένα και η μείωση του χρόνου εργασίας με πλήρεις αποδοχές. Φυσικά η επιβολή τους δεν είναι περίπατος και πιθανώς θα επιτευχθεί μόνο σε όλη την ΕΕ. Ο λόγος γι' αυτό είναι ότι οι επιθέσεις στους μισθοσυντήρητους εξαπολύονται σε παρόμοια μορφή σε όλα τα κράτη της ΕΕ... Τα μεγάλα κοντσέρν, όπως η "Ζίμενς" και η "Ντέμλερ Κράισλερ", πραγματοποιούν σημαντικό μέρος του κέρδους στο εξωτερικό... Από την πλευρά τους πρέπει να υπολογίζεται σφοδρή αντίσταση ενάντια σε κάθε τι που στόχο έχει την αύξηση των μισθολογικών εσόδων και τη μείωση του χρόνου εργασίας. Ελπίζουν ότι με ενισχυμένη εκμετάλλευση στο εσωτερικό θα μπορέσουν να συμπληρώσουν τη θέση τους στις διεθνείς αγορές... Γι' αυτό είναι σημαντικότερο οι διαδηλώσεις της Δευτέρας να συνειδητοποιήσουν τη διεθνή διάσταση της αντιπαράθεσης. Τελικά θα έπρεπε να συνδεθούν με τις διαμαρτυρίες και οι σκληρά πληττόμενοι μετανάστες και πρόσφυγες. Επείγουσα θα ήταν επίσης η αναζήτηση ανταλλαγής (σ.σ. απόψεων) πέρα από τα σύνορα της χώρας... Δημαγωγοί σαν τον Λαφοντέν στην καλύτερη περίπτωση θα οδηγήσουν τους δυσαρεστημένους πάλι στους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά το τέρμα του ταξιδιού θα μπορούσε να είναι ένας εθνικιστικός βάλτος, στον οποίο ευδοκιμούν και εντελώς άλλα άνθη».

Η δημοσιογράφος Μαγκ Βόμπελ, που είναι και βιομηχανική κοινωνιολόγος, συνεργαζόμενη στο «Labour Net Germany» («σημείο συνάντησης των αριστερών συνδικάτων»), γράφει στη «Νόιες Ντόιτσλαντ» (3/9) με τίτλο «Οχι μόνο διαδηλώσεις, αλλά καθημερινός αγώνας»: «1) Το Χαρτζ IV δεν είναι το τέλος των σχεδίων της κοινωνικής κατεδάφισης, γι' αυτό και οι διαμαρτυρίες πρέπει να στρέφονται όχι μόνο κατά του Χαρτζ IV, αλλά, το λιγότερο, εναντίον όλων των νόμων Χαρτζ - που έχουν εν μέρει εφαρμοστεί ανεμπόδιστα - αλλά και εναντίον της ατζέντας 2010. 2) Μεταρρυθμιστικά πακέτα σαν την ατζέντα 2010 υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη, που γι' αυτό το λόγο πρέπει να προσπαθήσουμε δυνατότερα για διεθνή διασύνδεση των κοινωνικών διαμαρτυριών. 3) Αν δε θέλουμε να συμβιβαστούμε, όπως η DGB, με μικρομετριασμούς, η διαμαρτυρία θα χρειαστεί πιθανώς σύντομα μορφές δράσης που ξεπερνάνε τη διαδήλωση και θα πονάνε τους θιασώτες της λεγόμενης μεταρρυθμιστικής πολιτικής. Γι' αυτό το λόγο χρειαζόμαστε μια όσο το δυνατό πλατιά συμμαχία». Η κυρία Βόμπελ κατηγορεί τη συνδικαλιστική ηγεσία για συνεργασία στην εφαρμογή των νόμων, περιοριζόμενη «σε ταυτόχρονη προφορική διαμαρτυρία» και καλεί σε ενεργότερη δράση: «Πρέπει όχι μόνο να διαδηλώνουμε, αλλά να αγωνιζόμαστε καθημερινά: Οχι μόνο για την εσωτερική ζήτηση, αλλά για όλους τους ανθρώπους... ενάντια σε ολόκληρη την οικονομικοποίηση της ζωής μας. Αρνηση της αρχής της ανταγωνιστικότητας, άρνηση όλων των πολέμων... Αρνηση του εκβιασμού για μισθωτή εργασία και των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας, άρνηση του ρατσισμού και των αποκλεισμών από την ΕΕ. Αν δε θέλουμε να συμβιβαστούμε με μικρομετριασμούς της εξαθλίωσης, δε θα αποφύγουμε να καταπολεμήσουμε όχι μόνο το Χαρτζ IV, την ατζέντα ή το νεοφιλελευθερισμό, αλλά την ίδια την αιτία, το καπιταλιστικό σύστημα». Στη σειρά αυτή θα αναφέρουμε και άρθρο του κ. Ζάσια Κίμπελ, ενός από τους εκπροσώπους της «Συμμαχίας Δράσης του Βερολίνου», που έχει τον τίτλο «Πρέπει να εγκαταλειφθεί το Χαρτζ IV». Γράφει στην ίδια εφημερίδα: «Οι σύνδεσμοι επιχειρηματιών και το νεοφιλελεύθερο ενιαίο κόμμα από τη CDU-FDP-SPD και Πράσινους είναι σύμφωνοι στο ότι το κοινωνικό κράτος και τα συνδεόμενα μ' αυτό κοινωνικά δικαιώματα των εξαρτημένων απασχολούμενων και των ανέργων πρέπει να θυσιαστούν στην αύξηση της ανταγωνιστικής κοινότητας και στα υψηλότερα κέρδη. Στα κόμματα του κατεστημένου υπάρχουν, λόγω του μεταξύ τους συναγωνισμού, μόνο διαφορές τακτικού υπολογισμού για την επίτευξη αυτού του στόχου. Και εκεί που συγκυβερνά εφαρμόζει αυτή την πολιτική και το ΚΟΔΗΣΟ... Στόχος όλων των πρωταγωνιστών (του κινήματος) πρέπει να είναι η αποκατάσταση της ενότητας των κοινών δράσεων, όπως διαδηλώσεων, απεργιών, καταλήψεων εργοστασίων και απειθαρχίας των πολιτών. Θα προχωρήσουμε μόνο με δράση και όχι με χαρτοπόλεμο. Επικίνδυνο για το κίνημα γίνεται όταν το ένα χέρι κάνει κάτι διαφορετικό από το άλλο χέρι. Ετσι δεν μπορεί να ξεδιπλωθεί ολοκληρωτικά η πίεση στους κοκκινοπράσινους που προέρχεται από το δρόμο λόγω της συνεφαρμογής του Χαρτζ ΙV από το ΚΟΔΗΣΟ στο Μεκλεμβούργο - Πρόσω Πομερανία και στο Βερολίνο. Η κριτική στην ασυνέπεια των δημοκρατικών σοσιαλιστών είναι σωστή».

Πώς όμως να τελειώσει κανείς, όταν διαβάζει τις νέες δηλώσεις των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου που αποτελούν καθαρή κόντρα στις διαδηλώσεις εργαζομένων και ανέργων; Πραγματικά ο κ. Μίχαελ Ρογκόφσκι, πρόεδρος του Ομοσπονδιακού Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας, δήλωσε στην «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (4-5 του Σεπτέμβρη): «Δίκιο έχει ο καγκελάριος, και θαρραλέος είναι επίσης. Προς το συμφέρον της χώρας μπορεί κανείς να εύχεται μόνο να αντέξει... Για μεγαλύτερες δυνατότητες στην αγορά εργασίας πρέπει να υπάρξει και Χαρτζ V. Αυτό θα περιέχει χαλάρωση της προστασίας της καταγγελίας (σύμβασης), μείωση του δικαιώματος συναπόφασης..., χαλάρωση του συμβατικού δικαιώματος... καθιέρωση ενός γνήσιου τομέα χαμηλού ημερομισθίου...».

Και πότε θα μειωθεί η ανεργία κάτω από τα τέσσερα εκατομμύρια κατά μέσο όρο το έτος;

«Με πολλή τύχη θα μπορούσε να συμβεί αυτό το 2006», ήταν η απάντηση του προέδρου των μεγαλοβιομηχάνων.