Ζούμε σε μια δύσκολη και βάρβαρη εποχή, γεμάτη ανατροπές, όπου το σύστημα έχει ξεπεράσει τα όριά του. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, οι τιμές ανεβαίνουν, ο μισθός φτάνει μόνο για τον μισό μήνα, το δημόσιο σύστημα Υγείας και η Παιδεία πιέζεται, ενώ γύρω μας βλέπουμε συνεχώς πολέμους, προσφυγιά, φτώχεια και αβεβαιότητα.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, χιλιάδες λαϊκές οικογένειες βρίσκονται αντιμέτωπες με το πιο σκληρό πρόσωπο του συστήματος, τις τράπεζες και τα funds που αρπάζουν τα σπίτια του λαού. Ως δανειολήπτης που έχω βρεθεί και εγώ στα αμείλικτα γρανάζια των τραπεζών και των funds, και έχω νιώσει στο πετσί μου τον φόβο, την αγωνία και την ανασφάλεια που πνίγουν και άλλους χιλιάδες ανθρώπους γύρω μας, ξέρω καλά τι σημαίνει να ζεις με τον κόμπο στο στομάχι, με τον φόβο ότι μια μέρα μπορεί να χάσεις το σπίτι σου, τις αναμνήσεις σου, τη ζωή σου ολόκληρη. Εχω δει ανθρώπους να τρέμουν στην ιδέα πως μπορεί να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο δικαστικός κλητήρας. Να κοιτάζουν το γραμματοκιβώτιο με δισταγμό, μήπως βρουν εκεί το χαρτί που θα τους πάρει τον ύπνο. Και πολύ συχνά, δέχομαι τηλεφωνήματα με φωνές που σπάνε από την απόγνωση. Τι να κάνω; Θα χάσω το σπίτι μου; Πού θα μείνει η οικογένειά μου;

Κάθε τέτοια στιγμή είναι μια μαχαιριά του συστήματος στο σώμα του λαού. Δεν μιλάμε για χρήματα και δάνεια, αλλά για τη ζωή, την αξιοπρέπεια και για το δικαίωμα του ανθρώπου να έχει ένα σπίτι να στεγάσει την οικογένειά του.

Το ζήτημα των πλειστηριασμών είναι βαθιά πολιτικό, ταξικό και ανθρώπινο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ έστησαν και θωράκισαν το σημερινό πλαίσιο, τον νέο Πτωχευτικό, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, τους νόμους υπέρ των τραπεζών και των funds. Ολοι παίζουν στο ίδιο γήπεδο, για να προστατεύσουν τα συμφέροντα του τραπεζικού κεφαλαίου και όχι τις ανάγκες των ανθρώπων του μόχθου.

Κι ενώ μιλούν για ανάπτυξη και επιτυχίες της οικονομίας, εμείς βλέπουμε τη βίαιη αφαίμαξη της ζωής μας και όλων των λαϊκών στρωμάτων. Βλέπουμε τραπεζίτες και διεθνή funds να θησαυρίζουν πάνω στα σπίτια που χτίστηκαν με την αγωνία και τον κόπο του λαού. Αυτή η κατάσταση όμως δεν είναι φυσικό φαινόμενο, είναι αποτέλεσμα ενός κακού και ξεπερασμένου συστήματος που έχει στο κέντρο του το κέρδος και όχι τον άνθρωπο.

Σε τέτοιες στιγμές, ένα Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να δείξει ότι είναι έτοιμο να σταθεί δίπλα στον εργαζόμενο, στον άνεργο, στον νέο και στη λαϊκή οικογένεια.

Το ΚΚΕ τα τελευταία δύσκολα χρόνια έχει αποδείξει στην πράξη ότι δεν σκύβει το κεφάλι και δεν μπαίνει σε κυβερνητικές καρέκλες για να διαχειριστεί τη σαπίλα του συστήματος, δεν υποχωρεί και δεν ξεπουλά ποτέ τις αρχές του. Αυτή είναι μια τεράστια παρακαταθήκη. Ομως σήμερα χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω, να φτάσουμε σε περισσότερο κόσμο, να οργανώσουμε, να εμπνεύσουμε, να κερδίσουμε νέους ανθρώπους, να ανάψουμε σπίθες παντού και να δείξουμε τον δρόμο, να νιώσει ο λαός τη δύναμή του.

Ο αγώνας για την κατοικία είναι κομμάτι αυτού του δρόμου. Γιατί το σπίτι του λαού είναι δικαίωμα. Και το δικαίωμα αυτό μπορεί να είναι πραγματικά εγγυημένο μόνο όταν κοινωνικοποιηθούν οι τράπεζες, όταν υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου. Μέχρι τότε, ο δρόμος περνά μέσα από συνεχή και καθημερινή πάλη, με τα σωματεία, τις λαϊκές επιτροπές, με τους κατοίκους, να μπλοκάρουμε πλειστηριασμούς, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, να μην αφήσουμε καμία οικογένεια μόνη της.

Για να είναι το ΚΚΕ πραγματικά έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας, πρέπει να είναι παρόν εκεί όπου χτυπά η καρδιά της κοινωνίας, στη δουλειά, στη γειτονιά, στη σχολή. Να μιλά πάντα για τα μεγάλα προβλήματα, αλλά και να πατά γερά στα μικρά, καθημερινά προβλήματα του λαού, στο νοίκι, στον μισθό, στο σχολείο του παιδιού, στο νοσοκομείο που δεν έχει γιατρούς, στο άγχος του νέου για το αύριο, στον αγώνα των νέων ζευγαριών να κάνουν οικογένεια και να σταθούν στα πόδια τους. Ο καθένας από εμάς, με τη στάση ζωής του, οφείλει να γίνεται παράδειγμα ανθρώπου, παράδειγμα κομμουνιστή. Να μιλά με επιχειρήματα που ο λαός καταλαβαίνει, να εμπνέει εμπιστοσύνη με τον λόγο και τη στάση του. Να δείχνει με το ίδιο του το παράδειγμα ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει, ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο, όταν στεκόμαστε όρθιοι και ενωμένοι, και διεκδικούμε το δίκιο που μας ανήκει.

Δεν φτάνει να λέμε ότι το σύστημα δεν διορθώνεται και πρέπει να αλλάξει, ο κόσμος το βλέπει αυτό. Το ζήτημα είναι να δείξουμε πως υπάρχει δρόμος και προοπτική, πως η δύναμη για την αλλαγή βρίσκεται στον οργανωμένο λαό και στο ΚΚΕ. Γιατί μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Να συνεχίσουμε πιο δυνατά, πιο αποφασιστικά, πιο ανθρώπινα. Να παλέψουμε ώστε κανένα σπίτι να μην περάσει στα χέρια τραπεζίτη. Να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας. Να είμαστε ιδεολογικά καταρτισμένοι, ενωμένοι και έτοιμοι. Γιατί η Ιστορία δεν θα μας περιμένει, ούτε όμως και εμείς πρέπει να περιμένουμε.

Ζήτω το 22ο Συνέδριο του Κόμματος.

Ζήτω το Τιμημένο ΚΚΕ!

Ξεχωριστή σημασία έχουν οι παρακάτω εκτιμήσεις που περιλαμβάνονται στις Θέσεις της ΚΕ σχετικά με τις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα:

- Διευρύνεται η δυσαρέσκεια στα λαϊκά στρώματα, όμως παραμένει «ρηχή», ενώ, παρά τα αγωνιστικά σκιρτήματα, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης βρίσκεται πίσω απ' τις ανάγκες.

- Η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος αποτελεί βασική επιδίωξη των αστικών επιτελείων, με ισχυρό το ενδεχόμενο διαμόρφωσης ενός μαζικού σοσιαλδημοκρατικού-ρεφορμιστικού ρεύματος στο επόμενο διάστημα, που, αντικειμενικά, θα δυναμώσει τις οπορτουνιστικές πιέσεις στις γραμμές μας. Στο πλαίσιο αυτό ιδιαίτερο ρόλο παίζουν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού μέσα στο κίνημα.

Η ορθότητα της παραπάνω εκτίμησης προκύπτει από την ίδια την αρθρογραφία «κριτικής» στις Θέσεις εκπροσώπων ποικίλων ιδεολογικών «ρευμάτων» του οπορτουνισμού, όπου διαπιστώνει κανείς ότι οι συγκλίσεις τους στην πολεμική ενάντια στη στρατηγική του Κόμματος είναι πραγματικά εκπληκτικές. Σταχυολογώντας:

- Κείμενο κριτικής απέναντι στη στρατηγική του Κόμματος, που δημοσιεύτηκε και στην ιστοσελίδα του Αριστερού Ρεύματος της ΛΑΕ, είναι από εκείνα που εκφράζουν τον λεγόμενο «αντιιμπεριαλιστικό» πόλο. Μας κατηγορεί για εμπέδωση της «τροτσκιστικής στροφής» που εξοβελίζει την «τακτική» προς χάριν της στρατηγικής, για «κηδεία του αντι-ιμπεριαλισμού», για «εγκατάλειψη της κομμουνιστικής παράδοσης» της Γ' Διεθνούς. Η παράδοση στην οποία απερίφραστα αναφέρεται ο συντάκτης είναι η γραμμή των «λαϊκών μετώπων» και των αστικοδημοκρατικών σταδίων. Βρίσκεται σε συντονισμό με τον ευρύτερο χώρο της εγχώριας πανίδας αλλά και διεθνώς, με διάφορες «πλατφόρμες» απέναντι στην «παγκοσμιοποίηση», των υποστηρικτών του «αντι-ιμπεριαλιστικού» άξονα (Κίνα, Ρωσία, BRICHS). Το άρθρο συνοψίζει τις συναφείς «θεωρητικές» κατασκευές, που έχουν στον πυρήνα τους τη λαθεμένη κατανόηση του ιμπεριαλισμού, υιοθετούν τα επιχειρήματα της αστικής τάξης της Ρωσίας περί «δίκαιου» πολέμου στην Ουκρανία, αναμηρυκάζουν τα περί υποτέλειας, «Ελλάδας - προτεκτοράτου» κ.ό.κ. Υιοθετεί το λογικά παράδοξο ότι «εγκαταλείπουμε» τον αντι-ιμπεριαλισμό, επειδή χρησιμοποιούμε, πολύ λέει, τον όρο αντι-καπιταλισμός. Ενδιαφέρον...

- Από τον ευρύτερο χώρο του ντεμέκ «αντι-ιμπεριαλισμού», πρόσφατο άρθρο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του γνωστού «Ομίλου» καταπιάνεται με «την τύφλα του ΚΚΕ» που δήθεν αθωώνει το NATO για τη Χούντα. Θα παρατηρούσε κάποιος ότι ο συντάκτης επιδεικνύει εδώ ανακλαστικά Ρανταπλάν, αλλά μάλλον θα τον αδικούσε, καθότι η για τουλάχιστον δύο χρόνια καθυστερημένη αντίδρασή του εξυπηρετεί προδήλως την τρέχουσα ανάγκη να αχτιφαριστεί ενόψει προσυνεδριακού διαλόγου ένας, περιορισμένος πάντως, κόσμος που εξακολουθεί να βρίσκεται σε «ώσμωση» με τον προβοκατόρικο αυτό χώρο.

- Η ΚΟΕ και ο «Δρόμος» διοργανώνουν το δεύτερο (!) συνέδριο «για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας», αλλά ο επικεφαλής της οργάνωσης δεν παραλείπει να σχολιάζει στα ΜΚΔ «τα εσωτερικά προβλήματα του ΚΚΕ ενόψει συνεδρίου», όπως το «ουκρανικό» και «το κύμα αποχωρήσεων από το ΠΑΜΕ». Το πρόβλημα της χώρας αυτή τη φορά θα το λύσει το «ακηδεμόνευτο» κίνημα των Τεμπών, το σπονσοράρισμα του οποίου έχει αναλάβει εργολαβικά ο Ρ.Ρ. Την προηγούμενη φορά που το έκανε στις «πλατείες», θυμόμαστε να σηκώνει, «ακηδεμόνευτα» πάντα, στους ώμους του τον «Αλέξη», οπότε καλά θα πάει κι αυτό...

- Απ' τον «άλλο πόλο» του οπορτουνισμού πλούσια είναι η αρθρογραφία διαφόρων εκπροσώπων του «τεταρτοδιεθνιστικού» ρεύματος. Σε άρθρο στην «Εργατική Αριστερά», η Μ.Μ., στέλεχος της ΔΕΑ μας κάνει κριτική για σεχταρισμό επειδή αντικείμενο των Θέσεων είναι το «Κόμμα». Μας κατηγορεί κι αυτή για εγκατάλειψη της παράδοσης της Γ' Διεθνούς, αλλά για να εξηγούμαστε, όχι της παράδοσης των «λαϊκών μετώπων», αλλά αυτής του «ενιαίου εργατικού μετώπου». Επαναλαμβάνεται η κριτική στο Κόμμα για δήθεν υποστήριξη της «εθνικής γραμμής» στα ελληνοτουρκικά - κριτική που ο τροτσκιστικός χώρος μοιράζεται σχεδόν αυτούσια με το πρώην ΝΑΡ, νυν «Κομμουνιστική Απελευθέρωση». Το άρθρο ασκεί τέλος κριτική απέναντι στις Θέσεις του Κόμματος για τον «ατομικό δικαιωματισμό». Οι θέσεις αυτές, υποστηρίζει, αδυνατίζουν το «μέτωπο» απέναντι στην ακροδεξιά, τα κινήματα για τα «δικαιώματα» των γυναικών, των τρανς, των ομοφυλόφιλων κ.ά., ενώ διαγιγνώσκει και «εσωτερικό» πρόβλημα στο Κόμμα και στη νεολαία. Το ότι ο χώρος αυτός έχει καταπιεί αμάσητο όλο το οπλοστάσιο του «σύγχρονου» υποκειμενικού ιδεαλισμού, της ατζέντας των Liberals των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και έχει υιοθετήσει την πρακτική της ΜΚΟ-ποίησης των «κινημάτων» των λογής «δικαιωμάτων και ταυτοτήτων», που φτάνουν μέχρι και σε κατάπτυστες πρακτικές «ενδοκινηματικού» κανιβαλισμού, δεν απασχολεί ουδόλως την ΔΕΑ και τα ποικιλώνυμα «μέτωπα» τα οποία κατά καιρούς πλαισιώνει, χωρίς ωστόσο ποτέ να βγάζει κανένα συμπέρασμα της προκοπής γιατί άραγε οδηγούνται όλα ανεξαιρέτως στα ίδια εκφυλιστικά αδιέξοδα...

- Σε παρεμφερές κλίμα κινείται και το άρθρο του Θ.Μ. από το «Ξεκίνημα» (pandiera.gr), για την «αναγκαιότητα του μεταβατικού προγράμματος» και των «μετώπων». Τα οποία μέτωπα στην περίπτωση της συγκεκριμένης οργάνωσης έχουν αποδειχθεί ενίοτε ιδιαιτέρως extralarge, έχοντας επίσης, όλα πάει άκλαφτα...

- Αρθρο που φιλοξενείται στο «Πριν» (1/11/2025) μας εγκαλεί επίσης για έλλειμμα μετωπικής πολιτικής και «μεταβατικών» στόχων, ενώ μας κατηγορεί για «απόσυρση» του στόχου της «ανατροπής», η οποία περίπου ταυτίζεται με το να πέσει ο Μητσοτάκης.

Θα μπορούσε η «ανθολόγηση» να είναι μακροσκελέστερη, ωστόσο, όπως διαπιστώνει κανείς, ο καμβάς της «κριτικής» απέναντι στο Κόμμα και τις Θέσεις για το 22ο Συνέδριο είναι κοινός: εγκατάλειψη της γραμμής του «μεταβατικού προγράμματος», των «ενδιάμεσων» πολιτικών στόχων. Αν πάμε και στο διά ταύτα των «στόχων» που μας καλούν οι «φίλοι» μας οι οπορτουνιστές να υιοθετήσουμε, εδώ θα βρει κανείς πραγματικά εκπληκτικές συγκλίσεις ανάμεσα σε «τεταρτοδιεθνιστές» και «λαϊκομετωπικούς», σε «ελευθεριακούς» και νοσταλγούς της «αυθεντικής» κομμουνιστικής παράδοσης, σε «αντι-ιμπεριαλιστές» και «liberals του κοσμοπολιτισμού» κ.ο.κ.:

Να πέσει (αυτή) η κυβέρνηση, να γίνει «μέτωπο» για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, το «κοινωνικό κράτος», τη «δημοκρατία», τη «δικαιοσύνη», ενάντια στην «ακροδεξιά», να υιοθετήσει το κίνημα γραμμή κρατικοποιήσεων στα τρένα και πάει λέγοντας.

Παρεμπιπτόντως, να σημειώσουμε ότι όλοι αυτοί ταυτίζονται και στην εκτίμησή τους για δήθεν «ελλιποβαρή» συμβολή του Κόμματος στην πάλη για την Παλαιστίνη, χωρίς ωστόσο καμία εκ μέρους τους (αυτο)κριτική για συνοδοιπόρους τους σε διάφορα «μέτωπα», που έχουν κατά καιρούς στηρίξει τις πιο βρώμικες ΝΑΤΟικές επεμβάσεις, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τους πανηγυρτζήδες για την πτώση του «δικτάτορα» Ασαντ. Ολοι αυτοί λοιπόν, που κατηγορούν το ΚΚΕ για εγκατάλειψη «μεταβατικών» προγραμμάτων και «μετώπων» - ασχέτως του τι σόι «μετάβαση» υποστηρίζει ο καθένας - εκείνο που δεν μπορούν να κρύψουν είναι αυτό που λέει το Κείμενο των «Θέσεων»: ότι ο ρόλος τους είναι αυτός του «μπροστινού» της σοσιαλδημοκρατίας μέσα στο κίνημα, την ώρα μάλιστα που το κίνημα πάει να κάνει βήματα ανασύνταξης.

Ο ρόλος τους είναι «επιχειρησιακά» ενταγμένος στον σχεδιασμό για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Που, όσο θα συναντάει προβλήματα «στο πεδίο», εξαιτίας της ανυποληψίας των φορέων της σοσιαλδημοκρατίας και των περιθωρίων της καπιταλιστικής διαχείρισης που «στενεύουν», τόσο θα απαιτεί μεγαλύτερο συντονισμό των - ακόμη και «διαφορετικών» - φορέων του οπορτουνισμού, στον κύριο στόχο που είναι η ενσωμάτωση του κινήματος και η άσκηση πίεσης στις γραμμές και τη στρατηγική του Κόμματος της εργατικής τάξης.