Το Γκαλλιτσανό είναι το κατ' εξοχήν ελληνόφωνο χωριό στην Κάτω Ιταλία, αφού το σύνολο των κατοίκων του ομιλούν την γκρεκάνικη διάλεκτο. Πρόκειται για μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο, μια γλώσσα να διαρκεί περισσότεροι από 2.500 χρόνια έξω από τη μητρόπολή της. Το βιβλίο όμως αυτό που σας προτείνουμε δεν αναφέρεται μόνον στο παρελθόν. Αποτελεί και ένα χρήσιμο οδηγό για το σήμερα, αρκετά κατατοπιστικό για κάποιον που θέλει να το επισκεφτεί. Για μας δηλαδή. Συγγραφέας είναι ο Φίλιππο Κοντέμι, ενώ τη φιλολογική επιμέλεια έχει η Μάνα των Ελληνόφωνων, όπως την αποκαλούν οι ίδιοι, η Ανζέλ Μεριανού. Επειδή το βιβλίο δε θα το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία, τηλεφωνήστε στο τηλέφωνο 34.25.775

Με εκπληκτικό, ασυνήθιστο και, φυσικά, εξαιρετικό ποιητικό τρόπο, η αγαπημένη μας ποιήτρια, η Κική Δημουλά, στη νέα της συλλογή «Ηχος απομακρύνσεων» (εκδόσεις «Κέδρος»), σημαδεύει τον αναγνώστη και πετυχαίνει με την πρώτη το στόχο της: Την καρδιά. Πονάει η πληγή, που ναι μεν έχει πάψει να αιμορραγεί αλλά που είναι σε πολεμική ετοιμότητα αίμα να στάξει, που είναι συνεχώς σε επιφυλακή, περιμένοντας την πρώτη ευκαιρία για να εκραγεί. Μια φλογερή "Αίτνα" κρύβουμε επιμελώς, στο αριστερό μέρος του στέρνου μας, μια «Αίτνα» αυτοκαταστροφική που αλίμονο όλη τη λάβα της τη ρίχνει μέσα της. Πάνω της... Πέστε μας ειλικρινά, ποιος από εμάς δεν έχει ακούσει αυτό το προσβλητικό, το αναβλητικό, το τραγικά αδιάφορο "τα λέμε άλλη φορά" να προφέρεται από χείλη αγαπημένα; Και όσοι από εμάς ηρέμησαν με τον τίτλο του ποιήματος «Ανευ σημασίας», είναι τυχεροί. Μια ειρωνική διάθεση με γεύση πικραμύγδαλου εμπεριέχεται σ' αυτές τις λέξεις. Δεν το διέκριναν;

Η ιστορία του εποικισμού της Νέας ζηλανδίας δεν έχει μελετηθεί σε βάθος. Σύμφωνα με ανεξακρίβωτες πληροφορίες, που έχουμε, πολύ πριν μεταναστεύσουν στα νησιά οι πρόγονοι των Μαορί από την κεντρική Πολυνησία μεταξύ του 10ου και του 14ου αιώνα, ζούσαν εδώ διάφορες φυλές, που αργότερα οι περισσότερες εξαφανίστηκαν και μόνο λίγες συγχωνεύτηκαν με τους Μαορί, που σήμερα αριθμούν περίπου τις 280.000 χιλιάδες, ενώ οι Αγγλο - Ζηλανδοί φτάνουν τα 2,5 εκατομμύρια, ελάχιστοι Σκοτσέζοι, Ολλανδοί, Ιρλανδοί, ιθαγενείς των νησιών, Κουκ, Κινέζοι και Ινδοί. Η Νέα Ζηλανδία ανακαλύφθηκε από τον Ολλανδό θαλασσοπόρο Α. Τσάπμαν το 1642 όμως πέρασε ένας αιώνας και κάτι, δηλαδή το 1769 για να εξερευνηθεί από τον Αγγλο Τζ. Κουκ. Οι πρώτοι μόνιμοι οικισμοί των Ευρωπαίων χρονολογούνται από τις αρχές του 19ου αιώνα, ενώ η κατάληψη της γης των Μαορί άρχισε λίγο αργότερα. Το 1839 η Εταιρεία της Γης της Νέας Ζηλανδίας έστειλε στη χώρα την πρώτη οργανωμένη ομάδα αποίκων. Οι άποικοι αυτοί ίδρυσαν τη Γουέλιγκτον. Το 1840, οι Βρετανοί επέβαλαν στους αρχηγούς των Μαορί συμφωνία, με την οποία οι τελευταίοι εκχωρούσαν στη βασίλισσα της Βρετανίας όλα τα δικαιώματα και την κυριαρχία. Το 1843, οι Μαορί άρχισαν ένοπλο αγώνα κατά των Βρετανών αποικιοκρατών που έγινε γνωστός και έμεινε στην ιστορία ως ο Πόλεμος Μαορί.

Η Νέα Ζηλανδία έχει υποτροπικό θαλάσσιο κλίμα, που γίνεται εύκρατο στις ακραίες νοτιότερες περιοχές. Η μέση θερμοκρασία του Ιουλίου είναι 12 βαθμοί Κελσίου, ενώ τον Γενάρη που έχουν καλοκαίρι φτάνει στις 19 βαθμούς Κελσίου. Ολο το χρόνο πέφτουν ασταμάτητα βροχές ενώ το χιόνι βρίσκεται μόνο στα ορεινά. Οι μεγαλύτεροι παγετώνες είναι οι Τάσμαν, Φραγκίσκου Ιωσήφ και Φοξ. Οι ποταμοί και οι λίμνες που πηγάζουν από τα βουνά αποτελούν σημαντική πηγή υδροηλεκτρικής ενέργειας. Ο μεγαλύτερος ποταμός είναι ο Ουαϊκάτο και η μεγάλη λίμνη ονομάζεται Ταουπό. Οσο για τα εδάφη και τη βλάστηση καλύπτονται από ένα κίτρινο χώμα, ενώ οι πεδιάδες του Καντέρμπουρι από γόνιμα μαυροχώματα, και οι λεκάνες της Νότας Νήσου από καστανόχωμα. Σε ποσοστό πάνω από 75% η πανίδα είναι ενδημική και επικρατούν τα πολυετή αλλά και αειθαλή φυτά. Οσο για την πανίδα ο ζωικός κόσμος της Νέας Ζηλανδίας είναι ο αρχαιότερος της Γης. Τα μόνα θηλαστικά είναι οι ποντικοί, τα σκυλιά και νυχτερίδες, ενώ δυστυχώς μεγάλοι πληθυσμοί ζώων έχουν εξαφανιστεί από το ανελέητο ανθρώπινο κυνήγι. Οι προστατευόμενες περιοχές είναι τα εθνικά πάρκα. Το μεγαλύτερο είναι το Φιορντλάντ, στη Νότια Νήσο.

Θα ήθελα να ξαναγινόμουν μικρή; αναρωτιέμαι. Δύσκολη η απάντηση. Ισως για λίγο, μονάχα για να ξανακούσω εκ του φυσικού τη λατρεμένη αυτή φωνή που τόσο μου λείπει και ακόμη για να μη μου φαίνεται η Νέα Ζηλανδία τόσο μακρινή.