Με τα γνωστά άλματα λογικής και σοφιστείες, λοιπόν, η υπουργός υπερασπίστηκε το νομοσχέδιο χθες, πρώτη μέρα συζήτησης στη Βουλή, αποφεύγοντας να απαντήσει στην ουσία της κριτικής που ασκούν εκατοντάδες συνδικάτα και χιλιάδες εργαζόμενοι, και την οποία αποτύπωσε στην ομιλία του ο Χρήστος Κατσώτης, βουλευτής του ΚΚΕ και μέλος της ΚΕ του Κόμματος.

Για μια ακόμα φορά η υπουργός επικαλέστηκε μια φανταστική εργαζόμενη μητέρα που ...δήθεν της ζήτησε την επιμήκυνση της «διευθέτησης», δηλαδή της 10ωρης δουλειάς σε ετήσια - από εξαμηνιαία - βάση. Οταν βέβαια προκλήθηκε από τον Χρ. Κατσώτη να φέρει αυτούς τους εργαζόμενους που της έχουν ζητήσει να δουλεύουν 13 ή 10 ώρες τη μέρα, να πουν όσα της είπαν και στη Βουλή σήμερα που είναι προγραμματισμένη η ακρόαση φορέων, δεν έβγαλε τσιμουδιά.

Η Ν. Κεραμέως ζήτησε και τα ρέστα από το ΚΚΕ, διερωτώμενη «πού είναι το κακό της 4ήμερης εργασίας για όλο τον χρόνο». Πέρα από την κουτοπονηριά της, καθώς επιμένει να μιλά για «4ήμερο» αλλά όχι και για το ωράριο του 4ήμερου, δηλαδή τη 10ωρη δουλειά χωρίς προσαύξηση στο μεροκάματο, η υπουργός σκαρφίστηκε και το εξής «σενάριο»: «Εχω ένα παιδί, δουλεύω Δευτέρα με Πέμπτη. Την Παρασκευή θέλω να είμαι με το παιδί μου. Μπορώ να το κάνω μόνο για ένα 6μηνο. Αρα πρέπει να βρω μία λύση με έναν παιδικό σταθμό για το δεύτερο 6μηνο, την Παρασκευή του δεύτερου 6μήνου. Εμείς λέμε, γιατί να μην το επεκτείνουμε αυτό; Γιατί να μην μπορεί να δουλεύει ένας εργαζόμενος γονέας Δευτέρα με Πέμπτη όλο τον χρόνο;». Βέβαια, οι πραγματικοί εργαζόμενοι γονείς, και όχι αυτοί της ...υπουργικής φαντασίας, θέλουν να έχουν χρόνο να βλέπουν τα παιδιά τους κάθε μέρα, ακριβώς επειδή είναι γονείς παιδιών κάθε μέρα και όχι μόνο μια φορά την εβδομάδα! Ποιος θέλει να είναι «γονιός κατά μέσο όρο», να αγωνιά από Δευτέρα μέχρι Πέμπτη, που θα εργάζεται π.χ. 9 το πρωί με 7 το απόγευμα, για το ποιος θα πάρει τα παιδιά από το σχολείο, ποιος θα τα πάει στις δραστηριότητες, ποιος θα τα βοηθήσει με τη μελέτη, ποιος θα μαζέψει τα ασυμμάζευτα του νοικοκυριού;

Παράλληλα η Ν. Κεραμέως επέμεινε στον ισχυρισμό ότι το 13ωρο θα είναι μόνο «κατ' εξαίρεση» και μόνο για 37,5 μέρες τον χρόνο, αποσιωπώντας βέβαια τη «μεγάλη εικόνα»: Οτι οι εργοδότες απολαμβάνουν τόσα πολλά εργαλεία αυξομείωσης του χρόνου εργασίας (π.χ. να εναλλάσσουν περιόδους «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας με περιόδους εκ περιτροπής απασχόλησης, και με περιόδους 13 ωρών εργασίας την ημέρα), που έτσι κι αλλιώς κάνουν τη ζωή των εργαζομένων λάστιχο.

Υπεραμύνθηκε επίσης της κατάργησης των ασφαλιστικών κρατήσεων για προσαυξήσεις λόγω υπερωρίας, υπερεργασίας και δουλειάς τις Κυριακές και τις αργίες, που έχει ήδη νομοθετηθεί, και της νέας αντίστοιχης κατάργησης που φέρνει το νομοσχέδιο, για προσαυξήσεις που προβλέπονται από Συλλογικές Συμβάσεις και τις λεγόμενες «οικειοθελείς» εργοδοτικές παροχές. Επικαλέστηκε διάφορα στοιχεία τάχα «αύξησης της μάζας εισφορών» από το παραπάνω μέτρο, όμως με βάση τα ίδια τα στοιχεία του ΕΦΚΑ αυτή η «αύξηση» αντιστοιχεί μόλις στο 1,5% των συνολικών εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων. Και, βέβαια, παρότι προκλήθηκε επανειλημμένα, δεν απάντησε στο αδιαμφισβήτητο γεγονός της μείωσης των συντάξιμων αποδοχών λόγω της κατάργησης και άρα μείωσης των ασφαλιστικών κρατήσεων, οι οποίες αποτελούν μέρος του εργατικού μισθού.

Με τον βουλευτή του ΚΚΕ μάλιστα να κάνει κριτική εφ' όλης της ύλης στο νομοσχέδιο, τεκμηριώνοντας ότι είναι για τα σκουπίδια, η υπουργός επέμενε να επικαλείται 2-3 άρθρα που είναι τάχα στην κατηγορία των «θετικών διατάξεων», τα οποία βέβαια αν ήθελε η κυβέρνηση θα τα έφερνε σε ξεχωριστό νομοσχέδιο και όχι μέσα στον κυκεώνα της εργασιακής εξόντωσης.

Στο τέλος μάλιστα επέλεξε να επιτεθεί στο ΚΚΕ επειδή αποκαλύπτει ότι με το νομοσχέδιο διευκολύνονται ακόμα περισσότερο οι απολύσεις, μέσω του γνωστού «SMS πρόσληψης». Οπως ισχυρίστηκε η υπουργός, «δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόβλεψη στο νομοσχέδιο που να αφορά απόλυση με sms». Πήρε όμως πληρωμένη απάντηση όταν ο Χρ. Κατσώτης διάβασε λέξη προς λέξη το σχετικό απόσπασμα του νομοσχεδίου, όπου αναφέρεται ότι «η αναγγελία έναρξης και λύσης της σύμβασης εργασίας έως δύο ημερών γίνεται με ηλεκτρονική ειδοποίηση».

Στην πρώτη συζήτηση στη Βουλή, τόσο η κυβέρνηση όσο και τα κόμματα της συστημικής αντιπολίτευσης εξαντλήθηκαν στο να επαναλαμβάνουν και να κονταροχτυπιούνται για το ποιος τοποθετείται πιο ...κοντά στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα».

Αυτή άλλωστε ήταν και η μοναδική ...αλήθεια που βγήκε από τα χείλη της κυβέρνησης, λέγοντας ότι το νομοσχέδιο αποτελεί εφαρμογή της Οδηγίας 88/2003 της ΕΕ, την οποία έχουν ψηφίσει όλα τα κόμματα πλην ΚΚΕ.

Μάλιστα, πάνω από 10 χώρες της ΕΕ έχουν νομοθετήσει τη 13ωρη δουλειά, αποδεικνύοντας ποια είναι η περιβόητη «κανονικότητα» της ΕΕ και οι «βέλτιστες πρακτικές» της, τις οποίες υπερασπίστηκαν και χθες με μια φωνή όλα τα αστικά κόμματα, παρά τις απαιτήσεις τους για «απόσυρση του νομοσχεδίου», όπως έκαναν ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά κ.λπ.

Βέβαια, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και πρώην στελέχη τους που τώρα βρίσκονται στη Νέα Αριστερά και στην Πλεύση Ελευθερίας είναι προκλητικό να μιλάνε σαν να έρχεται το συγκεκριμένο νομοσχέδιο από παρθενογένεση. Είναι προκλητικό ο εισηγητής του ΠΑΣΟΚ να αναφέρει ότι «το ΠΑΣΟΚ λέει "ναι στην εργασία με δικαιώματα"» και να καταγγέλλει τις «ευέλικτες» μορφές εργασίας, όταν ως κυβέρνηση για πολλές τετραετίες ψήφισε δεκάδες νόμους γενίκευσης των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων, εισάγοντας ακόμα και όρους όπως «ευελφάλεια», για την ιδεολογική νομιμοποίηση των αντεργατικών πολιτικών του.

Αντίστοιχα, ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε την κυβέρνηση της ΝΔ ότι «οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας είναι σκόπιμα ανενεργές», ενώ η εισηγήτρια της Νέας Αριστεράς είπε ότι το νομοσχέδιο αφαιρεί δικαιώματα από τους εργαζόμενους. Αυτά όταν ως κυβέρνηση - και μάλιστα η Εφη Αχτσιόγλου από τη θέση της υπουργού Εργασίας - νομοθέτησαν επιπλέον εμπόδια στη λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας, έβγαλαν εγκύκλιο που κατάργησε την υποχρεωτικότητα των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων, διατήρησαν τους αντεργατικούς νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και πέρασαν νόμο, πιστό αντίγραφο της Οδηγίας 88/2003, για τους νοσοκομειακούς γιατρούς, στρώνοντας το έδαφος για ό,τι ακολούθησε μετά.