Προετοιμάζουμε το Κόμμα μας σήμερα, σε μη επαναστατικές συνθήκες, για να ανταπεξέλθει στις επαναστατικές συνθήκες που η εργατική τάξη θα ανατρέψει τον καπιταλισμό και θα αρχίσει να οικοδομεί τον σοσιαλισμό.

Εχω συμφωνήσει με τις Θέσεις της ΚΕ. Ενσωματώνουν την πείρα, τα θετικά βήματα, τις αδυναμίες. Σε συνδυασμό με τις αποφάσεις της ΚΕ, οι θέσεις δίνουν ουσιαστική διέξοδο στη συζήτηση που ανοίγουμε και επιδιώκουμε να αποτελέσει αφετηρία ανόδου της επαναστατικής λειτουργίας του Κόμματος σε μη επαναστατικές συνθήκες, για την προετοιμασία της ικανότητάς του να ανταπεξέλθει στον ιστορικό του ρόλο, σε επαναστατικές συνθήκες που αντικειμενικά θα υπάρξουν.

Οι εξελίξεις είναι σοκαριστικές για τη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Οι Θέσεις αποτυπώνουν την σημερινή κατάσταση.

Είναι γεγονός ότι σήμερα μετράμε συσσωρευμένη αγανάκτηση, ξεσπάσματα, ρεύμα αμφισβήτησης, άνοδο της συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, αλλαγή συσχετισμών, αύξηση της επιρροής του Κόμματος, όξυνση της ταξικής πάλης.

Επίσης είναι γεγονός ότι η αστική τάξη κάνει δύο φορές το μέτρημα και φοβάται να μην της ξεφύγει η κατάσταση.

Σε αυτή την κατεύθυνση παίρνει μέτρα με ακόμη πιο ταξικό κριτήριο, χωρίς δισταγμούς, φραγμούς και έλεος. Σε αυτή την βάση θα οξυνθεί η διαπάλη, η επίθεση στο Κόμμα και στο οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα.

Σήμερα η εργατική τάξη έχει συσσωρευμένη πείρα που επιβάλλεται να την θέσουμε ως κριτήριο. Π.χ. στην κρίση της περιόδου 2009 - 2019, στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας» το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος αξιοποίησε τα μνημόνια. Μειώθηκαν οι μισθοί, οι συντάξεις, απολύθηκαν χιλιάδες εργαζόμενοι, αναβαθμίστηκε το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο, οι κρατικοί και παρακρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί κ.τ.λ. για να βασιστεί και να ακολουθήσει αμέσως μετά η «ευκαιρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης» στους άξονες της «πράσινης μετάβασης, του Ταμείου Ανάκαμψης κ.τ.λ.». Αυτές τις θυσίες τις έκανε η εργατική τάξη και αυτή την καπιταλιστική ανάπτυξη η εργατική τάξη την οικοδόμησε, την βλέπει γύρω της, αλλά στον λογαριασμό μετράει περισσότερη εκμετάλλευση και φτωχοποίηση.

Σε αυτή την φάση γίνεται στροφή στην «πολεμική οικονομία». Εάν στα προηγούμενα αφηγήματα είδαμε ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά, μπαταρίες, καλώδια, ξενοδοχεία ή στην περίοδο της πανδημίας μετατροπή εργοστασίων στους κλάδους παραγωγής ΜΑΠ, φαρμάκων κ.τ.λ., με το νέο αφήγημα θα ζήσουμε, ήδη έχουν μπει στην ζωή μας, γενικευμένους πολέμους. Σε αυτή την διαπίστωση πολύτιμη είναι και η ιστορική πείρα του 2ου Παγκοσμίου.

Οι επεξεργασίες και οι θέσεις του Κόμματος είναι ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό οπλοστάσιο που μπορούν να δώσουν πολύπλευρη ανάπτυξη στους δείκτες που αποτυπώνουν την ετοιμότητα του Κόμματος για επαναστατικές συνθήκες.

Τα αντικειμενικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύντροφοι με τα ωράρια, τις υποχρεώσεις, είναι ίδια με αυτά που αντιμετωπίζει όλη η εργατική τάξη. Δεν θα μπορούσαν να είναι λιγότερα. Αλλωστε για την επίλυση αυτών των προβλημάτων ετοιμάζουμε τον επαναστατικό στρατό που θα ανατρέψει αυτό το βάρβαρο σύστημα.

Το Κόμμα απαρτίζεται από καλή πάστα συντρόφων, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Το συνολικό ιδεολογικοπολιτικό ανέβασμα του Κόμματος είναι προϋπόθεση. Η εσωκομματική μόρφωση, η διάδοση του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, η λειτουργία των ΚΟΒ, η παρέμβασή μας στο εργατικό κίνημα πρέπει να ξεφύγει από τα «βήματα» της υποχρέωσης και να μπει στη «σκυταλοδρομία» της ανάγκης, του καθήκοντος με στόχο την επαναστατική καθημερινή λειτουργία με βάση το Καταστατικό μας και το Πρόγραμμα.

Ο αγώνας των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ αποτελεί παράδειγμα τρόπου δουλειάς σε μη επαναστατικές συνθήκες. Καταγράφει θυσίες και αυταπάρνηση συντρόφων. Καταγράφει τη σοφία και αποτελεσματικότητα της συλλογικότητας. Αλλά καταγράφει και τις αδυναμίες που δεν μπορούν να λυθούν εάν δεν βαθύνουμε την πολιτική δουλειά, η οποία για να βαθύνει, χρειάζεται να ανέβει το ιδεολογικό πολιτικό επίπεδο των μελών, η λειτουργία της Κομματικής Οργάνωσης στα πλαίσια του επαναστατικού Καταστατικού του Κόμματος.

Για να αναπτυχθεί ο αγώνας της ΛΑΡΚΟ προϋπήρχε δεκαετίες πίσω «η δουλειά του μυρμηγκιού» με τους εργαζόμενους, ενώ κατά την διεξαγωγή του αγώνα χρειάστηκε να συνεδριάζει η ΚΟΒ σε καθημερινή βάση. Χρειάστηκε να προσαρμοστούμε σε συνεδριάσεις που γινόντουσαν στις 12 το βράδυ ή πολύ νωρίς το πρωί ή το μεσημέρι ή όποτε εξυπηρετούσε τις βάρδιες. Χρειάστηκε οι σύντροφοι μέσα στην καθημερινή δυσκολία να ιεραρχήσουν τη συνεδρίαση της Κομματικής Οργάνωσης.

Για να προσαρμοστεί το πλαίσιο σε κάθε φάση του αγώνα απαιτήθηκαν πολλές ώρες καθημερινών συνεδριάσεων και επεξεργασιών, οι οποίες δεν μπορούσαν να είναι αποτελεσματικές εάν δεν είχαμε καλά «ζυγισμένες» τις διαθέσεις των εργαζομένων. Το «ζύγισμα» αυτό απαιτεί καλή επαφή, πολύωρες συζητήσεις με τους εργαζόμενους, επιπλέον αφιέρωση χρόνου. Καθημερινά οι συνδικαλιστές μας γυρνούσαν τις βάρδιές τους και έμπαιναν στο εργοστάσιο και στις άλλες βάρδιες. Πρωί, μεσημέρι, νύχτα, σε αργίες, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα. Οικογένεια με τους συναδέλφους τους.

Μετά το κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ, με ηρωικά αισθήματα και κάτω από την ανυπομονησία που σε «σπρώχνει» το δίκιο, πρωτοπόροι αγωνιστές έβαζαν διαλυτικές σκέψεις όπως «τώρα έκλεισε, κανένας στο επίδομα ανεργίας και στα προγράμματα, πάμε να κλειστούμε μέσα στη ΛΑΡΚΟ και όποιος θέλει ας ακολουθήσει».

Η Κομματική Οργάνωση άντεξε αυτή την πίεση. Για αυτή την αντοχή αποδείχτηκε προαπαιτούμενο η αυτόνομη πολιτική και κομματική παρέμβαση που είχε κάνει παράλληλα με τον αγώνα το Κόμμα το προηγούμενο διάστημα. Μέσα από αυτή την δουλειά, με την πολιτική του πρόταση είχε «φωτίσει» συνειδήσεις, είχε ανεβάσει τους δεσμούς εμπιστοσύνης με την εργατική τάξη, κατακτήσαμε την πειθαρχία στις εισηγήσεις μας, ακόμη και όταν σε συγκεκριμένες φάσεις υπήρχαν προβληματισμοί, ενστάσεις, μέχρι και διαφωνίες με πρωτοπόρους ηρωικούς αγωνιστές.

Στην ΛΑΡΚΟ το Κόμμα έδωσε εξετάσεις στην εργατική τάξη, ως η πολιτική αγωνιστική δύναμη που με σεμνότητα είπε «στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις τον αγώνα σας» και με ανιδιοτέλεια το έπραξε, ενεργοποίησε τις δυνάμεις που επηρεάζει σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό και αυτό οδήγησε να εκφραστεί μια πρωτοφανή αλληλεγγύη. Σε όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια ποτέ δεν είπε ή δεν άφησε χώρο να εννοηθεί η υποταγή, καθοδήγησε διεξοδικά διαφυλάσσοντας την αξιοπρέπεια των εργατών της ΛΑΡΚΟ. Οταν τελείωσαν οι φωτογραφίες στις πορείες και οι άλλες δυνάμεις εξαφανίστηκαν, οι κομμουνιστές έμειναν, δέθηκαν ακόμη περισσότερο με βαθιά οικογενειακά προβλήματα των απολυμένων που φάνταζαν άλυτα και συλλογικά οδήγησαν την πάλη να τα επιλύσει σε μεγάλο βαθμό.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο το Κόμμα υπερψηφίστηκε στα Λαρκοχώρια. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο 17 μήνες μετά τις απολύσεις υπάρχει μαζικότητα στο σωματείο της ΛΑΡΚΟ και ο αγώνας συνεχίζεται.

Είναι αυτό συμβόλαιο ότι η εργατική τάξη θα μας εμπιστευτεί και στα δύσκολα της επαναστατικής κατάστασης; Οχι!

Αλλά είναι μία παρακαταθήκη που αναπτύσσεται, αναβαθμίζεται ποιοτικά, στρατολογεί νέες δυνάμεις και με επίμονη δουλειά, αυταπάρνηση πρώτα από όλα των στελεχών στην κατεύθυνση των θέσεων, μπορεί να γίνει αυτό που επιδιώκουμε:

«Κόμμα παντός καιρού, έτοιμο να καθοδηγήσει τις μάζες κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, στην επανάσταση για τον σοσιαλισμό».

Ζήτω το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Στο κείμενο αποτυπώνεται η ικανότητα που κατακτά το Κόμμα να μελετά τη δική του λειτουργία και δράση στην κατεύθυνση προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα, να προσαρμόζεται στην πολυπλοκότητα της σύγχρονης ταξικής πάλης, ώστε να εκπληρώνεται ολόπλευρα ο ηγετικός του ρόλος ιδεολογικά - πολιτικά και οργανωτικά στην καθοδήγηση της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Εκδηλώνεται η ικανότητα που έχει κατακτηθεί συλλογικά, της πρόβλεψης τάσεων στην εξέλιξη των αντικειμενικών συνθηκών που απαιτούν κατάλληλες προσαρμογές, λειτουργώντας πάντοτε υπό το πρίσμα της ενότητας θεωρίας και πράξης, με την προτεραιότητα στο ενεργητικό στοιχείο της θεωρίας που πρέπει να αναπτύσσεται ως όρος ώστε να εκπληρώνεται ολόπλευρα ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος.

Τέτοιο είναι το θέμα της επίδρασης των νέων τεχνολογιών στις αλλαγές στον τρόπο οργάνωσης της εργασίας και στην ίδια την εργατική τάξη, που προϋποθέτει γερά μεθοδολογικά εργαλεία (κατανόηση δυναμικής σχέσεων παραγωγής - παραγωγικών δυνάμεων), αυξημένο βαθμό αφομοίωσης των νομοτελειών της καπιταλιστικής οικονομίας και για το στελεχικό δυναμικό που ασχολείται με διαμόρφωση επεξεργασιών, αλλά και για το πλατύ δυναμικό των κομμουνιστών που δρα καθημερινά στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και στα σωματεία. Υπό τον έλεγχο του κεφαλαίου, ο εργάσιμος χρόνος μετατρέπεται σε ευέλικτο, ασταθή και διάχυτο μέσα στην ημέρα, ενώ το τεχνικό περιεχόμενο της εργασίας μετατοπίζεται από τη χειρωνακτική - εκτελεστική στη γνωσιακή - επιτηρητική δραστηριότητα, χωρίς να αίρεται η αποξένωση και η μονομέρεια. Οι αλλαγές επιδρούν στον καταμερισμό εργασίας, διαπερνούν τη στρατηγική των αστικών κρατών και εκφράζουν την επιδίωξη του κεφαλαίου για πλήρη υπαγωγή της εργασίας στους σκοπούς της αξιοποίησής του. Αντικειμενικά το αίτημα για καθολική μείωση του εργάσιμου χρόνου, το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, για τη σταθερότητά του, συγκρούεται με την αστική στρατηγική, δημιουργεί έδαφος μαζί με τη συμμετοχή στην πάλη να αναδεικνύονται οι πολιτικές προϋποθέσεις, η εξουσία της εργατικής τάξης, η κοινωνικοποιημένη παραγωγή με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, ώστε η μείωση του εργάσιμου χρόνου να κυριαρχεί ως τάση, για να μην γίνεται και ο εργάσιμος και ο μη εργάσιμος χρόνος υπαγωγής στο κεφάλαιο, αλλά να υπηρετεί την ανάπτυξη της ευημερίας του λαού. Η προώθηση στην πράξη μιας τέτοιας συζήτησης αφορά την αυτοτελή ιδεολογική παρέμβαση, αλλά και την ικανότητα διαμόρφωσης κατάλληλων αιτημάτων και πλαισίων πάλης που δημιουργούν κίνητρο για διεκδίκηση. Απαιτεί εξειδίκευση ειδικά σε κλάδους όπως οι νέες τεχνολογίες και οι ψηφιακές υπηρεσίες που συγκεντρώνουν εργαζόμενους σε καθεστώς ευελιξίας και συνεχούς διαθεσιμότητας, όπου η εκπαίδευση σε νέα συστήματα και πρότυπα πραγματοποιείται εκτός ωραρίου, χωρίς να αναγνωρίζεται ως εργάσιμος χρόνος. Στα μεγάλα έργα υποδομής και τις υπεράκτιες εγκαταστάσεις, ο χρόνος «συμπυκνώνεται» σε εξαντλητικά 12ωρα για μήνες, με σοβαρές συνέπειες στην υγεία και τις κοινωνικές σχέσεις. Στις μεταφορές, μέρος της εργασίας (φόρτωση, αναμονή κ.ά.) επιχειρείται να θεωρείται ανενεργό, ενώ στους εκπαιδευτικούς τα όρια εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου γίνονται δυσδιάκριτα, καθώς μεγάλο μέρος της προετοιμασίας δεν προϋποθέτει φυσική παρουσία στον χώρο δουλειάς.

Κρίσιμο ζήτημα είναι να αφομοιωθεί η πολύτιμη πείρα από σημαντικούς αγώνες που συνέβαλαν στην ανασύνταξη, διαπαιδαγώγησαν και ανέδειξαν πολύπλευρα τον καθοριστικό ρόλο του Κόμματος, τις ανάγκες του τρόπου παρέμβασης που χρειάζεται να παγιώνεται ως στοιχείο της καθημερινής δουλειάς, για να ωθεί την πολιτική συνειδητοποίηση ευρύτερων τμημάτων.

Ο αγώνας της ΛΑΡΚΟ. Καμία υποταγή στον αρνητικό συσχετισμό. Επίμονη καθημερινή δουλειά με επεξεργασμένη επιχειρηματολογία που σε κάθε φάση προσανατολίζει στην αγωνιστική διεκδίκηση, παραλύοντας την παρέμβαση των αστικών κομμάτων και τη γραμμή της ανάθεσης. Καθοριστικό στοιχείο η επεξεργασία της θέσης μας για τη λειτουργία της επιχείρησης. Η τεκμηριωμένη ανάδειξη των δυνατοτήτων να λειτουργήσει σε σύνδεση με την κάλυψη πραγματικών αναγκών του λαού έδωσε ώθηση γιατί παρέλυσε την προπαγάνδα της «ζημιογόνας» επιχείρησης. Αποκάλυψε τα κριτήρια και το περιεχόμενο της αστικής στρατηγικής, του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης που ευθύνεται για την απαξίωσή της. Δηλαδή ανέδειξε χειροπιαστά το πολιτικό εμπόδιο που ορθώνεται σε κάθε ζήτημα της ζωής των εργαζόμενων. Ξεχώρισε επίσης η επεξεργασία των αιτημάτων και η παρέμβαση για την κοινή δράση με τους αυτοαπασχολούμενους και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα που η ζωή τους συνδέθηκε με τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ. Η αδιάκοπη προσπάθεια να εκδηλώνεται η αλληλεγγύη πανελλαδικά, όχι ως συμπόνια αλλά ως αναγκαία παρέμβαση των κομμουνιστών που αξιοποιούν κάθε δρόμο για να βαθύνουν την ωρίμανση ευρύτερων τμημάτων, κατ' επέκταση το ρεύμα αμφισβήτησης που αφήνει καρπούς στην πολιτική συνειδητοποίηση. Η εναλλαγή μορφών, η συλλογική λειτουργία των σωματείων στην οποία προσανατολίζουν οι κομμουνιστές ως όρο για την ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων και η προσαρμογή στη νέα φάση του αγώνα αποτέλεσαν όρους για τη συνέχισή του, καταθέτοντας συμβολή στην ιστορία των ταξικών αγώνων και στην ισχυροποίηση του Κόμματος της εργατικής τάξης.

Ο αγώνας στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, που κατοχύρωσε στη ΣΣΕ το 7ωρο με σημαντικές αυξήσεις. Στηρίχθηκε σε δεσμό σφυρηλατημένο χρόνια, από γενιές κομμουνιστών - ηγετών που δρουν με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια, μαζί με πλατύ τμήμα εργατών, όπως επιβάλλει η ευθύνη τους, ακόμη και σε δύσκολες συνθήκες όπως της κρίσης του '08. Απαιτήθηκε πολύμορφη καθημερινή διαφώτιση των κομμουνιστών για όλα, μαζί με τη διεκδίκηση για ζητήματα επιβίωσης όταν υπήρχε περιστολή δραστηριότητας. Ηταν ζήτημα καθοδηγητικό που αφορά την υπεράσπιση του ταξικού συμφέροντος, της αυτοτέλειας των εργατικών συμφερόντων, το αν θα υπέκυπταν στις πιέσεις να ρίξουν τα μεροκάματα για να έχουν οι εφοπλιστές χαμηλό κόστος. Μαζί με την επεξεργασία του αιτήματος της 7ωρης δουλειάς, αντικείμενο του καθοδηγητικού ρόλου των ΚΟ και των Οργάνων, απαιτήθηκε πλατιά δουλειά με ένα τμήμα εργατών που πρέπει να έχουν λόγο στις πρωτοβουλίες. Χρειάστηκε η εναλλαγή μορφών του πολύμηνου 9μηνου αγώνα, μέσα από στάσεις, παραστάσεις και απεργιακή κλιμάκωση.

Η συμβολή του κειμένου των Θέσεων, οι Αποφάσεις της ΚΕ και ο πλούτος των επεξεργασιών του Κόμματος, μαζί με την πείρα των μεγάλων αναμετρήσεων που συσσωρεύεται είναι τα δικά μας όπλα. Είναι ο καρπός της μακρόπνοης πορείας αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος και έχουμε προϋποθέσεις να μετρήσουμε μεγάλα βήματα, ώστε αυτός ο χαρακτήρας να αφομοιωθεί πλατύτερα, να μεγαλώσει η δυναμική συσπείρωσης τμημάτων της εργατικής τάξης και του λαού στον πολιτικό αγώνα μέσα στις συνθήκες που θα γεννηθούν.