Από πρόσφατη εξόρμηση στο εργοστάσιο ενόψει απεργίας

Αυτές τις μέρες, λοιπόν, σε έναν από τους μεγαλύτερους εργοδότες της χώρας, στον όμιλο Μυτιληναίου, και συγκεκριμένα στους «Ευρωπαϊκούς Βοξίτες» (θυγατρική της «Metlen Energy & Metals»), στην περιοχή της Φωκίδας, είναι σε εξέλιξη ένα ακόμα «μνημείο» εφαρμογής των αντεργατικών νόμων που επιτρέπουν στους εργοδότες να καθορίζουν τη ζωή των εργαζομένων 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα, 365 μέρες τον χρόνο.

Συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι καλούνται να υπογράψουν ατομική σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, η οποία συμπυκνώνει μέτρα που έχουν περάσει όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις, διαλύοντας την ανάγκη για ελεύθερο χρόνο και ξεκούραση, αφού έτσι θωρακίζεται η κερδοφορία.

Με αυτήν τη σύμβαση η εργοδοσία επιδιώκει να αναγκάσει τους εργαζόμενους να «συναινέσουν» στους στόχους της. Μια συναίνεση που αποσπάται χάρη στην άνιση σχέση εργοδότη - εργαζόμενου, με τον δεύτερο να στέκει ξεμοναχιασμένος απέναντι στο αφεντικό του και να αναγκάζεται να δεχτεί τον ξεκάθαρο εκβιασμό «ή δέχεσαι τους όρους που θέτω ή απολύεσαι».

Με αυτήν την ατομική σύμβαση ο εργαζόμενος καλείται να αποδεχτεί ότι:

- Αλλάζει το σύστημα εβδομαδιαίας απασχόλησής του από 5ήμερο σε 6ήμερο για ορισμένους μήνες και μετά θα επανέλθει σε 5ήμερο.

- Ο προσδιορισμός των ημερών και των ωρών απασχόλησης -εντός της εβδομάδας και των εργάσιμων ημερών αντίστοιχα- «θα πραγματοποιείται αποκλειστικά από την εταιρεία, σύμφωνα με τις λειτουργικές της ανάγκες».

- Η εταιρεία, «βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας, διατηρεί τη δυνατότητα να απασχολεί τον/την εργαζόμενο/η υπερεργασιακά, όποτε το κρίνει αναγκαίο, ενώ ο/η εργαζόμενος/η υποχρεούται να παράσχει την εργασία αυτή όποτε του/της ζητηθεί».

- Η εταιρεία, «βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας, διατηρεί την δυνατότητα να απασχολεί τον/την εργαζόμενο/η υπερωριακά, όποτε το κρίνει αναγκαίο, ενώ ο/η εργαζόμενος υποχρεούται να παράσχει την εργασία αυτή όποτε του/της ζητηθεί».

- Ειδικότερα για την υπερωριακή απασχόληση διευκρινίζεται ότι θα αποζημιώνεται μόνο αυτή που θα πραγματοποιείται κατόπιν εντολής της εργοδοσίας, ενώ υπερωριακή απασχόληση «άνευ εντολής δεν θα αναγνωρίζεται από την εταιρεία».

Δηλαδή η εργοδοσία λέει στον εργαζόμενο ότι:

- Τον δεσμεύει για μία ακόμα μέρα την εβδομάδα στη δουλειά, που την αφαιρεί από τον ελεύθερο χρόνο του.

- Ανά πάσα στιγμή πρέπει να είναι έτοιμος να δεχτεί αλλαγή των ημερών και της έναρξης - λήξης του ωραρίου εργασίας. Το ωράριο μπορεί να είναι ακόμα και «σπαστό».

- Με την 6ήμερη εργασία θα είναι υποχρεωμένος να κάνει 8 ώρες αντί για 5 ώρες τη βδομάδα υπερεργασία (όπως αντιστοιχούν στην 5ήμερη εργασία), άρα ο εργοδότης μπορεί μονομερώς να του επιβάλει να δουλεύει 48 αντί 45 ώρες τη βδομάδα.

- Θα αμείβεται για τμήμα των επιπλέον ωρών λιγότερο απ' ό,τι πριν, αφού οι τρεις ώρες (46η - 48η ώρα) στην 5ήμερη εργασία είναι υπερωρίες και αμείβονται με 40% προσαύξηση, όμως στην 6ήμερη μετατρέπονται σε υπερεργασία και αμείβονται με 20% προσαύξηση.

- Είναι υποχρεωμένος να κάνει υπερωρία όταν του το λέει ο εργοδότης, ο οποίος θα επικαλείται τη δήθεν «συναίνεση» που απέσπασε από τον εργαζόμενο, αφού θα έχει μπει η υπογραφή στη Σύμβαση.

- Είναι υποχρεωμένος - και με βάση τον πρόσφατο νόμο Κεραμέως, για 13ωρη εργασία σε έναν εργοδότη - να δουλεύει, αν το θελήσει ο εργοδότης, μέχρι και 78 ώρες την εβδομάδα! Ετσι πάνε περίπατο στην πράξη τα κουραφάξελα του υπουργείου Εργασίας ότι «η υπερωρία απαιτεί τη συναίνεση του εργαζόμενου».

- Δεν θα αποζημιώνεται για υπερωρία που κάνει χωρίς την εντολή της εργοδοσίας - λες και υπάρχει εργαζόμενος που κάθεται στη δουλειά χωρίς να τον αναγκάζει ο εργοδότης!

Είναι χαρακτηριστικό ότι η δυνατότητα που αξιοποιεί η εργοδοσία του ομίλου Μυτιληναίου για να μετατρέψει το 5ήμερο σε 6ήμερο, ώστε από τη μία να έχει τον εργαζόμενο άλλη μία μέρα στη δουλειά και από την άλλη να μετατρέπει τις υπερωρίες σε πιο φτηνή υπερεργασία, δεν είναι καινούργια πρακτική.

Το 2017 είχε εκδοθεί απόφαση του υπουργείου Εργασίας που εντόπιζε ότι «ενδεχόμενη υιοθέτηση ενός τέτοιου συστήματος ενέχει κινδύνους, καθώς καθιστά αδύνατη την εφαρμογή βασικών διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας», επομένως «δεν παρέχει ασφάλεια δικαίου για τον εργαζόμενο». Παρ' όλα αυτά, η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάριζε στην παραπάνω απόφαση ότι «δεν υφίστανται διατάξεις που απαγορεύουν ρητά κάτι τέτοιο», οπότε επιτρεπόταν να εφαρμόζεται από την εργοδοσία, όπως γίνεται σήμερα στην παραπάνω επιχείρηση.

Την προσπάθεια της εργοδοσίας να αποσπάσει υπογραφή από τους εργαζόμενους, τάζοντας στα λόγια «200 ευρώ επιπλέον» σε όποιον εργαζόμενο συμφωνήσει, καταγγέλλει το Εργατικό Κέντρο Φωκίδας και απαιτεί να ακυρωθούν τώρα όσες ατομικές συμβάσεις υπογράφηκαν, «είτε με εξαπάτηση είτε με τρομοκρατία».

Στη συνέχεια εξηγεί τις επιπτώσεις των όρων της Σύμβασης και αναφέρει σκωπτικά ότι μέσα σε αυτήν «προφανώς δεν γίνεται καμία αναφορά στα 200 ευρώ που έχει τάξει η εταιρεία, ως "τυρί" για να πιαστούν οι εργαζόμενοι στη "φάκα"». Επισημαίνει δε ότι αυτά συμβαίνουν σε εργασιακούς χώρους των ομίλων που οι κυβερνήσεις χαρακτηρίζουν «σοβαρούς και υγιείς επιχειρηματίες».

Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι «η υγεία τους βασίζεται στην εξαθλίωσή μας», τονίζει το ΕΚ Φωκίδας και καλεί τους εργαζόμενους να μην υπογράψουν αυτό το έκτρωμα, να απαιτήσουν την ακύρωσή του. Καλεί επίσης τα σωματεία να αντιδράσουν αγωνιστικά, να καταγγείλουν την προσπάθεια της εταιρείας να αποσπάσει υπογραφές.

Τις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας καταγγέλλει και καταδικάζει σε δική της ανακοίνωση και η Ομοσπονδία Μεταλλωρύχων Ελλάδας.

Συνεχίζοντας τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες για τη διασφάλιση του εισοδήματος όλων των απολυμένων και των οικογενειών τους, 15 μήνες μετά τις απολύσεις στη ΛΑΡΚΟ, το Σωματείο απαιτεί από τα αρμόδια υπουργεία να οριστεί άμεσα συνάντηση, ώστε να δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις πάνω «στα φλέγοντα προβλήματα των απολυμένων της ΛΑΡΚΟ, αλλά και την προοπτική επαναλειτουργίας και ανάπτυξής της».

Το Σωματείο επισημαίνει ότι τον ερχόμενο Δεκέμβριο, δηλαδή σε έναν μήνα, λήγει η θητεία της ειδικής διαχείρισης στη ΛΑΡΚΟ. Ομως «μέχρι σήμερα δεν έχει ανακοινωθεί κανένα σχέδιο ή πρόθεση από την πλευρά της κυβέρνησης για το μέλλον της μοναδικής βιομηχανίας παραγωγής σιδερονικελίου στην ΕΕ. Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία "εάν ο ειδικός διαχειριστής δεν έχει μεταβιβάσει το 75% του ενεργητικού της μέχρι τη λήξη της θητείας του, τότε η ΛΑΡΚΟ οδηγείται στην πτώχευση", γεγονός που δημιουργεί ερωτήματα και προβληματισμούς που είναι συνδεδεμένα με το μέλλον εκατοντάδων οικογενειών της περιοχής, αλλά και τη συνολική ανάπτυξη της βιομηχανίας στη χώρα μας», τονίζει το Σωματείο στην επιστολή του προς τα αρμόδια υπουργεία Οικονομικών, Εργασίας, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, καθώς και την ειδική διαχείριση της ΛΑΡΚΟ.

Συγκεκριμένα το Σωματείο ζητά απαντήσεις για το πώς, σε ενδεχόμενη πτώχευση της ΛΑΡΚΟ, θα διασφαλιστεί η επαγγελματική αποκατάσταση και το εισόδημα όλων των απολυμένων, αναδεικνύοντας μάλιστα ως λύση την απορρόφησή τους στους φορείς που σήμερα εργάζονται μέσα από τα προγράμματα απασχόλησης, αλλά και την ένταξή τους σε αυτά όλων όσοι σήμερα έχουν πεταχτεί εκτός, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης. Θέτει επίσης ζητήματα που έχουν να κάνουν με την παραμονή των απολυμένων και των οικογενειών τους στους οικισμούς, τη διασφάλιση συνέχισης της λειτουργίας των σχολείων, του ιατρείου και των κοινόχρηστων υποδομών, τη συνέχιση της λειτουργίας του λιμανιού και της περιβαλλοντικής αποκατάστασης των υπαίθριων χώρων, επισημαίνοντας μάλιστα ότι τα συγκεκριμένα ζητήματα αφορούν συνολικότερα τις περιοχές που δραστηριοποιούνταν η ΛΑΡΚΟ και οι οποίες σήμερα είναι αντιμέτωπες με την ερημοποίηση και τον μαρασμό.

Επίσης, ζητά συγκεκριμένες απαντήσεις για το τι σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση με τη ΛΑΡΚΟ και αν προτίθεται να προχωρήσει σε νέο διαγωνισμό, παραθέτοντας αναλυτικά τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης για την απαξίωσή της. Καταγγέλλει μάλιστα ότι η απαξίωση των εγκαταστάσεων συνεχίζεται, αφήνοντας σαφείς αιχμές για συνθήκες «πλιάτσικου» μέσα από την πώληση υλικών μεγάλης αξίας για σκραπ.

Παράλληλα το Σωματείο εντάσσει την κατάσταση που έχει διαμορφώσει η κυβέρνηση στη ΛΑΡΚΟ στο κάδρο των γενικότερων εξελίξεων στην παγκόσμια οικονομία και τις ανάγκες της Ευρωπαϊκής Ενωσης για αυτονομία σε στρατηγικής σημασίας μέταλλα, απαραίτητα για την «πράσινη μετάβαση» και την πολεμική οικονομία. Σημειώνει μάλιστα ότι το τελευταίο διάστημα έχουν επανέλθει αναφορές σχετικά με τις παραγωγικές δυνατότητες της ΛΑΡΚΟ και το ενδιαφέρον επιχειρηματικών ομίλων να βάλουν στο χέρι τις εγκαταστάσεις και τον ορυκτό πλούτο της.

«Σωστά εκτιμήσαμε ότι το σταμάτημα της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ και η καθυστέρηση μεταβίβασης των περιουσιακών της στοιχείων οφείλεται στη ρευστότητα των εξελίξεων, συνδέεται με τους ευρύτερους οικονομικούς, γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς. Μέσα σε αυτό το θόλο τοπίο τα επιχειρηματικά συμφέροντα δεν βιάζονται να επενδύσουν τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους στη ΛΑΡΚΟ, αλλά ούτε και θα παραιτηθούν από τους ανταγωνισμούς για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στο ενδεχόμενο που οι συνθήκες θα έχουν προοπτική κερδοφορίας», αναφέρει χαρακτηριστικά το Σωματείο, αναδεικνύοντας παράλληλα τα πραγματικά κίνητρα που ωθούν και διαμορφώνουν τις εξελίξεις.

Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη ΛΑΡΚΟ και τα ΛΑΡΚΟχώρια, το ενδεχόμενο πτώχευσης, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι απολυμένοι και οι οικογένειές τους, απασχόλησαν μάλιστα την τελευταία συνεδρίαση του ΔΣ του Σωματείου στο εργοστάσιο της Λάρυμνας, το οποίο, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 15 μήνες από τις απολύσεις, συνεχίζει τη ζωντανή λειτουργία του και τη λήψη αγωνιστικών πρωτοβουλιών διεκδίκησης. Μάλιστα αποφασίστηκε ότι στην περίπτωση που δεν υπάρξει άμεσα απάντηση για ορισμό συνάντησης, θα κλιμακωθεί η πίεση με πολύμορφες παρεμβάσεις, όπως παραστάσεις διαμαρτυρίας.