Από τις πρόσφατες μεγάλες εργατικές διαδηλώσεις στη Γαλλία

Ενώ πλήθαιναν αναλύσεις και εκκλήσεις για την «ανάγκη συμβιβασμών» προκειμένου «να διασφαλιστεί η σταθερότητα» και το συντομότερο να εγκριθεί σχέδιο προϋπολογισμού για τη νέα χρονιά, το απόγευμα της Παρασκευής είχε προγραμματιστεί συνάντηση του Λεκορνί με την Ενωση των Γάλλων μεγαλοβιομηχάνων (MEDEF), ενώ τη Δευτέρα ακολουθούν και επαφές του με συνδικαλιστικές οργανώσεις εργαζομένων. Ηδη, στο πλαίσιο της επιχείρησης παραπλάνησης των λαϊκών στρωμάτων αλλά και των παζαριών για την αντιμετώπιση ενδοαστικών αντιθέσεων, εμφανίζονται σενάρια περί «ετοιμότητας του νέου πρωθυπουργού να υποχωρήσει από την κατάργηση αργιών που είχε ζητήσει ο Μπαϊρού», ή ακόμα και «να υποκύψει σε πιέσεις για φορολόγηση σε ορισμένα υψηλά εισοδήματα», όπως φέρεται να ζητά επίμονα το Σοσιαλιστικό Κόμμα (Parti Socialiste - PS), διαπραγματευόμενο τους όρους της δικής του συνεργασίας για «σταθερότητα», όχι απαραίτητα συμμετέχοντας στο νέο κυβερνητικό σχήμα.

Το σίγουρο είναι ότι η όλη συζήτηση για «ισοδύναμα» μέτρα δεν γίνεται με στόχο να φορτωθεί το κεφάλαιο τα σπασμένα του οξυνόμενου ανταγωνισμού και της πίεσης που μεγαλώνει για την καπιταλιστική οικονομία και της Γαλλίας: Οπως έλεγε την Παρασκευή ο απερχόμενος υπουργός Βιομηχανίας Μαρκ Φερατσί, «δεν υπάρχουν ταμπού. Με μια προϋπόθεση, να μην ποινικοποιηθεί το επιχειρηματικό πνεύμα», αναφερόμενος στη συζήτηση για μέτρα «φορολόγησης της πολύ υψηλής κληρονομιάς». Οπου βέβαια υπεράσπιση του «επιχειρηματικού πνεύματος», βλέπε διασφάλιση και υλοποίηση μέτρων που αυξάνουν διαρκώς τον βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, συγκεντρώνουν την παραγωγή σε όλο και λιγότερα χέρια κ.λπ.

Σημειωτέον, σχετικές προτάσεις όπως αυτές του οικονομολόγου Γκαμπριέλ Ζουκμάν αναφέρονται σε επιβολή φόρου μόλις κατά 2%, για κληρονομιές όμως που θα ξεπερνούν τα 100 εκατ. ευρώ, κάτι που υπολογίζεται ότι θα αφορά γύρω στα 1.800 «φορολογικά νοικοκυριά» της χώρας.

Την Τρίτη, όταν η γαλλική προεδρία ανακοίνωνε τον διορισμό Λεκορνί στην πρωθυπουργία, υπογράμμιζε: «Η δράση του θα οδηγείται από την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και της ισχύος μας, την εξυπηρέτηση των Γάλλων και της πολιτικής και θεσμικής σταθερότητας για την ενότητα της χώρας». Αλλωστε, παρά τις αντιδράσεις που εκφράστηκαν τον Ιούλη ενάντια στο σχέδιο προϋπολογισμού της κυβέρνησης Μπαϊρού, όλος ο αστικός πολιτικός κόσμος συμφωνεί στον πυρήνα βασικών αναδιαρθρώσεων που συναποφασίζονται στις Βρυξέλλες για «εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών», «εκσυγχρονισμό της εργατικής νομοθεσίας», «στήριξη της εγχώριας βιομηχανίας» κ.ο.κ. Τη δε υλοποίησή τους επιβάλλουν ακόμα περισσότερο οι πολεμικές προετοιμασίες.

Στις πρώτες του δηλώσεις ο Λεκορνί δεσμεύτηκε να φανεί «πιο δημιουργικός» και «πιο σοβαρός στον τρόπο συνεργασίας» με την αντιπολίτευση, υποστηρίζοντας ότι «πρέπει να υπάρξουν αλλαγές - όχι μόνο ως προς τη μορφή ή τη μέθοδο, αλλά και ως προς την ουσία».

Γαλλικά ΜΜΕ σχολίασαν ότι στο επιτελείο του ξεχωρίζουν άτομα όπως ο 65χρονος Φιλίπ Γκουστίν, με πολυετή εμπειρία στον κρατικό μηχανισμό της Γαλλίας, ως στέλεχος σε κρίσιμα χαρτοφυλάκια (Οικονομικών, Εσωτερικών, Βιομηχανίας κ.λπ.), ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση «σοβαρών κρίσεων», από τις αναδιαρθρώσεις κρατικών επιχειρήσεων κατά τη κρίση του 2008 μέχρι τις μεγάλες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη Νέα Καληδονία (εξωχώρια κτήση της Γαλλίας στον Ειρηνικό, όπου δυναμώνουν αυτονομιστικές δυνάμεις).

Μόλις στις 28 Αυγούστου ο Λεκορνί, συμμετέχοντας στην ετήσια θερινή συνάντηση της MEDEF, ήταν ομιλητής σε ενότητα με θέμα «Κερδίζοντας τον πόλεμο», που το περιεχόμενό της οι διοργανωτές το παρουσίαζαν ως εξής: «Νέα Τάξη: Απέναντι στις σύγχρονες συγκρούσεις, μπορούμε αληθινά να ελπίζουμε ότι θα "κερδίσουμε τον πόλεμο", ή αυτό προκύπτει αναπόφευκτα από τον διεθνή συσχετισμό; Πρέπει να προκρίνουμε τη διπλωματική οδό και τη διαπραγμάτευση για την επίλυση των εντάσεων με βιώσιμο τρόπο, ή η στρατιωτική αποτροπή είναι αναπόφευκτη; Ορισμένοι πιστεύουν ότι η καθολική ειρήνη προκύπτει από ένα ιδανικό μη ρεαλιστικό, ενώ άλλοι εκτιμούν ότι αποτελεί εφικτό στόχο. Πώς να διαχειριστούμε τις βαθιές αποκλίσεις μεταξύ πεπεισμένων πασιφιστών και ανταρτών του πολιτικού ρεαλισμού;».

Ενδεικτικές ήταν και επισημάνσεις του Λεκορνί παλιότερα (τον χαρακτηρίζουν άνθρωπο που «δεν γυρνάει στα κανάλια» και «μιλάει μόνο όταν πρέπει»), σε συνέντευξή του στο Γαλλικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (IFRI), ότι «ναι, πρέπει να ετοιμαζόμαστε για πόλεμο, αλλά για έναν πόλεμο με τα χαρακτηριστικά που αυτός θα ξεσπάσει στη σημερινή εποχή, όχι αυτά προηγούμενων δεκαετιών»! Τόνιζε επίσης πως «μπορεί να ηττηθούμε ακόμα και χωρίς να δεχτούμε εισβολή», ότι «πολεμική οικονομία» σημαίνει καταρχάς «πώς η αμυντική μας βιομηχανία απαντά σε προκλήσεις που θέτει η υποστήριξη της δικής μας πολεμικής μηχανής, αλλά και εκείνη φιλικών μας χωρών» και ότι η βιομηχανία - και πρώτα απ' όλα η πολεμική - «οφείλει να βρει έναν δρόμο πιο γρήγορης παραγωγής».

Ανήμερα κιόλας του διορισμού Λεκορνί εμφανίστηκαν σε «δεξαμενές σκέψης» άρθρα που εστίαζαν στην εμπειρία την οποία η Γαλλία χρειάζεται να αξιοποιήσει από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου «οι γείτονές μας δημιουργούν συναίνεση». Ρητά αναφέρονταν ως παραδείγματα η Γερμανία, η Ισπανία και το Βέλγιο, με ανασκόπηση των πολύμηνων παζαριών όπου μετά από μια σειρά εκλογικές αναμετρήσεις τελικά γεφυρώθηκαν αποκλίσεις και κάμφθηκαν διαφωνίες, προκειμένου μέσα από λιγότερο ή περισσότερο εύθραυστους συμβιβασμούς να προχωρήσει το κυβερνητικό έργο.

Μεταξύ άλλων τονιζόταν ότι μέσα στις τρέχουσες οικονομικές και γεωπολιτικές συνθήκες εντείνονται διεργασίες για την αξιοποίηση κυβερνητικών συνασπισμών ακόμα και σε χώρες όπου αυτό δεν είχε γίνει ποτέ μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Για παράδειγμα, στην Ισπανία η συνεργασία Σοσιαλδημοκρατών - «Ποδέμος» μετά τις εκλογές του 2019 έστρωσε το έδαφος για τον πρώτο κυβερνητικό συνασπισμό στη χώρα «από το τέλος της 2ης Δημοκρατίας (1931 - 1939)», ώστε να αρχίσει πλέον να διαμορφώνεται και ανοχή των λαϊκών στρωμάτων σε ...«κουλτούρα συνασπισμών».

Σε αυτό το έδαφος, διατυπώνονται συστάσεις περί «ανάγκης να γίνουν συνθέσεις» και όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις «να καταθέσουν προτάσεις» που θα αξιοποιηθούν, ανεξάρτητα από το αν θα ενταχθούν αυτοτελώς στο πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης.

Τέτοια είναι η βάση στην οποία π.χ. ο πρόεδρος της Γερουσίας Ζεράρ Λαρσέρ, προερχόμενος από τους κεντροδεξιούς «Ρεπουμπλικάνους» (LR), μετά τη συνάντησή του με τον Λεκορνί ευχήθηκε να επιτευχθεί ένα «κυβερνητικό συμβόλαιο» πάνω σε «πέντε ή έξι πεδία» με επείγουσα σημασία, με προτεραιότητα φυσικά το σχέδιο προϋπολογισμού για τη νέα χρονιά. Ενώ μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος των LR παραμένουν αντιρρήσεις για τη συμμετοχή του PS σε μια κυβέρνηση, ο Λαρσέρ είπε ότι «αν ορισμένοι Σοσιαλιστές επιθυμούν να στηρίξουν το συμβόλαιο είναι ελεύθεροι να το κάνουν, και μέσα σε αυτό μπορούν να υπάρχουν και στοιχεία από προτάσεις Σοσιαλιστών».

Ο δε Ρολάντ Λεσκιούρ, βουλευτής του κόμματος «Μαζί!», από το οποίο προέρχονται και οι Λεκορνί - Μακρόν, είπε ότι «ο Λεκορνί είναι άνθρωπος που μιλάει με αυτούς που πρόκειται να διαπραγματευτεί», συμπληρώνοντας ότι «πρέπει να υπάρξει σύνθεση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις» και ότι ακόμα κι αν «οι βουλευτές της "Εθνικής Συσπείρωσης" (RN) της Μαρίν Λεπέν κρατάνε απόσταση, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνει συζήτηση μαζί τους».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η RN (που η συνάντηση του Λεκορνί με την ηγεσία της αναμένεται τις επόμενες μέρες) διαμήνυσε μέσω Ζορντάν Μπαρντελά ότι «αν δεν υπάρξει ειλικρινής ρήξη (σ.σ. με την κατεύθυνση της κυβέρνησης Μπαϊρού), οι ίδιες αιτίες θα προκαλέσουν τα ίδια αποτελέσματα».

Τέλος, ο Ολιβιέ Φορ, επικεφαλής των Σοσιαλιστών, στις πρώτες του δηλώσεις μετά τον διορισμό του Λεκορνί είπε ότι «αν η πολιτική της κυβέρνησης παραμείνει η ίδια με εκείνη που εφαρμόζεται εδώ και οκτώ χρόνια, θα καταθέσω πρόταση μομφής».

Με ανησυχία παρακολουθούν τις εξελίξεις στη Γαλλία εργατικά - λαϊκά στρώματα της χώρας, καθώς τα προβλήματα μεγαλώνουν σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς τους και οι δυσκολίες στη γαλλική οικονομία προμηνύουν μόνο κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Μετά από δυναμικές διαδηλώσεις και πορείες που έγιναν και την Τετάρτη σε εκατοντάδες σημεία όλης της χώρας, νέες πανεθνικές κινητοποιήσεις μεταξύ άλλων και με 24ωρες απεργίες σε πολλούς κλάδους ετοιμάζονται για την επόμενη Πέμπτη 18 Σεπτέμβρη.

Η ανάγκη να δυναμώσει ο ταξικός συντονισμός των εργατοϋπαλλήλων μεγαλώνει και από τον νέο γύρο «κοινωνικού διαλόγου» που στρώνουν οι μεγαλοεργοδότες, για να διασφαλίσουν την ανοχή, αδράνεια και απογοήτευση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου τμήματος της εργατικής τάξης. Οταν μάλιστα και τα προηγούμενα χρόνια μεγάλες κινητοποιήσεις σε όλη τη Γαλλία είχαν επιβεβαιώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει, αλλά και αποτελέσματα που μπορεί να φέρει η συσπείρωση σε ταξική βάση.

Την αλληλεγγύη του στην εργατική τάξη της Γαλλίας και τις απεργιακές κινητοποιήσεις εξέφρασε με ανακοίνωσή του το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.

Την περασμένη Πέμπτη 11/9, η MEDEF έστειλε επιστολή στους «κοινωνικούς εταίρους» καλώντας σε συνάντηση στα γραφεία της, ώστε να συζητηθεί «η χρηματοδότηση του κοινωνικού μας μοντέλου», «η ανάπτυξη του παραγωγικού μας μοντέλου και η συμφιλίωση της ανάπτυξης με τις μεγάλες μεταβάσεις που βρίσκονται υπό εξέλιξη, όπως και την απασχόληση των νέων».

Ο υπογράφων πρόεδρος της MEDEF, Πατρίκ Μαρτέν, σημείωνε τη σημασία να υπάρχει μια «κοινωνικά αυτόνομη ατζέντα, μέσα στο σημερινό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο».

Το μεγάλο κεφάλαιο μεθοδεύει την επιτάχυνση νέων μεταρρυθμίσεων και ανατροπών που προσδοκά ότι θα στηρίξουν τη γεωπολιτική του θέση, εντός αλλά και εκτός ευρωπαϊκών συνόρων, παρακολουθώντας οικονομικούς δείκτες που προκαλούν ανησυχία στους αστούς: Το κρατικό χρέος όχι απλά αυξάνεται σταθερά από τη δεκαετία του 1970, αλλά πλέον φτάνει το 114% του ΑΕΠ, με οικονομολόγους να προβλέπουν περαιτέρω αύξηση στο 128% έως το 2030. Το «Ρόιτερς» πρόσφατα μετέδιδε πως το ελεγκτικό συνέδριο της χώρας εκτιμά πως οι πληρωμές τόκων αναμένεται να φτάσουν τα 100 δισ. ευρώ έως το 2029, από 59 δισ. ευρώ το 2024.

Επίσης οικονομικά ΜΜΕ αναφέρουν ότι «η οικονομία της Γαλλίας υποαποδίδει έναντι όλης της υπόλοιπης Ευρώπης», με σωρευτική αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ μόλις 0,35% τα τελευταία τρία τρίμηνα.