Ορισμένες φωνές δεν δίστασαν να εκφράσουν και την «ανθρωπιά» τους λέγοντας ότι κάλλιστα θα μπορούσαν να υπηρετήσουν αυτούς τους στόχους ξεριζωμένοι από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο Ουκρανοί. Πρώτος και καλύτερος, σύμφωνα με ορισμένα δημοσιεύματα, ένας από τους επίτιμους προέδρους του ΣΕΤΕ, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να «φιλοξενήσει» 300 πρόσφυγες από την Ουκρανία.

Αυτά τα λένε την ίδια στιγμή που υπηρετούν το αφήγημα του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και όλων όσοι ρίχνουν διαχρονικά λάδι στη φωτιά των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων. Αυτά τα λένε οι ίδιοι που μέχρι πρότινος πανηγύριζαν για το ότι τα προηγούμενα χρόνια μια σειρά από «ανταγωνίστριες» χώρες φλέγονταν από συγκρούσεις με αποτέλεσμα περισσότεροι τουρίστες να καταλήγουν με πανάκριβα πακέτα διακοπών στη χώρα μας.

Βέβαια, ακόμα και γι' αυτούς, οι εξελίξεις αποτελούν δίκοπο μαχαίρι μιας και οι ίδιοι κάνουν λόγο πλέον για τουλάχιστον 130.000 τουρίστες που δεν θα επισκεφτούν φέτος τις, αγαπημένες κατά τ' άλλα, περιοχές της Χαλκιδικής και της Πιερίας, εξαιτίας του ιμπεριαλιστικού πολέμου που είναι σε εξέλιξη στην Ουκρανία, αλλά και της πανάκριβης βενζίνης που κοστίζει στον τουρισμό από τα Βαλκάνια.

Τσακισμένα δικαιώματα, δουλειά μέχρι τελικής πτώσης, απάνθρωπες συνθήκες διαμονής, μειώσεις μισθών, νεκροί και τραυματίες. Αυτά εισέπρατταν και εισπράττουν οι εργαζόμενοι σε έναν κλάδο όπου τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών πήγαιναν και πηγαίνουν «τρένο». Ακόμη και κατά τη διάρκεια της καραντίνας η κυβέρνηση φρόντισε να στηρίξει τους επιχειρηματικούς ομίλους πλουσιοπάροχα, την ώρα που οι εργαζόμενοι καταδικάζονταν στην πείνα και την εξαθλίωση μέσα από απολύσεις, αναστολές συμβάσεων εργασίας, την ώρα που κοβόταν ακόμη και το άθλιο επίδομα ανεργίας των 300 και κάτι ευρώ σε χιλιάδες εποχικά απασχολούμενους.

Και όλα αυτά την ώρα που οι διακοπές μετατράπηκαν σε πανάκριβο, απαγορευτικό για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού εμπόρευμα. Η λαϊκή περιουσία και η αρχαιολογική κληρονομιά βγήκαν στο σφυρί. Το περιβάλλον βιάστηκε παράφορα ενώ οι ομορφιές του τόπου μας έγιναν «οικόπεδα» των μεγαλοξενοδόχων.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά ακόμα. Ομως, η πρεμούρα τους για ανεύρεση επιπλέον θυμάτων στα κάτεργά τους αποκαλύπτει μια βασική αλήθεια. Τελικά, οι εργοδότες μάς δίνουν δουλειά;

Μόνο ένας αφελής θα πίστευε ότι αυτό το άγχος πηγάζει από το ενδιαφέρον των μεγαλοεπιχειρηματιών να «μοιράσουν» δουλειά στους εργαζόμενους. Κατέρρευσε, και μάλιστα με μεγάλο κρότο, το συγκεκριμένο αφήγημα, για το οποίο διαχρονικά ζητάνε την απόλυτη υποταγή μας και την ευγνωμοσύνη μας με τον πιο υποτελή τρόπο. Φανερώθηκε αυτό που είναι ξεκάθαρο και που οι ίδιοι επιδιώκουν διακαώς να αποκρύπτουν.

Κάθε ξενοδοχείο και τουριστική μονάδα, κάθε επιχείρηση, από τη λειτουργία των οποίων προκύπτουν αυτά τα τεράστια κέρδη, λειτουργεί από τον ιδρώτα των σκληρά εκμεταλλευόμενων εργαζομένων. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των κερδών καταλήγει στις τσέπες ελάχιστων μεγαλοεπιχειρηματιών, οι οποίοι μάλιστα λειτουργούν τελείως παρασιτικά, χωρίς να παράγουν και χωρίς να προσφέρουν τίποτα. Το μόνο που δίνουν οι συγκεκριμένοι μεγαλοεργοδότες είναι εντολές σχετικά με το πώς η επιβίωσή μας θα γίνεται ακόμη πιο απάνθρωπη για να αυγαταίνουν έτσι τα κέρδη τους.

Να γιατί οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση. Γιατί ακόμα περισσότερο τώρα πρέπει να βγαίνει από τα στόματα των εργαζομένων το σύνθημα που φωνάζαμε μέσα στην πανδημία: «Τα ξενοδοχεία και τα επισιτιστικά καταστήματα είμαστε εμείς». Αυτός είναι ο μονόδρομος, σήμερα που οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι θερίζουν ζωές για τα κέρδη των καπιταλιστών της μιας ή της άλλης πλευράς. Σήμερα που τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής οικονομίας μάς οδηγούν σε κρίσεις, κύματα ακρίβειας, όπως την τρέχουσα περίοδο, και συνεχή ένταση της εξαθλίωσης. Σήμερα, εν έτει 2022, όπου λέξεις όπως ειρήνη, ασφάλεια, ευημερία μοιάζουν με ουτοπία.

Να γιατί το Κάλεσμα για αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ σήμερα είναι το πλέον επίκαιρο. Η ουσιαστική συμμετοχή στη δράση, μαζί με τους κομμουνιστές, μέσα από τα σωματεία και τους φορείς του κινήματος, για διεκδίκηση καλύτερων όρων ζωής. Για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, για διασφάλιση σταθερής και ασφαλούς εργασίας, για ζωή με ολοκληρωμένα δικαιώματα.

Το ρεαλιστικό ήταν και παραμένει η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, ο στόχος για μια κοινωνία όπου και οι εργαζόμενοι του κλάδου, με κατοχυρωμένα και ολοκληρωμένα δικαιώματα, θα μπορούν να εργάζονται ανθρώπινα και με ασφάλεια. Υπηρετώντας πρώτα και κύρια την καθολική ανάγκη του εργαζόμενου λαού, όπως και των ίδιων, για φτηνές και ποιοτικές διακοπές. Για την πρόσβαση όλων στην ποιοτική ψυχαγωγία, στην ξεκούραση και τον πολιτισμό. Για τη λειτουργία ενός κλάδου που θα συμβάλει στη φιλία των λαών. Για λειτουργία δικτύων σίτισης σε όλους τους μεγάλους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και τις σχολές.

Αυτός είναι ένας αντικειμενικά δίκαιος στόχος και όχι απλά ένα «όνειρο». Κάθε άλλο, είναι ο μόνος τρόπος για να βγούμε από τον εφιάλτη που βιώνουμε σήμερα.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του νότιου παραλιακού μετώπου στην Αττική, με τις «εμβληματικές» επενδύσεις του.

Στη λεγόμενη «Αθηναϊκή Ριβιέρα», επιχειρήσεις - ξενοδοχειακές και επισιτιστικές - έχουν κατακλύσει το παραλιακό μέτωπο, απομυζώντας τεράστια κέρδη, μέσα από τη μετατροπή των πλαζ σε απροσπέλαστες για τον λαό «αυλές» τους, που απευθύνονται στα πιο υψηλά εισοδήματα. Πρόκειται μάλιστα για μια μικρογραφία του τι έρχεται στο παραλιακό μέτωπο με την επένδυση στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Μια βόλτα στην παραλιακή, ακόμα και τις καθημερινές, αποτυπώνει την τραγική εικόνα: Σε έναν τόπο που έχει την τύχη λίγα χιλιόμετρα από το μεγαλύτερο αστικό κέντρο να βρέχεται από θάλασσα, δεκάδες χιλιάδες λαϊκών οικογενειών στριμώχνονται στις λιγοστές ελεύθερες πλαζ, που κατά κανόνα είναι και οι πιο υποβαθμισμένες. Και την ίδια στιγμή κάγκελα δεκάδων χιλιομέτρων υψώνονται κατά μήκος όλης της παραλιακής για τις ιδιωτικοποιημένες παραλίες με τα πανάκριβα εισιτήρια.

Ολο αυτό το σκηνικό ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης των ακτών, αποκλεισμού του λαού από τις ανάσες δροσιάς που έχει ανάγκη, φέρει την υπογραφή διαχρονικά όλων των κυβερνήσεων.

Σήμερα, η κυβέρνηση της ΝΔ αυξάνει τον χώρο στον οποίο μπορεί να αναπτυχθεί επιχειρηματική δραστηριότητα σε παραλία και αιγιαλό, ενώ δίνει τη δυνατότητα στους δήμους να παραχωρούν την απλή χρήση αιγιαλού και παραλίας προς επιχειρηματική εκμετάλλευση με fast track διαδικασίες, δηλαδή μόνο με την προσκόμιση κάποιων απλών δικαιολογητικών.

Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα διαμαρτύρεται για την εμπορευματοποίηση, ήταν στην κυβέρνηση όταν παρέδιδε τις παραλίες στους δήμους με την προϋπόθεση να τις παραχωρήσουν σε επιχειρηματίες. «Ανακάλυψε», για παράδειγμα, πως για την αύξηση των τιμών στην Ακτή Βουλιαγμένης φταίνε η «κακοδιαχείριση της ΕΤΑΔ» και οι «αμοιβές των golden boys», ενώ η ...«φιλολαϊκή» του πρόταση φτάνει μέχρι τη διατήρηση των τιμών «σε επίπεδο ανεκτό από τους πολίτες».

Στο μεταξύ, με τις «ευλογίες» του κράτους, οι δημοτικές αρχές της περιοχής αντιμετωπίζουν τις παραλίες ως πηγή εσόδων, βάζοντας και εκβιαστικά διλήμματα στον λαό για να αποδεχθεί την επιχειρηματική δράση: Είτε αφήνουν σχεδόν στην τύχη της όποια ελεύθερη σπιθαμή ακτής έχει απομείνει είτε παρουσιάζουν τους επιχειρηματικούς ομίλους, δηλαδή τους βασικούς ενόχους, ως επενδυτές - «σωτήρες». Οι ίδιοι, βέβαια, όταν κρίνουν ότι δεν βγάζουν κέρδος, υποβαθμίζουν, εγκαταλείπουν, ακόμη και ρημάζουν παραλίες και υποδομές.

Ξεκινώντας λοιπόν γιαλό γιαλό, σε Πειραιά και Παλαιό Φάληρο σχεδόν όλες οι παραλίες κρίθηκαν ακατάλληλες. Στον Αλιμο τώρα, η είσοδος τα Σαββατοκύριακα είναι στα 8 ευρώ το άτομο και τις καθημερινές στα 6 ευρώ, ενώ επιπρόσθετη είναι η χρέωση για ξαπλώστρα. Στην ανοιχτή παραλία δεν λειτουργούν οι ντουζιέρες ενώ δεν υπάρχουν και διασώστες.

Παραδίπλα, κοντά ένα ημερομίσθιο πρέπει να δώσει μια τετραμελής οικογένεια μόνο για να μπει στην Α' Πλαζ Βούλας, καθώς η είσοδος είναι 7 ευρώ τις καθημερινές και 8,50 ευρώ τα Σαββατοκύριακα, ενώ το κόστος εκτινάσσουν οι ξαπλώστρες, που τις καθημερινές κοστίζουν 20 - 30 ευρώ και τα Σαββατοκύριακα 30 - 40 ευρώ.

Στις οργανωμένες παραλίες στο Καβούρι οι χρεώσεις ξεκινούν από 35 ευρώ το σετ για ξαπλώστρες έως και 60 ευρώ τις καθημερινές, και από 45 έως 120 ευρώ τα Σαββατοκύριακα.

Στρογγυλά είναι τα ποσά στην Ακτή Βουλιαγμένης, με τα 10 ευρώ για είσοδο τις καθημερινές και τα 15 ευρώ τα Σαββατοκύριακα.

Φτάνοντας στην παραλία της Βάρκιζας, η είσοδος είναι 7,50 ευρώ τις καθημερινές και 8,50 ευρώ τα Σαββατοκύριακα, ενώ για σετ ξαπλώστρας απαιτούνται άλλα 10 ευρώ.

Ταυτόχρονα, στις οργανωμένες παραλίες, ακόμα και χωρίς είσοδο, όπως σε Ανάβυσσο ή Βουλιαγμένη, η χρέωση για ξαπλώστρες ξεκινά από 10 ευρώ τις καθημερινές και 25 ευρώ τα Σαββατοκύριακα, μέχρι 85 και 160 ευρώ στη Βουλιαγμένη. Στο Σούνιο είναι 20 ευρώ τις καθημερινές και 30 ευρώ τα Σαββατοκύριακα.

«Η ξεκούραση, η αναψυχή, οι παραλίες, οι θάλασσες δεν είναι εμπορεύματα! Μια χούφτα επιχειρηματίες, που το αστικό κράτος τους παραχωρεί τη γη και τη θάλασσά μας, κερδίζουν από τη δική μας εργασία και πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι τις ανάγκες μας. Αυτοί είναι το εμπόδιο και όχι το μέσο, για να μπορούμε όλοι να χαρούμε κυριολεκτικά τη φύση, με τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να δουλεύουμε πολύ λιγότερο ώστε να έχουμε τη δυνατότητα δωρεάν πρόσβασης σε σύγχρονες υποδομές που θα κατασκευάζονται με τον πλέον σύγχρονο τρόπο και θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία»: Τα παραπάνω σημειώνει σε ανακοίνωσή της η ΤΕ Νότιου Τομέα Αττικής του ΚΚΕ, που πραγματοποιεί πλατιά εξόρμηση στον λαό για το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες.

Το Κόμμα προβάλλει τις διεκδικήσεις για ελεύθερη πρόσβαση του λαού σε όλες τις παραλίες, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σε παραλίες και αιγιαλούς, για την προστασία τους, για υποδομές και μέτρα ασφαλείας για τους λουόμενους σε κάθε παραλία, με ναυαγοσώστες και ιατρικό - νοσηλευτικό προσωπικό. Για δωρεάν και σύγχρονες υποδομές, εξοπλισμό - ομπρέλες και σκίαση, ξαπλώστρες, ντους, αποδυτήρια, τουαλέτες και υπηρεσίες εστίασης - σε όλες τις παραλίες κ.ο.κ.