Με νέα 24ωρη απεργία αύριο Δευτέρα και συγκέντρωση στις 12 το μεσημέρι έξω από την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, στην Κομοτηνή, συνεχίζουν συντονισμένα τον αγώνα τους οι 500 εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις «ΑΝΚΕΡ» (Αλουμίνιο), Αλλαντοποιία «Θράκη», «Κλωστήρια Ναούσης» (πρώην ΟΤΤΟ Εβρος) και Δημοτική Επιχείρηση Εργων Αλεξανδρούπολης (ΔΕΠΕΑ), που βρίσκονται αντιμέτωποι με την ανεργία.

Οι εργαζόμενοι αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι των εργοδοτών τους που θέλουν να τους χρησιμοποιήσουν σαν πολιορκητικό κριό, προκειμένου να πάρουν κι άλλο τσάμπα ζεστό χρήμα, νέα προνόμια και επιδοτήσεις από την κυβέρνηση. Διαφορετική, αλλά με ίδια πάντα θύματα τους εργάτες, είναι η περίπτωση της ΔΕΠΕΑ που εντάσσεται στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων στο χώρο της Αυτοδιοίκησης.

Σε κοινό μέτωπο, συντονισμένα, όλοι οι εργάτες, διεκδικούν να ανακληθούν οι διαθεσιμότητες, να μη χαθεί καμία θέση εργασίας, να πληρωθούν όλα τα δεδουλευμένα και να μην κλείσει ή μεταφερθεί κανένα εργοστάσιο.

Στο πλευρό τους βρίσκονται από την πρώτη στιγμή το ΠΑΜΕ και σύσσωμοι οι εργατικοί και αγροτικοί φορείς, οι φορείς της ΤΑ, οι επαγγελματίες και έμποροι και φορείς του νομού. Γνωρίζουν όλοι πως αν κλείσουν - όπως απειλούν οι ιδιοκτήτες τους - τα τρία εργοστάσια, το πλήγμα θα είναι τεράστιο για όλο το νομό Εβρου που χρόνια τώρα βιώνει τις επιπτώσεις της «αναπτυξιακής πολιτικής» των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δηλαδή της απλόχερης στήριξης με επιδοτήσεις και προνόμια για το κεφάλαιο από τη μια και ανελέητης επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα από την άλλη. Ετσι, η ανεργία καλπάζει συνεχώς αυξανόμενη, η μετανάστευση άρχισε και πάλι, ο νέος σε ηλικία πληθυσμός φεύγει, οι έμποροι μαραζώνουν.

Την περασμένη Δευτέρα οι 90 από τους 110 εργαζόμενους της ΑΝΚΕΡ (Αλουμίνιο) του Απόστολου Αλαμανή, τέθηκαν σε 3μηνη διαθεσιμότητα, εντελώς απροειδοποίητα και χωρίς καμία ουσιαστική αιτιολογία. Οι εργαζόμενοι είναι σίγουροι, μετά από αυτή την εξέλιξη, πως άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την ανεργία. Με τον ίδιο φόβο ζουν και οι 180 εργαζόμενοι της αλλαντοποιίας «Θράκη» του κ. Σπέντζου που από την προηγούμενη βδομάδα πραγματοποιούν επίσχεση εργασίας, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα του Ιουνίου, ενώ από πάνω τους κρέμεται η απειλή του εργοδότη πως θα κλείσει το εργοστάσιο αν δεν πάρει χρηματοδότηση από την κυβέρνηση. Σε αντίστοιχη μοίρα οδεύουν και οι 100 εργαζόμενοι στην πρώην «ΟΤΤΟ Εβρος» του ομίλου Κλωνατέξ του Λαναρά, που από την Παρασκευή βγήκαν σε άδεια μια βδομάδα νωρίτερα με πρόσχημα την έλλειψη πρώτων υλών, χωρίς να γνωρίζουν τι θα βρουν όταν επιστρέψουν στη δουλιά.

Στο δρόμο του αγώνα μπήκαν και οι περίπου 80 εργαζόμενοι της ΔΕΠΕΑ, που εδώ και ένα χρόνο είναι απλήρωτοι και τώρα κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς δουλιά, αφού η πλειοψηφία της Διοίκησης του Δήμου Αλεξανδρούπολης θέλει να κλείσει ή να ξεπουλήσει την επιχείρηση.

«Το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό, και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δεν μπαίνουμε στη λογική, «τρέξτε εργαζόμενοι κολαούζοι καρχαριών για να πάρουν λεφτά». Πήραν πολλές φορές επιδοτήσεις οι εργοδότες. Τσάμπα χρήμα από το υστέρημα του λαού μας. Ομως το θέμα δεν είναι μόνο για όσους τα αρπάζουν αλλά και για όσους δίνουν τα λεφτά», δήλωσε στο «Ρ» ο Χρήστος Κοντογιαννίδης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της ΑΝΚΕΡ. Και κατέληξε: «Αυτή η πολιτική που απλόχερα επιδοτεί τον εργοδότη και αδιαφορεί για τους εργαζόμενους και το δικαίωμά τους στη σταθερή και μόνιμη δουλιά πρέπει να σταματήσει. Εμείς θ' αγωνιστούμε γι' αυτό».

Χρόνια τώρα στη Θράκη παίχτηκε το παιχνίδι του μεγάλου κεφαλαίου με τα κίνητρα, τα διάφορα προνόμια και τα χαριστικά δάνεια. Ολα αυτά, στο όνομα της «ανάπτυξης» και της αντιμετώπισης της ανεργίας. Αντί αυτού μεγαλώνουν διαρκώς τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου και επιδεινώνεται συνεχώς η θέση των εργαζομένων, των μικρομεσαίων της πόλης και της υπαίθρου.

Ενδεικτικό παράδειγμα απλόχερης στήριξης των εργοδοτών αποτελεί η περίπτωση της ΑΝΚΕΡ. Το 1998 ο επιχειρηματίας πήρε 3,5 δισ. δρχ. επιδότηση, πήρε δωρεά από το Δήμο ένα οικόπεδο 70 στρεμμάτων στις Φέρες, τους πρώτους 18 μήνες επιδοτούνταν το 70% τους κόστους για κάθε εργαζόμενο που απασχολούσε και μέχρι σήμερα συνεχίζει να επιδοτείται με 12 % για κάθε εργαζόμενο.

Αντίστοιχο είναι και το παράδειγμα του Λαναρά που πήρε επιδότηση για το εργοστάσιο με τη δέσμευση να διατηρήσει 214 θέσεις εργασίας. Σήμερα, απασχολεί 100 εργαζόμενους και αυτοί κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο.

Συνολικά πάνω από 25 επιχειρήσεις επιδοτήθηκαν μέχρι και το 80% της επένδυσης, για να εγκατασταθούν στην περιοχή, και τελικά μόνο δέκα βρίσκονται σε λειτουργία. Εξάλλου, οι 16 επιχειρήσεις φασόν που λειτουργούσαν στο νομό, έκλεισαν η μια μετά την άλλη ή μετέφεραν με κρατικές επιδοτήσεις την παραγωγή τους στη γειτονική Βουλγαρία. Οι μεγάλες επιχειρήσεις που απέμειναν είναι τα εργοστάσια της Βιομηχανίας Ζάχαρης, της επεξεργασίας ξύλου «Ακρίτας», η κλωστοϋφαντουργία «ΟΤΤΟ Εβρος», η αλλαντοποιία «Θράκη» και η «ΑΝΚΕΡ» (αλουμίνιο).

Την ίδια στιγμή, η ανεργία διογκώνεται. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, μόνο στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης, των Φερών και του Σουφλίου καταγράφονται επίσημα 6.500 άνεργοι, το 1/3 από τους οποίους βρίσκονται σε μακροχρόνια ανεργία.

Αυτά τα «οφέλη» μετρούν σήμερα οι κάτοικοι του Εβρου, ως αποτέλεσμα της πολιτικής υλοποίησης των επιλογών της ΕΕ, της πολιτικής εξυπηρέτησης του κεφαλαίου. Συνθήκη Μάαστριχτ, απόφαση Λισαβόνας, Σύμφωνο Σταθερότητας και μια σειρά άλλες επιλογές, στηρίχτηκαν από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, και το ΣΥΝ, οι εκπρόσωποι των οποίων, σήμερα κλαίνε υποκριτικά και διαμαρτύρονται για το δράμα των εργαζομένων.

Η ΝΕ Εβρου του ΚΚΕ από την αρχή προειδοποίησε τους εργαζόμενους για τους στόχους αυτής της πολιτικής και τις επιπτώσεις που θα επιφέρει στην πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού. Τους κάλεσε και τους καλεί ακόμη μια φορά να παλέψουν ενωμένα, συντονισμένα, και ταξικά προσανατολισμένα. Τους καλεί να κάνουν υπόθεση της πάλης τους, την πρόταση για ανάπτυξη προς όφελος των εργαζομένων, στα πλαίσια μιας οικονομίας με κεντρικό σχεδιασμό, με τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, λαϊκή περιουσία. Μια ανάπτυξη που προϋποθέτει αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας, όπου θα έρθουν οι λαϊκές δυνάμεις, το λαϊκό μέτωπο.