Η Επιτροπή Πολιτισμού του ΚΣ της ΚΝΕ πήρε την πρωτοβουλία να διοργανώσει ομαδική εικαστική έκθεση με θέμα τον πόλεμο και τις συνέπειές του, στις κεντρικές εκδηλώσεις του 48ου Φεστιβάλ στην Αθήνα και για τον σκοπό αυτό προσκαλεί κάθε δημιουργό από τον χώρο των εικαστικών τεχνών να συμμετάσχει με σύγχρονο έργο.

Στόχος της Οργάνωσης, όπως σημειώνει στο κάλεσμά της, είναι «να στρέψει τον μεγεθυντικό φακό της τέχνης στην πραγματικότητα και την αλήθεια που μένει στο περιθώριο των μεγάλων καλλιτεχνικών διοργανώσεων», αφού «αυτοί που χωρίζουν τον κόσμο, αποφάσισαν να στρέψουν και το όπλο της τέχνης ενάντια στην αλήθεια, σε αυτό που είναι δίκαιο για τους λαούς».

Σε αυτή την προσπάθεια, από την πρώτη στιγμή του πολέμου να αξιοποιηθεί ο Πολιτισμός ως εργαλείο χειραγώγησης, λογοκρισίας και αντιστροφής της πραγματικότητας, αναφέρθηκε αναλυτικά η Βιβή Σιώρα, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής και Γραμματέας της ΤΟ Καλλιτεχνών του ΚΚΕ, στην ομιλία της στο Φεστιβάλ της TO Καλλιτεχνών Αττικής της ΚΝΕ, με θέμα «Τι απαντάμε μπροστά στα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού πολέμου - Ο ρόλος του Πολιτισμού». Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα της ομιλίας της.

«Κάθε πόλεμος ντύνεται με αφηγήματα που τον προετοιμάζουν ηθικά, ιδεολογικά στους λαούς. Εχουμε ζήσει ιστορικά "μεγάλες Ιδέες", "πολέμους ενάντια στην τρομοκρατία", "ειρηνευτικές αποστολές", πολλά χρώματα και υφές υποτιθέμενων επαναστάσεων, υπάρχουν αναρίθμητα. (...)

Στα εθνικιστικά - και από την πλευρά της Ρωσίας και της Ουκρανίας - αφηγήματα, στις από επιτελεία κατασκευασμένες ψεύτικες εθνοτικές διαφορές, ο πολιτισμός παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, διαμόρφωσης ηθικού, άποψης, γνώσης, ως εργαλείο παραγωγής και αναπαραγωγής της επικρατούσας, της αστικής άποψης για τη ζωή και το μέλλον.

Στην Ουκρανία το 2014, πέρα από το μπαράζ αποκαθήλωσης Σοβιετικών μνημείων και αγαλμάτων, προχώρησαν ακόμα περισσότερο. Μετέτρεψαν το πρόσωπο από άγαλμα του Λένιν σε άγαλμα Νταρθ Βέιντερ, για να θυμίζει λέει το "κακό" από τον σοσιαλισμό. Ολα αυτά βεβαίως και με τη στήριξη της ΕΕ.

Με το ξέσπασμα του πολέμου υπήρξε ένταση λογοκρισίας, απαγορεύσεων, πολεμικών κυρώσεων στον χώρο του πολιτισμού, της δημοσιογραφίας, των διαδικτυακών μέσων και από τις δύο στρατιωτικές πλευρές.

• Το fabiofest αφαιρεί το βραβείο Κριστιάν από τον Σέρβο Εμίρ Κουστορίτσα, για την προσφορά του στον κινηματογράφο.
• Ο Τουγκάν Σοχίεφ παραιτείται και από τη θέση του διευθυντή των Μπολσόι, αλλά και από την Εθνική Ορχήστρα της Τουλούζης στη Γαλλία, γιατί του ζητούσαν και οι δύο πλευρές να διαλέξει στρατόπεδο.
• Η ΜΕΤ διακόπτει σχέσεις με κάθε Ρώσο καλλιτέχνη, ενώ ξεκινάει την όλη ιστορία με την αναπαραγωγή του Εθνικού Υμνου της Ουκρανίας παγκοσμίως.
• Ο Λευκορώσος σκηνοθέτης Σεργκέι Λόσνιτσα αποβλήθηκε από την Ουκρανική Ακαδημία Κινηματογράφου γιατί είπε ότι και οι Ρώσοι σκηνοθέτες είναι καλοί άνθρωποι, ότι δεν πρέπει να αποκλείονται οι ταινίες τους, όπως έγινε στα πιο γνωστά ευρωπαϊκά φεστιβάλ, ενώ ο ίδιος κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, γιατί δεν πήρε θέση απέναντι στον πόλεμο.
• Η Εθνική Πινακοθήκη του Ηνωμένου Βασιλείου άλλαξε τον τίτλο του διάσημου πίνακα του Γάλλου ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Εντγκαρ Ντεγκά (1834 - 1917), που βρίσκεται στη συλλογή της, από "Ρωσίδες Χορεύτριες" σε "Ουκρανές Χορεύτριες"!
• Αντίστοιχα και στη Ρωσία και στην Ευρώπη, τα ΜΜΕ αξιοποιούν από fake news, απολύσεις, λογοκρισία στο διαδίκτυο, προσπαθούν με κάθε τρόπο να ελέγξουν το "και" και την "τελεία" της κάθε είδησης.
• Στο Φεστιβάλ Καννών και τον χαιρετισμό σε αυτό από τον Ζελένσκι, εύστοχα ο γνωστός σκηνοθέτης Γκοντάρ σχολίασε: "(...) τώρα φανταστείτε ότι ο ίδιος ο πόλεμος είναι αυτή η αισθητική που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια ενός παγκόσμιου φεστιβάλ, του οποίου οι ενδιαφερόμενοι είναι τα κράτη - μέλη που βρίσκονται σε σύγκρουση"...

Στη χώρα μας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, καθώς η ελληνική κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, στηρίζουν σθεναρά το δόγμα της "γεωστρατηγικής αναβάθμισης". Δηλαδή ότι αν κάνουμε τα πάντα για το ΝΑΤΟ, θα έχουμε ασφάλεια, πλεονεκτήματα και ανταλλάγματα. Μάλιστα η μόνη κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα Συμφωνία για τις Βάσεις που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση ήταν ότι έπρεπε να κάνουμε και άλλη μια βάση στη Σκύρο, να παζαρέψουμε καλύτερα!

Για αυτό η κυβέρνηση σε συνεννόηση με τα κράτη - μέλη της ΕΕ, που έπραξαν αντίστοιχα, έτρεξε να συνεισφέρει στον πόλεμο, μέσα από την Αλεξανδρούπολη, το άδειασμα των νησιών από αντιαρματικά αμυντικά συστήματα, για να πάνε στην Ουκρανία, την αποστολή Καλάσνικοφ, έμψυχου δυναμικού στην Ουκρανία και αλλού εκτός συνόρων.

• Ετσι λοιπόν από την πρώτη στιγμή ξεσπάσματος του πολέμου, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έκανε έκτακτες προβολές με αφορμή την Ουκρανία, που το περιεχόμενό τους ήταν κατά του σοσιαλισμού, κατά της ΕΣΣΔ, όχι κατά του πολέμου.
• Ακυρώνεται η "Λίμνη των Κύκνων" στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
• Ενα από τα σεμινάρια που έγιναν γύρω από τη θεματική πόλεμος στην Ουκρανία, έγινε στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, με καθηγήτρια από τις ΗΠΑ, με θέμα τον ρόλο του φεμινιστικού χιπ χοπ μετά το 2014 στην Ουκρανία, μετά δηλαδή από το πραξικόπημα, που προετοίμαζε το έδαφος ΝΑΤΟποίησης και πίεσης από την πλευρά των ΗΠΑ.
• Μέσα από το #standwithUkraine και την καμπάνια γύρω από αυτό, η κυβέρνηση, αλλά και άλλες δυνάμεις που αυτοαποκαλούνται προοδευτικές, πρόσφεραν υποτίθεται αλληλεγγύη στους Ουκρανούς πρόσφυγες, στηρίζοντας όμως τον Ζελένσκι, τον έναν μακελάρη από τους δύο, διαλέγοντας πολεμικό στρατόπεδο. Αυτή άραγε είναι στάση υπέρ της ειρήνης;

Οποιος σήμερα καταδικάζει τον πόλεμο στην ουσία του, συντάσσεται στην πράξη ενάντιά του, καταδικάζει και τις δύο πλευρές, τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα, στέκεται με τους λαούς. Ο ρωσικός λαός δεν έχει ανάγκη, δεν κερδίζει κάτι από το αφήγημα του κάθε Πούτιν. Ο ουκρανικός λαός δεν κερδίζει κάτω από την ομπρέλα του κάθε Ζελένσκι. Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να "τσιμπήσει" κάτω από το αφήγημα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης και της υποτίθεται αναγκαστικής εμπλοκής στον πόλεμο. Ο τουρκικός λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα από το αφήγημα της "Γαλάζιας πατρίδας" κ.ο.κ.

Το ίδιο το ΝΑΤΟ και οι δήθεν σύμμαχοι μέσα στο ΝΑΤΟ είναι οι πρώτοι που θα ωφεληθούν από ένα γκριζάρισμα του Αιγαίου, από ένα θερμό επεισόδιο. Αυτό γιατί διευκολύνονται στην εκμετάλλευση ενός σημαντικού μεγάλης σημασίας ενεργειακού κόμβου, ο έλεγχος του οποίου καθορίζει και επιδρά στην ενεργειακή εξάρτηση ή όχι της Ευρώπης.

Ακριβώς για αυτό, πέρα από τις πυρκαγιές, την πολιτική προστασία κ.ο.κ., αυτό το καλοκαίρι αναμένεται θερμό. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ και τις ΚΝΕ καλούμε όλο τον λαό, όπου και αν βρίσκεται, να έχει επαγρύπνηση, να κινητοποιηθεί, να απαντήσει στα σχέδια εμπλοκής της χώρας μας σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο.

Μετά και από τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, επιβεβαιώνεται η θέση μας, πως η βαθύτερη ενεργή συμμετοχή της χώρας μας σε αυτό μόνο ανασφάλεια μπορεί να προκαλεί, μόνο ειρήνη δεν μπορεί να φέρει. Μιλάμε για έναν οργανισμό που επεκτείνεται παγκόσμια, ακόμα πιο οργανωμένα για επεμβάσεις παντού, που άνοιξε έως και Ταμείο Καινοτομίας, δηλαδή ανοίγει ένας νέος κύκλος πολεμικής χρηματοδότησης Ιδρυμάτων και ιδιωτών από το ΝΑΤΟ για έρευνα, για νέες πολεμικές μηχανές. Ολα αυτά φυσικά με δισ. ευρώ από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, με λεφτά των λαών.

Τελικά, όμως, αυτό που καθημερινά αποδεικνύεται, είναι πως αυτή η βαρβαρότητα, ο καπιταλισμός, αδυνατεί όλο και περισσότερο να απαντήσει στα καίρια ερωτήματα, να καλύψει τις ανάγκες της σύγχρονης ζωής, σε όλα τα επίπεδα, από την αξιοπρεπή σταθερή δουλειά, την υγεία, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, τις ίδιες τις ανθρώπινες κοινωνικές σχέσεις. (...)

Ολο αυτό είναι ένας τροχός που θέλει να μας γυρίσει πίσω.

Σήμερα όμως υπάρχουν πολλές σπίθες που επιβεβαιώνουν τους στίχους του Μπρεχτ από το «Πολεμικό εγχειρίδιο πολέμου»: «Ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ, μόνο που έχει ένα ελάττωμα, ξέρει να σκέφτεται».

Αυτή την περίοδο συνυπάρχει οργή, αγανάκτηση, ανέχεια, πολλές φορές φόβος, αβεβαιότητα.

Εκεί που οι εργαζόμενοι με τα δικά τους χέρια, μαζί με τους κομμουνιστές πάλεψαν κόντρα σε αυτό που φάνταζε παντοδύναμο, ισχυρό, είτε απέναντι σε κυβερνήσεις, είτε απέναντι στην εργοδοσία, τότε είχαν και νίκες, νίκες σημαντικές. (...)

Στην Ελλάδα έχουμε τα πιο υψηλά ποσοστά της κοινής γνώμης ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στην εμπλοκή της χώρας σε αυτόν και αυτό τους πονάει. Μάλιστα εκατοντάδες καλλιτέχνες στο θέατρο, ορχήστρες, στο τραγούδι, εικαστικοί, σκηνοθέτες, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να μην περάσει το ΝΑΤΟικό αφήγημα, είτε μέσα από εθνικούς ύμνους, δηλώσεις, αντικομμουνισμό κ.ο.κ. Μαζεύτηκαν πάνω από χίλιες υπογραφές καταδίκης, έγιναν αντιπολεμικές συναυλίες, κινητοποιήσεις, καλλιτεχνικά δρώμενα, δηλώσεις. (...)

Μπορούμε να βάλουμε τον σπόρο όχι μόνο της αμφισβήτησης, αλλά και της δημιουργίας, του χτισίματος μιας κοινωνίας από εμάς για εμάς, από τους πολλούς για τους πολλούς, από τον λαό για τον λαό.

Μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς πολέμους και κατασκευασμένες αντιθέσεις, που καθετί νέο, κάθε επίτευγμα θα εξυπηρετεί και θα διευκολύνει τους πολλούς, δεν θα στρέφεται εναντίον τους.

Που η τέχνη και ο πολιτισμός θα βρουν την πραγματική τους θέση, θα δίνονται απλόχερα σε όλη την κοινωνία ως μέσο διαπαιδαγώγησης του νέου ανθρώπου, ψυχαγωγίας και όχι ως πεδίο χειραγώγησης, λογοκρισίας, προβολής της εμπορευματοποίησης της ζωής, του ατομισμού, του ανταγωνισμού για μια θέση, για έναν ρόλο, ως ελεύθερες επιλογές για τη νεολαία».