• ΒΙΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Ενα success story για τους μετόχους γραμμένο με εντατικοποίηση και ανασφάλεια για τους εργαζόμενους
• ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟ: Στις «ράγες» νέων κινδύνων, με ευρωενωσιακή σφραγίδα
• ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Μειώνονται οι θαλάσσιες παραδόσεις ρωσικού πετρελαίου, με φόντο τις κυρώσεις των ΗΠΑ
• ΓΕΡΜΑΝΙΑ - ΕΕ: «Ντόμινο» συνεπειών από τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για τους ημιαγωγούς

Eurokinissi

Από τη μία τα στελέχη της «Pfizer» ανακοινώνουν «διαρθρωτικές αλλαγές», απολύσεις και αλλαγές που φτάνουν μέχρι την κατάργηση ομάδων και ολόκληρων τμημάτων και από την άλλη ακούμε για επενδύσεις για την κατάκτηση νέων αγορών. Κινήσεις που συμβαίνουν ταυτόχρονα, οδηγώντας τους εργαζόμενους να αναρωτιούνται: Τελικά υπάρχει κάποιος σχεδιασμός γύρω από τις κινήσεις του ομίλου ή λειτουργεί αυθαίρετα;

Πρόκειται για φαινόμενα που μπορεί να φαίνονται ασύνδετα ή παράδοξα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τυχαία. Αποτελούν κομμάτια ενός σχεδιασμού στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της «Pfizer» με άλλους φαρμακευτικούς κολοσσούς, που έχει τέτοια αντιφατικά χαρακτηριστικά γιατί έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός και οι σιδερένιοι νόμοι του καπιταλιστικού κέρδους.

• προσλήψεις σε περιόδους αυξημένης ανάγκης όπως για παράδειγμα για το εμβόλιο της Covid και έπειτα απολύσεις, γιατί πέφτει απότομα η ζήτηση,
• ροή κεφαλαίων σε κερδοφόρα ερευνητικά και παραγωγικά τμήματα, όπως συμβαίνει σήμερα στην κούρσα για την πρωτιά στα χάπια και τα εμβόλια καταπολέμησης της παχυσαρκίας και την ίδια στιγμή παραίτηση από άλλα φάρμακα που είναι απαραίτητα για την κοινωνία, αλλά λιγότερο ανταγωνιστικά ή λήγει η πατέντα τους,
• εξαγορές μικρότερων «νεοφυών» εταιρειών που δοκιμάζονται στην αρένα του ανταγωνισμού για να παρουσιάσουν εφαρμόσιμες και αποτελεσματικές λύσεις και παράλληλα παραχώρηση τμημάτων, που λειτουργούσε μέχρι πρόσφατα η «Pfizer» σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, σε εξωτερικούς συνεργάτες με μοντέλα outsourcing
• εισαγωγή νέων τεχνολογιών και ιδιαίτερα της τεχνητής νοημοσύνης που καθιστά «περιττή» την ανθρώπινη εργασία σε ορισμένες λειτουργίες, αλλά στο τέλος της ημέρας όσοι γλιτώνουν από τις απολύσεις βιώνουν 10ωρα, εξαντλητικά deadlines και ανασφάλεια για το μέλλον.

Το ομολογούν ξεδιάντροπα οι CEO των πολυεθνικών με δηλώσεις όπως «καπιταλιστές είμαστε, όχι φιλάνθρωποι»... Ετσι και στην «Pfizer» δεν διστάζουν να θριαμβολογούν, ανακοινώνοντας ότι οι απολύσεις οδήγησαν σε άνοδο της τιμής της μετοχής και καλούν τους εργαζόμενους να στοιχηθούν πίσω από τέτοιες «επιτυχίες». Η ικανοποίηση των μετόχων από την αποτελεσματικότητα τέτοιων μέτρων για την κοινωνία μεταφράζεται σε φάρμακο - πανάκριβο εμπόρευμα και για τους εργαζόμενους σε ένταση της εκμετάλλευσης για να μειωθεί το εργατικό κόστος και να ανέβει η παραγωγικότητα.

Οταν μια σειρά μύθοι καταρρέουν γύρω μας, είναι κρίσιμο να βγουν τα σωστά πολιτικά συμπεράσματα και να γίνουν οδηγός της πάλης για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωή με σύγχρονα δικαιώματα.

Μύθος 1: «H παρουσία της Pfizer καθιστά τη Θεσσαλονίκη διεθνές κέντρο στην υψηλή τεχνολογία, την βάζει στον παγκόσμιο χάρτη. Θα προσφέρει στην πόλη θέσεις εργασίας αλλά και προσωπικό, το οποίο και μόνο που εργάζεται εδώ εκπαιδεύεται, εξειδικεύεται και αποκτά πολύ μεγαλύτερη πείρα από ό,τι θα μπορούσε να βρει οπουδήποτε αλλού» - Αδωνις Γεωργιάδης, 2021

Παρόμοιες δηλώσεις αξιοποιούνται κατά καιρούς από όλα τα αστικά κόμματα και διάφορους πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, ώστε να καλλιεργείται μαζικά η προσδοκία ότι από την καπιταλιστική ανάπτυξη και τις επενδύσεις θα κερδίσουν τάχα εξίσου το κεφάλαιο και οι εργαζόμενοι.

Πρόκειται για την εταιρεία που εμφανίστηκε «μετά βαΐων και κλάδων» διαφημίζοντας ένα ευχάριστο και σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον και κατέληξε οι λεγόμενες «καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας» σήμερα να γίνονται... «καλοπληρωμένες απολύσεις», ως προϋπόθεση για να διατηρήσει μια σειρά τμημάτων στην Ελλάδα. Αυτό δεν πήγε και πολύ καλά.

Οι εξελίξεις στην «Pfizer» επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ ότι τέτοιες επενδύσεις γίνονται εκεί όπου το εργατικό κόστος είναι φθηνότερο και όταν αυτό συνδυάζεται με εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό, νέες φουρνιές απόφοιτων επιστημόνων από τα αντίστοιχα πανεπιστημιακά τμήματα και ισχυρά φορολογικά κίνητρα.

Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους για το ποιος κερδίζει και ποιος χάνει:

- Τα τελευταία 4 χρόνια τα παγκόσμια έσοδά της ανήλθαν στα 305 δισ., ξεπερνώντας το ΑΕΠ της Ελλάδας, ενώ από την έναρξη λειτουργίας της εταιρείας στη Θεσσαλονίκη ο κύκλος εργασιών ανήλθε σε 1,6 δισ.

- Από όλο αυτόν τον πλούτο που παράχθηκε, πάνω από 9,5 δισ. μοιράστηκαν στους μετόχους, 67 δισ. κατευθύνθηκαν σε εξαγορές μικρότερων εταιρειών ενώ το «εργατικό κόστος» στην Ελλάδα για το 2022 ανήλθε μόλις στα 37,5 εκατομμύρια.

Σε συνδυασμό με τις φοροαπαλλαγές που συνόδευσαν την συγκεκριμένη επένδυση και την εκτόξευση του κόστους ζωής της εργατικής τάξης, συμπεριλαμβανόμενου και του φαρμακευτικού κόστους που αυξήθηκε, διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για άλλη μια επένδυση, που τα οφέλη της βρίσκονται μακριά από τις ανάγκες του λαού και των εργαζόμενων της επιχείρησης.

Μύθος 2: «Η τεχνητή νοημοσύνη θα σώσει τον πλανήτη», «Είναι οι ανθρώπινες υπερδυνάμεις στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης». Δεκάδες ευφάνταστοι τίτλοι άρθρων έχουν κατακλύσει τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο αναφερόμενα στη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και τα αποτελέσματα από την εφαρμογή της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ) στην παραγωγή.

Ομως τα εργαλεία της ΤΝ είναι προϊόντα της ανθρώπινης πνευματικής εργασίας και εκφράζουν τη συσσωρευμένη γνώση και τεχνική που απέκτησαν όσοι συμμετέχουν στην κοινωνική παραγωγή στο πέρασμα των χρόνων. Ως τέτοια εργαλεία θα μπορούσαν να χρησιμοποιούνται σήμερα ώστε να βελτιώσουν τη ζωή των εργαζομένων, απαλλάσσοντας τους από βαριές χειρωνακτικές εργασίες και τη μονότονη τυπική δουλειά ρουτίνας που χαρακτηρίζει πολλά επαγγέλματα. Να μην αποτελεί η ΤΝ απειλή απώλειας θέσεων εργασίας, αλλά να αξιοποιείται για λιγότερες ώρες δουλειάς.

Τι μπαίνει εμπόδιο και δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο σήμερα; Η ΤΝ, όπως και κάθε σύγχρονο τεχνολογικό μέσο, βρίσκονται στην ιδιοκτησία των μετόχων - παράσιτων οι οποίοι καθορίζουν τους όρους και τον σκοπό της αξιοποίησής τους με βάση τα συμφέροντά τους. Ετσι, στις μέρες μας αντί να μειώνεται ο εργάσιμος χρόνος και να εξασφαλίζεται μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, βιώνουμε απλήρωτες υπερωρίες με 10ωρα, μέχρι και 13ωρα, ευέλικτες μορφές απασχόλησης, εξαντλητικά deadlines και την κοροϊδία της «εναρμόνισης της προσωπικής ζωής με την επαγγελματική», που στην πράξη σημαίνει διάχυση του εργάσιμου χρόνου σε ολόκληρη τη μέρα.

Μύθος 3: «Η ισχυρή προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι το θεμέλιο στην ιατρική καινοτομία», διατείνεται η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Φαρμακευτικών Βιομηχανιών και Ενώσεων. Η γνωστή σε όλους μας πατέντα εξασφαλίζει επί της ουσίας στις φαρμακοβιομηχανίες ότι για ένα χρονικό διάστημα θα έχουν την αποκλειστικότητα στην παραγωγή ενός φαρμάκου επιβάλλοντας μονοπωλιακή τιμή, που οδηγεί σε πρόσθετα κέρδη, ενισχύοντας έτσι τη θέση τους στην αγορά έναντι των ανταγωνιστών.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς λειτούργησαν οι πατέντες είναι στην πανδημία του Covid, που οδήγησε σε σφοδρούς ανταγωνισμούς λόγω της αυξημένης ζήτησης και της δυσανάλογης πρόσβασης στο εμβόλιο των αναπτυγμένων και των αναπτυσσόμενων χωρών σε όλο τον κόσμο. Από την άλλη, η λήξη της πατέντας μπορεί να θεωρηθεί αποτρεπτικός παράγοντας στη συνέχιση της παραγωγής ενός φαρμάκου, που σημαίνει περικοπές θέσεων εργασίας στα αντίστοιχα ερευνητικά και παραγωγικά τμήματα και ταυτόχρονα οδηγεί ασθενείς, που για χρόνια προμηθεύονταν ένα συγκεκριμένο φάρμακο, να αναζητούν φθηνά γενόσημα.

Η πατέντα στον καπιταλισμό λειτουργεί ως τροχοπέδη στην έρευνα, την ανάπτυξη και την καινοτομία φαρμάκων και εμβολίων, φρενάροντας στην πραγματικότητα τη δυνατότητα ικανοποίησης τις διευρυνόμενων αναγκών του λαού.

Εχουμε τη δύναμη οι εργαζόμενοι να παρέμβουμε σε αυτές τις εξελίξεις;

Οι εργαζόμενοι, μέσα από τη θέση τους σε όλα τα στάδια ανάπτυξης του Φαρμάκου, στην έρευνα και τις μελέτες, στην παραγωγή, την αποθήκευση, τη διανομή, τις υπόλοιπες απαραίτητες υποστηρικτικές εργασίες μπορούν να αντιληφθούν την αστείρευτη δύναμη που κρύβουν.

Βλέπουν με το μυαλό και τα χέρια τους να παράγονται σύγχρονα και αποτελεσματικά φάρμακα και θεραπείες που μπορούν να απαλύνουν την ανθρωπότητα από τα βάσανα πολλών ασθενειών, να συμβάλουν στην πρόληψη και την προστασία της υγείας, τη βελτίωση της σωματικής και ψυχικής ευεξίας.

Γνωρίζουν ότι για να πετύχουν αυτό το αποτέλεσμα, χιλιάδες εργαζόμενοι ενώνουν τις δυνάμεις τους, τις γνώσεις τους, τις εργασίες τους, ανεβάζοντας σε πρωτόγνωρα επίπεδα τις δυνατότητες της παραγωγής. Και τελικά αντί αυτή η πρόοδος να υπηρετεί την κοινωνία, καταλήγει να είναι εργαλείο κερδοφορίας, να παράγεται αμύθητος πλούτος που ανήκει σε μια μικρή χούφτα κηφήνων που μετατρέπουν το φάρμακο σε εμπόρευμα για τα δικά τους συμφέροντα.

Αντιλαμβάνονται ότι τα κράτη και οι κυβερνήσεις τα δίνουν όλα στους καπιταλιστές, με νόμους που ξεχειλώνουν τον εργάσιμο χρόνο, με φοροαπαλλαγές, με κίνητρα και συμφωνίες που διασφαλίζουν εγγυημένα κέρδη φορτώνοντας τη φαρμακευτική δαπάνη στα ασφαλιστικά ταμεία και τελικά στους λαούς.

Ολες οι συνταγές που έχουν δοκιμαστεί και όσες προβάλλει το σύστημα, έχουν αποτύχει να βελτιώσουν τη ζωή των εργαζομένων. Οι «σωτήρες» που έταξαν δίκαιη ανάπτυξη για όλους με σύγχρονες θέσεις εργασίας και καλούς μισθούς, αποδείχτηκαν πλασιέ και υπηρέτες των επίδοξων επενδυτών.

Μέσα στα σκοτάδια των εποχών, υπάρχουν χώροι δουλειάς όπως στη «Pfizer», όπου οι εργαζόμενοι αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τη μοναδική ελπιδοφόρα προοπτική. Αυτή της κοινής πάλης των εργαζομένων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τις δυνατότητες που προσφέρει η εποχή, αντιλαμβανόμενοι ότι η δύναμη βρίσκεται στην οργάνωσή μας.

Με τη συμμετοχή στο σωματείο μας και τους αγώνες συνειδητοποιούμε την ανάγκη να δυναμώσει η πάλη για Συλλογικές Συμβάσεις που να κατοχυρώνουν τη μείωση του εργάσιμου χρόνου σε 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, με αυξήσεις των μισθών στο ύψος των αναγκών, με σύγχρονα μέτρα υγείας και ασφάλειας, για να προλαμβάνονται και να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά εργατικά «ατυχήματα» και επαγγελματικές ασθένειες που θερίζουν στους χώρους δουλειάς. Αυτό το μήνυμα έστειλαν οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο για το 13ωρο και την «ευελιξία».

Στον ίδιο δρόμο θα συνεχίσουμε μέσα από τα σωματεία μας, για να μπει φρένο στις απολύσεις, να σταματήσουν οι απλήρωτες υπερωρίες και το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου. Κανένας να μη χάσει τη δουλειά του, να μη βρεθεί μόνος απέναντι στις πιέσεις της εργοδοσίας. Να γίνουν προσλήψεις σε όλα τα υποστελεχωμένα τμήματα και ομάδες και να μειωθούν οι ώρες δουλειάς.

Η πάλη μας θα δυναμώνει όσο θέτει στο στόχαστρο τον πραγματικό ένοχο για τα σημερινά βάσανα. Την ακόρεστη δίψα των μετόχων για περισσότερα κέρδη, που στον βωμό τους θυσιάζονται τα δικαιώματά μας. Ο αγώνας έχει ανάγκη να στοχεύει προοπτικά, να μη μετριέται με το χτες, αλλά να βλέπει τις δυνατότητες του σήμερα, της εποχής που όλα γύρω μας φωνάζουν ότι ο καπιταλισμός έχει γεράσει και μόνο δυστυχία μοιράζει στο διάβα του. Οτι σύγχρονο είναι η κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, η σταθερή δουλειά, η καθολική μείωση του εργάσιμου χρόνου και η υποταγή της επιστήμης στις ανάγκες της κοινωνίας, για τις οποίες το Φάρμακο πρέπει να είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα.

2025 The Associated Press. All

Με χρονικό ορίζοντα έως το 2040, το νέο σχέδιο που βασίζεται στο «διευρωπαϊκό δίκτυο μεταφορών», υπόσχεται «να μειώσει τη διάρκεια πολλών δημοφιλών σιδηροδρομικών ταξιδιών σε όλη την Ευρώπη κατά το ήμισυ σε σύγκριση με σήμερα», προβλέποντας τη σύνδεση των κύριων κόμβων της ΕΕ με ταχύτητες 200 χλμ./ώρα και άνω.

Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για τίποτα παραπάνω από την υλοποίηση των κεντρικών κατευθύνσεων της ΕΕ, με στόχο την πλήρη «απελευθέρωση» του σιδηροδρομικού έργου και τη δημιουργία μιας «ενιαίας αγοράς» σιδηροδρομικών δραστηριοτήτων με σταδιακή άρση των περιορισμών, σε μια ατέρμονη ευρωενωσιακή προσπάθεια να διασφαλιστεί το καπιταλιστικό κέρδος, εις βάρος της ανθρώπινης ζωής, καθώς και να εξυπηρετηθούν οι στρατιωτικές ανάγκες της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, εν μέσω πολεμικής προετοιμασίας και προπαρασκευής.

Θέτοντας ως στόχους την «ενίσχυση της βιωσιμότητας» και «της ανταγωνιστικότητας», έννοιες παντελώς ασύμβατες με τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, με το σχέδιο αυτό η ΕΕ εργάζεται, μεταξύ άλλων, στην αγορά μεταχειρισμένου τροχαίου υλικού και την αύξηση της χωρητικότητας του δικτύου, σε βάρος όλων των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας, και προβλέπει απομάκρυνση των διασυνοριακών «εμποδίων» (όπως έμπαινε άλλωστε και από την Εκθεση Letta) με δεσμευτικά χρονοδιαγράμματα έως το 2027, καθώς και συνεργασία των αστικών κυβερνήσεων της ένωσης με επιχειρηματικούς ομίλους και «επενδυτές», που θα οδηγήσει σε μια «Συμφωνία για τους Σιδηροδρόμους Υψηλής Ταχύτητας».

Μάλιστα, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα ακόμη και προβλήματα που καταγράφονται σε σιδηροδρομικά δίκτυα ευρωπαϊκών περιοχών λόγω κακοκαιριών, ανάμεσά τους και του «Ντάνιελ» που έπληξε τη χώρα μας, διακόπτοντας τμήμα του σιδηροδρομικού δικτύου Αθήνα - Θεσσαλονίκη, που βέβαια οι ευθύνες για τη διακοπή αυτή καθώς και για την καθυστέρηση επιδιόρθωσης βλάβης ακουμπούν ακριβώς εκεί, πάνω στην πολιτική του κέρδους που στο βωμό της ο σιδηρόδρομος κατατμίζεται και απελευθερώνεται με ευθύνη της ΕΕ και όλων των αστικών κυβερνήσεων διαχρονικά, αλλά και μη βγάζοντας άχνα για το μπαράζ ατυχημάτων πάνω στις ράγες της «απελευθέρωσης» όπως στο έγκλημα των Τεμπών, με τους ίδιους ακριβώς υπευθύνους, η Κομισιόν εκτιμά πως η ολοκλήρωση του σχεδιαζόμενου δικτύου υψηλής ταχύτητας έως το 2040 θα στοιχίσει περίπου 345 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ ένα δίκτυο που θα λειτουργεί με ακόμα υψηλότερες ταχύτητες θα μπορούσε να κοστίσει έως και 546 δισεκατομμύρια ευρώ έως το 2050.

Η χρηματοδότηση του νέου σιδηροδρομικού δικτύου, που ευαγγελίζονται οι ευρωενωσιακοί, προβλέπεται να βγει στις «πλάτες» του λαού, με νέα δάνεια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, αλλά και από την προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων, προσφέροντας νέες ευκαιρίες σε μια χούφτα ευρωπαϊκούς μονοπωλιακούς ομίλους που θα «στριμωχτούν» να περάσουν την πόρτα του κέρδους, αναλαμβάνοντας την εργολαβία με αυστηρά deadlines. Επιπλέον, ως προς την «αναβάθμιση των υποδομών στρατιωτικής κινητικότητας», όπως χαρακτηρίζει τους σιδηροδρόμους η πρόταση της Κομισιόν, ρόλο θα παίξει και το Horizon Europe καθώς και το Ταμείο Ανταγωνιστικότητας.

Φυσικά, τα χρονοδιαγράμματα τέλεσης του έργου κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, αν λάβει κανείς υπόψιν τις κατευθυντήριες γραμμές του πολεμικού «οδικού χάρτη» της ΕΕ «Defence Readiness Roadmap 2030», που ανακοίνωσε η Κομισιόν μέσα στον Οκτώβρη και περιγράφει σαφείς στόχους και ορόσημα για την αναβάθμιση των στρατιωτικών ικανοτήτων και την επιτάχυνση των «αμυντικών» επενδύσεων σε όλα τα κράτη - μέλη, με τη δημιουργία της πανευρωπαϊκής «στρατιωτικής ζώνης κινητικότητας», με εναρμονισμένους κανόνες και διασυνδεδεμένο δίκτυο χερσαίων, εναέριων και θαλάσσιων διαδρομών, μέχρι το τέλος του 2027, σε αγαστή συνεργασία με το ΝΑΤΟ, να θεωρείται υψίστης σημασίας και προτεραιότητας.

Αποκαλυπτική ως προς αυτό είναι εξάλλου και η ακριβής αποτύπωση του σχεδίου της ΕΕ για το σιδηροδρομικό δίκτυο που σημειώνει πως «η στρατηγική για τη βιώσιμη και έξυπνη κινητικότητα (SSMS)2 έθεσε στόχους να διπλασιάσει την κυκλοφορία των σιδηροδρομικών γραμμών υψηλής ταχύτητας έως το 2030 σε σύγκριση με το 2015 και να την τριπλασιάσει έως το 2050».

Συνεπώς, σε αυτήν ακριβώς την τροχιά, δρομολογείται η δημιουργία του εν λόγω σιδηροδρομικού δικτύου με τη σχετική ανακοίνωση της Κομισιόν να αναφέρει ρητά πως έτσι θα ενισχυθεί «η ασφάλεια της Ευρώπης, διευκολύνοντας την ταχεία μετακίνηση στρατευμάτων και στρατιωτικού εξοπλισμού παράλληλα με τα πολιτικά φορτία».

Με άλλα λόγια, δηλαδή, επικίνδυνο υλικό που προορίζεται για στρατιωτική χρήση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, θα φορτώνεται χωρίς να τρέχει... κάστανο στο σιδηροδρομικό δίκτυο, περνώντας μέσα από αστικές πυκνοκατοικημένες περιοχές και μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, με τον κίνδυνο της πιθανότητας ατυχήματος από την εγκληματική μεταφορά πυρομαχικών και εύφλεκτων υλών να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τόσο των εργαζόμενων στον σιδηρόδρομο, όσο και των επιβατών αλλά και των κατοίκων στις περιοχές αυτές.

Είναι φανερό, λοιπόν, πως ένα ακόμα έγκλημα με ευρωενωσιακή σφραγίδα, εις βάρος των λαών, των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους και συνολικά, της νεολαίας, είναι προ των «πυλών», αφού εκεί οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, όπως άλλωστε αποδεικνύει καθημερινά η ίδια η πραγματικότητα, η πολιτική του κέρδους που «τρέχει με σπασμένα φρένα» και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της, θυσιάζοντας τις ανάγκες του λαού για ασφαλείς μετακινήσεις στον βωμό της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της «στρατηγικής κινητικότητας» που εναρμονίζεται στα πολεμοκάπηλα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, είναι αναγκαίο να ηχήσει ακόμα πιο δυνατά το σύνθημα «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», δυναμώνοντας την πάλη ενάντια στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα που «εκτροχιάζει» κάθε σύγχρονη λαϊκή ανάγκη από τον δρόμο της ευημερίας για τους πολλούς, για να πλουτίζουν μια χούφτα παράσιτα.

Το γεγονός ότι η βασική αιτία που οδήγησε στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών είναι εδώ, δηλαδή η πολιτική που θυσιάζει ακόμα και την ανθρώπινη ζωή στον βωμό του κέρδους, έρχεται να επιβεβαιώσει ένα ακόμα περιστατικό στον σιδηρόδρομο που από τύχη δεν είχε τραγική κατάληξη.

Σύμφωνα με καταγγελίες επιβατών, τρένο του Προαστιακού που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Λάρισα κινήθηκε για αρκετά χιλιόμετρα σε λάθος γραμμή εξόδου. Το περιστατικό καταγράφηκε το απόγευμα της Τετάρτης και επιβεβαιώνει την πλήρη αβεβαιότητα του λαού για την ασφάλεια του σιδηροδρομικού δικτύου, η οποία αντιμετωπίζεται με τη λογική του «κόστους - οφέλους».

Σύμφωνα με τα όσα έγιναν γνωστά, όταν οι επιβάτες ρώτησαν το προσωπικό τι συνέβη και ακινητοποιήθηκε η αμαξοστοιχία, ένας υπάλληλος φέρεται να τους είπε ότι «κάτι έγινε με το κλειδί και πήραμε λάθος γραμμή». Η απάντηση αυτή προκάλεσε έντονη ανησυχία στους επιβάτες, ενώ κατήγγειλαν ότι οι περισσότεροι σταθμοί της διαδρομής ήταν σκοτεινοί και χωρίς καθόλου προσωπικό, μεγαλώνοντας την ανασφάλεια.

Παρότι ο ΟΣΕ σε ανακοίνωσή του διαψεύδει το περιστατικό, τα όσα καταγγέλλουν οι επιβάτες του συγκεκριμένου και άλλων δρομολογίων, οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και τα σωματεία τους, καθώς και μια σειρά ανάλογα περιστατικά που προκύπτουν σχεδόν σε καθημερινή βάση, επιβεβαιώνουν ότι η «απελευθέρωση» των συγκοινωνιών και η αντιμετώπισή τους ως εμπόρευμα από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα προετοιμάζουν το έδαφος για τα επόμενα εγκλήματα, και ότι το αίτημα για σύγχρονες, ασφαλείς, φτηνές δημόσιες συγκοινωνίες για τον λαό παραμένει επιτακτική ανάγκη.