Public Domain

Η «AUKUS» και η διευρυμένη «γκάμα» συνεργασίας που προβλέπει - πλευρά της οποίας είναι και ο εξοπλισμός της Αυστραλίας με πυρηνοκίνητα υποβρύχια - αποτελούν έναν ακόμα «μοχλό» του ιμπεριαλιστικού πολέμου

Τι σημαίνει, όμως, αυτή η εξέλιξη και ποια επιπρόσθετα καθήκοντα προκύπτουν για το κομμουνιστικό κίνημα;

Σε αυτά τα ζητήματα αναφέρεται το άρθρο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στις ξενόγλωσσες ιστοσελίδες του Κόμματος.

Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα εκτενή αποσπάσματα του άρθρου, το οποίο μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο στο πόρταλ του «902» (www.902.gr).

Αν και η νέα συμφωνία συνάφθηκε ανάμεσα σε 3 δυνάμεις που δεν είναι ασιατικές, την ίδια ώρα είναι φανερό πως εστιάζει στη δράση αυτών των δυνάμεων στην Ασία και ευρύτερα στην περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού, στην οποία παράγεται το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ και εκτιμάται πως τα επόμενα χρόνια θα απορροφά το 70% της ζήτησης Ενέργειας (...)

Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια ενισχύθηκε η συνεργασία ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ινδία, Ιαπωνία και Αυστραλία με τη μορφή του «Τετραμερούς Διαλόγου για την Ασφάλεια» (QUAD) (...) Στο έδαφος αυτό δημιουργήθηκε η συμφωνία «AUKUS».

Η νέα συμμαχία που οικοδόμησαν οι ΗΠΑ έχει ξεκάθαρο στόχο, που δεν είναι άλλος από την Κίνα, η οποία αντικειμενικά διαμορφώνει σήμερα τις προϋποθέσεις για να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία τους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα τα επόμενα χρόνια (...)

Το γεγονός της διαπάλης ΗΠΑ - Κίνας για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία πλέον δεν αμφισβητείται. Η προσοχή εστιάζεται στο εάν έχουμε έναν νέο «ψυχρό πόλεμο», μια αντιπαράθεση μιας καπιταλιστικής υπερδύναμης με μια σοσιαλιστική, έστω με «κινεζικά χαρακτηριστικά». Η πραγματικότητα, όμως, είναι πως μιλάμε για δύο δυνάμεις του σημερινού καπιταλιστικού κόσμου (...)

Ο νέος «διπολισμός» δεν έχει καμία σχέση με την αντιπαράθεση ΗΠΑ - ΕΣΣΔ. Σήμερα ΗΠΑ και Κίνα συγκρούονται πάνω στο έδαφος της επικράτησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής που κυριαρχούν σε αυτές και οδηγούν στη διαπάλη για τις πρώτες ύλες, τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων, τα μερίδια των αγορών, τη γεωπολιτική επιρροή, κάτι που δεν μπορεί να κρύψει πως έχουμε να κάνουμε με μια διαπάλη ενδοϊμπεριαλιστική για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η «AUKUS» καθορίζει μια διευρυμένη «γκάμα» συνεργασίας, από τη διπλωματία και την άμυνα, έως τις εφοδιαστικές αλυσίδες και την τεχνητή νοημοσύνη (...)

Αμέσως μετά τη συμφωνία, για άλλη μια φορά, κυριάρχησαν σε διάφορα ΜΜΕ μια σειρά παραπλανητικών εκτιμήσεων, ότι π.χ. οι ΗΠΑ αποχωρούν από πολλές περιοχές, ότι για να έχουμε ειρήνη απαιτείται η «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ και άλλων πλευρών, όπως της Ινδίας, που μεγαλούργησε στο παρελθόν ως «αδέσμευτη».

Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι διαφορετική. Οι ΗΠΑ αναδιατάσσουν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους. Ετσι, π.χ., όχι μόνο δεν αποχωρούν από την Ελλάδα αλλά ενισχύουν τις πολεμικές βάσεις τους (...)

Δεν έχει καμία βάση ούτε το επιχείρημα που διακινείται ότι μια «ισχυρότερη» και πιο αυτοτελής ΕΕ θα μπορούσε να εγγυηθεί με αποτελεσματικότητα την ειρήνη ως «εξισορροπητικός παράγοντας» στην αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας - Ρωσίας.

Η ΕΕ είναι μια συμμαχία των αστικών τάξεων της Ευρώπης, που στρέφεται τόσο σε βάρος των λαών της όσο και άλλων λαών. Ετσι, η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ βαθαίνει παράλληλα με την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, βυθίζοντας σε νέους και μεγαλύτερους κινδύνους τους λαούς, προκειμένου να θωρακιστούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων (...)

Το ΚΚΕ, μελετώντας την Ιστορία του, όπως και την Ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως ήταν λαθεμένη η αντίληψη που κυριάρχησε στο παρελθόν στις γραμμές του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, η οποία χαρακτήριζε ακόμη και ισχυρές καπιταλιστικές χώρες «υποτελείς» και «αποικίες» των ΗΠΑ, καλούσε σε «ανεξαρτητοποίηση» της εξωτερικής πολιτικής τους (...) Σήμερα από πολλές πλευρές εκθειάζεται ο λεγόμενος πολυπολικός κόσμος, ενώ κάποιοι καλούν την ΕΕ, τις χώρες της Ευρώπης να σταματήσουν να είναι «υποτελείς» στις ΗΠΑ, να δράσουν «αυτοτελώς», στη βάση των συμφερόντων τους.

Τέτοιες αντιλήψεις, άσχετα από προθέσεις, εξωραΐζουν ιδεολογικά την παγκόσμια ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, αφού θεωρούν πως αυτή μπορεί ν' αλλάξει χωρίς την αναγκαία ανατροπή του καπιταλισμού. Αρνούνται τη λενινιστική αντίληψη του ιμπεριαλισμού, αποσπώντας την οικονομία από την πολιτική. Γι' αυτές τις δυνάμεις ο ιμπεριαλισμός είναι οι πολιτικές και στρατιωτικές ενέργειες των πιο «επιθετικών» δυνάμεων κατά της «εθνικής κυριαρχίας» των άλλων χωρών. Αγνοούν έτσι το γεγονός πως είναι ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός αυτός που οδηγεί σε στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους και όχι κάποιες «πιο επιθετικές δυνάμεις» (...)

Οι ισχυρισμοί πως το ΝΑΤΟ, το QUAD παραπαίουν μετά τη συγκρότηση της «AUKUS» δεν έχουν βάση. Το ΝΑΤΟ, παρά τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται στο εσωτερικό του, εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο ως «βραχίονας» του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Σταθερά «περικυκλώνει» τη Ρωσία (...)

Η QUAD λαμβάνει έναν ξεχωριστό ρόλο στη γραμμή «συγκράτησης» της Κίνας. Καθεμιά από τις αστικές τάξεις των χωρών που την συγκροτούν (Αυστραλία, Ιαπωνία, Ινδία, ΗΠΑ), για τους δικούς της λόγους, βρίσκεται σε συνθήκες ανταγωνισμού με τα μονοπώλια της Κίνας. Ταυτόχρονα η ύπαρξή της δίνει τη δυνατότητα σε κάποιες από αυτές, όπως είναι η αστική τάξη της Ινδίας, που συμμετέχει ταυτόχρονα και σε άλλες ενώσεις, όπως στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης και στους BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) και η οποία είναι από τους μεγαλύτερους αγοραστές ρωσικών όπλων, να μπορούν να μανουβράρουν, αλλά την ίδια ώρα να εντάσσονται στον συνολικό αμερικανικό σχεδιασμό για την αλλαγή της δυναμικής, που σήμερα ευνοεί την Κίνα (...)

Από διάφορες πλευρές προβάλλεται ως αίτημα για την αποφυγή του πολέμου η ανάγκη «τήρησης του Διεθνούς Δικαίου», ενώ ξεκινούν διάφορες καμπάνιες με συνθήματα του είδους «Κάτω τα χέρια από τη Ρωσία και την Κίνα», ή ακόμη και υπεράσπισης της «σοσιαλιστικής Κίνας».

Η προσέγγιση αυτή δείχνει να αγνοεί βασικά στοιχεία, όπως ότι το Διεθνές Δίκαιο σήμερα έχει γίνει λάστιχο και ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Ετσι, οι ΗΠΑ, που δεν υπέγραψαν ποτέ τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο εγκρίθηκε το 1982, εμφανίζονται σήμερα στην Ανατολική Θάλασσα (ή Θάλασσα της Νότιας Κίνας) ως οι πιο ισχυροί υπερασπιστές του. Από την άλλη, η Κίνα, που έχει επικυρώσει το συγκεκριμένο κείμενο της Διεθνούς Συμφωνίας, κάθε μέρα το υπονομεύει σε βάρος των χωρών της περιοχής (Βιετνάμ, Φιλιππίνες, Ινδονησία, Μαλαισία, Μπρουνέι). Δηλαδή, αυτό που καθορίζει τη στάση απέναντι στο Διεθνές Δίκαιο είναι ο συσχετισμός των δυνάμεων και οι γεωστρατηγικές επιδιώξεις.

Επιπλέον, η αντίληψη που παρουσιάζει τις ΗΠΑ ως δύναμη που παραβιάζει μονομερώς το Διεθνές Δίκαιο και συνεπώς ως επιτιθέμενη και «ιμπεριαλιστική πλευρά», και τις Κίνα, Ρωσία ως «αμυνόμενες» και «αντιιμπεριαλιστικές», δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα (...) Δεν έχει καμία σχέση με τη λενινιστική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό, που σαφώς και δεν είναι απλώς μια εξωτερική επιθετική πολιτική, αλλά ο μονοπωλιακός καπιταλισμός. Δεν έχει σχέση με την αντίληψη του ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης για τους πολέμους και τις αιτίες τους, τον χαρακτήρα τους. Ο Λένιν σε ανάλογες περιπτώσεις καυτηρίαζε τέτοιες απόψεις, λέγοντας: «Σαν να βρίσκεται η ουσία στο ποιος επιτέθηκε πρώτος, και όχι ποιες είναι οι αιτίες του πολέμου, οι σκοποί που ο πόλεμος βάζει μπροστά του και οι τάξεις που τον διεξάγουν»¹.

Οι κομμουνιστές δεν πρέπει να εγκλωβιστούν σε θεωρήσεις που, ηθελημένα ή άθελά τους, παγιδεύουν το λαϊκό κίνημα σε αδιέξοδες πασιφιστικές θέσεις, καλώντας αστικές τάξεις ή ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως την ΕΕ, να δείξουν «αυτοτέλεια», ή κρύβοντας τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σύγκρουσης για την πρωτοκαθεδρία στον πλανήτη, καλώντας, τελικά, να επιλέξουμε πλευρά στη σύγκρουση αυτή.

Το δίλημμα που μπαίνει μπροστά στους κομμουνιστές να διαλέξουν ιμπεριαλιστή δεν είναι νέο. Οπως γνωρίζουμε, τέθηκε έντονα στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και οδήγησε στη διάλυση της Β' Διεθνούς. Τότε, μεταξύ άλλων, «οι Γάλλοι σοσιαλσοβινιστές διαβεβαίωναν (τους εργάτες) πως οι χώρες της Αντάντ είναι τάχα η "αμυνόμενη πλευρά", οι "φορείς της προόδου" στον αγώνα εναντίον του επιθετικού πρωσσισμού»². Σήμερα, ορισμένες δυνάμεις στις γραμμές του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος μας καλούν να στηρίξουμε στη νέα ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση την Κίνα, που τη θεωρούν «σοσιαλιστική με κινεζικά χαρακτηριστικά», διαστρεβλώνοντας ή αγνοώντας την πραγματικότητα και την κοσμοθεωρία μας.

Σε αυτές τις συνθήκες έχει σημασία η εναντίωση όχι μόνο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αλλά και ενάντια στην επιλογή «χρώματος» ιμπεριαλιστή, ενάντια σε κάθε παλιά ή νέα ιμπεριαλιστική συμμαχία, για την αποδέσμευση κάθε χώρας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και συμμαχίες, η πάλη για την εργατική εξουσία, τον σοσιαλισμό.

Σε αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ καταψήφισε στη Βουλή τις λεγόμενες «αμυντικές συμφωνίες» της Ελλάδας με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Τάχθηκε ενάντια στις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες της χώρας και ανέδειξε πως αυτές γίνονται στα πλαίσια της προσπάθειας της αστικής τάξης της Ελλάδας να αναβαθμίσει τη θέση της μέσα στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και οργανώσεις (...)

Το ΚΚΕ πρωτοστατεί στο αντιπολεμικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, γενικότερα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, για να μη δημιουργηθούν νέες στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα, να ξηλωθούν όλες οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις και υποδομές, να μη μεταφερθούν στη χώρα πυρηνικά όπλα.

Το ΚΚΕ απαιτεί να σταματήσει η συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε ιμπεριαλιστικές αποστολές εκτός συνόρων, να μην πληρώνει ο λαός για τους εξοπλισμούς που υπηρετούν τα επιθετικά σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης, τις ευρωατλαντικές επεμβάσεις και πολέμους, να μη συμμετέχει η Ελλάδα σε στρατιωτικές ασκήσεις που στρέφονται κατά άλλων κρατών.

Το ΚΚΕ επιδιώκει την ενίσχυση της διεθνιστικής αλληλεγγύης προς όλους τους λαούς που αγωνίζονται και έρχονται αντιμέτωποι με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.

Παλεύει για την αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, θεωρώντας πως αυτό μπορεί να το εξασφαλίσει προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων η εργατική εξουσία, η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Παραπομπές

1. ^Β. Ι. Λένιν: «Ανοιχτό γράμμα προς τον Μπόρις Σουβάριν», Απαντα, τ. 30, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 265.

2^. Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, τόμος Ζ2, σελ. 737 (στα Ρωσικά Ζ, σελ. 541).