Μία περήφανη, συνεπή κομμουνίστρια, την Ευανθία Ζωίδη (Κόντου), που συνέδεσε ολόκληρη τη ζωή της με τους αγώνες, αποχαιρέτησαν την Πέμπτη 11 Αυγούστου στο Κοιμητήριο του Κόκκινου Μύλου σύντροφοι, οικείοι και φίλοι, με την υπόσχεση ότι το παράδειγμά της θα αποτελεί έμπνευση στην καθημερινή πάλη, στον δρόμο για «το ωραίο, το μεγάλο, το συγκλονιστικό».

Η κόκκινη σημαία του ΚΚΕ, το οποίο υπηρέτησε με συνέπεια σε όλη τη ζωή της, την συνόδευε στο τελευταίο της «ταξίδι», με τιμητική φρουρά στο πλάι της από την Κεντρική Επιτροπή και την Επιτροπή Περιοχής Αττικής του Κόμματος, το Τομεακό Συμβούλιο της ΚΝΕ και τους συντρόφους της από τη Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Χαλκηδόνα.

Στην κηδεία παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ με επικεφαλής τα μέλη του ΠΓ Θ. Χιώνη και Ελ. Μπέλλου.

Στην αγωνιστική πορεία της Ευανθίας από τα πρώτα χρόνια της μέχρι την τελευταία της πνοή αναφέρθηκε ο Φάνης Παρρής, αποχαιρετώντας την «με θλίψη και περηφάνια» εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ. Οπως τόνισε, «η συντρόφισσα Ευανθία ήταν πολύ περήφανη για τον δρόμο που διάλεξε. Δρόμος σκληρός και δύσκολος, μα ήταν ο δρόμος του αγώνα, της αξιοπρέπειας. Σε όσους την ρώτησαν, όποτε την ρώτησαν, απαντούσε πως τον ίδιο δρόμο θα ξαναδιάλεγε».

Μίλησε για τα πρώτα χρόνια της ανέχειας, τη συμμετοχή της οικογένειάς της στην ΕΑΜική Αντίσταση, τη συνειδητή επιλογή της να ακολουθήσει τον δρόμο για τις γραμμές του ΔΣΕ, όπου εντάχθηκε στις Υγειονομικές Υπηρεσίες. Υπηρέτησε στη 14η Ταξιαρχία, στη Σχολή Υγειονομικών Ανθυπολοχαγών, και πέρασε σε θέσεις της πρώτης γραμμής. Υπηρέτησε στο μεγάλο Νοσοκομείο του Γράμμου, μπήκε σε χειρουργεία, μόχθησε για να σωθούν οι τραυματίες μαχητές του ΔΣΕ, ακόμα και οι φαντάροι του αστικού στρατού πολλές φορές.

«Το παράδειγμα της συντρόφισσας Ευανθίας, της οικογένειάς της, του χωριού της και των χιλιάδων παιδιών του λαού που πρόλαβαν να βγουν στις γραμμές του, δείχνουν πώς γεννήθηκε αυτός ο λαογέννητος στρατός, που οργανώθηκε - καθοδηγήθηκε από το ΚΚΕ και έγραψε την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, με γενικότερη διεθνή συμβολή και ακτινοβολία», σημείωσε ανάμεσα σε άλλα, μεταφέροντας συγκλονιστικές μαρτυρίες από τη δράση, την προσφορά αλλά και τον κίνδυνο με τον οποίο ήρθαν αντιμέτωποι οι υγειονομικοί, ανάμεσά τους και η Ευανθία, που κινδύνευσε πολλές φορές να σκοτωθεί.

«Με το παράδειγμα της συντρόφισσας Ευανθίας μπορεί να αναλογιστεί κανείς πόσο αληθινή ήταν η Διακήρυξη του ΔΣΕ, που μιλούσε για παιδιά της ανέχειας, των απίστευτων στερήσεων και των ηρωικών προσπαθειών. Από αυτές τις συνθήκες, σε αυτήν την κρίσιμη καμπή της Ιστορίας, με την επαναστατική πνοή του ΚΚΕ γεννήθηκαν ηρωικές μορφές, ανάμεσά τους η πολυαγαπημένη συντρόφισσα Ευανθία (...) Στη φωτιά των μαχών η συντρόφισσα Ευανθία κατέκτησε τον τίτλο του μέλους του Κόμματος και τον τίμησε σε όλη της τη ζωή», συνέχισε ο ομιλητής, αναφερόμενος στα χρόνια της πολιτικής προσφυγιάς στη Ρουμανία και αργότερα στην Ουγγαρία, όπου συνέβαλε στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, που την βοήθησε και να μορφωθεί. «Η συντρόφισσα Ευανθία, παιδί απίστευτων στερήσεων και κακουχιών, με ευγνωμοσύνη τόνισε το ανθρωπιστικό περιεχόμενο του σοσιαλιστικού συστήματος».

Κλείνοντας την αποχαιρετιστήρια ομιλία του ο Φ. Παρής τόνισε ότι «οι χιλιάδες νέοι της ΚΝΕ εμπνέονται από τη μεγάλη Ιστορία του ΚΚΕ, από τον αγώνα του ΔΣΕ, από την ταξική πάλη, που υπήρξες δραστήρια δημιουργός της» και εξέφρασε τα συλλυπητήρια της ΚΕ στην κόρη της Ευανθίας, Θάλεια.

Εκ μέρους της ΚΟΒ Νέας Φιλαδέλφειας - Νέας Χαλκηδόνας, «της τελευταίας κομματικής οικογένειας της αγαπημένης συντρόφισσας», η Δανάη Γκούμα περιέγραψε μία «πρωτοπόρα γυναίκα κομμουνίστρια, δραστήρια, δοτική και συνάμα δυναμική», που «αγαπούσε τη νέα γενιά και πάντα βοηθούσε στη διαπαιδαγώγηση των νέων κομμουνιστών και κομμουνιστριών. Με πίστη στα ιδανικά του Κόμματος και γνώση της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού, τους έδινε αντοχή από την αντοχή της, πίστη από την πίστη της».

«Για τους νέους και τις νέες της ΚΝΕ πάντα θα αποτελεί παράδειγμα η στάση ενός 16χρονου κοριτσιού που ατρόμητο βγήκε στο βουνό με τον ΔΣΕ. Ενός κοριτσιού που ενηλικιώθηκε σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες και έγινε γυναίκα αγωνίστρια, που στην πράξη πάλεψε για τη γυναικεία χειραφέτηση και την ισοτιμία», τόνισε στον αποχαιρετισμό εκ μέρους του Τομεακού Συμβουλίου Βορειοδυτικής Αθήνας της ΚΝΕ η Κωνσταντίνα Βλάχου. «Να είσαι σίγουρη ότι και νέες γενιές κομμουνιστών και κομμουνιστριών θα σε γνωρίσουν μέσα από τη μελέτη της ιστορικής και μεγαλειώδους πορείας του Κόμματός μας, αντλώντας δύναμη και θάρρος για "το ωραίο, το μεγάλο, το συγκλονιστικό", τον σοσιαλισμό, την απάντηση στον 21ο αιώνα, όπως λέει και το σύνθημά μας για το 48ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή"», σημείωσε ανάμεσα σε άλλα.

Εκ μέρους του Παραρτήματος Νέας Φιλαδέλφειας - Νέας Χαλκηδόνας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ η Μαίρη Σταθάκου χαρακτήρισε την Ευανθία Ζωίδη «φωτεινό παράδειγμα», ενώ αναφέρθηκε στην αυτοθυσία με την οποία η Ευανθία πάλεψε σε όλες τις φάσεις της ζωής της, πάντα πρώτη και ακούραστη.

Θλιβερή παραφωνία και πράξη προσβολής ήταν η απαίτηση ενός από τους δύο ιερείς να απομακρυνθεί η σημαία του Κόμματος από τη σορό της συντρόφισσας Ευανθίας, απαίτηση βέβαια που δεν είχε καμία τύχη.

Για το περιστατικό, το ΚΚΕ έκανε παρέμβαση στον Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας, Φιλαδέλφειας, Ηρακλείου και Χαλκηδόνος Γαβριήλ, ο οποίος το καταδίκασε.

• Στη μνήμη της Ευανθίας Ζωίδη, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ προσφέρουν στο Κόμμα 210 ευρώ μέσω της ΚΟΒ Νέας Φιλαδέλφειας - Νέας Χαλκηδόνας.
• Για τον θάνατο της αγαπημένης συντρόφισσας ΕΥΑΝΘΙΑΣ ΖΩΙΔΗ, θερμά συλλυπητήρια στην κόρη της, Θάλεια. Στη μνήμη της προσφέρω 20 ευρώ στο αγαπημένο της Κόμμα, το ΚΚΕ, μέσω της ΚΟΒ «Ριζοσπάστη».

Αρτεμισία Μιχάλη

Εβδομήντα έξι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τις 14 Αυγούστου 1946, όταν άφησε την τελευταία του πνοή στον Θεσσαλικό κάμπο, δολοφονημένος από τη συμμορία του Σούρλα, ο δημοσιογράφος του «Ριζοσπάστη» Κώστας Βιδάλης.

Γεννημένος στην Αθήνα το 1904, γνώρισε από πολύ μικρός τη βιοπάλη. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο γράφτηκε στη Νομική, στη συνέχεια όμως άφησε τις σπουδές του και στράφηκε στη δημοσιογραφία. Το 1924 ξεκίνησε να εργάζεται στον «Ριζοσπάστη». Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Ενωσης Συντακτών, δυναμικός συνδικαλιστής. Το 1941 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Με την έναρξη της Εθνικής Αντίστασης έγινε Γραμματέας της Επιτροπής Κεντρικής Διαφώτισης του ΕΑΜ. Καθοριστική ήταν η συμβολή του στην κυκλοφορία του παράνομου Τύπου στην Κατοχή: Στην έκδοση της «Ελεύθερης Ελλάδας», που αποτελούσε το κεντρικό όργανο του ΕΑΜ, καθώς επίσης του «Απελευθερωτή» και της «Επιμελητείας του Αντάρτη».

Εκδήλωση - κατάθεση στεφάνου προς τιμήν του κομμουνιστή ήρωα Νίκου Πλουμπίδη, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος εκτελέστηκε στις 14 Αυγούστου 1954, διοργανώνει η Τομεακή Επιτροπή Περιστερίου - Νοτιοδυτικών Συνοικιών Αττικής του ΚΚΕ την Κυριακή 14 Αυγούστου, στις 10 π.μ. στον τόπο εκτέλεσής του (πίσω από τη Μονή Δαφνίου, στο Χαϊδάρι).

Οδηγίες μετάβασης στο σημείο της εκτέλεσης: Στη Λεωφόρο Αθηνών, στο ρεύμα προς Κόρινθο, 3 χλμ. μετά το Δαφνί, αναστροφή προς Αθήνα, μέσω της γέφυρας Σχιστού, και σε 1 χλμ. στάθμευση στο πάρκινγκ.

Ο Νίκος Πλουμπίδης έπεσε νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος στις 14 Αυγούστου 1954, στις 5.25 τα χαράματα, στην Αγία Μαρίνα στο Δαφνί. «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ», έγραψαν την επόμενη μέρα οι εφημερίδες.

Στις 25 Ιούλη 1952 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στηριζόμενο σε μεγάλο βαθμό και σε πληροφορίες στελεχών από την Ελλάδα, καθώς και στην πρωτοβουλία του Πλουμπίδη να δημοσιοποιήσει επιστολή με την οποία αναλάμβανε την ευθύνη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, ενώ υπεύθυνος ήταν ο Μπελογιάννης, εκδίδει Απόφαση «για τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα)» με την οποία τον διαγράφει, χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρούς και άδικους χαρακτηρισμούς (προδότης, χαφιές κ.λπ.).

Ο Πλουμπίδης όχι μόνο δεν αποκήρυξε, αλλά και υπερασπίστηκε το ΚΚΕ: «Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόμμα, να διαφυλάξουν την ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία του (...) Τιμή μου εγώ πάνω απ' όλα έχω την τιμή του Κόμματος». Το ΚΚΕ αποκατέστησε πλήρως τον Νίκο Πλουμπίδη από το 1958, με Απόφαση Ολομέλειας της ΚΕ, ενώ στο Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος για την περίοδο 1949 - 1968 τονίζεται ότι «η Απόφαση του ΠΓ για τον Πλουμπίδη ήταν άδικη».