Σε εκδήλωση της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ, με θέμα «Αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Με το ΚΚΕ στον αγώνα μπορούμε να νικήσουμε!» στο αμφιθέατρο «Μελίνα Μερκούρη» του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας μίλησε το απόγευμα της Δευτέρας ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Ακολούθησαν παρεμβάσεις από τους Κώστα Γουλιάμο, πρώην πρύτανη του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, Ρεβέκα Στρατούλη, εργάτρια στον κλάδο του Φαρμάκου και Αλέξανδρο Ουσταμπασίδη, παιδίατρο στο Κέντρο Υγείας Αιγάλεω.

Στο παρόν φύλλο ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει την κεντρική ομιλία του Δ. Κουτσούμπα και τις παρεμβάσεις που έγιναν.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Και εδώ στην Αττική, όπως και σε όλη την Ελλάδα, συζητάμε με εργάτες και εργάτριες, με ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων, με γυναίκες και νέα παιδιά, που διατυπώνουν ερωτήματα και προβληματισμούς για τις εξελίξεις, αναζητούν τις αιτίες, τι φταίει και φτάσαμε ως εδώ. Κυρίως όμως αναζητούν τι πρέπει να γίνει, τι μπορούμε να κάνουμε και πώς θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση που ολοένα και χειροτερεύει.

Εχουμε τις απαντήσεις, έχουμε και το σχέδιο κι αυτά θέλουμε να συζητήσουμε και σήμερα μαζί σας. Θα έλεγα ότι με εύστοχο τρόπο αποτυπώνονται και στον τίτλο της σημερινής εκδήλωσης: «Αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Με το ΚΚΕ στον αγώνα μπορούμε να νικήσουμε». Ναι, πιστεύουμε πως μπορούμε να νικήσουμε!

Η αισιοδοξία μας δεν είναι τυπική, όπως μπορεί να σκεφτούν ορισμένοι, είναι πραγματική. Πηγάζει από την ακλόνητη πίστη μας ότι ο λαός μας και όλοι οι λαοί μπορούν, αν το αποφασίσουν, να φέρουν τα πάνω κάτω και να γίνουν αυτοί οι πρωταγωνιστές των εξελίξεων, βαδίζοντας στον δρόμο της σύγκρουσης με το σύστημα της εκμετάλλευσης, επιβάλλοντας το δίκιο τους.

Η αισιοδοξία μας όμως επιβεβαιώνεται και από τη δυναμική που καταγράφει η άνοδος του κύρους του ΚΚΕ σε ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, η οποία ξεπερνά τα όρια της εκλογικής του δύναμης, όπως αυτή καταγράφηκε στις μάχες που δώσαμε.

Το αποτέλεσμα των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών επιβεβαίωσε ότι εξελίσσονται ορισμένες θετικές διεργασίες σε εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις. Διεργασίες οι οποίες, προφανώς, δεν εκφράζονται μονοσήμαντα με την υπερψήφιση των ψηφοδελτίων του. Πολλές από αυτές δεν έφτασαν καν σε αυτό το βήμα.

Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ενισχύεται ένα ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, το οποίο δεν είναι τυχαίο ούτε συγκυριακό. Γιατί αυτό το ρεύμα σφυρηλατήθηκε μέσα στα μεγάλα γεγονότα των προηγούμενων ετών.

Οπως μέσα στην πανδημία, όπου, ενώ το κράτος και το κεφάλαιο απαιτούσαν νέες θυσίες για την απρόσκοπτη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας, το ΚΚΕ έμπαινε μπροστά, απαιτούσε μέτρα προστασίας της υγείας του λαού, έσπαγε τις απαγορεύσεις, για να δει όλος ο λαός ότι «ο πραγματικός ιός είναι ο καπιταλισμός»!

Σφυρηλατήθηκε μέσα στους μεγάλους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, οι οποίοι ακόμα παραμένουν σημείο αναφοράς για όλους τους εργαζόμενους.

Σφυρηλατήθηκε στις μεγάλες δοκιμασίες του λαού μας από τις μεγάλες καταστροφές, πότε με τις πυρκαγιές, την άλλη με τις πλημμύρες, μετά με τους σεισμούς...

Εκεί που δυναμώνει η λαϊκή αλληλεγγύη και γίνεται συνείδηση ότι αυτό το κράτος είναι ταξικό και γι' αυτό ανίκανο, γυμνό, ανύπαρκτο, εχθρός, όταν πρόκειται για τις λαϊκές ανάγκες. Και την ίδια ώρα ικανό, σύγχρονο, φίλος όταν πρόκειται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Ναι, αυτό το ρεύμα σφυρηλατήθηκε μέσα στα μεγάλα γεγονότα των προηγούμενων ετών, εκεί όπου γεννήθηκε το σύνθημα «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό στον δρόμο της ανατροπής», και σήμερα γίνεται πυξίδα γι' αυτά που θα ακολουθήσουν...

Ενα τέτοιο συγκλονιστικό γεγονός ήταν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις λαού και νεολαίας για το έγκλημα στα Τέμπη, που μόνο το ΚΚΕ απέδειξε πως δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αλλά έχει Ιστορία που καταγράφει αιτίες και ευθύνες. Κι όχι τυχαία, έχουν ίδια αφετηρία σε όλα. Ολα γίνονται για τα κέρδη του κεφαλαίου, θυσιάζοντας τις ζωές των ανθρώπων.

Συνολικά, αυτό το ρεύμα αμφισβήτησης ενισχύεται μέσα στις συμπληγάδες ενός συστήματος που δημιουργεί μόνο αδιέξοδα, που δείχνει το εκμεταλλευτικό του πρόσωπο, τόσο σε συνθήκες κρίσης, όσο και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Τώρα όμως μπορεί να αποκτήσει νέα δυναμική μέσα από τις ίδιες τις εξελίξεις. Να συναντηθεί και να εκφραστεί πιο αποφασιστικά, με τη συμπόρευση ακόμα περισσότερων εργαζομένων με το ΚΚΕ, παντού!

Εχουμε βαθιά πεποίθηση πως ο λαός μας μπορεί και να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, βαδίζοντας στον δρόμο της σύγκρουσης με αυτό το σύστημα και αυτό το κράτος της εκμετάλλευσης, για να φωτίσει την ελπίδα και τη δικαιοσύνη.

Κι αυτός ο δρόμος ανοίγει μέσα από τα μικρά και μεγάλα μέτωπα που έχουμε μπροστά μας, βάζοντας στο στόχαστρο την πολιτική της ΝΔ, η οποία μπορεί να κουνάει το δάχτυλο του 41%, αξιοποιώντας βέβαια και την αβάντα που της προσφέρουν διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα, όμως ξέρει καλά πως η δυσαρέσκεια απέναντι στην πολιτική της δυναμώνει και θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο, γιατί και τα σινιάλα στην παγκόσμια και ελληνική οικονομία δεν είναι καλά και τα ζόρια θα μεγαλώνουν.

Ξέρουμε πως αναλαμβάνουμε μεγάλη ευθύνη και θα ανταποκριθούμε. Γι' αυτό, χωρίς να χάσουμε χρόνο, μπαίνουμε μπροστά στον αγώνα, για αυξήσεις στους μισθούς, για τη Συλλογική Σύμβαση σε όλους τους κλάδους, στον αγώνα για να αναχαιτιστεί η επίθεση στο εργατικό - λαϊκό εισόδημα, η οποία συνεχίζεται.

Κι αν προχτές ήταν το φορολογικό νομοσχέδιο που έγινε νόμος του αστικού κράτους για να σφίξει κι άλλο τη θηλιά στους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες και επιστήμονες, στο όνομα της δήθεν φορολογικής δικαιοσύνης - λες και μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα - την Κυριακή αυτή θα είναι ο νέος κρατικός προϋπολογισμός που φορτώνει νέα βάρη στον λαό για να στηρίξει τις επενδύσεις του κεφαλαίου. Την άλλη βδομάδα, θα είναι το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, παρα-μεθαύριο κάτι άλλο αντιλαϊκό, αντιδραστικό, τα οποία ο Μητσοτάκης τα βαφτίζει «μεταρρυθμίσεις» για να αντιμετωπίσει, όπως λέει, τις αγκυλώσεις και τις στρεβλώσεις του παρελθόντος!!!

Ομως, η μεγαλύτερη στρέβλωση και αγκύλωση σ' αυτό το άδικο σύστημα είναι να σε αναγκάζουν οι διάφοροι Μητσοτάκηδες και Σία να ζεις με όρους και συνθήκες του προηγούμενου αιώνα, ενώ υπάρχει η δυνατότητα να ζεις όπως σου αξίζει στον 21ο αιώνα. Κι αυτό δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει καμιά αστική μεταρρύθμιση της συμφοράς, αλλά η επαναστατική πάλη του λαού που βάζει πάνω απ' όλα τις δικές του πραγματικές, σύγχρονες ανάγκες.

Γιατί όταν η γενικευμένη ακρίβεια, η ενεργειακή φτώχεια παγιώνονται, ακόμα κι αν έχουν χρώμα τα τιμολόγια, και οι μισθοί καθηλώνονται, επιβάλλεται να ιεραρχηθούν διεκδικήσεις για μέτρα ανακούφισης, στήριξης των λαϊκών οικογενειών σήμερα, για να ανοίξει ο δρόμος της οριστικής και μόνιμης επίλυσης τέτοιων ή άλλων προβλημάτων.

Σήμερα κοντεύουμε να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε. Ξέραμε, για παράδειγμα - το μάθαμε πιότερο στα χρόνια της κρίσης - πως η πείνα απειλεί αυτόν που είναι άνεργος. Ομως, σήμερα η πείνα απειλεί κι αυτόν που έχει δουλειά, γιατί πολύ απλά ο μισθός δεν φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη...

Οταν η μόρφωση, η Παιδεία, η επιστημονική έρευνα προσαρμόζεται ακόμη περισσότερο στις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως με το νομοσχέδιο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων - επιχειρήσεων, που ετοιμάζονται να φέρουν, τότε το εργατικό, το φοιτητικό κίνημα με τη δράση τους πρέπει να κάνουν αυτό που πρέπει: Να τα αφήσουν στον «πάγο», εκεί που βρίσκονται για χρόνια.

Και για έναν επιπλέον λόγο. Γιατί η ΝΔ ανοίγει επικίνδυνους δρόμους, με τη χρησιμοποίηση του άρθρου 28 του Συντάγματος (το οποίο ορίζει ότι το ευρωπαϊκό δίκαιο υπερέχει του εθνικού), μόνο και μόνο για να παρακάμψει το άρθρο 16, ώστε να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών - μη κρατικών πανεπιστημίων. Κι όλοι και όλες καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό και τι δρόμοι ανοίγονται. Το νομοσχέδιο αυτό, με όσες όμορφες λέξεις κι αν το ντύσουν, με όσες προϋποθέσεις δήθεν ακαδημαϊκές κι αν το στολίσουν, ο λαός μας πρέπει να το απορρίψει! Γιατί αποτελεί αντιδραστική τομή που χτυπά πρώτα απ' όλα τα πτυχία των δημόσιων πανεπιστημίων και καταργεί τον όποιο ενιαίο τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια υπάρχει μέχρι σήμερα.

Οσοι έχουν χρήματα δεν θα έρχονται αντιμέτωποι με το σχολείο της παπαγαλίας, τις εξοντωτικές εξετάσεις, τους «κόφτες» της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, αλλά απλά θα αγοράζουν πτυχίο!

Οι φοιτητές και οι οικογένειές τους, που με τους κόπους και τις στερήσεις μιας ζωής κατάφεραν να σπουδάζουν, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον, έχουν κάθε δίκιο να αγανακτούν απέναντι σε αυτήν την αδικία. Με όλους αυτούς θα συναντηθούμε στον δρόμο, κάνοντας ξανά σύνθημα και πράξη ότι αυτό «δε θα περάσει»!

Δυστυχώς, σε όλους τους τομείς ανοίγονται οι δρόμοι της αβύσσου για τον λαό και τη χώρα. Οταν, για παράδειγμα - για να έρθουμε και στο άλλο επίκαιρο θέμα των ημερών, στα Ελληνοτουρκικά - η κυβέρνηση καλλιεργεί κλίμα εφησυχασμού περί «ήρεμων νερών», ενώ όλα δείχνουν πως τα παζάρια, όπως κι αν τα ονομάσουν, πραγματοποιούνται πάνω στο πολύ επικίνδυνο πλαίσιο που διαμορφώνουν οι ΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί, που οδηγούν σε οδυνηρές διευθετήσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, κανείς δεν μπορεί να εφησυχάζει...

Το αντίθετο, πρέπει να επαγρυπνεί. Γιατί στην πραγματικότητα δρομολογείται μια εφ' όλης της ύλης διαπραγμάτευση και στο τραπέζι παραμένουν οι απαράδεκτες διεκδικήσεις της τουρκικής άρχουσας τάξης. Διεκδικήσεις οι οποίες αφορούν:

- Και την αποστρατιωτικοποίηση και την αμφισβήτηση των δικαιωμάτων των ελληνικών νησιών.

- Και την προώθηση του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας».

- Και την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης.

- Και τον χαρακτηρισμό της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης ως τουρκικής.

- Και τη διαιώνιση της κατοχής, μαζί με την αναβάθμιση του «ψευδοκράτους» στη Βόρεια Κύπρο.

Ταυτόχρονα, κανείς δεν μπορεί να αδιαφορεί όταν η ΝΔ στηρίζει το έγκλημα του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού, που εδώ και δεκαετίες ταπεινώνεται, βασανίζεται, σκοτώνεται εξαιτίας της ισραηλινής κατοχής, με τις πλάτες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η πάλη για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ, είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως λαός, απαιτώντας ταυτόχρονα την απεμπλοκή της Ελλάδας από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία.

Εχουμε βέβαια κατά νου πως το πραγματικό πρόβλημα της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων κομμάτων που μιλούν για το δικαίωμα του Ισραήλ στην «αυτοάμυνα», είναι η παλαιστινιακή αντίσταση. Είναι το δικαίωμα των λαών να αγωνίζονται με όλα τα μέσα για την απελευθέρωσή τους, είτε αυτό αφορά μια ξένη κατοχή είτε, πολύ περισσότερο, την κοινωνική τους απελευθέρωση από τα σημερινά δεσμά της εκμετάλλευσης.

Εδώ, σ' αυτούς τους αγώνες, στον δρόμο της σύγκρουσης, έχουν θέση όλοι όσοι και όσες θέλουν να υποστεί πραγματικό πλήγμα η κυβέρνηση της ΝΔ. Οσοι επιδιώκουν να της κοπεί λίγο η φόρα. Οσοι βαδίζουν στους δρόμους του αγώνα, όσοι βάζουν στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, και δεν εκτονώνονται αναζητώντας μια δήθεν λύση σε κυβερνητική εναλλαγή, όπου απλά ο Μανωλιός βάζει τα ρούχα του αλλιώς. Γιατί το έργο μιας τέτοιας «κυβερνητικής εναλλαγής» στα πλαίσια αυτού του συστήματος, μια άλλης κυβέρνησης που δήθεν κάτι θα δώσει ή έστω θα αφήσει τα πράγματα όπως είναι, ανέβηκε πολλές φορές στο παρελθόν, κι ήταν σκέτη αποτυχία, τραγωδία για τον λαό, θα λέγαμε.

Και δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Η παράσταση της «πρώτη φορά αριστεράς», με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 έως το 2019, θα συζητιέται για πολλά χρόνια ακόμα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ως δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας και με τη δυνατότητα που έχει αυτή να παραπλανά, να εξαπατά, σε κρίσιμες για το καπιταλιστικό σύστημα στιγμές, όπως ήταν η περίοδος της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, με τη διακυβέρνησή του έδωσε στο σύστημα χώρο και χρόνο για να πάρει ανάσα και να επανέλθει δριμύτερο. Κυρίως, όμως, του έδωσε τη δυνατότητα να κλείσει τις ρωγμές του και να περάσει στην επόμενη φάση της επίθεσης στην εργατική τάξη, στον λαό.

Η περίοδος αυτή είναι αλήθεια πως δίνει πλούσια πείρα, όχι μόνο στα αστικά επιτελεία, δίνει πλούσια πείρα στον ίδιο τον λαό και το κίνημά του, ο οποίος μπορεί τώρα να διαβάσει πιο καλά και τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας. Μπορεί να βγάλει πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα για το πού πάνε τα πράγματα και τι επιλογές χρειάζεται να κάνει ο ίδιος, χωρίς να πέσει ξανά στη «λούμπα» των αυταπατών και των κάλπικων διλημμάτων.

Δείτε πώς σήμερα αγωνιούν όλοι τους να ξεπεράσει σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ τα προβλήματα, να ανασυνταχθεί γρήγορα η σοσιαλδημοκρατία, να αποκτήσει μεγαλύτερη σταθερότητα το αστικό πολιτικό σύστημα εναλλαγής. Τους ακούτε με υποκριτική αγωνία να λένε πως «η χώρα χρειάζεται αξιωματική αντιπολίτευση για να ελέγχει την κυβέρνηση της ΝΔ»!!!

Γελοιότητες! Απλά, μια νέα «καβάτζα» χρειάζεται το πολιτικό σύστημα της ρεμούλας και της αρπαχτής, της διαφθοράς και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Γνωρίζουν άλλωστε πολύ καλά πως πραγματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ δεν μπορεί να είναι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε άλλοι που προς το παρόν περιφέρονται γύρω από αυτούς τους δύο. Ακριβώς γιατί όλοι αυτοί, μηδενός εξαιρουμένου, στήριξαν όλες τις στρατηγικές επιλογές της ΝΔ, που είναι ευθυγραμμισμένες με το διευθυντήριο της Κομισιόν και το πολεμοκάπηλο ΝΑΤΟ. Ολοι αυτοί ψήφισαν πάνω από τα μισά νομοσχέδια της ΝΔ και στην ίδια ρότα συνεχίζουν και σήμερα, χωρίς να κρατούν ούτε τα προσχήματα.

Πραγματική μαχητική, εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση είναι μόνο το ΚΚΕ και μέσα στη Βουλή για να αποκαλύπτει έγκαιρα στους εργαζόμενους τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, αλλά κυρίως έξω από τη Βουλή, μέσα στους αγώνες, για να τους αντιπαλεύει. Σκεφτείτε μόνο τι έχει περάσει η ΝΔ αυτούς τους πρώτους μήνες, και ποιος ήταν απέναντι...

Αλλος, λοιπόν, βλέπουμε εμείς ότι είναι ο καημός τους. Ο καημός τους είναι να προχωρήσει γρήγορα η ανασύνθεση της σοσιαλδημοκρατίας, γιατί χρειάζονται έναν δεύτερο πόλο, για να μπορεί όταν χρειαστεί να αξιοποιηθεί για να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια στα όρια του συστήματος, να βάλει εμπόδια στο ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής το οποίο ενισχύεται, να ανακόψει τη δυναμική συμπόρευσης με το ΚΚΕ.

Αυτός είναι ο καημός και επιχειρηματικών ομίλων, των διαφόρων αστικών επιτελείων, αλλά και των συμμάχων της αστικής τάξης στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Θέλουν γρήγορα να καλύψουν το «κενό» και να διαμορφώσουν τον πόλο εκείνο που στην πραγματικότητα θα λειτουργεί ως το «alter ego» της ΝΔ. Και γι' αυτό εργάζονται βέβαια για να αναβαπτιστούν σύντομα αστικές πολιτικές δυνάμεις, να αναδειχτούν νέα στελέχη, γιατί όσο και να το κάνεις, τα παλιά και τα σημερινά ή έχουν κουράσει ή δεν τραβάνε, για να διαμορφωθούν ξανά νέα κάλπικα διλήμματα.

Αυτός είναι ο στόχος τους: Η σοσιαλδημοκρατία αναβαπτισμένη να εμφανιστεί με νέα ορμή, να ρίξει στην αγορά ένα πιο φρέσκο απόθεμα πολιτικών αυταπατών. Και δω συναντιούνται και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - με αυτούς που μένουν κι αυτούς που φεύγουν - και του ΠΑΣΟΚ και άλλες δυνάμεις που ακολουθούν πιο πίσω.

Είναι λοιπόν ευκαιρία όλος αυτός ο κόσμος που νιώθει αριστερός, προοδευτικός, που εμπιστεύτηκε τα προηγούμενα χρόνια τον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα να δει πιο καθαρά ότι το τηλεοπτικό σίριαλ «τι απέγινε η πρώτη φορά αριστερά» τελικά τον απογοήτευσε όχι γιατί δεν έπαιζαν καλά οι ηθοποιοί, ή αυτοί που τους αντικατέστησαν, αλλά γιατί το ίδιο το σενάριο ήταν χάλια απ' την αρχή. Δεν σωζόταν με τίποτα...

Μπορούν δηλαδή να σκεφτούν αυτό που από την πρώτη στιγμή είπε το ΚΚΕ: Οτι όλο αυτό στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η κατάληξη μιας προδιαγεγραμμένης πορείας οργανωτικού και πολιτικού εκφυλισμού. Μια πορεία που ακολουθούν, αργά ή γρήγορα, όλα τα κόμματα τα οποία εκμεταλλεύονται τη δυσαρέσκεια του λαού και επιδίδονται σε ένα εμπόριο ελπίδας, για να καταλήξουν τελικά να υλοποιούν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική και μάλιστα στο όνομα κάποιας «αριστεράς» και κάποιας «προόδου»!

Το είδαμε και με το ΠΑΣΟΚ, το έχουμε δει και με πολλά τέτοια κόμματα διεθνώς. Οσες φορές και να επαναληφθεί το «πείραμα», στο ίδιο αποτέλεσμα θα καταλήξει.

Ορισμένοι μάλιστα μιλούν για το «φαινόμενο Κασσελάκη», ο οποίος πράγματι σήμερα είναι η προσωποποίηση του πολιτικού εκφυλισμού, ακριβώς γιατί εκεί οδηγεί η λογική του «μεσσιανισμού», της υποταγής στα συμφέροντα του κεφαλαίου, η στοίχιση με τον ευρωατλαντικό παράγοντα και πάει λέγοντας... Πραγματικό όμως «φαινόμενο» είναι το μέγεθος των υπηρεσιών που προσφέρει στο σύστημα ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και τώρα. Δείτε πώς αναλαμβάνουν τέτοιο ρόλο. Για «συμπεριληπτική ανάπτυξη» μιλά ο κ. Κασσελάκης. Καλλιεργεί την αυταπάτη ότι μπορούν να αυγατίζουν τα κέρδη των καπιταλιστών - ληστών και να παίρνουν τάχα μεγαλύτερο μερίδιο οι εργαζόμενοι. Αφήστε που την «καινοτόμα» αριστερή πρόταση να αμείβονται «με μετοχές» οι εργαζόμενοι την είχε κάνει και ένας άλλος πριν, ο Γιώργος Παπανδρέου, και είδαμε πού κατέληξε.

Τι διαφορετικό λένε όμως και αυτοί που φεύγουν, όπως οι 11 πρόσφατα, της «Νέας Αριστεράς»; Οι οποίοι διά στόματος αρχηγού τους λένε πως θέλουν μια αριστερά ευρύχωρη, ανοιχτόμυαλη!!!

Είδαμε πώς ο ΣΥΡΙΖΑ τους χώρεσε όλους! Ακροδεξιούς, δεξιούς, ΠΑΣΟΚους και βάλε... Και μάλιστα ανησυχεί γιατί η ΝΔ επιβάλλει τη «δεξιά» ατζέντα. Ποια, αλήθεια, είναι η «αριστερή» ατζέντα; Αυτή που μιλάει δήθεν αριστερά και στρίβει συνεχώς δεξιά; Αυτή που εφάρμοσε η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την οποία δηλώνουν περήφανοι; Περήφανοι γιατί διέσωσαν την «κοινωνική συνοχή»; Για τις μεγάλες τομές στην εργασία, δηλαδή τον νόμο Αχτσιόγλου - Βρούτση, το χτύπημα της απεργίας; Το Ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου; Περήφανοι για το 3ο μνημόνιο; 'Η για τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών που προβάλλουν ως παράσημο; 'Η μήπως τη Συμφωνία με τις ΗΠΑ που μετέτρεψε τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο;

Αλλά δείτε και την πρόσφατη στάση όλων τους στη Βουλή. Οχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και των πρώην ΣΥΡΙΖΑίων. Το 50% του νομοσχεδίου της ΝΔ που παραδίδει στα «κοράκια» των funds τα χρεωμένα νοικοκυριά το ψήφισαν όλοι μαζί.

Οι πρώην ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, δεν καταψήφισαν τα κατάπτυστα άρθρα του νομοσχεδίου που αφορούν στη θέσπιση περισσότερων ευνοϊκών κανόνων για τα «κοράκια», ώστε να μη «σκοντάφτει» στα δικαστήρια η κλοπή των σπιτιών των χρεωμένων νοικοκυριών, από πιθανές προσφυγές δανειοληπτών. Θαυμάστε αριστεροσύνη!!!

Πιστεύουμε ακράδαντα επίσης ότι κανείς πραγματικά αριστερός, προοδευτικός άνθρωπος δεν έχει να προσδοκά τίποτα από το ποιος θα πάρει τελικά κεφάλι σε αυτόν τον ανταγωνισμό, ποιος θα προκριθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ.

Μπορεί επιτελεία να ποντάρουν στο ΠΑΣΟΚ, όμως ο λύκος κι αν εγέρασε... λέει ο λαός μας κι έχει δίκιο. Γιατί το ΠΑΣΟΚ έχει πίσω του μεγάλη αντιλαϊκή Ιστορία, τόμους ολόκληρους έχει γράψει, ιδιαίτερα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες...

-- Και όταν προωθούσε την πολιτική της ΕΕ στο όνομα του εκσυγχρονισμού και όταν νομιμοποιούσε τα λόμπι της μίζας και της ρεμούλας.

-- Και όταν μας έδενε στο άρμα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και τους ευχαριστούσε κι από πάνω όταν υπέγραφε τις συμφωνίες Σημίτη με την Τουρκία.

-- Και όταν ψήφιζε όχι 1, αλλά 3 μνημόνια.

Αλλά και σήμερα ως «υπεύθυνη αντιπολίτευση» έχει να επιδείξει την ψήφιση του 70% των νόμων της ΝΔ και έτσι με την ίδια «υπευθυνότητα» συνεχίζει. Και την ίδια ώρα στελέχη του πρωτοστατούν στον εκφυλισμό του εργατικού κινήματος, στον κοινωνικό εταιρισμό και τόσα άλλα... Και μαζί με αυτά και στον αντικομμουνισμό, για να μην ξεχνιόμαστε.

Σήμερα όμως όσοι εμπιστεύτηκαν, ψήφισαν, πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΠΑΣΟΚ, έχουν επιλογή: Κι αυτή δεν είναι άλλη από τη συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Υπάρχει πραγματική, ρεαλιστική ελπίδα, στον δρόμο ενίσχυσης ενός ισχυρού εργατικού - λαϊκού κινήματος, με πανελλαδική εμβέλεια και χαρακτήρα, που θα απλώνεται σε κάθε χώρο δουλειάς, που θα βάζει μπροστά τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, μα κυρίως θα είναι σε κατεύθυνση σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική, με τη στρατηγική που μας έφερε ως εδώ.

Το ΚΚΕ δεν κορόιδεψε τον λαό. Εδειξε από την πρώτη κιόλας μέρα μετά τις εκλογές, πού και με ποιους καταθέτει άμεσα τις ενισχυμένες δυνάμεις του. Απέδειξε ότι κάθε ψήφος, κάθε φωνή που προστίθεται μαζί με το ΚΚΕ μετατρέπεται σε δύναμη οργάνωσης και διεκδίκησης άμεσα.

Τι σημαίνει αυτό στην πράξη;

Εμείς δεν αγνοούμε ότι ο συσχετισμός είναι δύσκολος. Και, όταν αναφερόμαστε στον συσχετισμό, δεν εννοούμε απλά τον κοινοβουλευτικό, αλλά αυτόν που υπάρχει εκεί που γεννιέται η εκμετάλλευση, μέσα στους χώρους εργασίας.

Είμαστε αυτοί που δηλώνουμε ότι αυτός ο συσχετισμός μπορεί να αλλάξει, μπορεί να κλονιστεί, να δημιουργήσουμε σήμερα ρήγματα, που θα τα αξιοποιεί ο λαός και στην πάλη του για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του.

Αυτό, όμως, μπορεί να γίνει μόνο αν πολλαπλασιαστούν όσοι εντάσσονται σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, μαζί με πρωτοπόρους κομμουνιστές σε ένα ολοκληρωμένο, πανελλαδικού χαρακτήρα σχέδιο, για να υπάρξει ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για να οργανωθεί η αντιπαράθεση με την εργοδοσία και το μεγάλο κεφάλαιο, για να προβληθεί καλύτερα μέσα στον λαό η εναλλακτική διέξοδος που προτείνει το ΚΚΕ και η ανάγκη να παλέψουμε μαχητικά όλοι και όλες γι' αυτήν.

Ενα σχέδιο που συντονίζει και εντάσσει δυνάμεις για να δυναμώσει η διαφώτιση στον λαό και στους εργαζόμενους, για τις αιτίες των προβλημάτων. Που παλεύει για να αλλάξει ο συσχετισμός μέσα στο εργατικό κίνημα, στις αρχαιρεσίες των σωματείων, αλλά και στην καθημερινή πρακτική δουλειά, να δυναμώσει το επίπεδο οργάνωσης των εργατών, αλλά και των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, όλου του λαού και της νεολαίας. Να δυναμώσει η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού και των κομμάτων που καλλιεργούν τον συμβιβασμό και τον ρεφορμισμό.

Που διαμορφώνει διεκδικητικό πλαίσιο πάλης, που εξυπηρετεί τη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, της ΕΕ.

Σε αυτό το σχέδιο σύγκρουσης με τη μεγαλοεργοδοσία, το κράτος, τις κυβερνήσεις τους δεν αποτελεί προϋπόθεση να υπάρχει πλήρης ταύτιση σε όλα με τη στρατηγική του ΚΚΕ, με την κοσμοθεωρητική του αντίληψη, ή συμφωνία σε όλα απαραιτήτως τα ζητήματα για να συμμετέχει και να δραστηριοποιείται κάποιος ή κάποια.

Αυτό εννοούμε στην πράξη συμπόρευση. Μόνο μαζί όμως, σε αυτόν τον δρόμο, μπορούμε να τα καταφέρουμε απέναντι σε έναν πολύ δυνατό αντίπαλο. Μπορούμε να δημιουργήσουμε «φωλιές» αισιοδοξίας και άλλης προοπτικής.

Το ΚΚΕ αναλαμβάνει την ευθύνη του για να δυναμώσει η πραγματική λαϊκή αντιπολίτευση, για να ανοίξουμε τον δρόμο της ανατροπής, με τον λαό πρωταγωνιστή των εξελίξεων για τη δική του διακυβέρνηση και εξουσία.

Για μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική, όπου ο εργαζόμενος είναι οργανωτής της δικής του εξουσίας, με τον πλούτο και τα μέσα παραγωγής ως κοινωνική ιδιοκτησία. Αυτή η πρόταση είναι και η μόνη ριζικά και πραγματικά διαφορετική, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει πραγματική ελπίδα και προοπτική στον λαό και τη νεολαία.

Είναι η μόνη ρεαλιστική πολιτική πρόταση για να μπορέσει να ευημερήσει ο λαός μας. Βγάζοντας το κριτήριο του κέρδους και του «κόστους - οφέλους» από τις ζωές μας, τις δεσμεύσεις και τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ, που μας έχουν ήδη κοστίσει πάρα πολλά.

Παίρνοντας στα χέρια τους οι εργαζόμενοι την ίδια την παραγωγή και τη διοίκηση μέσα από τα δικά τους όργανα εξουσίας. Ετσι μπαίνει και η βάση για αληθινή, ουσιαστική δημοκρατία. Με όργανα που θα σχηματίζονται στους χώρους δουλειάς.

Με εκλογικές διαδικασίες που θα δίνουν με ουσιαστικό τρόπο το δικαίωμα στους εργαζόμενους να έχουν λόγο και συμβολή στην πορεία της οικονομίας και της παραγωγής. Με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους που θα είναι συνδεδεμένοι με τους χώρους δουλειάς.

Και όχι όπως γίνεται τώρα με τις πιέσεις και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας. Πιέσεις που θα αυξηθούν τώρα, αξιοποιώντας και την «επιστολική ψήφο» που θεσμοθετεί η ΝΔ με τη συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ.

Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να διοικηθεί ένα πραγματικά λαϊκό κράτος, που θα θέσει στο επίκεντρο την κάλυψη των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών. Κράτος που θα βάζει με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό σε κίνηση όλες τις παραγωγικές δυνάμεις, το αντίστοιχο επιστημονικό και εργατικό δυναμικό. Απαλλαγμένο από τις αδηφάγες προτεραιότητες του κεφαλαίου, θα αξιοποιεί όλες τις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες:

- Στην Ενέργεια για να παρέχει φτηνό και δωρεάν ρεύμα για τον λαό.

- Στην κατοικία για να εξασφαλίζει φθηνή και σε περιπτώσεις δωρεάν λαϊκή στέγη.

- Στη βιομηχανική και αγροτική - κτηνοτροφική παραγωγή, για να καλύπτει τις βασικές λαϊκές ανάγκες σε είδη πλατιάς, μαζικής κατανάλωσης σε φθηνές τιμές.

Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να λυθούν σοβαρά προβλήματα, όπως είναι η εργασιακή περιπλάνηση, η εργασία σε διαφορετικό αντικείμενο από αυτό των σπουδών, η ανασφάλεια της νεολαίας για το μέλλον.

Ετσι θα αξιοποιούνται και τα πανεπιστήμιά μας, για να δημιουργούν επιστήμονες και προσωπικό που θα εντάσσεται άμεσα στην παραγωγή και θα έχει δουλειά στο αντικείμενό του μόνιμη και σταθερή.

Στη βάση της ανάπτυξης με έναν τέτοιο τρόπο της παραγωγής, θα μπορούμε να αναπτύσσουμε και ισότιμες οικονομικές και πολύπλευρες σχέσεις με άλλα κράτη. Να αξιοποιείται προς όφελος του λαού η δυνατότητα εξαγωγών και όχι εναντίον του, όπως γίνεται τώρα.

Η πρόταση του ΚΚΕ είναι η μόνη ρεαλιστική, φιλολαϊκή λύση για τον τόπο μας. Στον αγώνα για αυτή την εργατική - λαϊκή διακυβέρνηση και εξουσία μπορούν ο λαός και οι εργαζόμενοι να υπολογίζουν στην απόσπαση και νέων κατακτήσεων στις σημερινές συνθήκες. Μόνο αν συνδεθεί με αυτή την προοπτική το ρεύμα αμφισβήτησης που αναδύεται σήμερα, θα μετατραπεί σε ένα ισχυρό, ριζοσπαστικό ρεύμα που θα μπορεί να αντιπαρατεθεί ολομέτωπα με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Μπορούμε! Να ξεπεράσουμε και τους εαυτούς μας, ώστε να γίνει ακόμη πιο πλατιά και μαζική η συμπόρευση με το ΚΚΕ! Να πυκνώσουν οι γραμμές του Κόμματός μας και της ΚΝΕ.

Αυτή θα είναι και η πραγματική εγγύηση για τον λαό!

Ο προβληματισμός και τα ερωτηματικά μπορούν να γίνουν συμπέρασμα και απόφαση. Με απλά λόγια, πιο πολλοί να μάθουν για τι πράγμα μιλά το ΚΚΕ, ποια είναι η πρότασή του, γιατί συμφέρει τον λαό μας. Να μην αφήσουμε πόλη, γειτονιά, χωριό, τόπο δουλειάς, σπουδών, αθλητισμού, πολιτισμού, που δεν θα φτάσει το μήνυμά μας.

Τώρα να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα από όσους δεν το τόλμησαν τους προηγούμενους μήνες. Για τις ζωές μας, για τις μεγάλες ανάγκες μας που μπορούν να ικανοποιηθούν.

Σε αυτόν τον αγώνα καλεί το ΚΚΕ και δεν πρέπει να λείψει κανείς!

Γιατί αδιέξοδα δεν υπάρχουν.

Με το ΚΚΕ στον αγώνα μπορούμε να νικήσουμε!