ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η απανθρωπιά των πολυεθνικών και...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η είδηση έρχεται από την Αυστραλία, αλλά θα μπορούσε να προέρχεται από οπουδήποτε στον κόσμο: «Μια από τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές εταιρίες του κόσμου, η Allianz, που η αξία της ξεπερνάει τα 90 δισεκατομμύρια δολάρια, ζήτησε από τους γονείς μιας 15χρονης, στην Αυστραλία, που έχασε τη ζωή της σε τροχαίο, να πληρώσουν τα έξοδα για την επισκευή του αυτοκινήτου που τη σκότωσε!».

Οι γονείς νόμιζαν στην αρχή, ότι πρόκειται για παρεξήγηση και επικοινώνησαν με την εταιρία για να την ενημερώσουν, ότι από το συγκεκριμένο τροχαίο έχασαν το παιδί τους. Ομως, όπως εξηγεί η μητέρα, «το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να πάρουν τα χρήματά τους. Τίποτε άλλο. Ακόμα και όταν εξηγήσαμε στον υπεύθυνο της εταιρίας, με κάθε λεπτομέρεια, τι συνέβη, ο τελευταίος ούτε μας ζήτησε συγνώμη, ούτε μας είπε πως λυπάται για ό,τι έγινε». Αντιθέτως, «εξήγησε» στη χαροκαμένη μάνα ότι «έφταιγε» το παιδί της για το δυστύχημα. Κι επομένως, έπρεπε να πληρώσει. Κι αφού αυτό ήταν νεκρό, ο λογαριασμός θα πήγαινε στους ζώντες στενούς συγγενείς...

... η απάντησή μας

Κάπως έτσι ανεβαίνει η χρηματική «αξία» των ασφαλιστικών εταιριών. Οχι μόνον απαιτώντας από τα θύματα να πληρώσουν, αλλά μη νιώθοντας την ανάγκη να κρατήσουν έστω και τα προσχήματα. Στα «νύχια» αυτών των εταιριών θέλουν η ελληνική κυβέρνηση και οι «συνδικαλιστές» της να προσφέρουν σαν «τροφή» το σύνολο της εργατικής τάξης της χώρας. Απαξιώνοντας και διαλύοντας την όποια δημόσια ασφάλεια αναγκαζόταν μέχρι πρότινος το καπιταλιστικό κράτος να παράσχει, μετά από σκληρές και αιματηρές μάχες, με τους εργάτες και τους καταπιεζόμενους γενικότερα.

Το παραπάνω περιστατικό είναι μόνο ένα δείγμα της αδηφαγίας του συστήματος. Η αδυναμία του τελευταίου να ξεπεράσει τις αντιθέσεις του και η αυξανόμενη ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, θα ξεσκεπάζουν όλο και περισσότερο το αποκρουστικό πρόσωπο της βαρβαρότητας. Γι' αυτό και δεν έχουμε το παραμικρό δικαίωμα στις όποιες αυταπάτες. Το αντίθετο, έχουμε ευθύνη για τη μεγαλύτερη και καλύτερη δυνατή συμβολή στην ενωτική, συλλογική και αγωνιστική αντιμετώπιση της επίθεσης των πολυεθνικών. Της οικοδόμησης του λαϊκού μετώπου της αντίστασης και της αντεπίθεσης.

Η απεργοσπαστική αδράνεια

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνει κανείς απεργοσπασία. Κι απ' ό,τι φαίνεται - άλλωστε το έχει αποδείξει στην πράξη και παλιότερα - τους γνωρίζει καλά η ηγετική ομάδα της ΠΑΣΚΕ. Μας το θύμισε εργαζόμενος στην ΕΡΤ, στην ομοσπονδία της οποίας (ΠΟΣΠΕΡΤ) κυριαρχεί η ΠΑΣΚΕ, καταγγέλλοντας, ταυτόχρονα, ότι μέχρι και χτες, παραμονή της απεργίας, δεν έβγαλε ούτε καν μια ανακοίνωση. Να προσθέσουμε μόνον ότι μέχρι χτες η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Λάρισας μοίρασε μία μία στους χώρους δουλειάς, σε εργοστάσια και επιχειρήσεις, 15.000 απεργιακές προκηρύξεις, μιλώντας ταυτόχρονα με χιλιάδες εργαζόμενους, ενημερώνοντας για την απεργία και καλώντας σε μαζική και μαχητική συμμετοχή. Τα σχόλια και οι συγκρίσεις δικές σας!

Σήμερα...

Γροθιά στα ύψη

κι η φωνή

με τη βροντή

να μοιάζει,

η οργή τα στήθη

να δονεί

και η ματιά

να σφάζει,

έτσι να είστε

σήμερα,

που βγήκατε

για πάλη,

σαν χείμαρρος

ακράτητος,

σαν πυρκαγιά

μεγάλη!

* * *

Γροθιά στα ύψη

κι η καρδιά

πυρακτωμένη

λάβα,

σήμερα δείξε

εργατιά

ότι δεν είσαι

σκλάβα,

δείξε πως έχεις

θέληση

και δύναμη

για όλα

κι ότι ποτέ

δε θα δεχτείς

να «φας»

το νόμο - φόλα!

Ο οίστρος

Πολυσήμαντη απεργία

Η απεργία που άρχισε από τα χαράματα σήμερα δεν είναι «μία από τις απεργίες». Οσο κι αν η κάθε απεργία είναι κάτι ξεχωριστό, όσο κι αν κάθε τέτοιας μορφής ταξική σύγκρουση εγγράφεται σαν κορυφαία στιγμή στη συγκεκριμένη φάση ανάπτυξης της ταξικής πάλης, αυτή η απεργία έχει πολλά περισσότερα που την ξεχωρίζουν.

Αυτό που πάει να γκρεμίσει σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι μία οποιαδήποτε κατάκτηση. Κάθε εργάτης ξέρει πως η πρώτη συμβουλή που του δίνουν οι παλιότεροι μόλις πιάνει την πρώτη δουλιά είναι «πρόσεχε τα ένσημα». Γιατί; Γι' αυτή την κατάκτηση χύθηκαν ποταμοί αίματος. Από τα πρώτα ταμεία αλληλοβοήθειας ως την ώρα που αναγκάστηκαν οι κυβερνήσεις να θεσμοθετήσουν την Κοινωνική Ασφάλιση, έγιναν σκληροί αγώνες. Δεν είναι της ώρας η ιστορική αναδρομή. Καταγράφουμε μόνο το μέγεθος μιας αλυσίδας κατακτήσεων που έχουν πίσω βάθος χρόνου περισσότερο του ενός αιώνα.

Στη διαρκή αντίθεση Κεφαλαίου - Εργασίας η εργατική τάξη γνωρίζει βιωματικά πλέον ότι όσα περιέχονται στον όρο «Κοινωνική Ασφάλιση» συνιστούν μία βασική ελάχιστη διασφάλιση απέναντι στην τραγική πραγματικότητα που διαμορφώνει σε βάρος του εργάτη το καθεστώς εκμετάλλευσης της εργατικής του δύναμης. Από την αντιμετώπιση της βλάβης την ώρα της δουλιάς, ως τη σύνταξη της χήρας του εργάτη που σκοτώθηκε, από την αρρώστια του παιδιού ως τη σύνταξη και την περίθαλψη του τσακισμένου στα εργασιακά γκέτο εργάτη, όλες αυτές οι διασφαλίσεις αφορούν σ' αυτό που λέγεται «Κοινωνική Ασφάλιση». Αυτό ακριβώς είναι που επιχειρεί να γκρεμίσει σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Πατά στις βάσεις που είχε βάλει πριν από αυτήν η κυβέρνηση της ΝΔ. Συνεχίζει την πιστή εφαρμογή των αξιώσεων του μεγάλου κεφαλαίου, όπως αυτές διατυπώνονται μέσα από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης των μονοπωλίων.

Οσο σημαντικό είναι αυτό που διακυβεύεται, η Κοινωνική Ασφάλιση, και βγάζει στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, άλλο τόσο σημαντικό είναι το πώς βγαίνουν στο δρόμο αυτοί οι εργάτες. Η σημερινή απεργία δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, δε γίνεται επειδή έτσι αποφασίστηκε σε επίπεδο ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Για να φτάσουμε στη σημερινή απεργία χρειάστηκε να υπάρχει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο! Ναι, ακριβώς έτσι! Είναι οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που από πέρσι το καλοκαίρι βάρεσαν καμπανάκι κινδύνου, εντόπισαν το γεγονός ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τα «διπλώνει» κι ότι ανοίγεται επικίνδυνος δρόμος με τη διαδικασία του «κοινωνικού διαλόγου». Είναι αυτές οι δυνάμεις που από πέρσι το καλοκαίρι οργάνωσαν δεκάδες κινητοποιήσεις εγρήγορσης και προβολής των αιτημάτων της εργατικής τάξης. Είναι αυτές οι δυνάμεις που από το χειμώνα φέτος μπήκαν μπροστά και αποκαλύπτοντας την απάτη του κοινωνικού διαλόγου έφτασαν στην απεργία της 3ης του Απρίλη, την πρώτη που οργανώθηκε με όρους ταξικού μετώπου. Για να αναγκαστούν τελικά κι άλλες δυνάμεις να διαχωρίσουν τη θέση τους από τους «Πολυζωγόπουλους». Η σημερινή απεργία αφήνει παρακαταθήκες. Δε δείχνει μόνο τον εχθρό, δείχνει και το δρόμο για την αντιμετώπισή του.