O σύντροφος Νίκος γεννήθηκε το 1929 στη Νάπη Λέσβου. Ο πατέρας του ήταν κτηνοτρόφος από το Μανταμάδο. Ο ξάδερφός του ήταν ο Μανταμαδιώτης Νίκος Μαρμαρινός, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές στη Φλώρινα στις 23 Γενάρη 1943. Καθώς ο πατέρας του δεν ήξερε γράμματα, τον έβαζε από μικρό παιδί να του διαβάζει διάφορα έντυπα του ΕΑΜ. Ετσι, ο σύντροφος Νίκος άρχισε να μαθαίνει τους σκοπούς για τον αγώνα του ΕΑΜ. Είδε από κοντά Χίτες και ΜΑΥδες να βασανίζουν αγωνιστές που πάλευαν για την απελευθέρωση του τόπου και αυτό μεγάλωσε το πείσμα του να πάρει από μικρός μέρος στον αγώνα.
Το 1947 τα μαντριά τους ήταν το στέκι συνάντησης καταδιωκόμενων αγωνιστών. Αρχές Απρίλη 1948, σε μια εκκαθαριστική επιχείρηση, εκατοντάδες στρατιώτες και χωροφύλακες χτένισαν όλη την περιοχή και έφτασαν και στο μαντρί τους όπου τον ξυλοκόπησαν. Μετά έβαλαν φωτιά και τα έκαψαν όλα, αφού πρώτα τον συνέλαβαν, αλλά κατάφερε να ξεφύγει. Αμέσως πήρε τον δρόμο για το βουνό, όπου συνδέθηκε με την αντάρτικη ομάδα του βόρειου τμήματος του νησιού. Σε ηλικία 18 χρόνων γίνεται μαχητής του ΔΣΕ. Στον ΔΣΕ είχε χαρτογραφήσει όλα τα μονοπάτια του βόρειου τμήματος του νησιού και πήρε μέρος σε πολλές, σχεδόν όλες, τις αποστολές, στα σαμποτάζ και σε μικροσυμπλοκές. Για μήνες είχε τον ρόλο του διανομέα των δελτίων Τύπου του ΔΣΕ.
Στις 6 Ιούνη του 1949 συλλαμβάνεται μετά από μεγάλη ενέδρα που τους είχαν στημένη.
Τον Νοέμβρη του 1949 περνά από στρατοδικείο στη Μυτιλήνη. Τον δικάζουν έξι φορές σε θάνατο και τον βάζουν στον «Αράπη», θάλαμος μελλοθανάτων. Γλίτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα. Αρχές του 1951 τον μεταφέρουν στη Μυτιλήνη για νέα δίκη, όπου δικάστηκε δύο φορές σε θάνατο. Μέτα από λίγο καιρό, τον στέλνουν στις φυλακές της Κέρκυρας ως μελλοθάνατο μέχρι το 1952, όπου μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη ψηφίζεται νόμος, ο οποίος μετατρέπει τις θανατικές ποινές σε ισόβια δεσμά.
Το 1953 μεταφέρεται στις φυλακές Κεφαλονιάς, όπου έζησε και τον μεγάλο σεισμό. Από εκεί μεταφέρεται σε διάφορες φυλακές. Στην Αλικαρνασσό, στα Τρίκαλα, στη Χαλκίδα από όπου έφυγε στις 8 Δεκέμβρη του 1962 για να μεταφερθεί στην Αίγινα, όπου κρατήθηκε μέχρι τις 30 Απρίλη του 1964.
Παρότι συμπλήρωσε 15 συνεχή χρόνια σε φυλακές δεν λύγισε. Μετά την αποφυλάκισή του πήρε ενεργό μέρος στους αγώνες του λαϊκού κινήματος που αναπτύχθηκαν την περίοδο της ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων, μέχρι τη χούντα. Με την επιβολή της δικτατορίας διέφυγε τη σύλληψη, μέχρι τις 9 Δεκέμβρη 1967 οπότε συλλαμβάνεται στην Αθήνα. Κρατήθηκε στην Ασφάλεια για δυόμισι μήνες και μετά στέλνεται εξορία στο Λακκί Λέρου μέχρι το 1971.
Τα χρόνια που ακολούθησαν πάλεψε με σταθερότητα ως κομμουνιστής. Και όταν χρειάστηκε υπερασπίστηκε τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος ενάντια στις προσπάθειες μετάλλαξης και διάλυσής του.
Σε όλη του τη ζωή τίμησε τον τίτλο του μέλους του Κόμματος. Η μεγάλη προσφορά του στο Κόμμα αποτελεί παράδειγμα για τις νεότερες γενιές.
Εργάστηκε σε διάφορες δουλειές μεταξύ των οποίων, και στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ.
Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα συλλυπητήρια στην σύζυγό του, τα παιδιά και τα εγγόνια του, στην οικογένεια και όλους τους οικείους του.
Τα θερμά συλλυπητήριά τους εκφράζουν επίσης η ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, η Τομεακή Οργάνωση Ανατολικών Συνοικιών και οι Κομματικές Οργανώσεις Καισαριανής.
Η πολιτική κηδεία του συντρόφου θα γίνει αύριο Τρίτη, στις 11.30 π.μ. στο νεκροταφείο Καισαριανής.
Επιθυμία της οικογένειας είναι αντί για στεφάνια να δοθεί οικονομική ενίσχυση στο «Σπίτι του Αγωνιστή».
Με τα παραπάνω λόγια, ο Ντίνος Παππάς, μέλος της ΤΕ Αρτας του ΚΚΕ, κάλεσε το Σάββατο το βράδυ τους χιλιάδες Αρτινούς κάθε ηλικίας, που συγκεντρώθηκαν στο Εκθεσιακό Κέντρο Αρτας για τη μεγάλη συναυλία - αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο, να μπουν μαζικά στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν. Χαιρετισμό, επίσης, απηύθυνε η σύντροφος του Θάνου, Μαρία Παπαγιάννη, η οποία παραβρέθηκε στην εκδήλωση μαζί με την κόρη τους, Κωνσταντίνα.
Η Μαρία Παπαγιάννη, ευχαρίστησε το ΚΚΕ για την πρωτοβουλία της συναυλίας, αλλά και τον κόσμο που με την παρουσία του έστειλε ηχηρό μήνυμα μνήμης και συνέχειας. Υπογράμμισε ότι ο Θάνος ήταν βαθιά συνδεδεμένος με τον αγώνα για έναν πιο δίκαιο κόσμο και πως, αν ζούσε σήμερα, θα ύψωνε τη φωνή του ενάντια στη φρίκη των καιρών, θα τραγουδούσε για να την πολεμήσει. Κλείνοντας, επανέλαβε τη φράση του: «Στη βαρβαρότητα που ζούμε, δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο». Με υψωμένη τη γροθιά και με το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» κάλεσε τον κόσμο να ενωθεί, να αγωνιστεί, να τραγουδήσει.
Η εκδήλωση άνοιξε με βίντεο - αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο και τις μελωδίες που πρόσφερε ως ανεκτίμητο δώρο στον λαό μας και το Κόμμα του, το ΚΚΕ. Ξεχώρισε το απόσπασμα: «Να πάει ψηλά, μπροστά το Κόμμα, κοίτα πληθύναμε πολύ - για νέο αγώνα μας καλεί!».
Στο κατάμεστο από κόσμο εκθεσιακό κέντρο, ακολούθησε συναυλία με τους Ρίτα Αντωνοπούλου, Κώστα Θωμαΐδη, Γιώργο Μεράντζα, Μανώλη Μητσιά και Γιώτα Νέγκα να ερμηνεύουν μοναδικά εμβληματικά τραγούδια του, υπό τη μουσική διεύθυνση και επιμέλεια του Θύμιου Παπαδόπουλου.
Πρωταγωνιστές οι «παραγωγοί» του, οι φίλοι ακροατές του και οι νέοι καλλιτέχνες που από τη σκηνή του Φεστιβάλ παρουσίασαν το δικό τους μήνυμα αντίστασης στην κοινωνία της καταπίεσης, της βαρβαρότητας. Ολοι μαζί έστειλαν μήνυμα καταδίκης των ιμπεριαλιστικών πολέμων και βροντοφώναξαν πως «η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά».
Ο χώρος της πλατείας Μακεδονομάχων, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, διαμορφώθηκε για να υποστηρίξει δημιουργικά αυτή τη ζωντανή επαφή που επεδίωξε και πέτυχε ο «904 Αριστερά στα fm». Βγήκε από το στούντιο και πραγματοποίησε τη μεγάλη γιορτή που οργάνωσε στην καρδιά της πόλης.
Στον χώρο λειτούργησε καλλιτεχνικό στέκι όπου συμμετείχαν με εκθέσεις τους οι καλλιτεχνικές ομάδες Fire Art, Black Stars και ο Αθλητικός Πολιτιστικός Σύλλογος «Ι. Παπάφης». Επίσης πρόβαλε τη δράση του, το ΕΣΥΝ, βρήκαν δημιουργική απασχόληση οι μικροί φίλοι του ραδιοφώνου στη γωνιά του «Κόκκινου Αερόστατου» και κατασκεύασαν τα δικά τους ραδιόφωνα. Ενώ στο στέκι γνωριμίας με τους παραγωγούς του, οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να δουν και αντικείμενα και μηχανήματα που κάποτε υποστήριζαν τη λειτουργία του ραδιοφώνου και σήμερα κοσμούν τις μουσειακές προθήκες του. Παράλληλα σε έναν προτζέκτορα προβάλλονταν στιγμές από την πολυετή «ζωή» του «904 Αριστερά στα fm».
Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια συζήτηση για «το ραδιόφωνο που θέλουμε να ακούμε στην εποχή της νέας τεχνολογίας και των social media». Μια συζήτηση για το παρόν και το μέλλον του ραδιοφώνου, της επίδρασης της νέας τεχνολογίας όπως η τεχνητή νοημοσύνη στο μέσο, και της προσπάθειας στο πλαίσιο της αλλαγής των μορφών, να παραμείνει κυρίαρχο το ριζοσπαστικό του περιεχόμενο. Αναλύθηκαν οι εξελίξεις και οι δυνατότητες του ραδιοφώνου σε μια εποχή που η ταχύτητα της πληροφορίας συγκρούεται με την ολοκληρωμένη επαφή με το αντικείμενο, αναδείχθηκε πως παρά το ότι η σύγχρονη τεχνολογία προσφέρει «τα πάντα», το πρόβλημα είναι σε ποιων την ιδιοκτησία βρίσκεται.
Στη συζήτηση συμμετείχαν η Λουίζα Αυγήτα, Επίκουρη Καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και ο Νίκος Βρέτος, Διδάκτωρ Πληροφορικής (PhD), ερευνητής στο ΕΚΕΤΑ. Συντόνιζε η Ευδοξία Γραβαλά, δημοσιογράφος και παραγωγός του «904 Αριστερά στα Fm».
Μετά τη συζήτηση, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί που επιμελήθηκαν το μεγάλο εβδομαδιαίο αφιέρωμα που έκανε πρόσφατα ο «904» στον Μίκη Θεοδωράκη, με 30 εκπομπές, στάθηκαν όλοι μαζί μέσα στην πλατεία και τραγούδησαν το «Ενα το χελιδόνι» στέλνοντας και με αυτόν τον τρόπο το μήνυμα πως όταν οι πολλοί το αποφασίσουν μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω.
Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές του φεστιβάλ ήταν όταν δεξιά και αριστερά από το μεγάλο πανό του «904 Αριστερά στα fm» τοποθετήθηκαν από τη μια η σημαία του ΣΕΤΕΠΕ από το «πεντάγραμμο του αγώνα» και η σημαία της Παλαιστίνης που παραδόθηκε από μία Παλαιστίνια ακροάτρια.
Αμέσως μετά ακολούθησε dj set με τίτλο «μισός αιώνας hiphop» από τον lef kay και στη συνέχεια συναυλία από τους: Φυγή, Urban Pulse, Το Σφάλμα x raido, LAP και Lef kay. Μονάδες και σχήματα που έφεραν σε πρώτο πλάνο τον καυστικό, ανατρεπτικό στίχο της νέας γενιάς, που αντιστέκεται, ωριμάζει και ανοίγει τον δρόμο για την κοινωνία των αναγκών της.