Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 4 Μάη, στην έδρα της ΚΕ στον Περισσό, η ημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 70 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, με κεντρικό ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε στο προηγούμενο σαββατοκύριακο φύλλο ολόκληρη την ομιλία του, όπως και τις παρεμβάσεις των Γιώργου Παπακωνσταντίνου, υποπτέραρχου (Μ) ε.α., με θέμα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο. Ενα σύνθημα επίκαιρο και διαχρονικό» και Βαγγέλη Χωραφά, διευθυντή του GEOEUROPE, με θέμα «Μελλοντικές εξελίξεις στο ΝΑΤΟ».

Σε αυτό το φύλλο ολοκληρώνει τη δημοσίευση των υλικών της ημερίδας με τις τοποθετήσεις των: Χρήστου Σαλταπίδα, πλοίαρχου ΠΝ ε.α., με θέμα «70 χρόνια από την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Αγώνας και συμπόρευση με το ΚΚΕ», Γρηγόρη Συμεωνίδη, αντισμήναρχου (Ι) ε.α. και προέδρου της Ενωσης Αποστράτων Στρατιωτικών Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, με θέμα «Ελλάδα - ΝΑΤΟ, μια μακρά σχέση με πολλαπλά οφέλη για λίγους και τεράστιες θυσίες για τον λαό», Γιάννη Αγγέλου, συνταγματάρχη (ΜΧ) ε.α., ΜΒΑ, MSc, με θέμα «Γιατί λέμε όχι στο ΝΑΤΟ», Κώστα Σκολαρίκου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνου του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ, με θέμα «Ορισμένα ζητήματα στην ιστορία του ΝΑΤΟ».

Με ιδιαίτερη χαρά παρευρίσκομαι στο παρόν βήμα και καλώ όσους ακόμη διστάζουν, να κάνουν το βήμα συμπόρευσης με το ΚΚΕ, να καταδικάσουν τη στρατηγική, τους σχεδιασμούς και τις ενέργειες ιμπεριαλιστικών οργανισμών και φορέων που στρέφονται εναντίον των συμφερόντων του λαού μας και όλων των λαών.

Πριν δυόμισι περίπου μήνες συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την ένταξη της χώρας μας στην ιμπεριαλιστική συμμαχία του ΝΑΤΟ.

Επιτρέψτε μου να επαναλάβω ορισμένα γεγονότα τα οποία αποδεικνύουν περίτρανα τον σκοπό δημιουργίας του ΝΑΤΟ, τον λόγο ύπαρξής του και τα δεινά τα οποία έχει προκαλέσει σε πληθώρα λαών παγκοσμίως, στην προσπάθεια υλοποίησης των ιμπεριαλιστικών του στόχων.

Ο ίδιος ο σκοπός της ιμπεριαλιστικής αυτής συμμαχίας, όπως αυτός σαφώς περιγράφεται στο καταστατικό ιδρύσεώς της, καταδεικνύει τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα και τις προθέσεις τόσο της κυρίαρχης μέσα σε αυτήν τη συμμαχία χώρας όσο και όλων των λοιπών συμμετεχουσών χωρών. Τα «γεωπολιτικά συμφέροντα» στα οποία αναφέρονται είναι η επιθυμία της εκάστοτε αστικής τάξης μιας χώρας να επιβληθεί στην αστική τάξη κάποιας άλλης. Είναι αυτά που φέρνουν όλα τα δεινά. Η καπιταλιστική ιδεολογική προσέγγιση προς εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων είναι που δημιουργεί τον φοβερό ιμπεριαλισμό που βλέπουμε σήμερα, τους πολέμους και την εξαθλίωση των λαών.

Από την ίδρυσή του και στη συνέχεια μέσα στα 70 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας, το μόνο που έχει επιτύχει το ΝΑΤΟ είναι να δημιουργήσει συνθήκες για το ξέσπασμα πολέμων και συγκρούσεων. Οι λύσεις που έρχεται ακολούθως να επιβάλει είναι αυτές που επιδιώκουν οι αστικές τάξεις τις οποίες εξυπηρετεί, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους. Οι πόλεμοι, οι θάνατοι και η δυστυχία δεν τους αγγίζουν.

Η Ιστορία αποδεικνύει ότι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ (τις οποίες όλοι γνωρίζουμε και δεν είναι σκόπιμο να αναφέρουμε εκ νέου) μόνο θάνατο και καταστροφή έφεραν στους λαούς.

Οι προσπάθειες του ΝΑΤΟ να προσεταιριστεί και άλλες χώρες, μέσω των διαφόρων οργανισμών και συνασπισμών που κατά καιρούς δημιουργεί σαν παρακλάδια του, έχουν σκοπό να εξυπηρετήσουν τα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα. Τέτοιες είναι: Η PFP (Partnership For Peace - Συνεργασία για την Ειρήνη), μια «ειρήνη» βασισμένη στον θάνατο. Ο «Μεσογειακός Διάλογος», σε μια προσπάθεια προσεταιρισμού όλων των κρατών της Βόρειας Αφρικής. Η «Πρωτοβουλία Συνεργασίας της Κωνσταντινούπολης», σε μια προσπάθεια προσεταιρισμού των πετρελαιοπαραγωγών χωρών της Αραβικής Χερσονήσου. Και πρόσφατα η AUKUS, σε μια προσπάθεια εδραίωσης του ΝΑΤΟ και στον Ειρηνικό, με στόχο την Κίνα.

Ξεχωριστές Συνθήκες έχουν επίσης υπογραφεί με διάφορα κράτη, κυρίως πρώην Σοβιετικές Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες, σε μια προσπάθεια μελλοντικής πρόσδεσής τους στο ΝΑΤΟικό άρμα. Επιπλέον, διάφορες χώρες που χαρακτηρίζονται επίσημα «διεθνείς εταίροι» έχουν συνάψει αντίστοιχες συμφωνίες - Ιαπωνία, Πακιστάν, Νέα Ζηλανδία κ.λπ.

Οι προσπάθειες επέκτασης του ΝΑΤΟ δεν σταμάτησαν μετά την ένταξη σε αυτό διαφόρων ευρωπαϊκών κρατών και κρατών της Βαλτικής. Συνεχίζονται με υποψήφιες για ένταξη νέες χώρες.

Εμφανέστατη λοιπόν η επεκτατική - ιμπεριαλιστική πολιτική του ΝΑΤΟ, την οποία τόσο η υφιστάμενη κυβέρνηση της χώρας μας όσο και όλες οι προηγούμενες προσπαθούν επιμελώς να αποκρύψουν και να παρουσιάσουν ως μονόδρομο, ωφέλιμη και δημοκρατική. Αποκρύπτουν από τον λαό ότι το ίδιο το ΝΑΤΟ είναι αυτό που ενισχύει την επεκτατική πολιτική της γείτονος χώρας Τουρκίας. Απαξιούν έστω και να αναφέρουν το casus belli από έναν ΝΑΤΟικό σύμμαχο σε άλλον, τις συνεχείς παραβιάσεις, τη συνεχιζόμενη κατοχή μέρους της Κύπρου κ.λπ.

Το ΝΑΤΟ είναι αυτό που διαχρονικά, σε όλη την 70χρονη Ιστορία του, υποστήριξε και συνεχίζει να υποστηρίζει φασίστες και ναζιστές προκειμένου να εξυπηρετήσει την υλοποίηση των σχεδίων του. Το έπραξε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, και τώρα συνεχίζει να το πράττει στην Ουκρανία. Η τωρινή κυβέρνηση της χώρας μας αλλά και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα τηρούν σιγή ιχθύος και προσπαθούν να ξεπλύνουν στα μάτια του λαού ναζιστικές πρακτικές και ιδεολογίες. Στην πραγματικότητα καλοβλέπουν αυτήν τη νοσηρή ιδεολογία, μιας και εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Αυτές είναι οι ευαισθησίες τους.

Οι επιλογές τόσο των προηγούμενων κυβερνήσεων, όσο και της παρούσας, ουσιαστικά έχουν μετατρέψει όλη τη χώρα σε μια αμερικανοΝΑΤΟική βάση - στρατόπεδο και μας έχουν προσδέσει με βαριές αλυσίδες στο άρμα τους.

Οι κυβερνητικές αυτές επιλογές έχουν ήδη ως αποτέλεσμα τη στοχοποίηση της χώρας. Ηδη σε πολεμικά παίγνια που διεξάγονται μέσω υπολογιστών από μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού (π.χ. Harvard), η Σούδα, η Αλεξανδρούπολη και η Λάρισα αποτελούν στόχους προτεραιότητας για πυρηνικό πλήγμα. Οι κυρώσεις που έχουν ήδη επιβληθεί από τη μια πλευρά στην άλλη, και στις οποίες ως χώρα συμμετέχουμε μετά από αλόγιστες κυβερνητικές αποφάσεις, και η αποστολή στρατιωτικού υλικού, έχουν ως αποτέλεσμα την αντίδραση της άλλης πλευράς και την επιβολή ισοσταθμικών κυρώσεων. Οι κυρώσεις όμως δεν επιλύουν προβλήματα. Το μόνο που κάνουν είναι να πλήττουν τους εμπλεκόμενους λαούς, λόγω του αντίκτυπου που έχουν στο καπιταλιστικό οικονομικό και χρηματοπιστωτικό τους σύστημα.

Το ερώτημα που γεννιέται είναι πώς όλη αυτή η κατάσταση, και η δυναμική την οποία έχει πάρει, μπορεί να ανακοπεί και να ανατραπεί.

Η απάντηση στο εν λόγω ερώτημα βρίσκεται μονάχα στην εφαρμογή των θέσεων του ΚΚΕ για κάθε τομέα της ζωής του λαού.

Η συνειδητοποίηση ότι μονάχα στα πλαίσια του σοσιαλισμού - κομμουνισμού μπορούμε να χτίσουμε έναν κόσμο χωρίς πολέμους, χωρίς εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, και ένα καλύτερο αύριο για όλους τους λαούς.

Αυτός είναι ο δρόμος που το ΚΚΕ δείχνει σταθερά από την ίδρυσή του. Αυτή είναι η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και ο δρόμος που απαιτείται να ακολουθήσει η χώρα μας. Απαιτείται πλήρης αποδέσμευση από τις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Να φύγουν οι βάσεις του θανάτου από τη χώρα. Καμία αποστολή έμψυχου ή άψυχου στρατιωτικού υλικού εκτός συνόρων, για τον οποιοδήποτε λόγο, και άμεση επιστροφή στη χώρα μέχρι και του τελευταίου φαντάρου. Καμία διευκόλυνση, με τον οποιονδήποτε τρόπο, των καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών σχεδίων τους.

Είναι εφικτό αυτό; Σαφώς και είναι. Είναι δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο.

Αυτό που απαιτείται, για να γίνει εφικτό, είναι ο λαός να συνειδητοποιήσει τη δύναμη που έχει και να απαιτήσει τα αυτονόητα. Η Ιστορία έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι ο λαός έχει τη δύναμη να κάνει τα αδύνατα δυνατά, όταν το αποφασίσει. Ενας λαός που έχει χύσει το αίμα του σε κάθε γωνιά της χώρας, για να υπερασπιστεί τα δίκαιά του και για να διεκδικήσει καλύτερες μέρες, δεν ταιριάζει να σκύβει το κεφάλι στο οποιοδήποτε ΝΑΤΟ και να συντάσσεται έστω και διά της σιωπής με τα ΝΑΤΟικά συμφέροντα.

Σας ευχαριστώ.

Η λαϊκή ρήση που λέει ότι εάν μπορείς «με ένα σμπάρο, χτύπα δύο ή και περισσότερα τρυγόνια» ταιριάζει απόλυτα με τη μακρόχρονη σχέση της χώρας μας με το ΝΑΤΟ και φυσικά τις ΗΠΑ, για να μην ξεχνάμε βέβαια ότι είναι οι δημιουργοί του και τα πραγματικά αφεντικά του.

Η ένταξη, η επί 70 χρόνια παραμονή και η απόλυτη συμπόρευση - με μικρές αποκλίσεις - σε έναν τέτοιο πολιτικο-στρατιωτικό οργανισμό που έχει τεράστιες απαιτήσεις, δεν θα ήταν δυνατή, παρά μόνο εάν επιτυγχάνονται πολλοί στόχοι ταυτόχρονα για εγχώριες και ξένες άρχουσες τάξεις. Οι περισσότεροι λόγοι αναφέρθηκαν εισηγητικά και από προηγούμενους ομιλητές, οπότε θα σταθώ μόνο σε δύο και αυτό συνοπτικά.

Η μακρόχρονη παραμονή στη συγκεκριμένη συμμαχία, από επιλογή των εδώ αστών φυσικά, έχει δημιουργήσει σχέσεις εξάρτησης και ταυτόχρονα καλλιέργειας διάχυτης φοβίας στον λαό.

Η κατάσταση αυτή πρέπει να πούμε, υπάρχει και σε μεγαλύτερο βαθμό μάλιστα στη συντριπτική πλειοψηφία των ενστόλων, είτε είναι σε ενέργεια είτε όχι. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, διότι παιδιά του λαού είμαστε και στην ίδια κοινωνία ζούμε.

Παρ' όλη την ιστορική μνήμη και τη γνώση που έχει προκύψει από αυτήν, φαίνεται λοιπόν πως πολλοί δεν διδάσκονται. Παρότι γνωρίζουμε τον ρόλο των κάθε φορά συμμάχων μας στο παρελθόν, αλλά ιδιαίτερα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην επτάχρονη δικτατορία, στον διαμελισμό της Κύπρου, στα Ιμια, τη θέση τους για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών και ιδιαίτερα της Λήμνου από τη δεκαετία του '80 μέχρι και τη δεκαετία 2000, τη θέση τους για το FIR της Αθήνας, τα εθνικά χωρικά ύδατα, την ΑΟΖ κ.ά., μεγάλο μέρος του λαού μας, για να καλύψει την ανάγκη του «ανήκειν» και του αισθήματος ασφάλειας, συντάσσεται πίσω από λύκους που φορούν προβιές ακόμη και γνωρίζοντας ότι τα συμφέροντά τους δεν έχουν σχέση με τα δικά τους.

Παρότι, ακόμα και πρωτοκλασάτα στελέχη τόσο προηγούμενων όσο και της παρούσας κυβέρνησης (Σημίτης, Καραμανλής, Μπακογιάννη, Παναγιωτόπουλος, Αποστολάκης κ.ά.) δηλώνουν ευθέως ή υπονοούν ότι σε περίπτωση πολέμου με τη «σύμμαχο» γείτονα, θα είμαστε μόνοι μας. Και είναι το μόνο στο οποίο έχουν δίκιο.

Η θεωρία ότι θα έρθουν οι «σύμμαχοι» να μας βοηθήσουν και θα πολεμήσουν εναντίον συμμάχων όχι μόνο στερείται λογικής, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι καταστρέφει την έννοια και την έξωθεν εικόνα της ίδιας της «συμμαχίας». «Σύμμαχοι πολεμούν μεταξύ τους και άλλοι σύμμαχοι σπεύδουν να βοηθήσουν αμφοτέρους».

Αξίζει εδώ να υπενθυμίσουμε, νομίζω, προς διάλυση αυταπατών, το τι συνέβη τον Αύγουστο του 1974, κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα, όταν η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Κ. Καραμανλή αποφάσισε την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Σε κυβερνητική ανακοίνωση, που δημοσιοποιήθηκε για την αναγγελία της αποχώρησης, μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι «το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου... Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του...».

Το πρώτο «τρυγόνι» λοιπόν του ΝΑΤΟικού «σμπάρου» είναι ο ρόλος του και οι συνολικότερες πολιτικές επιλογές και ενέργειες γύρω από τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Ενα άλλο τρυγόνι που στοχεύει το ΝΑΤΟ είναι οι εξοπλισμοί, με τους οποίους θα κληθούν να πολεμήσουν τα παιδιά του λαού για την υπεράσπιση των συνόρων.

Τα πράγματα είναι καθαρά: Οι εξοπλισμοί της χώρας καλύπτουν ΝΑΤΟικές ανάγκες! Μάλιστα τα αφεντικά του ΝΑΤΟ, που λέγονται ΗΠΑ, φροντίζουν να μας προμηθεύουν ή ό,τι σαπάκι τους περισσεύει υπό τύπον δωρεάς, αλλά που τελικά χρυσοπληρώνεται, ή ό,τι εξυπηρετεί τους αποκλειστικά δικούς τους σκοπούς και σχεδιασμούς, που εννοείται καμία σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά συμφέροντα του ελληνικού λαού. Εννοείται, όμως οι εξοπλισμοί αυτοί έχουν σχέση με τα συμφέροντα της εδώ αστικής - άρχουσας τάξης και των πολιτικών τους εκφραστών, ως υλοποιητών των στρατηγικών συμφερόντων όλων.

Κανείς πλέον δεν πρέπει να πιστεύει ότι τα εξοπλιστικά προγράμματα αφορούν μόνο αντιμετώπιση εθνικών κινδύνων. Το ΝΑΤΟ και οι αποστολές του ρυθμίζουν σε γενικές γραμμές από ποιον και τι αγοράζουμε, αλλά και πού θα το χρησιμοποιήσουμε. Ακόμα και τον ρωσικό εξοπλισμό που προμηθεύτηκε η χώρα τον προμηθεύτηκε την εποχή που Ρωσία και ΝΑΤΟ συνεργάζονταν στενά.

Και επειδή πολύς λόγος έγινε τον τελευταίο χρόνο για το εάν και τι στρατιωτικούς εξοπλισμούς χρειαζόμασταν προς ενίσχυση της άμυνας της χώρας, τα πράγματα βρήκαν τον δρόμο τους πολύ ευκολότερα από ό,τι θα περίμεναν και οι πιο αισιόδοξοι. Φροντίσανε άλλοι για εμάς χωρίς εμάς, για άλλη μια φορά, και εννοώ τη Στρατηγική Συμφωνία AUKUS των ΗΠΑ, Βρετανίας και Αυστραλίας για την αντιμετώπιση της Κίνας. Ξέχασαν να μας ρωτήσουν εάν εξυπηρετείται και πώς η Εθνική Αμυνα, αλλά φυσικά στον λογαριασμό δεν ξεχάστηκαν, τον στείλανε στον λαό για να πληρώσει.

Δεν μπορώ να θίξω το πώς εκμεταλλευόμαστε όλους αυτούς τους πανάκριβους εξοπλισμούς, αλλά μπορώ να πω, μιας και το έχει δημοσιεύσει το ίδιο το ΓΕΑ, ότι για παράδειγμα οι ελληνικές κυβερνήσεις κάνανε καμιά δεκαριά χρόνια για να προμηθεύσουν με τακάκια φρένων τα αεροσκάφη. Θα πρέπει βέβαια να έχουμε κατά νου και τι συμβαίνει σε περιόδους κρίσης σχετικά με την υποστήριξη όλων αυτών των υπερσύγχρονων μέσων.

Αντλώντας πάλι από τα μαθήματα της Ιστορίας και σε άμεσο παραλληλισμό με τα νεοπαραληφθέντα «RAFALE», αλλά και το ρεκόρ παραβιάσεων στο Αιγαίο την περασμένη Τετάρτη, να θυμίσω ότι τα ολοκαίνουργια και υπερσύγχρονα, το 1974, «F-4Ε» (PHANTOM), που ξεκίνησαν από την Ανδραβίδα για την Κύπρο, τελικά προσγειώθηκαν στην Κρήτη και ανέμεναν «άνωθεν» οδηγίες, μέχρις ότου ολοκληρώθηκε η επιχείρηση κατάληψης του 37% της Κύπρου από τους Τούρκους «ΝΑΤΟικούς συμμάχους».

Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είναι πλέον γεγονός αδιαμφισβήτητο, ακόμη και από τους πλέον ένθερμους οπαδούς του σύγχρονου καπιταλισμού και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, μιας και είναι νομοτέλεια του συστήματος.

Σήμερα οι σειρήνες του πολέμου στην Ουκρανία ακούγονται μέχρι εδώ, και ο κίνδυνος εξάπλωσής του στις γειτονικές χώρες είναι σχεδόν ορατός. Μέχρι σήμερα στον ιμπεριαλιστικό αυτό πόλεμο εμπλέκεται η χώρα με χίλιους δυο τρόπους, από καλάσνικοφ μέχρι χερσαία στρατιωτική μονάδα, πολεμικά πλοία και αεροσκάφη, μέχρι βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια και άλλες υποδομές. Σήμερα ο λαός μας, ιδιαίτερα το μόνιμο και έφεδρο προσωπικό των ΕΔ, καλούνται να συναισθανθούν τους κινδύνους που εγκυμονεί για την πατρίδα και τον ίδιο τον λαό αυτή η όλο και βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο και να απορρίψουν οριστικά και αμετάκλητα τα παραμύθια της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, ότι η εμπλοκή στα σχέδια των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ αποτελεί «ασπίδα» για τη χώρα και «εγγύηση» ειρήνης.

Η έξοδος από το ΝΑΤΟ και τα πολεμικά του σχέδια, με ταυτόχρονο κλείσιμο όλων των αμερικανικών βάσεων, είναι σταθερά ψηλά στην ιεράρχηση των επιδιώξεών μας στον δρόμο για τον «σοσιαλισμό και όχι τη βαρβαρότητα».

Πριν 73 χρόνια, στις 4 Απρίλη 1949, οι υπουργοί Εξωτερικών δώδεκα χωρών (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Καναδάς, Δανία, Ισλανδία, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Ολλανδία, Πορτογαλία) υπέγραψαν το Σύμφωνο του Βόρειου Ατλαντικού, ιδρύοντας τον Οργανισμό του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization - ΝΑΤΟ). Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συμφώνησαν να συσπειρώσουν το πολιτικό και στρατιωτικό δυναμικό τους, με έναν σαφή ρόλο και στόχο: Τη δημιουργία μιας επιθετικής πολεμικής μηχανής, με στόχο πρώτα και κύρια τη Σοβιετική Ενωση και ό,τι αυτή πρέσβευε.

Τρία χρόνια μετά, μπαίνει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ μαζί με την Τουρκία. Πριν 70 χρόνια. Είναι η περίοδος που ο Ν. Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του σύρονταν στο έκτακτο στρατοδικείο, για να καταδικαστεί σε θάνατο και να εκτελεστεί 40 μέρες ακριβώς μετά την επικύρωση από την ελληνική Βουλή της ένταξης της χώρας μας στη λυκοσυμμαχία.

Στα 73 χρόνια ζωής του, η δράση του ΝΑΤΟ αποτέλεσε και αποτελεί ένα διαρκές έγκλημα σε βάρος των λαών όλου του κόσμου. Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την επικράτηση της αντεπανάστασης, το ΝΑΤΟ επικαιροποίησε το δόγμα του, περνώντας από τη βίαιη «διευθέτηση κρίσεων» στην αντιμετώπιση του «νέου αόρατου εχθρού», της λεγόμενης «διεθνούς τρομοκρατίας». Το «σύγχρονο» ΝΑΤΟ, όπως επικυρώθηκε στη Σύνοδό του τον Νοέμβρη του 2010 στη Λισαβόνα, προβλέπει και υιοθετεί την ένοπλη και βίαιη επέμβασή του σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, ακόμα και στο εσωτερικό των χωρών - μελών του.

Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ήταν και παραμένει ταξική επιλογή στρατηγικής σημασίας για την αστική τάξη της χώρας. Μια επιλογή που οι επιπτώσεις της υπήρξαν βίαιες, αιματοβαμμένες, και οι συνέπειές τους βασανίζουν ακόμα και σήμερα τον ελληνικό, τον κυπριακό και άλλους λαούς της περιοχής μας.

Η αστική τάξη της Ελλάδας, μέσω των κομμάτων της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, έχει τεράστιες ευθύνες για την εμπλοκή της χώρας μας σ' αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Η προστασία των συνόρων μας από το ΝΑΤΟ είναι ένας μεγάλος μύθος. Το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα ανάμεσα στα μέλη του και θεωρεί το Αιγαίο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο. Το ΝΑΤΟ καλεί τις δυο χώρες «να τα βρούνε», δηλαδή να παζαρέψουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Η πρόσφατη συνάντηση των πρωθυπουργών των δύο χωρών, στο πλαίσιο της ειδικής επιχείρησης στην Ουκρανία, μόνο αθώα δεν ήταν. Η Δύση επιδιώκει να κρατήσει την Τουρκία, γιατί της είναι εξαιρετικά χρήσιμη, και προκειμένου να το πετύχει αυτό είναι έτοιμη να δεχτεί τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας. Το ΝΑΤΟ, αλλά και οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν είναι πραγματικοί σύμμαχοι της Ελλάδας στη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της.

Το ΝΑΤΟ, ως λυκοσυμμαχία, δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ανεξέλεγκτη την κατάσταση στην Ευρώπη μετά από έναν σκληρό πόλεμο. 23.000 έγγραφα που αποχαρακτηρίστηκαν τον Γενάρη του 2015 δείχνουν ότι μεταξύ άλλων κάποια αφορούν τη Eurovision, τον γνωστό διαγωνισμό τραγουδιού. Για την Ιστορία και μόνο, στις 28 Γενάρη 1955 στο Παρίσι συναντήθηκαν τα μέλη της Επιτροπής Πολιτισμού του ΝΑΤΟ με τον διευθυντή της Γαλλικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης, για να του παραδώσουν την έκθεση ενός project, στο οποίο είχε ήδη εμπλακεί το BBC, για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού φεστιβάλ που θα ονομάζεται Eurovision. Τελικά στις 12 Φλεβάρη αποφασίστηκε ο διαγωνισμός να πραγματοποιηθεί τον Μάη του 1956. Και η Eurovision, λοιπόν, είναι άλλος ένας θεσμός από τους πολλούς που δημιούργησαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για να κρατήσουν ενωμένη τη Δυτική Ευρώπη και να περνάει τα μηνύματά του.

Ενα άλλο στοιχείο με ιδιαίτερη σημασία είναι όταν πριν από περίπου 14 μήνες, στις αρχές του προηγούμενου χρόνου, το Center for American Progress (CPA), ένα από τα σημαντικότερα think tanks των Δημοκρατικών, προτείνει στον νέο Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν τη δημιουργία μιας τράπεζας για το ΝΑΤΟ. Στόχοι του Λευκού Οίκου είναι η επιβεβαίωση της προσήλωσης των ΗΠΑ στη Συμμαχία και η υποβοήθηση των Ευρωπαίων αλλά και άλλων εταίρων στην υποχρέωση της καταβολής του 2% στον ΝΑΤΟικό προϋπολογισμό.

Με την εξαίρεση των ΗΠΑ, της Γαλλίας, καθώς και της Ελλάδας και της Τουρκίας, που έχουν τη μεταξύ τους διαμάχη, οι άλλες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, καθώς και της Μεσογείου, κινούνται κάτω από το όριο του 2%. Σημειώνεται ότι η Ελλάδα είναι δεύτερη σε αμυντικές δαπάνες, μετά τις ΗΠΑ. Οποιαδήποτε συζήτηση περί τράπεζας δεν έχει γίνει, αφού διαπιστώνεται για την ώρα πως δύσκολα θα υπάρξει ομοφωνία. Ομως, ως σκέψη υπάρχει και τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί στο μέλλον.

Η χώρα είναι μια ΝΑΤΟική βάση, από την οποία εκδηλώνονται ΝΑΤΟικές επιδρομές «όπου απαιτηθεί». Τον ρόλο αυτό ανέλαβε με την ψήφιση ενός μνημονίου (MOU) βιαστικά στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής πριν τις εκλογές του 2009. Υποχρέωση που τήρησαν απαρέγκλιτα όλες οι κυβερνήσεις από το 2009 και μετά, ενισχύοντάς την, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και φυσικά η κυβέρνηση της ΝΔ. Ουσιαστικά είναι η «υποχρέωση» κατακτημένης χώρας, η οποία προσφέρει «γην και ύδωρ»!

Το ΝΑΤΟ είναι ένας διεθνής κατασταλτικός μηχανισμός προστασίας των μονοπωλιακών συμφερόντων και βασικός μοχλός της ιμπεριαλιστικής εξουσίας και δράσης, τόσο στο εσωτερικό των κρατών - μελών της Συμμαχίας όσο και διεθνώς. Αυτή η πολιτικο-στρατιωτική μηχανή του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού διευρύνεται, αναπροσαρμόζεται, γίνεται ακόμα πιο επιθετική και επικίνδυνη.

Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών σε Λιβύη, Ιράν, Περσικό Κόλπο, Συρία και αλλού, και τώρα στην Ουκρανία, με την τεράστια συγκέντρωση δύναμης πυρός στην περιοχή, προειδοποιούν για τον κίνδυνο γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης. Η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό επ' ουδενί προστατεύει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και δεν εξασφαλίζει την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή.

Οι πρόσφατες εξελίξεις είναι πολύ επικίνδυνες και απαιτείται διαρκής ενημέρωση και εγρήγορση. Ο συναγερμός για την αφύπνιση των λαών έχει σημάνει!

Επιβάλλεται να δυναμώσει η πάλη για απεμπλοκή της Ελλάδας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και αποδέσμευση της χώρας από το ΝΑΤΟ. Η γιγάντωση του αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων, που σπέρνει φτώχεια και πόλεμο, είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά του ελληνικού λαού στην ειρήνη και την ευημερία όλων των λαών της περιοχής.

Τώρα να ενταθεί ο αγώνας:

Για την άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις

Για να κλείσουν όλες οι ξένες στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας.

Για να μη μεταφερθούν στον Αραξο ή αλλού πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ.

Για να επιστρέψουν εδώ και τώρα όλα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που υπηρετούν σε αποστολές των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ εκτός συνόρων.

Για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με τον λαό αφέντη και νοικοκύρη στον τόπο του.

Βροντοφωνάζουμε ΟΧΙ στο ΝΑΤΟ, εμείς οι απόστρατοι των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Γιατί γνωρίζουμε καλά τι σημαίνει η σφαίρα που φεύγει από την κάννη ενός όπλου, τι σημαίνει το βλήμα που καταστρέφει περιοχές ολόκληρες, σκοτώνει αμάχους, προκαλεί προσφυγιά και δυστυχία, τι σημαίνει πόλεμος.

Είμαστε οι πρώτοι που διαρκώς μιλάμε και επιδιώκουμε την ειρήνη, ενθυμούμενοι τους στίχους του μεγάλου μας Γιάννη Ρίτσου:

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων

είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου

είναι το χαμόγελο της μάνας.

Μονάχα αυτό.

Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Και τ' αλέτρια που χαράζουν βαθειές αυλακιές σ' όλη τη γης

ένα όνομα μονάχα γράφουν:

Ειρήνη. Τίποτ' άλλο. Ειρήνη.

Στην ιδρυτική διακήρυξη του ΝΑΤΟ αναφερόταν ότι τα κράτη - μέλη του «βασίζονται στις αρχές της δημοκρατίας, της ατομικής ελευθερίας και του κράτους δικαίου». Αυτή η θέση φαντάζει ειρωνική, αφού ανάμεσα στα 12 ιδρυτικά μέλη του συγκαταλεγόταν η Πορτογαλία, όπου επικρατούσε η δικτατορία Σαλαζάρ, ενώ λίγο αργότερα το ΝΑΤΟ ανέπτυξε ειδική σχέση με την Ισπανία του Φράνκο. Τις επόμενες δεκαετίες, κυρίως οι ΗΠΑ, αλλά και άλλα κράτη - μέλη του, στήριξαν δικτατορικά και αποικιοκρατικά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική και στην Ασία, και αντιμετώπισαν θετικά - όσα δεν ευνόησαν - τη δικτατορία της 21ης Απρίλη.

Ο σκοπός ίδρυσης του ΝΑΤΟ απεικονίζεται πληρέστερα στις τότε τοποθετήσεις αστών πολιτικών, που μιλούσαν για συμμαχία προορισμένη να ανακόψει την εξάπλωση του κομμουνισμού. Στην πραγματικότητα, το ΝΑΤΟ αποτέλεσε μια συμμαχία καπιταλιστικών κρατών υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, που σκόπευε να προωθήσει τα συμφέροντά τους σε όλο τον κόσμο, δίχως να εξαλείφει τα αντικρουόμενα συμφέροντα των κρατών - μελών του. Γι' αυτό, το 1952 εντάχθηκαν ταυτόχρονα η Ελλάδα και η Τουρκία, μιας και πέρα από τη σημαντική γεωπολιτική τους θέση για την αντιμετώπιση των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, χαρακτηρίζονταν και από τις μεταξύ τους αντιθέσεις.

Μάλιστα, ένα κομμάτι των ελληνικών αστικών πολιτικών δυνάμεων υποστήριζε τότε και στη συνέχεια ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ έπρεπε να συνδυαστεί με περισσότερα ανταλλάγματα. Γύρω από αυτήν τη θέση αναπτύχθηκαν σημαντικές ενδοαστικές διαμάχες, που οξύνθηκαν όσο οι σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας γίνονταν πιο σύνθετες, εξαιτίας των εξελίξεων στο Κυπριακό. Τελικά, η συνύπαρξη στο ΝΑΤΟ δεν απέτρεψε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όπως και σήμερα δεν εμποδίζει τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο.

Η σημαντικότερη ενδοΝΑΤΟική διαφοροποίηση σημειώθηκε το 1958, όταν ο στρατηγός Ντε Γκολ, ηγέτης της καπιταλιστικής Γαλλίας, απαίτησε την ισότιμη συμμετοχή της στη διοίκηση του ΝΑΤΟ. Η απόρριψη των προτάσεών του αποτέλεσε την αφορμή για την ανάπτυξη του γαλλικού πυρηνικού προγράμματος και την προσωρινή αποχώρηση της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, το 1967. Παρόμοιες αντιθέσεις εκδηλώθηκαν και αργότερα, ιδιαίτερα όσο προχωρούσε η διαδικασία της καπιταλιστικής ενοποίησης της Ευρώπης, ενώ εκφράζονται και σήμερα στο πλαίσιο του ρωσο-ΝΑΤΟικού πολέμου στα εδάφη της Ουκρανίας, τόσο με επίκεντρο τη στάση του ΝΑΤΟ, όσο και αναφορικά με τη σχέση Ευρωπαϊκής Ενωσης και ΝΑΤΟ.

Μεταπολεμικά, πηγή ενδοΝΑΤΟικών αντιθέσεων αποτέλεσε και η συγκρότηση ενός δικτύου παραστρατιωτικών οργανώσεων σε κάθε κράτος - μέλος, οι οποίες προληπτικά στόχευαν στο χτύπημα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και στην οργάνωση εκτεταμένων σαμποτάζ σε περίπτωση ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας. Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις, με ενδεικτικότερη αυτή της Ιταλίας, οι συγκεκριμένες οργανώσεις αναμείχθηκαν στις ενδοαστικές αντιθέσεις, που αφορούσαν και τον προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής του κάθε κράτους.

Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές της περιόδου 1989 - 1991, ελλείψει πλέον του λεγόμενου «κομμουνιστικού κινδύνου», έγινε πιο καθαρά αντιληπτός ο επιθετικός χαρακτήρας του ΝΑΤΟ. Λίγο μετά τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, στην επέτειο των 50 χρόνων από την ίδρυσή του, κόντρα σε προηγούμενες δεσμεύσεις το ΝΑΤΟ αποφάσισε την ένταξη πρώην σοσιαλιστικών χωρών στη συμμαχία, που οδήγησε στην ένταξη 14 χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Ταυτόχρονα, το νέο ΝΑΤΟικό δόγμα προώθησε την ίδρυση μισθοφορικών δυνάμεων σε κάθε κράτος - μέλος του και την ανάπτυξη δυνάμεων ταχείας επέμβασης.

Το 2008 το ΝΑΤΟ υπέγραψε σύμφωνο συνεργασίας με τον ΟΗΕ, που ανανεώθηκε το 2018 και βάσει του οποίου προωθήθηκε η συνεργασία για την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», τον «έλεγχο της εξάπλωσης όπλων μαζικής καταστροφής», την «παροχή τεχνογνωσίας στις ειρηνευτικές επιχειρήσεις του ΟΗΕ» και την «προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε εμπόλεμες περιοχές».

Οι προβλέψεις της συμφωνίας ήταν προκλητικές, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι το 2001 και το 2003 οι πολεμικές επιχειρήσεις κρατών - μελών του ΝΑΤΟ εναντίον του Αφγανιστάν και του Ιράκ δικαιολογήθηκαν στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, της καταστροφής των βιολογικών όπλων και της προστασίας των δικαιωμάτων των γυναικών, ενώ κατέληξαν σε μαζικές σφαγές, στη συγκρότηση του Γκουαντάναμο και άλλων κολαστηρίων. Ουσιαστικά τα ανθρώπινα δικαιώματα χρησιμοποιήθηκαν τότε, όπως και στη Συρία αργότερα, ως μοχλοί προώθησης των ΝΑΤΟικών συμφερόντων, τα οποία όλο και περισσότερο συνδέονται με την περικύκλωση της καπιταλιστικής Ρωσίας και της Κίνας. Γι' αυτό και οι Ταλιμπάν από εχθρός της ανθρωπότητας το 2001 μεταμορφώθηκαν σε «αξιόπιστους συνομιλητές» το 2021.

Στην ίδια κατεύθυνση, με τις αποφάσεις της Συνόδου της Βαρσοβίας το 2016 προωθήθηκε η στενότερη συνεργασία ΕΕ - ΝΑΤΟ, ενώ το 2021 οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση της AUKUS, όπου συμμετέχουν ακόμα ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, με σκοπό τον έλεγχο της Νότιας Κινεζικής Θάλασσας.

Οπως προκύπτει από τα προηγούμενα και όπως αναφέρει ένα σύνθημα, η ιστορική διαδρομή του ΝΑΤΟ είναι συνδεδεμένη με χούντες, πολέμους και τρομοκρατία, δηλαδή με όλα τα δεινά που χαρακτηρίζουν την καπιταλιστική εξουσία και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία. Γι' αυτό και η πάλη για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.