Με τη σειρά του ο Χάρης Παπαμάργαρης εξήγησε στους δημοσιογράφους και τους άλλους παριστάμενους το πώς από κει που δεν ψήφιζε καν ΚΚΕ, έφτασε να ζητήσει ο ίδιος να μετέχει τιμητικά στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ:

«Με το ΚΚΕ και με τους κομμουνιστές έχουμε βρεθεί εδώ και πολλές δεκαετίες, αλλά όχι στον πολιτικό στίβο, στην κεντρική πολιτική σκηνή, όπως συνηθίζεται να λέγεται.

Βρεθήκαμε στα χρόνια του αντιδικτατορικού αγώνα, μετά τη μεταπολίτευση το '74, στους κοινωνικούς αγώνες, στο συνδικαλισμό, στα κοινωνικά κινήματα, στη διεθνή αλληλεγγύη, με συμφωνίες, με διαφωνίες σε ζητήματα τακτικής, δηλαδή στον αγώνα που κάναμε σε πολλούς χώρους. Και, φυσικά, είναι γνωστό ότι δε δήλωσα ποτέ μου μαρξιστής - λενινιστής. Αν το δήλωνα, θα ήταν τιμή μου, αλλά δε δήλωσα ποτέ μου.

Αλλά και σε αυτά τα χρόνια μετά το '74, πολιτικά - πολιτικά που λένε, ψυχολογικά που λένε, δεν είχα ψηφίσει ποτέ μου το ΚΚΕ. Πρώτη φορά που ψήφισα το ΚΚΕ ήταν πριν 4 χρόνια, το 2000. Και πρώτη φορά που ζήτησα εγώ ο ίδιος, συμβολικά, να μετέχω στα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, σε μια θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, που να έχει ένα συμβολισμό, ήταν φέτος.

Μετά από τέτοια πορεία ανακαλύπτει κανείς τον κομμουνισμό ή το μαρξισμό - λενινισμό; Νομίζω όχι, δεν είναι αυτό. Είναι ότι σε αυτά τα χρόνια των κοινών αγώνων, όχι μόνο με τους κομμουνιστές, αλλά και με άλλους που ανήκουν σε άλλους ιδεολογικούς και πολιτικούς χώρους, είχαμε κάποιες κατακτήσεις που ήρθαν σαν συνέχεια αγώνων άλλων πριν από εμάς, δεκαετιών, να πούμε πολλών δεκαετιών, να πούμε και αιώνων, ας το πούμε, και βλέπουμε όμως πια όχι σήμερα, μετά το '89, μετά τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου, του διπολισμού στις διεθνείς σχέσεις, στις αλλαγές, στις ανατροπές που έγιναν στην Ανατολική Ευρώπη και στην πρώην Σοβιετική Ενωση, την πτώση του τείχους του Βερολίνου, όταν εκεί δε χάρηκα σαν έπεσε το τείχος του Βερολίνου, δεν έκλαψα όμως κιόλας.

Βλέπουμε όμως τα τελευταία 15 χρόνια, τι; Συστηματικά, με μέθοδο, από τη στιγμή που εξέλιπε το λεγόμενο αντίπαλο δέος, οι κρατούντες στη Δύση, εις την οποία ανήκουμε, όπως λεγόταν και άλλοτε, παίρνουν πίσω συστηματικά όλες τις κατακτήσεις, αλλού χονδρά, αλλού με τρόπο και με ευγένεια, με κορύφωση του Γιώργου Παπανδρέου την πρόταση, τη ρηξικέλευθη, να εργάζονται οι άνθρωποι χωρίς ασφάλιση για 4 χρόνια λέει μόνο. Τα οποία 4 θα γίνουν 8, που σημαίνει αντί να παίρνεις σύνταξη στα 60 ή στα 65, θα την παίρνεις στα 70 κλπ.

Βλέπουμε μια τέτοια κατάσταση, όπου κάθεται και αναλογίζεται κανείς, ο οποίος δεν έκανε δα και σπουδαία πράγματα, αλλά απλώς αγωνίστηκε μαζί με άλλους για κάποια πράγματα, να λέει καλά, πού πάμε, τι γίνεται;

Βλέπουμε την ανθρωπότητα να μπαίνει σε ένα νέο μεσαίωνα από πλευράς κατακτήσεων και δικαιωμάτων και να φοβάται δικαίως ό,τι μέχρι τώρα έχουν πάρει πίσω, δεν μπαίνουν στη ζυγαριά αυτά, αλλά ας πούμε ότι έχουν πάρει πίσω το 10%, το 20%, το 30% των δικαιωμάτων μας, ως εργαζομένων, ως συνταξιούχων κλπ. στρωμάτων κοινωνικών. Τα επόμενα λίγα χρόνια θα πάρουν πίσω και τα υπόλοιπα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Εκτός αν υπάρχει κάποια έκφραση αντίθεσης, αντίστασης, πάλης, αγώνα ενάντια σε αυτή τη νεοκαπιταλιστική βαρβαρότητα, όπως λέγεται, και που έτσι είναι, με προοπτική απώτερη τι; Από τη στιγμή κατά την οποία η σοσιαλδημοκρατία περιέπεσε σε κώμα μετά το '89 και δεν υπάρχει δυστυχώς τρίτος δρόμος, υπάρχει είτε η μία πλευρά που λέει όχι στη βρωμιά τη σύγχρονη σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές και άλλες κατακτήσεις και σε ό,τι αφορά την προοπτική της ανατροπής του συστήματος του ίδιου, που ας μη στρέψει κανένας να πει, μα καλά πότε θα γίνει; Ας γίνει μετά, από τη σκοπιά μου μιλώντας, μετά από 50, 100, 200, 500 χρόνια. Το δίκιο και το σωστό είναι δίκιο και σωστό, είτε περνάνε 50 είτε περνάνε 500 είτε 5.000 χρόνια.

Συνεπώς, μπροστά σε αυτή την κατάσταση δεν υπάρχουν πολλές αμφιβολίες. Είτε είσαι από εδώ και σε μετράνε, είτε είσαι από εκεί. Πολλές φωνές, πολλές τίμιες φωνές αντίστασης και αντίθεσης υπάρχουν και εκτός του ΚΚΕ, αλίμονο. Αλλά ποια είναι εκείνη η παράταξη η οποία έχει πίσω της μια ιστορία, που έχει αυτές τις θέσεις που έχει.

Γι' αυτούς τους λόγους, ακριβώς επειδή το ΚΚΕ έχει αυτές τις πολιτικές θέσεις, ζήτησα και εγώ να στρατευτώ από αυτή την τιμητική θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας για να δώσω κι εγώ τη μάχη για τις 7 του Μάρτη και στις 8 του Μάρτη πάλι πίσω στους κοινωνικούς αγώνες. Ευχαριστώ πολύ».

Κανένας δεν έχασε αντιστεκόμενος. Κερδισμένοι σήμερα θα είναι αυτοί που θα απεγκλωβιστούν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και με την ψήφο τους.

Στις δύο αυτές φράσεις επικεντρώνεται το σχόλιο που έκανε χτες η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια της συνέντευξης στο Ζάππειο, με αφορμή το ένα μετά το άλλο τα εκβιαστικά διλήμματα που μπαίνουν μπροστά στους ψηφοφόρους.

«Επιτρέψτε μου, είπε, να κάνω ένα σχόλιο για τις τελευταίες εξελίξεις που ζούμε και μέσα στην Ελλάδα, αλλά και εκτός Ελλάδας κατά κάποιο τρόπο. Εχουν σχέση με το Κυπριακό. Νομίζουμε ότι όλα αυτά τα γεγονότα δείχνουν ένα μεγάλο ζήτημα: Οτι ο εργαζόμενος λαός, η νεολαία, οι γυναίκες, τα στρατευμένα παιδιά του λαού και τα μόνιμα στελέχη στις Ενοπλες Δυνάμεις, οι εργαζόμενοι στα Σώματα Ασφαλείας, στην Πυροσβεστική, στο Λιμενικό, ζουν κάτω από πολλά εκβιαστικά διλήμματα και αυτά τα εκβιαστικά διλήμματα συνδέονται και με τις εκλογές και με το κριτήριο της ψήφου.

Εμείς τα απορρίπτουμε. Π.χ. απορρίπτουμε το εκβιαστικό δίλημμα που λέει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να παραιτηθούν από τα οράματα, τα δικαιώματά τους, να δεχτούν να ζουν σαν φτηνή εργατική δύναμη, δουλεύοντας πότε - πότε, γιατί αν δεν τα δεχτούν αυτά, θα χαθούν ολότελα.

Να δεχτούν π.χ. επενδύσεις που καταστρέφουν το περιβάλλον και αν δεν τα δεχτούν πάλι θα χαθούν. Να δεχτούμε εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, να ανεχόμαστε ή να δεχόμαστε η Ελλάδα να συμμετέχει ενεργά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια σε βάρος άλλων λαών, γειτονικών και παραπέρα, αλλιώς θα χαθούμε.

Κανένας και καμιά και πολύ περισσότερο ένας λαός ή λαοί, δε χάνονται όταν αντιστέκονται. Αυτό είναι το δικό μας μήνυμα. Και καλούμε οι εκλογές στις 7 του Μάρτη να αναδείξουν όλους εκείνους τους υποψιασμένους, γιατί αυτοί είναι πολύ περισσότεροι από κάθε άλλη φορά, να αναδείξουν όλους αυτούς τους υποψιασμένους σε μία δύναμη χειραφέτησης από τα εκβιαστικά διλήμματα, που πλασάρονται από παντού και στην προκειμένη περίπτωση προβάλλονται από τα κόμματα του δικομματισμού, από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.

Επαναλαμβάνουμε: Κανείς δε χάθηκε όταν τόλμησε να αντισταθεί. Αυτό το δείχνει η ιστορία μας. Αυτό το δείχνει και το σήμερα και το παρελθόν. Και ό,τι έχουμε κρατήσει από τα παλιά ή ό,τι έχουμε αποτρέψει από τα χειρότερα, είναι διότι υπήρχαν αντιστάσεις σε τούτο τον τόπο. Επομένως, κερδισμένοι δε θα είναι εκείνοι που θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία. Κερδισμένοι θα είναι εκείνοι που θα έχουν φύγει από αυτά τα κόμματα και με την ψήφο».