ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ (του απεσταλμένου μας Χρ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ).-

Σε πρωτοσέλιδο άρθρο (23/3) στην εφημερίδα του ΚΚ ΗΠΑ «Πιπλς Ουίκλι Ουόρλντ» (PWW) ο διευθυντής της, Τιμ Ουίλερ, ανέφερε, ότι η κυβέρνηση Μπους, έπειτα από τη διεθνή πίεση και την εναντίωση ηγετικών στελεχών του εργατικού κινήματος και οργανώσεων για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ, αναγκάστηκε να υποχωρήσει από την πολιτική της έναντι της Ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης.

Ωστόσο, παρατηρούσε ο Ουίλερ, στην κοινή δημοσιογραφική συνέντευξή του με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Αριέλ Σαρόν στις 17/3, ο αντιπρόεδρος Ρίτσαρντ Τσέινι εναπέθεσε την ευθύνη στον Παλαιστίνιο Πρόεδρο Γιάσερ Αραφάτ, απαιτώντας από αυτόν να διακόψει την αντίσταση του λαού του σαν όρο για μια συνάντηση με αυτόν. Ο Τσέινι τήρησε σιγή για την επίθεση του Ισραήλ επί δυο βδομάδες στη Δυτική Οχθη και στη Γάζα, κατά την οποία σκοτώθηκαν πάνω από 100 Παλαιστίνιοι, κύρια πολίτες, από 20.000 Ισραηλινούς στρατιώτες, οπλισμένους με πυροβόλα ελικόπτερα Απάτσι, μαχητικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη F16 και άλλα όπλα, που τους είχαν εφοδιάσει οι ΗΠΑ.

Στο μεταξύ, διάφοροι Αμερικανοί αγωνιστές του ειρηνιστικού κινήματος αποκάλεσαν την παραπάνω κοινή συνέντευξη, μια επικίνδυνη απειλή στην παγκόσμια ειρήνη. Δήλωσε, σχετικά, στην «PWW» ο Σκοτ Λιντς, διευθυντής της οργάνωσης «Δράση για ειρήνη»: «Ο Αραφάτ αντιπροσωπεύει τη μόνη κυβερνητική εξουσία στη Δυτική Οχθη και στη Γάζα. Δεν υπάρχει κανένας άλλος εκεί. Με αυτό στρεφόταν στην κυβέρνηση, η οποία λέει, ότι δεν πρόκειται να κάνει οτιδήποτε για να χαθεί αυτή η κρίση». Πρόσθεσε ο Λιντς, ότι η κυβέρνηση Μπους «μας φέρνει σε ένα λάθος μονοπάτι με τη δική της ακραία πρόσβαση εκμηδενισμού».

Αναφερόμενος στους λόγους, που ο Τσέινι περιόδευσε σε 11 (έντεκα) αραβικές χώρες, είπε ο Λιντς: «Υπάρχει ακόμα πόλεμος στο Αφγανιστάν και τώρα η κυβέρνηση Μπους θέλει να αρχίσει μονομερώς έναν άλλον πόλεμο, κατά του Ιράκ. Βρίσκουμε ιδιαίτερα ανησυχητικό το ότι τόσα πολλά αμερικανικά όπλα χρησιμοποιούνται σ' αυτό το μακελειό. Παρά το ότι δεκάδες άνθρωποι πέθαιναν κάθε μέρα, πήρε την κυβέρνηση Μπους μια βδομάδα να στείλει το στρατηγό Αντονι Ζίνι (εκπρόσωπο του Μπους στη Μ. Ανατολή) εκεί πέρα». Και εξήγησε ο Λιντς, ότι η μόνη λύση στην ισραηλινο-παλαιστινιακή κρίση είναι το Ισραήλ, να αποσυρθεί από τα αραβικά εδάφη, που κατέλαβε με τον πόλεμο του 1967, καθαρίζοντας το δρόμο για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους, που να συνυπάρχει με το Ισραήλ.

Παράλληλα, και ο Μάικλ Λέτουιν, ένας από τους συντονιστές των εργατών της πόλης Νέας Υόρκης κατά του Πολέμου (NYCLAW) δήλωσε, ότι η οργάνωσή του κινητοποιείται για να φέρει χιλιάδες μέλη της στην Ουάσιγκτον στις 20 Απρίλη, για να διαμαρτυρηθούν μαζί με άλλους διαδηλωτές κατά της πολεμικής πολιτικής της κυβέρνησης Μπους εσωτερικά και εξωτερικά. Ο Λέτουιν, πρόεδρος του Τμήματος 2325 της Ενωσης Εργατών Αυτοκινήτου, που αντιπροσωπεύει δικηγόρους της Νομικής Βοήθειας στην Πόλη της Νέας Υόρκης, υπογράμμισε ακόμα: «Σαφώς, η κυβέρνηση Σαρόν δρα για να προκαλεί υψηλότερων επιπέδων βιαιότητα. Οσο παλαιστινιακό έδαφος κατέχεται και δεν υπάρχει παλαιστινιακό κράτος, δε θα βρίσκεται λύση. Η κυβέρνηση Μπους έχει δώσει στο Σαρόν εξουσιοδότηση εν λευκώ να επιβάλλει τρομοκρατία πάνω στον παλαιστινιακό λαό. Είναι το αμερικανικό χρήμα, τα όπλα και η επιρροή, που ευθύνονται γι' αυτόν τον πόλεμο».

Πολύ σημαντικό είναι, επίσης, το γεγονός, ότι στον Αγιο Φραγκίσκο, το Εργατικό Συμβούλιο της Συνομοσπονδίας AFL-CIO ενέκρινε στις 11/3 δήλωση καταγγέλλοντας την κυβέρνηση Μπους σαν τον «κύριο ένοχο γι' αυτή την πάλη, με το να εφοδιάζει το ισραηλινό κράτος με όπλα αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, για να συντρίβει τον παλαιστινιακό αγώνα τόσο για εθνική ανεξαρτησία, όσο και για τα προγονικά εδάφη, ενώ καταπιέζει και διαιρεί τον Εβραίο και Αραβα εργάτη προς όφελος του εθνικού και του διεθνούς κεφαλαίου».

Η ίδια δήλωση κεραυνοβολούσε το καθεστώς του Σαρόν για μια πυραυλική επίθεση ενός F-16, που επέφερε στις 17/2 συντριπτική ζημιά στα κεντρικά γραφεία της Παλαιστινιακής Γενικής Ομοσπονδίας Εργατικών Ενώσεων στην πόλη Ναμπλούς της Δυτικής Οχθης. Η κλιμάκωση της επίθεσης του Σαρόν, κατάγγελλε η δήλωση, «είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο δεκάδων γυναικών, παιδιών και άλλων αθώων ατόμων». Επιπρόσθετα, υπενθύμιζε στην αμερικανική κυβέρνηση «ότι αυτό είναι εξίσου ένα ηθικό και νομικό έγκλημα».

Ταυτόχρονα, ο Χουσεΐν Ιμπίς, εκπρόσωπος Τύπου της Αραβο-αμερικανικής Αντιτρομοκρατικής Επιτροπής (ADC), δήλωσε στην «PWW»: «Αυτό, που θέλει και χρειάζεται ο παλαιστινιακός λαός δεν είναι να πιει τσάι με τον Τσέινι, αλλά το τέλος της ισραηλινής κατοχής και η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους». Και ανέφερε ότι η ACD κινητοποιείται για διαδηλώσεις στην Ουάσιγκτον και στο Λος Αντζελες στις 30 Μάρτη, με αίτημα τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους πλάι - πλάι με το Ισραήλ.

Αλλά, ακόμα και Εβραίοι, που ζουν στις ΗΠΑ, εναντιώνονται στην κατοχή παλαιστινιακών εδαφών. Χαρακτηριστικά, μια οργάνωση με τον τίτλο «Εβραϊκές φωνές ενάντια στην κατοχή», σε πληρωμένη αγγελία της στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» (17/3), διακήρυσσε μεταξύ άλλων: «Η κατοχή της Δυτικής Οχθης, της Λωρίδας της Γάζας και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ σκοτώνει Παλαιστίνιους και Ισραηλίτες και καταστρέφει το Ισραήλ από τα μέσα. Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη ή ασφάλεια για κανέναν, μέχρις ότου το Ισραήλ εκκενώσει εντελώς τους εποικισμούς του στις παλαιστινιακές περιοχές, τερματίσει τη στρατιωτική κατοχή του και επιστρέψει στα πριν από το 1967 όριά του».

Οπως είναι γνωστό και ο ΟΗΕ υποστηρίζει το ίδιο αίτημα. Στις 13/3, το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού ενέκρινε ψήφισμα, που ζητούσε τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους και, επίσης, την άμεση κατάπαυση των εχθροπραξιών.

Η Ρώμη «κοκκίνισε» για πολλές ώρες το περασμένο Σάββατο και όλοι έκαναν λόγο για τη μεγαλύτερη διαδήλωση στη μεταπολεμική Ιταλία.

Ηταν η κορύφωση, καθώς εδώ και καιρό, πολλούς μήνες τώρα οι Ιταλοί βρίσκονται επί ποδός «πολέμου», με συνεχείς διαδηλώσεις. Από τη Γένοβα, στη διαδήλωση διαμαρτυρίας για τη γενοκτονία των Παλαιστίνιων που συντελείται, στη συγκέντρωση των Συνδικάτων. Μια γροθιά γερή στο στομάχι της ιταλικής κυβέρνησης και όχι μόνο, καθώς δεν είναι η μόνη ευρωπαϊκή κυβέρνηση που προωθεί τα μέτρα απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας. Μέρες παράξενες, όμορφες μέρες... αν και προς το παρόν ανακωχή. Εστω και για λίγα εικοσιτετράωρα, εξαιτίας του Πάσχα των Καθολικών.

Είναι σίγουρο ότι οι εικόνες, και κυρίως οι ελπίδες που γεννήθηκαν το Σάββατο 23 Μάρτη, θα συντροφέψουν την πλειοψηφία των Ιταλών για όλες τις επόμενες μέρες, παρά τις προσπάθειες που γίνονται από τα μέσα να «ξεχαστεί» το ζήτημα, προβάλλοντας εντέχνως και αποκλειστικά την «τρομοκρατική απειλή» που αιωρείται ως επικείμενη καταστροφή των «ιερών ημερών», αλλά και την αδυναμία λόγω γήρατος και ασθενειών του Πάπα να πλύνει τα πόδια 20 αντρών, όπως επιτάσσει το τελετουργικό της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και να ψάλλει την αναστάσιμη λειτουργία.

Στέκεται όμως αδύνατον, να θαφτεί ότι πάνω από 1,5 εκατομμύριο -το νούμερο μάλλον είναι αυθαίρετο και λαμβάνεται ως μέσος όρος από πολλούς αναλυτές καθώς οι διοργανωτές και πλείστοι ιταλικοί τηλεοπτικοί σταθμοί έφεραν το αριθμό των συμμετασχόντων στα 2 εκατομμύρια, και η αστυνομία να πλησιάζει το 1 εκατομμύριο- εργαζόμενοι, νέοι, συμβασιούχοι, άνεργοι, συνταξιούχοι κλπ. συμμετείχαν στη διαδήλωση με πρωτοβουλία της CGIL, του μεγαλύτερου ιταλικού εργατικού συνδικάτου, και από κοινού με την CISL και την UIL.

Η συγκέντρωση είχε προγραμματιστεί πριν βδομάδες, ενάντια στην πρόσφατη προσπάθεια της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι να καταργήσει το άρθρο 18 της εργατικής νομοθεσίας, που έχει τεθεί σε ισχύ από το 1970 και απαγορεύει την αυθαίρετη απόλυση και υποχρεώνει τον εργοδότη να επαναπροσλάβει τον απολυμένο. Μέτρα που προτίθεται να εφαρμόσει η κυβέρνηση, πάση θυσία και σε συντονισμό με τη Βρετανία και την Ισπανία επιχείρησαν να προωθήσουν και στην πρόσφατη Σύνοδο της ΕΕ που έγινε στη Βαρκελώνη, όπου και εκεί έλαβαν την απάντηση τόσο των Συνδικαλιστών από την Ευρώπη κατά τη διαδήλωση της Πέμπτης, αλλά και των συμμετασχόντων στην ευρύτερη διαδήλωση του Σαββάτου, όπου πάνω από μισό εκατομμύριο πήραν μέρος.

Σύμφωνα με την La Repubblica, η διαδήλωση του Σαββάτου ήταν ξεσηκωμός, και τίποτα δεν μπορούσε να συγκρατήσει τους Ιταλούς, που από κάθε γωνιά της Ιταλίας, με 10.000 λεωφορεία, 61 αμαξοστοιχίες, 3 επιβατηγά πλοία και τέσσερα αεροπλάνα, εκτός από τα ιδιωτικά αυτοκίνητα, έφτασαν στη Ρώμη και μετέτρεψαν το Circus Maximus (συμβολική περιοχή, καθώς είναι η τοποθεσία γύρω από το Κολοσσαίο όπου ελάμβαναν χώρα κατά τη Ρωμαϊκή Εποχή οι μονομαχίες), αλλά και όλη την πόλη σε μια απέραντη θάλασσα από κόκκινες σημαίες και πανό, όπου απαιτούσαν ξεκάθαρα την απόσυρση του νόμου, ειδικά μετά την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων μεταξύ των συνδικάτων, της κυβέρνησης και την Confindustria -της Ενωσης Ιταλών Βιομηχάνων. H προσπάθεια κατάργησης του άρθρου 18 έχει προκαλέσει την αγανάκτηση του κόσμου, γιατί αν και προς το παρόν δεν αφορά στην πλειοψηφία των εργαζομένων, αφού αναφέρεται σε επιχειρήσεις με πάνω από 15 απασχολούμενους -οι περισσότερες επιχειρήσεις στην Ιταλία απασχολούν λιγότερα άτομα-, αφαιρεί ένα θεμελιακό και κεκτημένο δικαίωμα όπως υποστηρίζει ο ηγέτης της CGIL, Σέρτζιο Κοφεράτι, που είναι το δικαίωμα στην εργασία για όλους, άσχετα από πολιτικές απόψεις και συμπεριφορές μη αρεστές ενδεχομένως στους εργοδότες, ένα δικαίωμα που κατοχυρώθηκε μετά από πολύχρονους αγώνες τη δεκαετία του '60 και '70 σε πολλές επιχειρήσεις, όπου χιλιάδες συνδικαλιστές εργαζόμενοι απολύονταν με μοναδική αιτία την πολιτική τους τοποθέτηση.

Φυσικά, κάτι που δεν αναφέρει ο Κοφεράτι, είναι ότι η κατάργηση του άρθρου 18 της εργατικής νομοθεσίας, δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία ή δεν αποτελεί ανακάλυψη του πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Οι ρυθμίσεις που αφορούν στην ελαστικοποίηση του ωραρίου και την προσωρινή απασχόληση, τη σταδιακή εξάλειψη κάθε νομοθετικής κατοχύρωσης, καθώς και την προσφυγή σε μαζικές απολύσεις με το πρόσχημα αναδιαρθρώσεων και ιδιωτικοποιήσεων, εγκαινιάστηκαν από τις αλλεπάλληλες κυβερνήσεις της Κεντροαριστεράς, και απλά η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, η οποία θέλει να παραμείνει στο ύψος των περιστάσεων έρχεται να ολοκληρώσει το εγχείρημα, δίνοντας το τελευταίο χτύπημα στα κουρέλια της εργατικής νομοθεσίας.

Εξάλλου, αυτή ακριβώς η πολιτική που ακολούθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, περιθωριοποίησε από το Μάη του 2001, την ημερομηνία των εκλογών εντελώς και τα κόμματα που συμμετείχαν σε αυτές, όπως τους Δημοκράτες της Αριστεράς (DS), το Λαϊκό Κόμμα - πρώην Χριστιανική Δημοκρατία, Ιταλοί Κομμουνιστές του Κοσούτα και τους Πράσινους. Η φαγούρα και η προσωπικές επιθέσεις κατά του Μπερλουσκόνι δεν αποτελεί άσκηση κανενός είδους πολιτικής και απλώς καταδεικνύει τη γύμνια τους. Το κενό αυτό έρχεται να καλύψει ένα πολύ δυναμικό τμήμα της ιταλικής κοινωνίας. Το Συνδικάτο CGIL, το επονομαζόμενο και συνδικάτο της Αριστεράς, αλλά και ακόμη υγιείς πολιτικές δυνάμεις, που έχουν δώσει μαχητικό «παρών» σε όλες τις κινητοποιήσεις, όπως η Κομμουνιστική Επανίδρυση αλλά και τα Συνδικάτα Βάσης, οι γνωστοί Cobas.

Σύμφωνα με τον Αντόνιο Ντεπάνο, κατά την ανάλυσή του στο ιταλικό Contrapiano, κατά τη διαδήλωση του προηγούμενου Σαββάτου, συνέβησαν δύο σημαντικά γεγονότα που θα καθορίσουν τις μελλοντικές εξελίξεις, χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε ακόμη προς ποια κατεύθυνση ή την έκβασή τους.

«Το πρώτο είναι η δολοφονία ενός από τους πρωταγωνιστές των τροποποιήσεων της εργατικής νομοθεσίας, ενάντια στις οποίες στρέφονταν οι εργατικές κινητοποιήσεις, που χαρακτηρίστηκε σαν τρομοκρατική πράξη» από την κοινή γνώμη, επειδή το θύμα ήταν άοπλο και ανυπεράσπιστο, γυρίζοντας σπίτι με το ποδήλατό του. Κι αυτό έριξε μια βαριά "σκιά" σε όλο το κίνημα, έτσι ώστε η ηγεσία του ένιωσε υποχρεωμένη να συμπεριλάβει στα συνθήματα της διαδήλωσης που στρέφονταν ενάντια στην κυβέρνηση και αυτά που κατήγγελλαν την "τρομοκρατία". Το δεύτερο είναι, παίρνοντας μάλιστα υπόψη ποιοι συμμετείχαν στη διαδήλωση, ότι τα συνθήματα αυτά δεν υιοθετήθηκαν από την πλειοψηφία των διαδηλωτών.

Αν κεντρικός στόχος των διοργανωτών της μεγαλύτερης διαδήλωσης στην ιστορία της χώρας μας ήταν να την περιορίσουν σε μετριοπαθή πλαίσια και να χαμηλώσουν τους τόνους, μειώνοντας τη σημασία του κεντρικού ζητήματος της διαμαρτυρίας θα μπορούσαμε να πούμε πως ο στόχος αυτός δεν επιτεύχθηκε.

Ανεπιφύλακτα, στο επίκεντρο της διαδήλωσης στάθηκε σταθερά ο αγώνας ενάντια στην προσπάθεια ελαστικοποίησης και προσωρινότητας της εργασίας και επέκτασης του χτυπήματος των εργασιακών δικαιωμάτων και σε άλλους τομείς κι όχι μόνο στο άρθρο 18, που τόσο μανιασμένα θέλουν να καταργήσουν.

H κινητοποίηση αυτή ήταν σημαντική ακόμη και γιατί υπογραμμίζει τον πολιτικό ορίζοντα που διαγράφεται ξανά στην Ιταλία. Από τις ημέρες της Γένοβας μέχρι την τελευταία μεγάλη απεργία του Συνδικάτου Βάσης της 15ης του Φλεβάρη, όπου πάνω από 100.000 εργαζόμενοι διαδήλωσαν στους δρόμους της πρωτεύουσας, αυξάνει διαρκώς ο αριθμός αυτών που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις».

Ακριβώς αυτή η δυναμική είναι που μάλλον εξώθησε ή καλύτερα εξανάγκασε τους ηγέτες των τριών Συνδικάτων να μην υποκύψουν στις πιέσεις και να μη συρθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, βοηθούντων και των εμπρηστικών δηλώσεων υπουργών της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι, που συνέδεσαν τις κινητοποιήσεις και τη δράση των Συνδικάτων με την «τρομοκρατική δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών». Πρώτος ο υπουργός Αμυνας Αντόνιο Μαρτίνο δήλωσε ότι «η συγκέντρωση είναι ένας μεγάλος κίνδυνος για τους καλύτερους θεσμούς της Δημοκρατίας μας». Στο χορό και ο υφυπουργός Εργασίας, Μαουρίτσιο Σακόνι, ο οποίος ζήτησε από το συνδικάτο CGIL «να ξεκαθαρίσει τη θέση του αν είναι με τη δημοκρατία ή τους τρομοκράτες». Αποκορύφωμα ο ηγέτης της Λέγκας του Βορρά, Ουμπέρτο Μπόσι, που δήλωσε ότι «οι τρομοκράτες είναι παιδιά μιας έντονης διαμαρτυρίας των συνδικάτων και η τρομοκρατία είναι της Αριστεράς».

Η απάντηση ήταν η κήρυξη γενικής απεργίας για τις 16 του Απρίλη και είναι η πρώτη φορά τα τελευταία 20 χρόνια, όπου εκατομμύρια εργαζόμενοι θα προχωρήσουν σε ολοήμερη απεργία, αντί στις συνήθεις στάσεις εργασίας. «Περιμένουμε ότι όλοι οι εργαζόμενοι, και όχι μόνο αυτοί που είναι μέλη του Συνδικάτου θα συμμετάσχουν. Θα είναι μια γενική και καθολική απεργία που θα σταματήσει την παραγωγή σε όλη την ιταλική επικράτεια» τόνισε ο Ακίλε Πασόνι, ΓΓ του CGIL.

Ετσι οι λογαριασμοί μεταξύ των συνδικάτων και της κυβέρνησης παραμένουν ανοιχτοί και θα απαντηθούν μάλλον λίαν συντόμως, μάλλον υπέρ των συνδικάτων... εκτός απροόπτου. Οπου απρόοπτο, δεν είναι άλλο από το «αναμενόμενο», δηλαδή μια ακόμη πρόκληση από κάποια τρομοκρατική οργάνωση, αν όχι και πάλι τις «αναγεννημένες» Ερυθρές Ταξιαρχίες.