Με το έργο του Εντουαρντ Αλμπι «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», από το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας, ξεκινά μια σειρά θεατρικών παραστάσεων που έχει προγραμματίσει ο Δήμος Θεσσαλονίκης να φιλοξενηθούν στο ανακαινισμένο θέατρο «Ανετον». Οι παραστάσεις αφιερώνονται στη μνήμη της Τζένης Καρέζη, που πριν είκοσι χρόνια μαζί με τον Κώστα Καζάκο είχαν παρουσιάσει το έργο στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν, ενώ στο φουαγιέ του Θεάτρου Ανετον θα λειτουργεί τις μέρες των παραστάσεων έκθεση κοστουμιών και φωτογραφικού υλικού από παραστάσεις που πρωταγωνιστούσε η Τζένη Καρέζη. Τη μετάφραση έχουν κάνει η Τζένη Καρέζη και ο Σταμάτης Φασουλής, η σκηνοθεσία είναι του Κώστα Καζάκου, τα σκηνικά - κοστούμια της Λέας Κούση και η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Παίζουν: Μελίνα Μποτέλη, Κοσμάς Ζαχάρωφ, Μαμίλη Μπαλακλή, Χρήστος Τακτικός. Οι παραστάσεις θα δίνονται από Τετάρτη ως Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 18.15 και 21.15 μέχρι 31 Γενάρη.

Στο θέατρο «Ανετον» ως τις 14 Απρίλη θα παρουσιαστούν τρία ακόμη θεατρικά έργα. Το πρώτο είναι η μαύρη κωμωδία του R.D. Laing, «Do You Love me?» από τη θεατρική ομάδα «Νοητή Γραμμή» σε σκηνοθεσία Ολγας Ποζέλη, που θα παίζεται από τις 13 Φλεβάρη. Από την 1η Μάρτη ακολουθούν δύο παραγωγές του θεάτρου «Στοά», το «Αννα, είπα!» του Παναγιώτη Μέντη, σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου που θα παίζεται ως τις 21 Μάρτη και το «La Cumbarsita» του Παναγιώτη Μεντή, επίσης σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου, που θα παρουσιαστεί στο διάστημα 22 Μάρτη - 14 Απρίλη.

Ενα ηχηρό «χαστούκι» στα ελληνικά φαινόμενα ρατσισμού και εκμετάλλευσης σε βάρος των πολιτικών και οικονομικών μεταναστών αποτελεί το έργο των Θανάση Παπαθανασίου -Μιχάλη Ρέππα «Ο Εβρος απέναντι», στο νέο θέατρο «Κιβωτός». Η στήλη θεωρεί υποχρέωσή της να χαιρετίζει κάθε σύγχρονο ελληνικό έργο που αντανακλά την κοινωνική μας πραγματικότητα, που λέει την πικρή αλήθεια, που εμφορείται από ανθρωπισμό και ουσιαστικό προβληματισμό για το κοινωνικό μας χάλι, όπως στο «Ο Εβρος απέναντι». Το επίτευγμα στην περίπτωση του «Εβρου» είναι διπλό. Οι επιτυχημένοι τηλεοπτικά Παπαθανασίου - Ρέππας, με το θέμα και με τη γραφή τους υπερέβησαν τους τηλεοπτικούς συγγραφικούς τους «κώδικες». Εθεσαν το συγγραφικό ταλέντο τους στην υπηρεσία μιας απαιτητικής δραματουργίας. Απέφυγαν κάθε ευκολία, κάθε εντυπωσιοθηρία στο μύθο, στην πλοκή, στη γλώσσα τους. Πειθάρχησαν στο μέτρο του κοινωνικού ρεαλισμού, αποτυπώνοντας «εικόνες» μιας κοινωνίας που γεννά την παντοειδή εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την οικονομική - ηθική - πνευματική εξαθλίωση όλο και πλατύτερων λαϊκών μαζών, ντόπιων και ξένων, πολύμορφα ανθρώπινα δράματα, πάθη και εγκλήματα.

Οι πέντε καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες (τέσσερις Ελληνες και ένας Κούρδος) καθρεφτίζουν αμέτρητες, ανάλογες ανθρώπινες περιπτώσεις θυμάτων της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Οι τέσσερις Ελληνες κοινωνικά άμοιροι, ασυνειδητοποίητοι φουκαράδες, θύματα και αυτοί της ταξικά αδυσώπητης -κατ' επέκταση ρατσιστικής-κοινωνίας μας, αντί να συνειδητοποιήσουν ότι και αυτοί μετατρέπονται σε «μετανάστες» στον τόπο τους, επηρεάζονται λίγο - πολύ από ρατσιστική υστερία κατά των ξένων μεταναστών και μετατρέπονται σε θύτες κατά του πιο αδυνάτου. Την ελληνική τετράδα συνθέτουν μια ώριμη, συνοικιακή κομμώτρια. Ο άνεργος εραστής της - χωρισμένος, πατέρας ενός γιου - με τον οποίο συζεί η κομμώτρια. Ενας παντρεμένος, αεριτζής, μικροκομπιναδόρος, εραστής μιας νεαρής, αλλά και κρυφά της κομμώτριας από την οποία αρπάζει όσο χρήμα μπορεί και η άεργη γυναίκα του, που βολεύεται κάνοντας τα στραβά μάτια. Ανύποπτο, τραγικό θύμα, χάριν μιας κομπίνας, των Ελλήνων φτωχοδιάβολων θα πέσει ο Κούρδος μετανάστης, σακατεμένος ήδη ψυχικά, αφού το «οδυσσεϊκό» πέρασμα των συνόρων του κόστισε τον πνιγμό του παιδιού και της γυναίκας του.

Η λιτή, ακριβής σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη υπηρέτησε το ρεαλιστικό ήθος, τη δραματική αλήθεια, το ανθρωπιστικό μύνημα, το υποδόριο σαρκαστικό χιούμορ του έργου και απέσπασε από τους ηθοποιούς αρμόζουσες ερμηνείες. Περισσότερο λιτές, άμεσες και φυσικές από τους Φωτεινή Μπαξεβάνη, Γιάννη Καρατζογιάννη και Ράνια Οικονομίδου και λιγότερο από την «τηλεοπτική», σχηματικά «φυσική» του Ιεροκλή Μιχαηλίδη. Η ερμηνεία που κλέβει την παράσταση είναι του Ταξιάρχη Χάνου, που με την αλήθεια και την ευαισθησία του μεγεθύνει το μικρό ρόλο του Κούρδου Σερχάτ. Πολύ καλή η δουλιά των Θάλειας Ιστικοπούλου (σκηνικό), Εβελυν Σιούπη (κοστούμια), Λευτέρη Παυλόπουλου (φωτισμοί), Δημήτρη Ιατρόπουλου (μουσική επιμέλεια).

Η Β' Σκηνή του θιάσου «Πράξις» μας συστήνει την Ινδή, Αμερικανίδα υπήκοο, συγγραφέα Ράντα Μπαραντγουάτζ, ανεβάζοντας το πολύ ενδιαφέρον (γνωστό πρώτα από τον κινηματογράφο) έργο της «Η κρυφή χώρα». Ενα σύγχρονης αντίληψης, νεοτερικής ελλειπτικής γραφής έργο, έμμεσου, πλην σαφούς πολιτικοκοινωνικού περιεχομένου. Μια αλληγορική καταγγελία για τις «νεοταξικές» δομές, οι οποίες με τα τρομοκρατικά όργανα και τα τεχνολογικά μέσα τους, εισβάλλουν απρόσκλητα έως και αναίτια, στα προσωπικά δεδομένα, στον προσωπικό και επαγγελματικό βίο κάθε πολίτη και βιάζουν μεταφορικά - και κυριολεκτικά αν κρίνεται σκόπιμο - τη ζωή του, προκειμένου να ελέγξουν απολύτως, να καθυποτάξουν... προληπτικά και να κατευθύνουν την προσωπικότητα, τις σκέψεις, τις ιδέες, τις διαθέσεις, τη μελλοντική δράση του.

Η Μπαραντγουάτζ κατορθώνει να συμπυκνώσει την καταγγελία της σε ένα μονόπρακτο, με δύο όλα κι όλα πρόσωπα. Εναν «Αντρα», εκτελεστικό όργανο της βίαιης εξουσίας, ένα «μειλίχιο», δόλιο, σαδιστή, βιαστή ανακριτή - βασανιστή και μια Γυναίκα. Μια συγγραφέα παιδικών βιβλίων, τον προσωπικό βίο και το έργο της οποίας ανακρίνει, «ψυχαναλύει», βιάζει και, με πολύμορφες μεθόδους, εξουθενώνει ψυχοδιανοητικά και σωματικά, το όργανο της - κρυμμένης μέσα σε αόρατους μηχανισμούς - αφάνταστα καταπιεστικής εξουσίας. Η συγγραφέας, παρότι αντιστέκεται σθεναρά, υπερασπιζόμενη τα δικαιώματα του έργου της, την ελεύθερη βούληση και έκφραση, το δικαίωμα της υπεράσπισής του, τελικώς εξευτελισμένο και εξαντλημένο σωματικά, εγκλωβισμένο σε ένα χώρο χωρίς δυνατότητα διαφυγής, καταντά ένα ανθρώπινο «κουρέλι» και σαν συγγραφέας ακίνδυνη πλέον για την εξουσία.

Μαζί με το έργο «αποκαλύφθηκε» -μεταφραστικά και σκηνοθετικά- και η νέα δημιουργός Αγγελική Δαρλάση. Η εύγλωττη μετάφρασή της και κυρίως η λιτά ρεαλιστική, υποβλητική σκηνοθεσία - σκηνοθεσία με δημιουργικούς συνεργάτες το σκηνικό (Τότα Πρίτσα), ιδιαιτέρως τους φωτισμούς (Σάκης Μπιρμπίλης), τη μουσική και τους ήχους (Χρήστος Αλεξόπουλος) που υπογραμμίζουν το εφιαλτικό «τοπίο» του έργου- δείχνουν ότι η Αγ. Δαρλάση έχει μέλλον. Ο έμπειρος Περικλής Μουστάκης, με την εύπλαστη, πνευματική, αισθαντική υποκριτική του ευεργέτησε τη σκηνοθεσία. Αξιόλογη η υποκριτική προσπάθεια της νέας ηθοποιού Ελενας Κορρέ.