Στο προηγούμενο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου η ΔΑΣ, που το ψηφοδέλτιό της συγκροτούν οι συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές, αναδείχθηκε για άλλη μια φορά πρώτη δύναμη με 9 έδρες, έχοντας τη στήριξη πολλών αντιπροσώπων που είχαν εκλεγεί από διαφορετικούς συνδυασμούς.

Παρά το γεγονός ότι αυτή η δύναμη των 9 εδρών δεν ήταν αρκετή για να αλλάξει ο αρνητικός συσχετισμός για τα συμφέροντα των εργαζομένων μέσα στη διοίκηση του ΕΚΑ, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το εξής: Αυτές οι 9 έδρες, αυτή η δύναμη της ΔΑΣ όπως καταγράφηκε τότε δεν έμεινε κλεισμένη μέσα στα γραφεία, όπως οι ηγεσίες των παρατάξεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Δεν περιορίστηκε να βγάζει ανακοινώσεις και να παρουσιάζει τη δουλειά του Γραφείου Τύπου ως «πλούσιο αγωνιστικό απολογισμό». Ηταν η μοναδική δύναμη που κράτησε ανοιχτό το ΕΚΑ την κρίσιμη περίοδο της πανδημίας, όταν όλες αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στο προεδρείο του ΕΚΑ, μέσα σε μεγάλες Ομοσπονδίες, στην ίδια τη ΓΣΕΕ, είχαν βάλει λουκέτο και μαζί με την κυβέρνηση καλούσαν τους εργαζόμενους να κλείσουν τα στόματα. Να σταυρώσουν τα χέρια, να δεχτούν να ζήσουν και να δουλέψουν χωρίς μέτρα προστασίας, χωρίς εισόδημα, χωρίς εξοπλισμένα και επανδρωμένα νοσοκομεία, με πρωτόκολλα - λάστιχο, χωρίς ακόμα και τα απαραίτητα (μάσκες, γάντια, τεστ, κ.λπ.). Να δεχτούν να ζήσουν με 534 ευρώ και ταυτόχρονα να ενισχύονται οι επιχειρηματικοί όμιλοι με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, όπως τα ξενοδοχεία, οι αεροπορικές κ.ο.κ.

Μέσα στις πολύ δύσκολες συνθήκες που διαμορφώθηκαν στην πανδημία, με την πρωτοβουλία και την πρωτοπόρα δράση Συνδικάτων και Ομοσπονδιών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ πραγματοποιήθηκαν πολύ σημαντικοί και αποτελεσματικοί αγώνες με αφετηρία την Αθήνα. Αγώνες που ενέπνευσαν ακόμα περισσότερους εργαζόμενους, που έστειλαν αποφασιστικό μήνυμα στην κυβέρνηση και στους επιχειρηματικούς ομίλους ότι τα συνδικάτα όχι μόνο δεν σταμάτησαν τη δράση τους, αλλά πιο αποφασιστικά χάραξαν τον δρόμο της πάλης με επίκεντρο την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων για την προστασία της υγείας, των εργατικών δικαιωμάτων, του εισοδήματος κ.λπ.

Την κλιμάκωση αυτών των αγώνων συμβόλισε η απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ την Πρωτομαγιά του 2020, όπου τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας έσπασε την απαγόρευση των συναθροίσεων που ήθελε να επιβάλει η κυβέρνηση, με τις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και του ΜέΡΑ25. Με τα συνδικάτα να παίρνουν τη σκυτάλη σε μια σειρά κλάδους, όπως στον Επισιτισμό - Τουρισμό, όπου με πρωτοβουλία του κλαδικού Συνδικάτου της Αττικής υπήρξε αγωνιστικός συντονισμός με τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρησιακών σωματείων στα ξενοδοχεία και στον Επισιτισμό, όπως και με τα υπόλοιπα ομοιοεπαγγελματικά σωματεία του κλάδου (οδηγοί τουριστικών λεωφορείων, τουριστικοί συνοδοί κ.λπ.). Οργανώθηκαν μαζικές κινητοποιήσεις στην Αθήνα και σε όλες τις μεγάλες τουριστικές πόλεις.

Ενα κοινός αγώνας σωματείων που δεν στηριζόταν σε ανταλλάγματα και σε καρέκλες, σε προσωπικές ή άλλες δεσμεύσεις των εκλεγμένων συνδικαλιστών με την εργοδοσία, χωρίς γραφειοκρατία, παρά μόνο με ζωντανές συλλογικές διαδικασίες διά ζώσης, όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και τα σωματεία, με το αγωνιστικό και δίκαιο πλαίσιο αιτημάτων τους, πήραν την απόφαση να παλέψουν κόντρα στην πολιτική κυβέρνησης και εργοδοσίας. Σωματεία που δεν συμμετείχαν όλα στο ΠΑΜΕ, που δεν είχαν μέχρι τότε τον ίδιο προσανατολισμό στη δράση τους.

Μέσα σε μια τέτοια πορεία πραγματοποιήθηκαν και οι εμβληματικοί αγώνες σε μια σειρά επιχειρήσεις και κλάδους, όπως στην «e-food», στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ και αλλού. Αγώνες που πραγματικά έκαναν κουρελόχαρτο τον νόμο Χατζηδάκη και άλλους αντεργατικούς νόμους. Απέδειξαν ότι όταν οι εργαζόμενοι το αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους, την οργάνωση, την αλληλεγγύη, τότε δεν χρειάζονται «σωτήρες» και εργολάβους λύσεων. Με γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα, αμφισβητώντας τα κέρδη της εργοδοσίας και την πολιτική των κυβερνήσεων, ανοίγει ο δρόμος της νίκης!

Οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές από το ψηφοδέλτιο της ΔΑΣ στη διοίκηση του ΕΚΑ ήταν αυτοί που μετέφεραν όλη την αγωνιστική δράση των συνδικάτων στο Εργατικό Κέντρο. Αναμετρήθηκαν με τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων που επεδίωξε να καλλιεργήσει η πλειοψηφία της διοίκησης στα σωματεία - μέλη του ΕΚΑ και να ενσωματώσει τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων στα διλήμματα των αστικών κομμάτων, της ΝΔ που έλεγε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να φιμώσουν τις διεκδικήσεις τους, του ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε «θα λογαριαστούμε μετά».

Οι αγωνιστικές αποφάσεις του ΕΚΑ, κόντρα μάλιστα σε αποφάσεις της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, η συμμετοχή σε απεργίες, είχαν τη σφραγίδα της δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων και της αποφασιστικής συμβολής των εκλεγμένων συνδικαλιστών της ΔΑΣ. Χωρίς αυτό τον συσχετισμό δυνάμεων, το ΕΚΑ πραγματικά θα ήταν «νεκροταφείο». Γι' αυτό όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν την ανάγκη να ενισχυθεί κι άλλο το ψηφοδέλτιο της ΔΑΣ. Μπορούν να καταλάβουν καλύτερα τι σημαίνει μία ακόμα πιο αποφασιστική άνοδος της ΔΑΣ σε ψήφους και έδρες.

Τι δυνατότητες προκύπτουν για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εάν το ΕΚΑ βρεθεί στην όχθη των εργαζομένων, εάν γίνει «όπλο» στην οργάνωση της πάλης και στήριγμα της δράσης των συνδικάτων. Εάν παλεύει για τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, κόντρα στη βαρβαρότητα που επιβάλλουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων.

Αυτό το έχουν καταλάβει οι μεγαλοεργοδότες και τα κόμματα του κεφαλαίου, οι ηγεσίες των παρατάξεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, γι' αυτό και έχουν πέσει πάνω σε αντιπροσώπους, εκβιάζουν, απειλούν, προσπαθούν να κοροϊδέψουν τους αντιπροσώπους προκειμένου να τους εγκλωβίσουν για άλλη μια φορά στους ανώδυνους για το σύστημα ανταγωνισμούς για τις καρέκλες. Η μόνη τους έγνοια είναι να μην καταγραφεί η άνοδος της ΔΑΣ, να μην αλλάξει σελίδα το ΕΚΑ.

Μαζική στήριξη στη ΔΑΣ! Η ΔΑΣ είναι η μόνη δύναμη που μπορεί με συνέπεια να αναλάβει την ευθύνη, να εγγυηθεί την αναγκαία αλλαγή στο ΕΚΑ!

Οι παρατάξεις που συγκροτούσαν το απερχόμενο προεδρείο του ΕΚΑ (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ ΕΚΑ, ΔΑΚΕ Ι.Τ., «Ενότητα») ήταν άφαντες από τους αγώνες, τις αγωνίες, τα βάσανα που τραβούσαν και τραβάνε οι εργαζόμενοι μέσα στους χώρους δουλειάς ως αποτέλεσμα της πολιτικής των κυβερνήσεων που στήριξαν στο σύνολό τους.

Για άλλη μια θητεία λειτούργησαν το ΕΚΑ ως «εταίρο», ως συνομιλητή των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας, και όχι ως οργανωτή και στήριγμα των αγώνων. Ηταν οι πρώτοι που στα σωματεία από τα οποία εκλέγονται με τη βοήθεια της εργοδοσίας εφάρμοσαν τον νόμο Χατζηδάκη, είτε υπογράφοντας Συλλογικές Συμβάσεις με ανατροπές σε εργατικά δικαιώματα («διευθέτηση» του χρόνου εργασίας), είτε προωθώντας το ηλεκτρονικό φακέλωμα, είτε υπονομεύοντας την επιτυχία των απεργιακών κινητοποιήσεων.

Είναι αυτοί που με τη στάση τους διώχνουν τους εργαζόμενους από τα σωματεία, επιβάλλουν την «εξ αποστάσεως συμμετοχή», αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή. Αλλωστε, σε αυτό το συμπέρασμα θα καταλήξει οποιοσδήποτε εκλεγμένος αντιπρόσωπος ενημερωθεί για τις κόντρες στο εσωτερικό των παρατάξεων, με επίκεντρο το πώς θα μοιραστούν τα «κουκιά» και οι καρέκλες, όπως γίνεται λίγες ώρες πριν την έναρξη του Συνεδρίου στις ηγεσίες των παρατάξεων του ΣΥΡΙΖΑ, της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Μπορεί να καταλήξουν να χωριστούν σε περισσότερα ψηφοδέλτια, όχι όμως γιατί εκφράζουν αγωνιστικές διεργασίες, αλλά για να δυναμώσει η αδράνεια, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τους αγώνες των εργαζομένων, γιατί ούτε θέλουν ούτε μπορούν να τους οργανώσουν.

Γιατί στην ουσία συμφωνούν στο βασικό, δηλαδή στη στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής που υπηρετούν τα κόμματά τους, στη στήριξη της εργοδοσίας. Γι' αυτόν τον λόγο βρέθηκαν στο ίδιο ψηφοδέλτιο σε μια σειρά Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, αλλά και σε πρωτοβάθμια σωματεία σε όλη τη χώρα, βάζοντας φρένο και εμπόδιο στην ανάπτυξη αγώνων.

Το επόμενο διάστημα είναι σίγουρο ότι η επίθεση στη ζωή των εργαζομένων θα δυναμώσει. Η ακρίβεια στην Ενέργεια και στα βασικά καταναλωτικά αγαθά θα μεγαλώσει, η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, στους μισθούς και τις Συλλογικές Συμβάσεις, στο δικαίωμα στην Υγεία, στο Φάρμακο, στη λαϊκή στέγη, θα συνεχιστεί.

Ηρθε η ώρα το μεγαλύτερο Εργατικό Κέντρο της χώρας να αλλάξει χέρια. Να περάσει στα χέρια των εργαζομένων της Αθήνας και των σωματείων τους.