«Γι' αυτό πρέπει να είμαστε όλοι το βράδυ στις 8 το δημαρχείο. Τουλάχιστον ένας απ' το κάθε σπίτι». Η Λίτσα «οργώνει» όλο το πρωί τη γειτονιά, ενδιάμεσα από τις δουλειές και τα καθαρίσματα. «Θα είμαι εκεί, ναι». «8 η ώρα; Αϊ έλα να σε φοβηθούν λίγο...».

Στον Αγιο Θωμά, δεξιά και αριστερά από τον κεντρικό δρόμο, την Ιωαννίνων, 10 μέρες μετά την καταστροφή οι κάτοικοι παλεύουν ακόμα με ό,τι απέμεινε απ' το νοικοκυριό τους.

Στους τοίχους και πάνω στα δέντρα βλέπεις τα σημάδια της λάσπης, από όπου έφτανε το νερό. Δεν προλαβαίνεις να γράφεις ιστορίες, κάθε πόρτα και ένα βάσανο, και μια ζωή στα απόνερα: Ο Βασίλης, ένα νέο παιδί, εργάτης στη βιομηχανία και το πρωί πλακάς, «δυο δουλειές, γιατί τα λεφτά δεν φτάνουν», με 5μελή οικογένεια και την κόρη γεννημένη δυο μήνες πριν, έχει ξηλώσει το μισό σπίτι. Οι γείτονες, γιαγιά και κόρη ΑμεΑ, που τις είχαν ανεβασμένες σε μια στέγη. Σε αυτό το σπίτι έμενε μια νεφροπαθής, πού είναι τώρα, δεν ξέρει κανείς. Μια ρωγμή το καλύπτει απ' άκρη σ' άκρη.

Παντού καταγγελίες για τη συνειδητή ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού, την εγκατάλειψη, την ανοργανωσιά και την αδιαφορία, τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.

Πριν, όταν το ποτάμι φούσκωνε για δυο μέρες και οι κάτοικοι «ταμπουρώθηκαν» μέσα στα σπίτια με σακιά και σιλικόνες, και τελικά το νερό ήρθε μέσα από τα σιφόνια στα ταμπουρωμένα σπίτια, τα λύματα τους πνίξανε από τον βιολογικό της Μάνδρας, 15 χιλιόμετρα μακριά.

Κατά τη διάρκεια, πάλι μόνοι, όταν ο γείτονας πάλευε να σώσει τον γείτονα.

Τώρα και την επόμενη μέρα, που η εγκληματική πολιτική του αστικού κράτους που υπολογίζει ως κόστος τη ζωή του λαού είναι εδώ, με τα πράγματα να κυλάνε με ρυθμούς «χελώνας», με την αποκατάσταση να φορτώνεται και πάλι στις πλάτες των κατοίκων, με τις αποζημιώσεις ψίχουλα «αν και όταν» για να κλείσουν προσωρινά μερικά στόματα. Γιατί «συμφέρει περισσότερο να αποζημιώνεις απ' το να προλαμβάνεις», όπως λέει και η ΕΕ.

Και, φυσικά, ούτε λόγος για μέτρα προστασίας, για αντιπλημμυρικό σχεδιασμό, για να μην ξαναβουλιάξει στις λάσπες ο Αγιος Θωμάς.

Το μόνο που ήταν και είναι εκεί είναι η αλληλεγγύη και ο δικός τους αγώνας.

«Η Επιτροπή ξεκίνησε από μια ομάδα την Τρίτη το απόγευμα στην πλατεία του Αγίου Θωμά. Καλέσαμε τους πλημμυροπαθείς να βγει η Επιτροπή. Υπήρξε ένταση, οργή. Καταγράψαμε τα αιτήματα και πήγαμε την επόμενη μέρα στον δήμαρχο. Συναντήσαμε φοβερή άρνηση να μας δεχτούν. Ολοι του δήμου ήταν με κυβερνητικά στελέχη, μας λέγανε. Μας παραπέμπανε από τον έναν στον άλλον. Με είχαν τρία τέταρτα στο τηλέφωνο. 'Η ερχόμαστε δέκα άτομα και συζητάμε ή ερχόμαστε με τα τρακτέρ, τους είπαμε. Μας δέχτηκαν. Θα γίνουν όλα, μας λέγανε. Κοιτάξτε τι γίνεται απέναντι μετά από 13 μέρες».

Τι να πρωτογράψει κανείς για το τι γίνεται. Το μπλοκάκι της Λίτσας είναι γεμάτο από σημειώσεις, αιτήματα, ανάγκες, που μόνο η Επιτροπή τις καταγράφει. Το σπίτι της όλες αυτές τις μέρες έχει μετατραπεί σε άτυπο κέντρο αλληλεγγύης, απ' όπου μοιράζονται μερίδες φαγητού και υλικά σε όλη τη γειτονιά.

Μας λέει για όλα: Για την υγειονομική φροντίδα που δεν υπάρχει. «Πήγαινε, λέει, στο Πανεπιστημιακό. Δεν έπρεπε αυτές οι ομάδες να κατέβουν εδώ;». Για τον τόπο που έχει γεμίσει κουνούπια, τη σκόνη που έχει ξεραθεί στους δρόμους και τις αυλές και τώρα την αναπνέει ο κόσμος όπως περνάνε τα φορτηγά. «Για τις απολυμάνσεις στα σπίτια... ακόμα συστήνουν ομάδα από ειδικούς».

Τα χαλάσματα, σωροί ακόμα από τα πράγματα στοιβαγμένοι έξω απ' τις αυλές. «Μπήκε μόνο ένας κάδος σε όλη τη Θεοπόμπου. Μας είπαν να βγάλουμε τους καναπέδες και, αφού τους κουβαλήσαμε μόνοι μας, να τους σηκώσουμε για να τους ρίξουμε και στους κάδους! Μίσθωσαν ιδιώτες, γέμισε η χωματερή και δεν ξέρανε πού να τα πάνε, και τα πήγαιναν στο Μεζουρλο, δίπλα στο Πανεπιστημιακό».

Πού και πώς θα μείνει όλος αυτός ο κόσμος; Οπως - όπως είναι τώρα σε συγγενείς, γνωστούς, φίλους, στα αυτοκίνητα, ή στο κλειστό της Νεάπολης τις πρώτες μέρες, που τώρα το αδειάσανε κι αυτό.

Ούτε ένα γάντι δεν τους έδωσαν στις γειτονιές, με τον κόσμο να καθαρίζει όπως - όπως τα λύματα μέσα από τα σπίτια του. «Ο καθένας κάνει ό,τι καταλαβαίνει, με ό,τι ξέρει, χωρίς κανέναν να οργανώνει, να σχεδιάζει, να υλοποιεί», μας λέει μια γειτόνισσα. «Να λέει στον κόσμο τι να κάνει μετά. Να έρθει η τεχνική υπηρεσία να γκρεμίσει αυτά που πρέπει να γκρεμίσει. Να έρθει η ΔΕΥΑΛ να απολυμάνει αυτά που πρέπει να απολυμάνει. Να έρθει το Ογκωδών να φορτώσει αυτά που πρέπει να φορτώσει. Δεν έχει τόσο κόσμο στο δημαρχείο; Να πάρει. Γιατί δεν παίρνουν και τα δίνουν στους ιδιώτες; Δεν είχε λεφτά να τους πληρώσει; Ασε το χρήμα που παίρνει. Κι απ' τα νερά κι απ' τα σκουπίδια».

Και αυτά τα συνεργεία του δήμου (η δημοτική αρχή έχει στηριχτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ), που εμφανίστηκαν μετά από 10 μέρες, «πάνε με σύστημα πλημμύρα» όπως χαρακτηριστικά μας λέει ο Ζήσης Γκαραλιάκος, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Λάρισας, τον οποίο συναντήσαμε αργότερα στο κέντρο της πόλης. Μας περιγράφει σκηνές απείρου κάλλους, με τους εργαζόμενους να περιμένουν μες στον ήλιο στο πάρκινγκ πότε θα γυρίσουν τα οχήματα, θα φορτώσουν βενζίνη και θα ξαναφύγουν. «Τα άλλα τα συνεργεία, το πεζικό, για να το πω έτσι, πάνε με φτυάρια, με σκούπες, με τα οποία δεν μαζεύεται αυτή η λάσπη. Ούτε κοινόχρηστοι χώροι ούτε δρόμοι καθαρίζονται έτσι. Τα μέσα ατομικής προστασίας, ό,τι έχουμε, και αν έχουμε. Δηλαδή την πρώτη μέρα τούς έδωσαν όντως μια αδιάβροχη φόρμα, την επόμενη τους έδωσαν μια see through απ' αυτές που έχουν στις μπομπονιέρες, μάσκα την απλή τη χειρουργική, και φτυάρια που ήταν πιο βαριά απ' τα κορίτσια που δούλευαν».

Η αργοπορία και το «μπάχαλο» του κρατικού μηχανισμού ολοφάνερα δεν είναι μόνο θέμα ανικανότητας. Το επιλεκτικά «βραδυκίνητο» αστικό κράτος τούς έχει φορτώσει ήδη όλο το κόστος για το καθάρισμα.

«Τους ξεβρωμίσαμε τα δικά τους λύματα, που η ανευθυνότητα τους έκανε έτσι και πλημμυρίσαμε. Και από οργανωμένα δίκτυα που κάποιοι πληρώθηκαν πολύ καλά για να τα κάνουν», μας λένε.

«Και πνιγμένοι και δαρμένοι», μας λέει ο μπαρμπα-Χρήστος. «Πες το κι αλλιώς άμα θες. Στο ίδιο μας το σπίτι πληρώνουμε. 1.200 ευρώ για καθάρισμα το σπίτι. Αντί να έρθει ο δήμος, η Περιφέρεια. Κάτσε, αλλιώς βρώμισε, να μας πιάσει και χολέρα».

Τίποτα δεν περιμένουν και από τις ανακοινώσεις περί αποζημιώσεων.

Από όπου πέρασε κάποιο κλιμάκιο που καταγράφει, εξ όψεως μόνο, καταγράφει ανάλογα με το πού έφτασε το ύψος του νερού, για το αν δικαιούνται ή όχι αποζημίωση για την οικοσκευή. Ούτε για τον φέροντα οργανισμό των κτιρίων, ούτε για τα θεμέλια, τη στατικότητα, τις ρωγμώσεις και τα κουφώματα, τα πατώματα και τα διαχωριστικά, την απολύμανση, ό,τι μπορεί να κάνει το σπίτι κάπως κατοικήσιμο.

«Πώς θα μπεις μέσα αν δεν γίνουν όλα αυτά; Θα πάρεις την αποζημίωση και τα πράγματα και θα τα ξαναπετάξεις. Καταρχήν, δεν πρέπει να κάτσουν αυτά τα τζιμάνια της δημαρχίας και να πουν ότι έχουμε αυτές τις συνοικίες και πνίγηκαν; Τι υλικά θα μπουν για να μην ξανασυμβεί το γεγονός, να μην μπούμε στη διαδικασία να αποζημιώσουμε;», λένε. Αλλά η αποζημίωση «συμφέρει» περισσότερο από την πρόληψη, στο «ζύγι» του αστικού κράτους.

Αλλοι έτυχε να λείπουν εκείνη την ώρα που περνούσε το κλιμάκιο. Μην τους είδατε μετά, τρέχουν από υπηρεσία σε υπηρεσία. Σε μια επιχείρηση στον κεντρικό δρόμο τούς έκαναν παρατήρηση... που σκουπίσανε τα λύματα και δεν καλοφαίνεται μέχρι ποιο ύψος έφταναν! «Επρεπε να τα αφήσουμε εδώ, να σαπίζουν όλα», ειρωνεύονται.

Παντού «παραθυράκια» και βολικές τρύπες για να αποζημιώνει το αστικό κράτος όπως, όσο και με ό,τι θέλει. Η μισή γειτονιά είναι έτσι κι αλλιώς ακόμα εκτός σχεδίου, μόνιμα σε ομηρία, απ' όταν γύρω στο '80 «πέταξαν» εδώ όπως - όπως τους επαναπατρισθέντες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Η Δέσποινα, οικοδόμος η ίδια, έχει ξηλώσει το μισό σπίτι, τις μεσοτοιχίες από γυψοσανίδες μέχρι εκεί που έφτασε το νερό. Πώς να ζήσει εδώ μέσα; «Εμείς είχαμε και 5 εργαλεία», λέει, «ξέραμε και τι να κάνουμε. Κι αυτό δεν είναι οικοσκευή. Σου λέει, πλήρωσε την άδεια στον μηχανικό και πάρε "εξοικονομώ κατ' οίκον". Και τα σπίτια που είναι εκτός σχεδίου; Σου λέει, θα σε πληρώσω να με πληρώσεις. 'Η θα κάνεις τακτοποίηση αυθαιρέτου και όταν θα βγει το σχέδιο πόλης. Κατάλαβες; Θα κάνεις τακτοποίηση αυθαιρέτου, θα τους πληρώσεις τζερεμέδια, θα τους ξαναπληρώνεις τζερεμέδια, θα τους ξαναπληρώνεις, θα τους ξαναπληρώνεις, θα τους ξαναπληρώνεις, θα σε πλημμυρίζουν, θα σε πλημμυρίζουν, θα σε πλημμυρίζουν και θα σε παρατάνε, θα σε παρατάνε, θα σε παρατάνε. Τι δεν καταλαβαίνεις;».

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση καμώνεται ότι με ένα ψευτοεπίδομα - που δεν φτάνει ούτε για να μπουν στο σπίτι τους - τα προβλήματα λύθηκαν, εργαζόμενοι και αυτοαπασχολούμενοι είναι «στον αέρα».

«Εμάς έτυχε να μη μας βγάλει σε αναστολή», μας λέει μια εργαζόμενη. «Οι άλλοι τι θα γίνουν με 500 ευρώ; Πώς θα ξαναστήσουν σπίτι;». Αλλοι δεν μπορούν να δουλέψουν, άλλοι καθαρίζουν το πρωί και πάνε για δουλειά το απόγευμα.

Η Αλίνα είχε στο μαγαζί τα ψυγεία στο υπόγειο, δεν έμεινε τίποτα. «Σου λένε, αποζημίωση 70%. Θα σου γράψουν - αν σου γράψουν - ζημιά 20 και θα σου δώσουν τα 14, και τα υπόλοιπα από την τσέπη σου. Και σε στέλνουν και από υπηρεσία σε υπηρεσία, από την Περιφέρεια στην Πυροσβεστική, από δω κι από εκεί. Και τον μήνα που θέλει μέχρι να ξαναμπεί μέσα, χωρίς εισόδημα». Ιδια η κατάσταση σε όλα τα μαγαζιά στη γειτονιά, με τα χρέη και τις πληρωμές να «τρέχουν».

Η αλληλεγγύη είναι το μόνο που έχουν. Δεν έχουν λόγια για «τα παιδιά από τα σωματεία της Αθήνας και της Λάρισας που τραβήξανε χοντρό κουπί την Κυριακή».

Ολοι έχουν έναν καλό λόγο για το Εργατικό Κέντρο, που έφερε αντλίες για να βγάλουν τα νερά, που εξασφάλισε υλικά για 150 μερίδες φαγητό κάθε μέρα, που προσφέρθηκε και μαγείρευε μια ταβέρνα.

Στο Εργατικό Κέντρο το μεσημέρι φτάνει κι άλλο φορτίο, από την Κοζάνη αυτήν τη φορά. Κουβέρτες, τρόφιμα και υγειονομικό υλικό καταφτάνουν συνεχώς, ταξινομούνται, μοιράζονται ανάλογα με τις ανάγκες.

«Πάντα βοηθάγαμε ο ένας τον άλλον, και τώρα περισσότερο», μας λένε οι κάτοικοι στον Αγιο Θωμά. Ετσι κι αλλιώς, ατομικές λύσεις δεν υπάρχουν: «Και πόλεμος να είχε γίνει, δεν θα έπεφταν μπόμπες σε όλα τα σπίτια», μας λέει χαρακτηριστικά ο Νίκος, εργαζόμενος σε ένα από τα μαγαζιά της περιοχής.

«Είσαι στην ομάδα πλημμυροπαθών; Θα μπεις, γιατί πρέπει να ενημερώνουμε και τη γειτονιά, να καταγράφουμε τις ανάγκες, δεν έχουμε άλλο τρόπο. Πρέπει να παλέψουμε».

Ο αγώνας, η διεκδίκηση, η αλληλεγγύη είναι ο μόνος δρόμος που έχουν.

«Σε λίγο θα κλείσουμε 2 βδομάδες από τη μεγάλη πλημμύρα, όπου οι 3.500 περίπου κάτοικοι των Εργατικών Κατοικιών Γιάννουλης (παλιών και νέων) βίωσαν και εξακολουθούν να βιώνουν τις τραγικές συνέπειες, λόγω της απουσίας ουσιαστικής αντιπλημμυρικής προστασίας, αλλά και συνδρομής κυβέρνησης, Περιφέρειας, δήμου, τόσο την ώρα της πλημμύρας, αλλά ακόμα και σήμερα, μένοντας ξεκρέμαστοι».

Τα παραπάνω αναφέρει μεταξύ άλλων σε ανακοίνωση η Επιτροπή Αγώνα Πλημμυροπαθών Κατοίκων των Εργατικών Κατοικιών Γιάννουλης.

Η Επιτροπή σημειώνει ότι έγιναν διαδοχικές παρεμβάσεις, στη δημοτική αρχή Λάρισας, στον περιφερειάρχη, στην 5η ΥΠΕ, στην ΥΠΑ (πρώην ΟΑΕΔ), στον ΔΕΔΔΗΕ, στην Πυροσβεστική Υπηρεσία, διεκδικώντας την επίλυση του συνόλου των προβλημάτων.

Ωστόσο ελάχιστα πράγματα προχώρησαν στην πράξη από τους αρμόδιους φορείς της κυβέρνησης, την Περιφέρεια και τον δήμο. Ενώ είναι εμφανέστατη η απουσία στελεχών κυβέρνησης, Περιφέρειας και δήμου για να συντονίζουν ενέργειες και να λύνουν προβλήματα. Ετσι ένα μεγάλο μέρος τους γίνεται από τους κατοίκους και εθελοντές του Εργατικού Κέντρου Λάρισας και άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Πιο συγκεκριμένα, η Επιτροπή αναφέρει:

«- Η απομάκρυνση των ακάθαρτων νερών και της λάσπης από τα σπίτια, το σχολείο, τον βρεφονηπιακό σταθμό, την ΤΟΜΥ, τα καταστήματα, την εκκλησία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, αφού είναι λιγοστά τα μέσα άντλησης της ΔΕΥΑΛ και της ΠΥ, όπως και το προσωπικό και έτσι ένας μεγάλος όγκος γίνεται από εθελοντές και τους κατοίκους, που κατέφυγαν σε ιδιώτες επί πληρωμή. Τα κοντέινερ - κάδους που ζητήσαμε ενώ χρειάζονται τουλάχιστον 30, ο δήμος έφερε μόλις 4 - 5.

- Τα μέσα ατομικής προστασίας (μάσκες, γάντια, γαλότσες, φόρμες μιας χρήσης) που ζητήσαμε να δοθούν δωρεάν από τον δήμο σε όλους τους κατοίκους, ήταν ελάχιστα από δήμο, Περιφέρεια, Ερυθρό Σταυρό, σε σχέση με τις ανάγκες, αλλά στάλθηκαν αργά, αφού η πλειονότητα ήδη καταπιάστηκε να βγάλει νερά και σκουπίδια.

- Η επανασύνδεση του ηλεκτρικού ρεύματος με ασφάλεια και χωρίς επιβάρυνση των κατοίκων που ζητήσαμε να γίνει από τον ΔΕΔΔΗΕ, ξεκίνησε σε ορισμένες πολυκατοικίες, αλλά χωρίς έλεγχο του εσωτερικού δικτύου, με ό,τι κινδύνους εγκυμονεί αυτό.

- Ζητήσαμε να ενοικιαστούν διαμερίσματα ή μίσθωση ξενοδοχείων στη Λάρισα ή στη Γιάννουλη, με χρηματική κάλυψη από κυβέρνηση, Περιφέρεια, δήμο, για τη στέγαση όσων κατοίκων τα σπίτια πλημμύρισαν και δεν μπορούν να κατοικήσουν σ' αυτά. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε ενημέρωση για το τι έκαναν δήμος και Περιφέρεια, με αποτέλεσμα ένας κόσμος που κάπου φιλοξενήθηκε τώρα να έχει πρόβλημα.

- Ζητήσαμε να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την αντιμετώπιση των υγειονομικών και επιδημιολογικών προβλημάτων με απολυμάνσεις, ψεκασμούς και γενικότερα να ληφθούν όλα τα μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας. Ιδιαίτερη μέριμνα για την ψυχολογική στήριξη όλων μας και ιδιαίτερα των παιδιών. Για τον σκοπό αυτό ζητήσαμε να δημιουργηθεί στην πλατεία των παλιών Εργατικών Κατοικιών Κέντρο Υγείας στρατιωτικού τύπου για την αντιμετώπιση άμεσων προβλημάτων υγείας και διάθεσης φαρμάκων σε όσους χρειάζονται με ευθύνη της 5ης ΥΠΕ.

Η 5η ΥΠΕ, μας δήλωσε πως δεν μπορεί να διαθέσει κινητή μονάδα Υγείας ούτε να στήσει στρατιωτικού τύπου, αλλά μόνο να ενισχύσει το Περιφερειακό Ιατρείο Γιάννουλης, όπου υπήρχαν 2 παθολόγοι και προστέθηκε 1 παιδίατρος και επεκτάθηκε ο χρόνος λειτουργίας του. Από τον διευθυντή της Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, μας δηλώθηκε ότι θα είναι στη διάθεσή μας για ό,τι χρειαστούμε.

Για απολυμάνσεις και ψεκασμούς στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους των Εργατικών Κατοικιών, μας δηλώθηκε ότι αρμόδιος είναι ο ΕΟΔΥ, αλλά δεν υπάρχει ακόμα καμία πρακτική εξέλιξη και αντιμετωπίζουμε τεράστιο κίνδυνο.

- Σχετικά με το αίτημά μας για γρήγορη και δίκαιη καταγραφή όλων των ζημιών και ταυτόχρονα σχολαστικό έλεγχο των οικοδομών, αλλά και πλήρη αποζημίωση για την κάλυψη όλων των ζημιών σε σπίτια, επιχειρήσεις και ένα άμεσο βοήθημα ύψους 1.500 ευρώ σε κάθε οικογένεια, δεν έχουμε κάποια ουσιαστική εξέλιξη.

Τα κλιμάκια της ΔΑΕΦΚ περνούν γρήγορα, χωρίς να κάνουν κάποιο έλεγχο στα κατεστραμμένα σπίτια και υπόγεια, απλά φωτογραφίζουν τα ισόγεια και τα πλημμυρισμένα υπόγεια και δίνουν τον αριθμό - κωδικό σε κάθε οικοδομή για να υποβληθούν οι αιτήσεις.

Γενικά υπάρχει πλήρης απουσία υπεύθυνης ενημέρωσης, και επομένως μεγάλη σύγχυση στον κόσμο τι πρέπει να κάνει. Αλλοι πάνε στην ΠΥ να κάνουν δηλώσεις, ο διοικητής της ΠΥ λέει ότι αυτό είναι για όσους έχασαν έγγραφα. Αλλοι λένε να πάνε στην εφορία, άλλοι κάνουν απλά την αίτηση στην πλατφόρμα ΑΡΩΓΗ».

Επίσης, σημειώνει ότι «απαιτείται να παρθούν μέτρα για:

• Την ουσιαστική οικονομική στήριξη σε όσους έχασαν τη δουλειά, ίση με τον κατώτατο μισθό για όσο δεν θα μπορούν να δουλέψουν
• Αναστολή των λογαριασμών ρεύματος, νερού, αργότερα θέρμανσης, χρεών σε εφορία, τράπεζες, ασφαλιστικό ταμείο, τουλάχιστον για 6 μήνες, χωρίς καμία επιβάρυνση
• Επίδομα ειδικού σκοπού ίσο με τον βασικό μισθό, για όσους μικροεπαγγελματίες δεν μπορούν να εργάζονται μέχρι να αποκατασταθούν οι ζημιές και τουλάχιστον για 6 μήνες
• Σε ό,τι αφορά την εξόφληση των διαμερισμάτων των εργατικών κατοικιών προς τον ΟΑΕΔ, να υπάρχει αναστολή για 1 χρόνο
• Να ελεγχθούν οι γέφυρες και ο δρόμος, ανάμεσα στη Λάρισα και στις Εργατικές Κατοικίες και να εξασφαλιστεί η συγκοινωνία μεταξύ Λάρισας, Γιάννουλης, με ασφαλή τρόπο. Επίσης μετά από τη στράγγιση των υδάτων να γίνει έλεγχος από αρμόδιους γεωλόγους και μηχανικούς για τη στατική επάρκεια των εργατικών πολυκατοικιών
• Αντιπλημμυρική θωράκιση των Εργατικών Κατοικιών Γιάννουλης από τον Πηνειό, με ενισχυμένα αναχώματα και ό,τι άλλο χρειάζεται. Για το θέμα αυτό δεν έχει δοθεί κάποια συγκεκριμένη απάντηση.

Για όλα αυτά μας παραπέμπουν στις κυβερνητικές αποφάσεις, χωρίς να έχουμε κάτι χειροπιαστό μέχρι σήμερα».

Καταπέλτης ήταν οι τοποθετήσεις των πλημμυροπαθών και των εκπροσώπων τους χτες το βράδυ στην κινητοποίηση που πραγματοποίησαν στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Λάρισας οι Επιτροπές Πλημμυροπαθών της Γιάννουλης, του Αγίου Θωμά και το Εργατικό Κέντρο Λάρισας.

Η Λίτσα Γούναρη, από την Επιτροπή Πλημμυροπαθών του Αγίου Θωμά, ο Γ. Τσιάτσιος, από την Επιτροπή στις Εργατικές Κατοικίες της Γιάννουλης, ο Θ. Κανάκης, από τη Νέα Σμύρνη, πολλοί ακόμα κάτοικοι από τη συνοικία της ΑΤΑ, τον Ιπποκράτη, τη Φαλάνη, το Δασοχώρι, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας, Γ. Σκόκας, και ο επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης», Π. Κρίκης, μετέφεραν την πραγματική κατάσταση στις συνοικίες και τους δρόμους τους και την πλήρη ανυπαρξία του δήμου, τα αιτήματα και τις επείγουσες ανάγκες.

Απαίτησαν αποζημιώσεις στο 100%, αποκατάσταση των ζημιών, μέτρα για την υγεία και την περίθαλψη του λαού, την απομάκρυνση όλων των υλικών και μπάζων με ευθύνη του δήμου, οργανωμένη μέριμνα για όσους έχασαν το σπίτι τους, μέτρα για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων, αντιπλημμυρικά έργα για να μην πνιγούν ξανά, όπως πνίγονται κάθε φορά ακόμα και με μια απλή βροχή.

Ξεκαθάρισαν ότι θα είναι εδώ και την επόμενη μέρα απέναντι και στην προσπάθεια της δημοτικής αρχής των ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ να εφησυχάσει τον κόσμο, να κερδίσει χρόνο, να στείλει την μπάλα στην εξέδρα για τα αιτήματά τους.

Φάνηκε άλλωστε από την τοποθέτηση του δημάρχου στη συνεδρίαση, όπου για πάνω από 50 λεπτά περιέγραφε με γλαφυρά λόγια τα «πρωτόγνωρα φαινόμενα» και τις δήθεν μεγάλες μάχες που έδωσε ο δήμος, ενώ για την επόμενη μέρα παρουσίασε ως «συμπαράσταση» στους πληγέντες και «μεγάλες παροχές» την προσωρινή απαλλαγή από τα χαράτσια και τα ανταποδοτικά τέλη που σκόπευε να τους φορτώσει τα επόμενα χρόνια!