Με ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς της ταξικής πάλης, με καταγγελία της σφαγής του παλαιστινιακού λαού, με τη «φάμπρικα» να απλώνεται στην αίθουσα, με 17 αντιπροσωπείες συνδικάτων άλλων χωρών να παρακολουθούν, με το Σκοπευτήριο δίπλα να «χρεώνει» αυξημένα καθήκοντα, με μια εισήγηση, που ανέλυε από ταξική σκοπιά την κατάσταση της εργατικής τάξης σήμερα, με βαθιά συναίσθηση της ευθύνης απέναντι στον κόσμο της δουλιάς, έτσι άρχισε χθες το πρωί στην Καισαριανή η Β` Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ.

Δυο χιλιάδες αντιπρόσωποι, που εκπροσωπούν 480.000 εργαζόμενους, κατέθεσαν, μέσα από τις ομιλίες κορυφαίων συνδικαλιστών, τους προβληματισμούς των εργαζομένων, αλλά και την απόφαση: Να πάμε μπροστά! Να γίνει το ΠΑΜΕ ο πραγματικός εκφραστής των εργαζομένων. Ορισαν το πρώτο άμεσο καθήκον: Ολες οι δυνάμεις για την επιτυχία της απεργίας στις 18 Απρίλη.

Με την εισήγηση της Γραμματείας, ο Γιώργος Μαυρίκος ανέδειξε τη γενικευμένη επίθεση, που έχουν εξαπολύσει το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του σε βάρος των εργαζομένων. Τόνισε πως η ίδια η ζωή, τα γεγονότα που μιλούν πλέον τα ίδια, επιβεβαίωσαν την αναγκαιότητα της ίδρυσης του ΠΑΜΕ, του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αναφερόμενος στις συνέπειες της επίθεσης, αποκάλυψε, ανάμεσα σε άλλα, πως ήδη 185 εργάτες μέσα στο 2001 έχασαν τη ζωή τους στα σύγχρονα εργασιακά γκέτο, πρόκειται για το μεγαλύτερο αριθμό νεκρών τα τελευταία δέκα χρόνια.

Ο Πολύβιος Τσίρκας παρουσίασε, εκ μέρους της Γραμματείας, την οργανωτική εισήγηση, που προβλέπει, ανάμεσα σε άλλα, την ύπαρξη 15μελούς Γραμματείας εκλεγμένης από τη συνδιάσκεψη, πανελλαδική συντονιστική από 75 μέλη, τοπικές γραμματείες, συντονιστικές επιτροπές συνδικάτων και επιτροπές αγώνα.

«Θέλουμε, είπε, τα συνδικάτα που μετέχουν στο ΠΑΜΕ να είναι το θετικό παράδειγμα για όλο το συνδικαλιστικό κίνημα». Κάλεσε τους αντιπροσώπους να συμβάλουν στο παραπέρα άνοιγμα των σωματείων, στο ζωντάνεμα της λειτουργίας τους.

(Αναλυτικό ρεπορτάζ από τις εργασίες της συνδιάσκεψης θα παρουσιάσει ο «Ριζοσπάστης» στο φύλλο της Τρίτης).

Τα ζητήματα της ταξικής ενότητας και της βασικής γραμμής αντιπαράθεσης, όπως αυτή αναδείχτηκε μέσα από τους πολύμορφους αγώνες της τελευταίας τριετίας, καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος της εισήγησης που παρουσίασε η Γραμματεία του ΠΑΜΕ στη Συνδιάσκεψη. Ο «Ρ» παραθέτει σήμερα όλο το σχετικό κεφάλαιο που αφορά τα τρία χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ.

* * *

Οταν στις 3 Απρίλη 1999 προχωρήσαμε στην ίδρυση του ΠΑΜΕ, γνωρίζαμε ότι αναλαμβάναμε σημαντικές ευθύνες απέναντι στην εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα. Η προσπάθεια αυτή, που στόχο είχε, μέσα από ένα ευρύ μέτωπο, να αφυπνίσει συνειδήσεις, να ανασυγκροτήσει συνδικάτα, να προωθήσει την ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ και την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ των εργαζόμενων, να συγκρουστεί με την κυβερνητική πολιτική, με το κεφάλαιο, αλλά και με τη γραμμή υποταγής, που ακολουθούν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, δέχτηκε πολλές βρόμικες επιθέσεις από τους φορείς της «κοινωνικής ειρήνης» και ορισμένα ΜΜΕ.

Οι βασικές κατηγορίες σε βάρος του ΠΑΜΕ ήταν ότι «διασπά» το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και ότι αποτελεί ένα μοχλό «επαναστατικής γυμναστικής» κλπ.

Στις συκοφαντικές επιθέσεις ενάντια στο ΠΑΜΕ, πρωτοστάτησαν τα επιτελεία της ΠΑΣΚΕ, που αντιλήφθηκαν ότι η δημιουργία του ταξικού πόλου θα δυσκόλευε πολύ την κεντρική επιλογή του κυβερνητικού συνδικαλισμού για «κοινωνική ειρήνη» και «ταξική συνεργασία». Συμπαραστάτες της ΠΑΣΚΕ στάθηκαν συνδικαλιστικά στελέχη της Αυτόνομης Παρέμβασης, που στο όνομα του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού, της ευρωλαγνείας, της λογικής της ΝΑΤΟικής αριστεράς και δέσμιοι των κεντροαριστερών σεναρίων, έχουν αναγορεύσει το ΠΑΜΕ σαν τον κύριο εχθρό τους. Η ΔΑΚΕ συμφωνεί με την ΠΑΣΚΕ σε όλες τις κεντρικές της επιλογές και οι όποιες αντικυβερνητικές λεκτικές αναφορές της γίνονται για να εξυπηρετηθούν απλά και μόνο οι ανάγκες μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Ιδιαίτερα σήμερα που βρίσκεται σε εξέλιξη η επίθεση σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης, οι επιθέσεις αυτών των δυνάμεων ενάντια στο ΠΑΜΕ οξύνονται.

Ομως, έχουν περάσει, από την ίδρυση του ΠΑΜΕ, τρία χρόνια. Ο καιρός δεν είναι πολύ μεγάλος, αλλά είναι αρκετός για να βγουν συμπεράσματα. Τώρα μιλάνε πια τα γεγονότα! Τώρα μιλά η ζωή τριών χρόνων!

Το ΠΑΜΕ, με τις θέσεις του και με τη δράση του, επιδιώκουμε να αναδειχτεί σε κύριο παράγοντα ταξικής συσπείρωσης στα πλαίσια του Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος. Να καταξιώνεται στη συνείδηση των εργαζόμενων, σαν ο κύριος εκφραστής των συμφερόντων τους. Να «καταξιώνεται» κάθε μέρα και περισσότερο στη συνείδηση των εργαζόμενων, σαν ο πραγματικός τους εκπρόσωπος. Στο ΠΑΜΕ και στη δράση του, να επενδύουν τις ελπίδες τους οι εργαζόμενοι του Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα.

Η κατάσταση αυτή, βέβαια, δε διαμορφώνεται από τη μία στιγμή στην άλλη, ούτε, πολύ περισσότερο, αποτελεί υπόθεση τελειωμένη. Χρειάζονται προσπάθειες, αγώνες, συνέπεια και αποφασιστικότητα.

Ξεχωριστή θετική επένδυση μέχρι σήμερα, αποτελεί η δράση του ΠΑΜΕ:

-- Στη συνεπή, μαζική αντιπολεμική δράση ενάντια στον πόλεμο των ΝΑΤΟικών στα Βαλκάνια. Με τα συλλαλητήρια σε όλες τις πόλεις, τον αποκλεισμό των συνόρων στους Ευζώνους, τις «ανθρώπινες αλυσίδες» στις γέφυρες του Βελιγραδίου, τις συγκρούσεις με τους ΝΑΤΟιούς στρατιώτες στη Θεσσαλονίκη και αλλού.

-- Στα μεγάλα συλλαλητήρια κάθε Σεπτέμβρη στα εγκαίνια της ΔΕΘ με τα λαϊκά συσσίτια και τις συμβολικές εκδηλώσεις.

-- Στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις κατά τον ερχομό του Κλίντον στην Αθήνα, που υποχρέωσαν τον πλανητάρχη να αλλάξει τις ημερομηνίες του ταξιδιού του και να επισκεφθεί χαράματα την Ακρόπολη. Που αποκάλυψαν το αυταρχικό πρόσωπο της κυβέρνησης με την κρατική βία και την καταστολή που έστειλε στα νοσοκομεία εκατοντάδες διαδηλωτές στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις.

-- Στις καταλήψεις του υπουργείου Εμπορίου για τις αυξήσεις τιμών στο πετρέλαιο θέρμανσης, της κεντρικής Διοίκησης του ΙΚΑ για τις συντάξεις, του υπουργείου Εργασίας για την Κοινωνική Ασφάλιση, όπως και της πετυχημένης εκδήλωσης μπροστά στο πρωθυπουργικό γραφείο στο Μέγαρο Μαξίμου.

-- Στο μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο της Αθήνας.

-- Στις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση, όπου αναγνωρίστηκε η καθοριστική συμβολή και ο ρόλος του ΠΑΜΕ.

-- Στις διαδηλώσεις της Γένοβας, της Νίκαιας, στη Γενεύη και στις Βρυξέλλες.

-- Στις αντιπολεμικές - αντιιμπεριαλιστικές πρωτοβουλίες ενάντια στον πόλεμο στο Αφγανιστάν.

-- Στη συγκέντρωση, πριν λίγες μέρες, στο σχολικό συγκρότημα του Αιγάλεω, που υποχρέωσε τον Αμερικανό πρέσβη να ματαιώσει προγραμματισμένη ομιλία του.

-- Στις μαζικές και μαχητικές εκδηλώσεις τις Πρωτομαγιές.

-- Στις ημερίδες κι άλλες πολύπλευρες εκδηλώσεις του.

-- Στην καθημερινή παρουσία και δράση μέσα στους χώρους δουλιάς.

Το κύρος του ΠΑΜΕ, ενισχύθηκε, ταυτόχρονα, από την αγωνιστική δράση μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, που συμμετέχουν Μέτωπο και έδρασαν μαχητικά για κλαδικά και, γενικότερα, αιτήματά τους, όπως οι Οικοδόμοι, οι Ναυτεργάτες, οι Μεταλλεργάτες, οι Κλωστοϋφαντουργοί, οι Νοσηλευτικοί, οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ και πολλοί άλλοι. Στο ειδικό βάρος του ΠΑΜΕ, συμβάλλουν η δράση πολλών Συντονιστικών Επιτροπών και Επιτροπών Αγώνα και αξιόλογη ήταν η προσφορά της Γραμματείας Νέων του ΠΑΜΕ.

Ολες αυτές οι μορφές κινητοποιήσεων, στις οποίες ήταν αξιόλογη η συμμετοχή της νεολαίας, έδειχναν μια φρεσκάδα και ένα νεύρο, που τα τελευταία χρόνια είχαν υποχωρήσει μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Είχαν φαντασία και εφευρετικότητα και ταυτόχρονα επικαιρότητα και ουσία. Υπογράμμιζαν σε πλατιά λαϊκά στρώματα ότι δεν «είμαστε όλοι ίδιοι», ότι δεν είμαστε «όλοι συμβιβασμένοι» κι ότι αξίζει να αγωνίζεται κανένας συλλογικά, να είναι μέλος του Σωματείου του, να ψηφίζει και να εμπιστεύεται συνεπείς, ταξικούς συνδικαλιστές και ψηφοδέλτια αγωνιστικά.

Το ΠΑΜΕ, προσπαθεί να αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης πατώντας πάνω στην πλούσια ιστορική πείρα του ελληνικού και διεθνούς εργατικού κινήματος και παίρνοντας υπόψη τις σύγχρονες απαιτήσεις της ταξικής πάλης.

Μέσα από τις μορφές στους αγώνες, το ΠΑΜΕ, επιχειρούσε κάθε φορά να συντονίζεται η δράση επιμέρους τμημάτων και κλάδων, έτσι που να γενικεύεται η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και την πολιτική της και ταυτόχρονα, να γίνεται αντιληπτό, ότι, ενώ είναι σήμερα πολύ πιο δύσκολο, από ό,τι στο παρελθόν, να πετύχει μόνος του ένας κλάδος λύση, είναι, από την άλλη, πιο αποτελεσματικός ο ενιαίος συντονισμένος αγώνας. Η τακτική αυτή, επιβεβαιώθηκε και στην πολιτική των Ιδιωτικοποιήσεων, που η κυβέρνηση υλοποίησε στον ΟΤΕ, στα Ναυπηγεία, στην ΕΥΔΑΠ και αλλού. Η γραμμή των αντίστοιχων Εργατικών Ομοσπονδιών, που οργάνωναν η κάθε μια μόνη της τις όποιες αντιδράσεις, όπως και η επίμονη άρνηση της ΓΣΕΕ να συντονιστεί ο αγώνας όλων των ΔΕΚΟ, αντικειμενικά, βοήθησε τα σχέδια και την εφαρμογή της πολιτικής της κυβέρνησης.

Σε ανώτερο ακόμα επίπεδο από τον απλό συντονισμό δράσης, έχει τη βάση της η ενεργητική συμπαράταξη του ΠΑΜΕ με τους μεγάλους αγώνες της Αγροτιάς, τους μεγάλους αγώνες της μαθητικής και σπουδάζουσας νεολαίας, με τις κινητοποιήσεις κλάδων επιστημόνων και της διανόησης, με τις κινητοποιήσεις των επαγγελματο-βιοτεχνών, γιατί μέσα από αυτή την κοινή και μετωπική πάλη ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, μπορούν να σπέρνονται τα φύτρα της συγκρότησης ενός Κοινωνικού Μετώπου, που θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για στόχους πάλης που θα βάλουν σε αμφισβήτηση την εξουσία της άρχουσας τάξης.

Στο περιεχόμενό της και στο διεκδικητικό της πλαίσιο, η πάλη του ΠΑΜΕ δεν περιοριζόταν στην άμυνα και στη διατήρηση απλά των κεκτημένων. Ξεκινώντας από την υπεράσπιση κατακτήσεων, που πάντως σήμερα μετά από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα, έχουν περιοριστεί στα ελάχιστα όρια, ξεδίπλωνε και επικέντρωνε τους στόχους του με βάση τις ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ και τις σύγχρονες απαιτήσεις για την εργατική οικογένεια.

Ετσι, στη γενικευμένη επίθεση της κυβέρνησης σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης, ο αγώνας θα είχε χαθεί, αν βγαίναμε με αποκλειστικό στόχο που θα συμπυκνώνονταν στο σύνθημα «κάτω τα χέρια από την Κοινωνική Ασφάλιση». Εμείς, σωστά προβάλλοντας αυτό το σύνθημα, προχωρήσαμε και επιμείναμε στο τι σήμερα έχει ανάγκη στον τομέα αυτό η Εργατική Τάξη και ξεδιπλώσαμε τη δική μας αντεπίθεση σε βάρος της κυβέρνησης και των βιομηχάνων.

Στο περιεχόμενο του αγώνα, το ΠΑΜΕ επέμενε να μην περιορίζεται επίσης η αντιπαράθεση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση στα μικροπροβλήματα. Εχουν κι αυτά την αξία τους, αλλά η εξάντληση σ' αυτά, καθόλου δεν εξασφαλίζει την εργατική τάξη, γιατί αύριο μπορεί να εξανεμιστούν και, κυρίως, γιατί εμποδίζει πλατιά λαϊκά στρώματα να βλέπουν τις αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν τα προβλήματα, να κατανοούν την ανάγκη της πολιτικοποίησης του αγώνα, της σύνδεσης της οικονομίας με την πολιτική και τη σημασία της προοπτικής της πάλης για βαθιές και ριζικές αλλαγές. Οσο πιο ολοκληρωμένα γίνει κατανοητό ότι με μερεμέτια κι επισκευές ο καπιταλισμός δεν αλλάζει, τόσο το καλύτερο για τους εργατοϋπαλλήλους, το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους.

Οσο πιο καθαρά κατανοείται ότι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι μια πολιτική που εξυπηρετεί το κεφάλαιο και τις αστικές τάξεις των χωρών - μελών της, τόσο ο αγώνας ενάντια στην καπιταλιστική αυτή Ενωση θα γίνεται πιο αποτελεσματικός.

Η γραμμή αντιπαράθεσης με τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, προσπαθούσαμε να επικεντρώνεται κάθε φορά στο κύριο. Το κύριο είναι ότι, μέσα στο Εργατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα, συγκρούονται δύο γραμμές.

Από τη μια, η γραμμή των «κοινωνικών διαλόγων», η γραμμή των κοινωνικών εταίρων και της υποταγής, που εκφράζουν οι πλειοψηφίες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού κι από την άλλη, η γραμμή της ταξικής ενότητας και του αγώνα, που εκφράζει το ΠΑΜΕ.

Απέναντι στην «ενότητα για την υποταγή και τις υποχωρήσεις», που ακολουθούν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, εμείς αγωνιζόμαστε να ενώσουμε όλους, χωρίς εξαίρεση, τους εργαζόμενους, με βάση το σε ποια τάξη ανήκουν και να μπουν στον αγώνα με τους στόχους και τις θέσεις που εξυπηρετούν την τάξη τους.

Αυτή η αντίληψη, για την ταξική ενότητα, βρίσκει έκφραση και στην ίδια τη σύνθεση του ΠΑΜΕ, αφού συμμετέχουμε σ' αυτό συνδικάτα και συνδικαλιστικά στελέχη, με διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές πεποιθήσεις, με διαφορετικές παραταξιακές αφετηρίες και αποφασίσαμε, όλοι μαζί, να ενώσουμε τις προσπάθειές μας, δεσμευμένοι στις αρχές της ταξικής πάλης, της ταξικής ενότητας και συμφωνώντας σε ταξικούς στόχους πάλης και κοινή δράση».