«Ο 21ος αιώνας είναι αιώνας των κοινωνικών επαναστάσεων»: Με αυτήν τη σκέψη και προσδοκία προετοιμαζόμασταν ως νέοι κομμουνιστές. Οι εξελίξεις όπως περιγράφονται και στις Θέσεις θέτουν πιο άμεσα αυτόν τον στόχο, ανεβάζοντας τον πήχη ψηλότερα αναλογιζόμενοι τι Κόμμα απαιτούν οι συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες.

Επιθεωρώντας τις δυνάμεις μας και προσωπικά να μην επαναπαυόμαστε σε μια δουλειά «παρεμπιπτόντως» κομματική. Να αναλογιστούμε πώς οι κεντρικές μάχες που βάζει μπροστά το Κόμμα, μας βρίσκουν σε θέση μάχης. Με σχέδιο της ΚΟΒ που θα τους περιλαμβάνει όλους, θα στηρίζει την προσπάθεια καθενός και θα ανοίγει δρόμους για παρέμβαση σε περισσότερους.

Για παράδειγμα, για το 13ωρο: Κεντρικά υπήρχε αρθρογραφία, εκδηλώσεις, ανανεωνόταν η επιχειρηματολογία, απαντήσαμε με απεργίες. Να μας απασχολήσει πώς ακολουθήσαμε αυτήν την κλιμάκωση οι ΚΟΒ. Πώς σχεδιάσαμε την παρέμβαση στους χώρους, ο καθένας στη δουλειά του, πώς δώσαμε προσανατολισμό στους φορείς. Αν εξειδικεύσαμε την παρέμβασή μας, τα αιτήματα, ταυτόχρονα την πολιτική συζήτηση για να ενισχύσουμε τη μάχη που δίνουμε: Π.χ. αξιοποιώντας την ειδική επιχειρηματολογία για τις γυναίκες και το 13ωρο για παρέμβαση σε χώρους με γυναίκες, όπως σχολικές καθαρίστριες, εμποροϋπαλλήλους, στις μανάδες που γνωρίζουμε.

Είναι σημαντικό μετά να εκτιμήσουμε αυτή τη μάχη στα όργανα. Να δούμε τι ήρθε, τι συνεχίζει να έρχεται. Να εκτιμήσουν οι φορείς, τα σωματεία. Να συζητήσουμε με τον περίγυρο τα συμπεράσματα, τι είναι αυτό που κρίνει μια μάχη πετυχημένη.

Οι συνθήκες που συζητάμε απαιτούν και χειρισμούς για κάθε καμπή, είτε έξαρση είτε μάζεμα. Και η έξαρση σημαίνει ότι θα μπαίνουν μάζες κόσμου άπειρες στον αγώνα, με όσα έχουν στο μυαλό τους, άρα πρόσφορο έδαφος για να δυναμώσει ο οπορτουνισμός κι ο ρεφορμισμός. Εκεί θέλουμε ο περίγυρος του Κόμματος όχι μόνο να μην πιέζεται, να μην «λειαίνει» τη γραμμή μας, αλλά να την ανοίγει θαρρετά με τη βεβαιότητα ότι μόνο έτσι θα προωθείται τελικά η αλλαγή του συσχετισμού. Ετσι όταν λήγει ένας αγώνας δεν θα κερδίζει η απογοήτευση. Γιατί ξέρουμε ότι κάθε αγώνας προετοιμάζει τον επόμενο και η συζήτηση των συμπερασμάτων βοηθάει στο να καλλιεργείται η αντοχή, να δίνεται όντως συνέχεια, να ενισχύεις όπου χρειάζεται.

Μόνο η συζήτηση με το Πρόγραμμα μπορεί να φωτίσει ολοκληρωμένα ποιος είναι ο τελικός σκοπός που κρίνει την πραγματική νίκη της εργατικής τάξης. Και δεν είναι μια γενική κουβέντα για τον σοσιαλισμό μόνο, αλλά μπορούμε πιο αποτελεσματικά να τον φωτίζουμε και με παραδείγματα σύγχρονα.

Π.χ. συζητώντας για την αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας, μην μείνουμε στο «δοκιμάστηκαν». Να αναδείξουμε τον ρόλο του κράτους που έχει συνέχεια, ότι το κίνημα πρέπει να έχει συγκεκριμένο προσανατολισμό για να μην εγκλωβιστεί στην αλλαγή του διαχειριστή, αποδεικνύοντας τον βρώμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας. Οτι εμείς δεν μιλάμε για μια κυβέρνηση ή ένα κίνημα που θα πιέζει την κυβέρνηση στο να αποκτά φιλολαϊκά χαρακτηριστικά και σιγά σιγά θα γίνεται σοσιαλιστικό, όπως βάζουν οι οπορτουνιστές, που λειτουργούν ως «ουρές» της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά για επαναστατική ανατροπή.

Αυτή η ζωντανή παρέμβαση της ΚΟΒ, πώς δουλέψαμε τα επιχειρήματά μας, να τροφοδοτεί τα παραπάνω όργανα.

Ετσι θα μετράμε βήματα, με τον απαιτούμενο τακτικό έλεγχο, στην κομματική οικοδόμηση και στρατολογία. Βασική πλευρά είναι ότι «κάθε μέλος του Κόμματος οφείλει να προετοιμάζει κι άλλους για στρατολογία». Χρειάζεται καθοδηγητικά να οργανώσουμε αυτή τη δουλειά προετοιμασίας: Αυτή η λίστα που ξεκινάει ως αριθμός (π.χ. διακίνηση θέσεων), να γίνει ονόματα, να αποκτήσουν ποιοτικά στοιχεία, εργασία, οικογένεια, να γίνουν ζωντανοί άνθρωποι στους οποίους η ΚΟΒ σχεδιάζει την παρέμβασή της, με βάση όλα τα παραπάνω.

Να προβληματιζόμαστε για το πώς διαπαιδαγωγείται αυτός ο περίγυρος για μεγάλες συγκρούσεις και θυσίες.

Ενα είναι η παρέμβαση των κομμουνιστών στο κίνημα: π.χ. η διαπάλη στους συλλόγους γονέων είναι απέναντι στη «διαχείριση της μιζέριας», διαπαιδαγωγεί στη σύγκρουση με το κράτος και τους θεσμούς του (πρωτοβάθμιες - δευτεροβάθμιες διευθύνσεις, δημάρχους κ.λπ.). Βάζουμε ζητήματα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών, κοινωνικά φαινόμενα στα οποία πρέπει να έχουμε γνώση να τα συζητάμε. Παραπέρα όμως είναι και η συζήτηση για τον κοινωνικό χαρακτήρα της οικογένειας, για τον σοσιαλισμό και το πώς είχε το παιδί στο επίκεντρο.

Να αξιοποιούμε τον πολιτισμό, την αισθητική, την ιστορία του Κόμματος. Είναι άλλο το συναίσθημα όταν βρίσκεσαι π.χ. στο Μπιζάνι και βλέπεις τα πρόσωπα των ΕΠΟΝιτών που φώναξαν «Ο ΕΛΑΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ». Να μην υποτιμάμε τέτοιες πλευρές μπροστά στο τρέξιμο ή στα πρακτικά καθήκοντα.

Η απάντηση στον προβληματισμό κάποιου/ας υποψήφιας «δεν έχω χρόνο λόγω παιδιών» είναι και μέτρα στήριξης σίγουρα, κυρίως όμως είναι η κατανόηση των σκοπών μας. Ταυτόχρονα, είναι και η δική μας μαχητική στάση, το ότι ψάχνουμε απαντήσεις στο συλλογικό και όχι στο ατομικό. Είναι παράδειγμα για τις συντρόφισσες από την ΚΝΕ να βλέπουν τα γυναικεία στελέχη του Κόμματος να συνεχίζουν με το ίδιο πείσμα και μετά τη δημιουργία οικογένειας.

Ο κάθε σύντροφος ταυτόχρονα θέλει την ατομική στήριξη για να εξελίσσεται. Π.χ. στο διάβασμα, στο πώς δεν θα συμβιβαστεί μέχρι να πιάσει το πλάνο του, το πώς θα αποκτήσει πείρα κι από άλλα μέτωπα, πώς θα σπάσει την απογοήτευση στην οποία είναι πιο ευάλωτος. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα, συντρόφων και οπαδών που σε κάτι που χρεώθηκαν έκαναν πίσω, ενώ σε άλλα βγήκαν με μεράκι μπροστά. Αυτό δεν σημαίνει να βάζουμε όρια στην προσφορά μας, «αυτό μπορώ» ή καθοδηγητικά να προδικάζουμε. Αλλά να θέτουμε στόχους, να τους παλεύουμε, με τις δυσκολίες, την προσπάθεια, τα πάνω - κάτω. Και είναι κάποια πράγματα που θέλουν δουλειά για να ευδοκιμήσουν, από την παρέμβαση σε έναν χώρο, μέχρι το να τριφτούμε με ορισμένα θέματα, μέτωπα πάλης, χρεώσεις.

Γιατί μπορεί να μην είναι «όλα για όλους», αλλά σίγουρα μπορούμε «περισσότεροι να εμπλακούμε σε περισσότερα». Και να το κάνουμε με όρεξη, με μεράκι και με θυσίες και με κόπο.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι μόνο το διάβασμα του «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» και λίγο πόρταλ δεν αρκούν. Ούτε είναι δυνατόν όλη αυτή η πείρα να προλάβουμε να γενικευτεί με μια συνεργασία ή ΚΟΒ. Για να είμαστε έτοιμοι στο κάλεσμα της ιστορίας, απαιτείται ανώτερη συγκρότηση ιδεολογικοπολιτική, αποτελεσματικότερη λειτουργία των οργάνων, να υπερβούμε δυσκολίες με τον χρόνο, τη δουλειά, το διάβασμα και το γράψιμο. Μαχητική στάση, γνώση, αισιοδοξία, εμπιστοσύνη στον λαό και στο Κόμμα μας!

Λόγω και του περιορισμένου χώρου, επικεντρώνω τις σκέψεις μου σε δύο θέματα.

ΓΙΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η ακραία επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας του εκφράζεται με την περιφρόνηση κάθε αρχής Διεθνούς Δικαίου, την ξετσίπωτη επιβολή της πολιτικής του με τη στρατιωτική και οικονομική δύναμη που διαθέτει ακόμη και σε «φίλους» και «συμμάχους» του όπως στην Ουκρανία. Τα πρώτα δείγματα έδωσε και η Guilfoile που σαν άλλος Purifoy «υπέδειξε» τι πρέπει να γίνει με το λιμάνι του Πειραιά. Το επόμενο βήμα θα είναι οι «υποδείξεις» για τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και τη διευθέτησή τους στα πλαίσια των συμφερόντων των αμερικάνικων πολυεθνικών και του ΝΑΤΟ.

Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν την ουσία της θέσης του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό: «Τα μονοπώλια, η ολιγαρχία, η τάση προς την κυριαρχία στη θέση των τάσεων προς την ελευθερία, η εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών ή αδύνατων εθνών από μια μικρή χούφτα πλουσιότατα ή ισχυρότατα έθνη - όλα αυτά γέννησαν τα διακριτικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού».

Οι θέσεις αυτές, που είναι απόλυτα συνεπείς με την ουσία της ανισόμετρης ανάπτυξης, καμία σχέση δεν έχουν με τη θεωρία της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και την αντίληψη ότι οι μικρές χώρες συνδιαμορφώνουν μαζί με τους ιμπεριαλιστές με «σχέσεις αλληλεξάρτησης» την ιμπεριαλιστική πολιτική, «συμμετέχουν στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς». Το ότι ελληνικές εταιρείες θα συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και της Παλαιστίνης ή το εφοπλιστικό κεφάλαιο θα συμμετέχει στη μεταφορά του LNG δεν κάνει την Ελλάδα ιμπεριαλιστική δύναμη, δεν αναιρεί τον νόμο ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ότι τις κρίσιμες αποφάσεις για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας θα τις πάρουν οι ιμπεριαλιστές με βάση τα συμφέροντά τους και όχι η όποια Ελληνική Κυβέρνηση.

Τα παραπάνω όχι μόνο δεν αθωώνουν την αστική τάξη, αλλά αντίθετα ξεσκεπάζουν την πολιτική της που είναι διαχρονική και ξεπουλάει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας για τα δικά της οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.

Μόνο δείχνοντας καθαρά τη σχέση που υπάρχει με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με τους Αμερικάνους, μπορούν να αντιμετωπιστούν οι διάφορες εθνικιστικές - δημαγωγικές κορώνες για δήθεν υπεράσπιση των εθνικών δικαιωμάτων και οι προσδοκίες που καλλιεργεί η αστική τάξη στα λαϊκά στρώματα για οφέλη από την «αναβάθμιση» του ρόλου της χώρας στην περιοχή.

Η καταδίκη της επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού πρέπει να είναι άμεση, αποφασιστική και χωρίς καμία επιφύλαξη ότι έτσι μπορεί να δικαιώνεται ο άλλος ιμπεριαλιστικός πόλος.

Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μπορεί αντικειμενικά να οδηγούν σε πολεμική αντιπαράθεση, δεν πρέπει όμως αυτό να αντιμετωπίζεται σαν κάτι το αναπόφευκτο, σαν μια φυσιολογική εξέλιξη του καπιταλισμού που ό,τι και να κάνουν τα εργατικά και φιλειρηνικά κινήματα δεν μπορούν να το αποτρέψουν.

Ο πόλεμος δεν είναι μια «φυσική» προέκταση της λειτουργίας του καπιταλισμού σε ειρηνικές συνθήκες. Είναι ποιοτική αντιδραστική στροφή που εκτός από την ένταση της εκμετάλλευσης και του αυταρχισμού οδηγεί στη σφαγή τα παιδιά του λαού και μάλιστα με πιο ορατό και τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. Οταν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ θέλουν να προετοιμάσουν τους λαούς για φέρετρα πρέπει άμεσα να δυναμώσει το φιλειρηνικό κίνημα στη χώρα μας με συγκεκριμένους στόχους στους οποίους πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και η ΑΜΕΣΗ αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Με την παραπομπή αυτών των στόχων στον σοσιαλισμό, δεν βλέπουμε ότι η πάλη για την αποχώρηση ΣΗΜΕΡΑ από ΝΑΤΟ και ΕΕ στοχεύει στον πυρήνα του συστήματος και οδηγεί στην ανατροπή του. Καλλιεργούμε την ηττοπάθεια στις γραμμές μας και αντιλήψεις όπως: «Να φύγουμε από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και να πάμε πού;» που όλο και πιο συχνά ακούγονται. Οδηγούμαστε σε κενά από περιεχόμενο συνθήματα όπως «καμία συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς», λες και είναι δυνατό να συμμετέχουμε στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και να μην υλοποιούμε τις αποφάσεις τους.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Εντείνεται η επίθεση στο εισόδημα και στα δικαιώματα των εργαζομένων, χειροτερεύει κάθε πλευρά της ζωής του λαού.

Πρέπει πιο αποφασιστικά να μπούμε μπροστά, να πρωτοστατήσουμε ώστε το εργατικό κίνημα να βάλει στην ημερήσια διάταξη αιτήματα που θα παλέψει να κατακτήσει, ενοποιώντας στόχους σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Τέτοιοι στόχοι εκτός από τις συλλογικές συμβάσεις, τις αυξήσεις, το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο που αναφέρονται και στις θέσεις πρέπει να είναι: έλεγχος και πλαφόν στις τιμές, κατάργηση του ΦΠΑ στα βασικά είδη κατανάλωσης, κατάργηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα, μεγάλη μείωση και πλαφόν στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, πρόγραμμα για εργατικές κατοικίες. Είναι στόχοι που πρέπει να διεκδικηθούν από κυβέρνηση και εργοδοσία με κλιμάκωση και με πανελλαδικές απεργίες. Ετσι μπορεί να δοθεί αέρας και στη δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία και στους χώρους δουλειάς.

Πρόκειται για στόχους που φέρνουν σε αντίθεση με την πολιτική της ΕΕ και των μονοπωλίων. Ξεσκεπάζουν τη σοσιαλδημοκρατία και όσους δημαγωγούν πάνω στα προβλήματα στηρίζοντας ταυτόχρονα αυτή την πολιτική.

Δείχνουν στην πράξη ότι η πραγματική αντιπολίτευση είναι οι αγώνες και σ' αυτούς το Κόμμα μας, χωρίς δημαγωγικές κορώνες και θεατρινισμούς, πρωτοστατεί.

Η προετοιμασία του Κόμματος από σήμερα για τις απότομες αλλαγές που περιμένουμε, η πολιτική δουλειά δεν μπορεί παρά να πατάει στο έδαφος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, στο έδαφος των αγώνων που θα οδηγούν σε ρήξη με το σύστημα και θα πείθουν τους εργαζόμενους μέσα από την ίδια τους την πείρα για την αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής.

Η πάλη για τα προβλήματα ξεκομμένη από την αυτοτελή πολιτική, ιδεολογική δουλειά του Κόμματος για την επαναστατική ανατροπή είναι δεξιός οπορτουνισμός. Η παραπομπή της επίλυσης όλων των προβλημάτων στον σοσιαλισμό είναι αριστερός οπορτουνισμός. Στην ιστορία του Κόμματος έχουν δοθεί μάχες και με τις δύο πλευρές του οπορτουνισμού, πλευρές του ίδιου νομίσματος που εναλλάσσονται και έχουν τη βάση τους στον μικροαστισμό.

Στα 107 χρόνια της ιστορίας του το ΚΚΕ μένει όρθιο και παλεύει και στις πιο αντίξοες συνθήκες γιατί στηρίζει τη δύναμή του στο ότι είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, στο ότι παλεύει για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό αλλά και για την υπεράσπιση της ζωής των εργαζομένων σήμερα, στο ότι βρίσκεται πίσω από κάθε κατάκτηση μικρή ή μεγάλη, στο ότι πρωτοστατεί στην πάλη για την ειρήνη.