Το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ, με τις Θέσεις της ΚΕ και την έναρξη του Προσυνεδριακού Διαλόγου, γεμίζει εμάς τα μέλη και τα στελέχη της ΚΝΕ με ενθουσιασμό και περηφάνια. Περηφάνια που παρά τον συνολικό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων, του λαού συνολικά και της νεολαίας, το Κόμμα μας συνεχίζει μαχητικά, πρωτοπόρα και με συνέπεια να οργανώνει την ιδεολογικοπολιτική αντεπίθεση και διαπάλη με τον αντίπαλο, να δρα σε κρίσιμους κλάδους της οικονομίας και της κοινωνικής παραγωγής, να κερδίζει συνειδήσεις με την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης, να διαπαιδαγωγεί στις γραμμές του νέους κομμουνιστές και κομμουνίστριες, που με πνεύμα αυταπάρνησης και πρωτοβουλίας θα δίνουν τη μάχη της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα, κάτω από όλες τις συνθήκες.

Είναι κρίσιμο ζήτημα πώς η 100χρονη και πλέον πορεία και δράση του Κόμματος θα κατακτιέται και θα αφομοιώνεται σε βάθος και στην πράξη καθημερινά από τις δυνάμεις της ΚΝΕ, τι βήματα θα μετρήσουμε οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες στην ανάπτυξη και καλλιέργεια επαναστατικών κομμουνιστικών χαρακτηριστικών. Είναι σαφώς πρώτα και κύρια ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος το πώς θα οξύνουν στα κομματικά μέλη και στελέχη χαρακτηριστικά όπως η αυτοθυσία, η υποταγή του ατομικού στο συλλογικό, το μαχητικό και ασυμβίβαστο με τις δυσκολίες πνεύμα. Συνεπώς, η ευθύνη απλώνεται και στα κομματικά μέλη που είναι χρεωμένα στην ΚΝΕ, στη δουλειά στη νεολαία.

Προφανώς, όταν αναφερόμαστε στα βήματα που πρέπει να μετρήσει η ΚΝΕ στο πλάι του Κόμματος, πρέπει να παίρνουμε υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες στις οποίες ένα μέλος της ΚΝΕ σήμερα ζει, σπουδάζει, εργάζεται, δραστηριοποιείται γενικότερα. Εντατικοποίηση της εργασίας, κόντρα βάρδιες, σπαστά ωράρια, 12 και 13 ώρες δουλειάς την ημέρα, μισθοί που είτε μειώνονται είτε μένουν στάσιμοι, είτε οι όποιες ανά κλάδο αυξήσεις υπάρχουν εξαϋλώνονται από την ακρίβεια, που ακουμπά όλο και περισσότερα αγαθά απαραίτητα για την επιβίωση. Ο ελεύθερος προσωπικός χρόνος συνθλίβεται, εμπορευματοποιούνται περαιτέρω μια σειρά κοινωνικών αγαθών όπως η Υγεία, η Παιδεία, οι Μεταφορές, ο Αθλητισμός, η ενασχόληση με τις Τέχνες και τον Πολιτισμό.

Ολα αυτά στην εποχή που γιγαντώνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τον έλεγχο εμπορικών δρόμων και σπάνιων γαιών, ο κύκλος από την κρίση στην ανάπτυξη, μετά στην ύφεση και πάλι πίσω στην ανάπτυξη είναι συχνό φαινόμενο, «συμμαχίες» αναδιαμορφώνονται, γίνονται ανακατατάξεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, με τον φόβο μιας πιο γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης να προστίθεται στη νέα γενιά σαν ένα επιπλέον έξτρα άγχος μαζί με όλα τα άλλα. Σε συνδυασμό μάλιστα με τη σχετικά μικρή πείρα από την ταξική πάλη, ο νεανικός ενθουσιασμός ότι «τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν» τείνει να κάμπτεται, να φθίνει.

Στην προσπάθειά του το σύστημα να χειραγωγήσει ή καλύτερα να εγκλωβίσει τη συνείδηση των νέων γενικά και πιο ειδικά των πρωτοπόρων νέων, προβάλλει ως προοδευτική την αποθέωση του «εγώ», τον ατομισμό, αξιοποιώντας τα νέα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ο γρήγορος και εύκολος πλουτισμός με οποιοδήποτε μέσο, ο καριερισμός, ο ατομικός δρόμος μπροστά στα σύνθετα προβλήματα της εποχής είναι λόγοι που οδηγούν έναν νέο στην αποστράτευση από την οργανωμένη πάλη, σε συνδυασμό με τον συνολικό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων.

Ο ρόλος λοιπόν του κομμουνιστή είναι μέσα σε όλα αυτά τα αδιέξοδα του συστήματος όχι απλά να κρατάει τη φλόγα του αγώνα και της ελπίδας αναμμένη, αλλά μέσα από τη συλλογική συζήτηση και την οργανωμένη δράση να καταπολεμά αυτήν τη σαπίλα στην πράξη, αποτελώντας ο ίδιος παράδειγμα και για τους άλλους, τους συναδέλφους του, τους φίλους του, τους συντρόφους του. Κριτήριο γι' αυτό είναι η ουσιαστική συζήτηση στα όργανα του Κόμματος και της ΚΝΕ γύρω από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας σύντροφος σήμερα σε κάθε πτυχή της καθημερινής δουλειάς και δράσης του, στον χώρο ευθύνης του, σε πλευρές της προσωπικής του ζωής. Εχει μεγάλη σημασία πώς το μέλος της ΚΝΕ μέσα από τη συνεδρίαση της ΟΒ και της ΚΟΒ του θα αντιλαμβάνεται όχι μόνο ότι οι δυσκολίες που βιώνει είναι σύμφυτες με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, άρα ότι είναι αντικειμενικές, αλλά και ότι μόνο με όπλο τη στρατηγική και το επαναστατικό Πρόγραμμα του Κόμματος μπορεί να τις αντιμετωπίζει, να βγάζει συμπεράσματα για τις υποκειμενικές του αδυναμίες, άρα έτσι να βάζει κι αυτός το λιθαράκι του στο σχέδιο συμπόρευσης ευρύτερων δυνάμεων και εργαζομένων με τις επαναστατικές μας ιδέες. Μόνο μέσα από την οργανωμένη ζωή μπορεί ένας νέος σήμερα να ξεπεράσει προσωπικές δυσκολίες και να αντιμετωπίσει χαρακτηριστικά που δεν ταιριάζουν με έναν νέο επαναστάτη, πρωτοπόρο κομμουνιστή.

Αναντικατάστατος σύμμαχος στο καθήκον η κομματική ζωή να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας είναι η αυτομόρφωση, η εξασφάλιση ποιοτικού χρόνου για προσωπικό διάβασμα επεξεργασιών, επιστημονικών και λογοτεχνικών βιβλίων και άρθρων της ΚΟΜΕΠ, η εμβάθυνση στην Ιστορία του Κόμματος και στην πορεία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος μέχρι σήμερα.

Το ζήτημα λοιπόν της ενιαίας διαπαιδαγώγησης των μελών της ΚΝΕ με τις αξίες και τα ιδανικά του επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος είναι ζήτημα προς κατάκτηση και πρέπει συνεχώς να επανερχόμαστε σε αυτό. Γιατί εμείς, η νέα βάρδια του Κόμματος, έχουμε το χρέος από τώρα, σε μη επαναστατικές συνθήκες, να σηκώσουμε το Κόμμα μας ένα μπόι ψηλότερα, για τους σεισμούς που μέλλονται να έρθουν!

Σύντροφοι, βρισκόμενοι μπροστά στις εργασίες του ανώτατου καθοδηγητικού μας οργάνου, προσπαθούμε όλοι ο καθένας μας να συμβάλουμε στο πώς θα πάει το Κόμμα μας, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ακόμα πιο μπροστά.

Προσωπικά, συμφωνώντας σε πολύ μεγάλο βαθμό με το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ, θα ήθελα να διατυπώσω ορισμένα ζητήματα.

Σχετικά με τη λειτουργία των ΚΟΒ, απαιτείται τα μέλη να εμπεδώνουμε καθημερινά το πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σε δύο αλληλένδετα επίπεδα: Αφενός στον ρόλο που έχουμε αποφασίσει συνειδητά να φέρουμε, στην προσφορά μας προς το Κόμμα. Αφετέρου ότι αποτελούμε «κρίκους σύνδεσης» του Κόμματος με την ολότητα του υποκειμενικού παράγοντα και ότι παίζουμε καθοριστικό ρόλο στην προετοιμασία αυτού.

Πιο συγκεκριμένα, εντοπίζονται αδυναμίες σε κάποιες περιπτώσεις, λόγω και αυξημένων χρεώσεων σε στελέχη και μέλη που συνήθως έχουν και καθοδηγητικά καθήκοντα, λειτουργώντας σαν «ελβετικοί σουγιάδες» μέσα στην Οργάνωση. Στον αντίποδα, μπορεί να υπάρχουν στην ίδια Οργάνωση σύντροφοι σχεδόν αναξιοποίητοι, εκτός μάχης, ορισμένοι εκ των οποίων παραμένουν χωρίς ενεργή ή χωρίς καθόλου συμμετοχή στις συνεδριάσεις των ΚΟΒ. Οπωσδήποτε οφείλουμε να κάνουμε κουβέντα με εκείνους τους συντρόφους, καθώς είμαστε κόμμα που βασίζεται στη συμμετοχή, στον συνδυασμό ομαδικής δουλειάς και πρωτοπόρας δράσης, επιδιώκουμε να βγαίνουμε μπροστάρηδες σε κάθε χώρο ευθύνης μας, να είμαστε το Κόμμα παντού, να μας αναγνωρίζουν όλοι ως πρωτοπόρους στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, στην καθημερινότητά μας.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, να δώσουμε προσοχή στα εσωκομματικά ζητήματα που περιγράφονται στις σελίδες 49 - 55, 58 - 62, 64 και 65 των Θέσεων.

Να απαντάμε σε επιχειρήματα εγκλωβισμού του στιλ «αφού το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει», τα οποία ίσως να μην ακούμε πλέον με τόσο μεγάλη συχνότητα, ωστόσο πρέπει να μάθουμε πώς απαντάμε στο ερώτημα «τι θα κάνει το ΚΚΕ αν/όταν βγει στην κυβέρνηση;». Το ζήτημα αναφέρεται στη σελ. 72, στην παράγραφο 8, «Κωδικοποιούμε...», και αποτελεί βαθύτερο στοιχείο αδυναμίας στο πώς και εμείς οι ίδιοι εξηγούμε στον περίγυρο το Πρόγραμμα εξουσίας του ΚΚΕ. Δεν θέλουμε άλλες αυταπάτες, δεν θέλουμε «κόμμα να βγαίνει και να κυβερνάει μόνο του». Θέλουμε την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στο τιμόνι, με τα μέσα παραγωγής και τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια των εργατών. Οχι μέσω κρατικοποιήσεων, όχι «συνεργατικά» ή «αυτοδιαχειριζόμενα», αλλά μέσα από ανατροπή, μέσα από επαναστατικές διαδικασίες που θα πάρουν την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και του παραγόμενου πλούτου από τα χέρια της αστικής τάξης, των καπιταλιστών. Με λαϊκούς αντιπροσώπους στα όργανα της λαϊκής εξουσίας, εκλεγμένους από τα κάτω και ανακλητούς, μέσα από τους χώρους δουλειάς και χώρους φοίτησης, χωρίς ο ρόλος του «βουλευτή» να αποτελεί προνόμιο. Εδώ απαντάμε στο γιατί δεν αρκεί (μόνο) η ψήφος μας σε εκλογικές διαδικασίες για το χτίσιμο του σοσιαλισμού.

Να σπάμε τις αντιλήψεις της «εύκολης λύσης» της ανάθεσης αυτού του έργου σε κάποιο κόμμα. Αν δεν αγωνιστούμε εμείς οι ίδιοι από τα κάτω γι' αυτούς τους στόχους, θα παραμένει η εργατική τάξη εγκλωβισμένη στα δεσμά της αστικής, σερνόμενη πίσω από τις όποιες αντιλαϊκές εξελίξεις. Δεν μπορούμε να μένουμε «παρατηρητές κι αξιολογητές διαθέσεων», όπως σωστά αναφέρεται στη σελ. 87.

Τουναντίον, χρειάζεται να επιδιώκουμε σε κάθε μας πολιτική συζήτηση να γίνεται κατανοητό το Πρόγραμμά μας, εκλαϊκεύοντας αναλόγως με το επίπεδο αντίληψης του ανθρώπου στον οποίο απευθυνόμαστε. Είναι σημαντικό και όλα τα σφυριά πρέπει να χτυπάνε πάνω σ' αυτό: Στο πώς θα επηρεάσουμε την αντίληψη του κόσμου, να αλλάξει στάση ζωής, να μη μένει παθητικός δέκτης. Να διαχειριζόμαστε κάθε φορά την προπαγάνδα μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σε όλα τα «επίπεδα» του Κόμματος, ώστε να παίζουμε πρωταγωνιστικό ρόλο σε πρώτη φάση στην καλλιέργεια κλίματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής.

Με τη διαμόρφωση μαχητικής συνείδησης και στάσης, κατανοεί κάποιος πιο εύκολα και την ανάγκη για την οικονομική ενίσχυση του Κόμματος, ως το αυτοτελές μέσο που παλεύει εναντίον των εκμεταλλευτών, έχοντας πάντα το κουπόνι στο χέρι και τον καθημερινό «Ριζοσπάστη» στην τσέπη.

Με ευθύνη πάντα των Οργάνων, να πραγματοποιούμε ιδεολογικά μαθήματα - συσκέψεις με τον περίγυρό μας και με όσο το δυνατόν πιο απλοποιημένο τρόπο, ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή του περίγυρου, σε επίπεδο ΚΟΒ και Τομεακών Επιτροπών, καθώς και σχολές οπαδών, όπως αναφέρεται στην παρ. 6 σελ. 70 - 71.

Καταγράφουμε ποσοτικούς δείκτες αλλά και ερμηνεύουμε ποιοτικά στοιχεία δουλειάς που μας γεμίζουν με αισιοδοξία για το περαιτέρω δυνάμωμα της πάλης μας. Εχουμε πλέον πιο σταθερή συσπείρωση και σχετική άνοδο βάσει των πρόσφατων εκλογικών αποτελεσμάτων, ως ΚΚΕ, ως «Λαϊκή Συσπείρωση» σε επίπεδο Τοπικής Διοίκησης, με τους δήμους που κερδίσαμε, αλλά και στις ευρωεκλογές. Περισσότερα σωματεία που συσπειρώνονται με το ΠΑΜΕ, με σημαντικές κατακτήσεις μετά από σκληρούς αγώνες, όπως περιγράφονται στις σελ. 83 - 84. Η μεγάλη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών έδειξε ότι ο λαός και η νεολαία της Ελλάδας αντέδρασαν δυναμικά, υιοθετώντας και έως έναν βαθμό το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Η «Πανσπουδαστική» βγαίνει πρώτη δύναμη για τρεις συνεχόμενες χρονιές στις φοιτητικές εκλογές, η προσέλευση κόσμου στα Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» βαίνει αυξανόμενη και, τέλος, μην παραβλέπουμε και την εμφανή άνοδο που καταγράφηκε στη διακίνηση του «Ριζοσπάστη» με τις Θέσεις και το αυξημένο ενδιαφέρον του κόσμου.

Η σταθερή, μαζική συμμετοχή κόσμου στις εκδηλώσεις καταδίκης της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ φανερώνει το αίσθημα αλληλεγγύης και συνειδητοποίησης των δεινών που φέρνει ο πόλεμος στους λαούς.

Και, σε αυτήν την περίοδο προετοιμασίας ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου ευρείας κλίμακας που κρέμεται από πάνω μας, όπου πολεμοχαρείς μακελάρηδες δεν διστάζουν αποκάλυπτα να προαναγγέλλουν μέχρι και φέρετρα σκοτωμένων της εργατικής τάξης, εμείς, η πρωτοπορία της, οφείλουμε να κάνουμε τη δική μας προετοιμασία κόντρα στα αιμοσταγή σχέδιά τους.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να συμπορευτεί μαζί μας, διεκδικώντας με οργανωμένο, μαζικό, αποφασιστικό και ανυποχώρητο τρόπο το επαναστατικό πέρασμα των μέσων παραγωγής στα χέρια της εργατικής τάξης, με τη νέα εξουσία να νομοθετεί υπέρ των συμφερόντων αυτής.

Και θα 'ρθει η στιγμή που θα το κάνει αυτό.

Σύντροφοι,

Με την ελπίδα το 22ο Συνέδριο του Κόμματός μας να φωτίσει το μονοπάτι των επόμενων βημάτων της επαναστατικής στρατηγικής μας, εύχομαι

Καλή δύναμη!