Μέσα σε αυτές ενέταξε και τη Συμφωνία με τη Γαλλία, επιβεβαιώνοντας ότι αποτελεί άλλον ένα «κρίκο» στην αλυσίδα της εμπλοκής στα ευρωατλαντικά σχέδια, που έχει απ' όλα:

-- Συμφωνίες που μετατρέπουν τη χώρα σε απέραντη βάση των ΗΠΑ, τώρα και της Γαλλίας, και στόχο των ανταγωνιστών τους.

-- Στρατιωτικές και άλλες κολιγιές που έρχονται να «κουμπώσουν» με τη νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα, στον Περσικό Κόλπο και ακόμα παραπέρα, απέναντι στην Κίνα, στη Ρωσία και στο Ιράν, με τις Ενοπλες Δυνάμεις να στέλνονται «στο στόμα του λύκου», χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα της χώρας.

-- Οδηγίες της ΕΕ για την παραπέρα στρατιωτικοποίησή της και παράλληλα τη γιγάντωση ενός τεράστιου χαφιεδίστικου μηχανισμού ενάντια στον «εχθρό λαό» σε κάθε χώρα.

-- «Διευθετήσεις» με μειωμένη επήρεια για τα ελληνικά νησιά και κουτσουρεμένα κυριαρχικά δικαιώματα, δείχνοντας τον «δρόμο» και για αντίστοιχες συμφωνίες με την Τουρκία ώστε να κλείνουν «εκκρεμότητες» για ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, να «τρέξουν» τα σχέδια συνεκμετάλλευσης της Ενέργειας από τα μονοπώλια ΗΠΑ - ΕΕ και να διασφαλιστεί η ΝΑΤΟική «συνοχή» απέναντι στα άλλα κέντρα.

-- Επιχειρηματικά «ντιλ» ύψους δισεκατομμυρίων ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους, με αιχμή τα σχέδια για την Ενέργεια και τα «πράσινα» πεδία κερδοφορίας, που πληρώνει ο λαός ποικιλοτρόπως, και με γιγάντωση της ενεργειακής και άλλης φτώχειας και με όξυνση των ανταγωνισμών.

Ολα αυτά τα στοιχεία φέρει «ατόφια» και η νέα Συμφωνία με τη Γαλλία, και γι' αυτό όχι μόνο δεν αποτελεί διασφάλιση των συμφερόντων του λαού, αλλά είναι «κίνδυνος - θάνατος» γι' αυτόν.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και τα παζάρια με την τουρκική αστική τάξη υπό την «υψηλή εποπτεία» ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, ενώ την ίδια ώρα τροφοδοτούνται οι ανταγωνισμοί για το ποιος θα ...πρωτοεξασφαλίσει τη «σταθερότητα» των ΝΑΤΟικών στην περιοχή απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, διεκδικώντας και έτσι μεγαλύτερο κομμάτι από τη «λεία» στην περιοχή.

Χαρακτηριστική είναι άλλωστε η αποστροφή του εισηγητή της ΝΔ στη συζήτηση της Τρίτης για τη Συμφωνία: «Πρόκειται για κίνηση "ματ", που αφορά τους συσχετισμούς με την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Αιγαίο και στο "θέατρο κρίσεων" της Μαύρης Θάλασσας, του Καυκάσου, του υπογαστρίου της Ρωσίας και της Υποσαχάριας Αφρικής».

Τους συσχετισμούς λοιπόν ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις και τα συμφέροντά τους σε όλη την περιοχή αφορούν οι συμφωνίες αυτές, κι ας πουλάνε «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» περί άμυνας της χώρας και υπεράσπισης της εδαφικής ακεραιότητας, από τα ευρωατλαντικά σχέδια που τις υπονομεύουν.

Αυτή η «αλυσίδα» της εμπλοκής όμως είναι εξίσου γνώριμη και στον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει βάλει τους δικούς του «κρίκους», με «απαύγασμα» τη Στρατηγική Συμφωνία με τις ΗΠΑ, τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών, τις τριμερείς με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, και όλα τα υπόλοιπα «χνάρια» στα οποία βαδίζει σήμερα και η ΝΔ, στο πλαίσιο της στρατηγικής της αστικής τάξης που συνυπογράφουν.

Γι' αυτό και είναι ακόμα πιο αστείες οι ερωτήσεις που απευθύνει τώρα υποτίθεται στην κυβέρνηση για το «σε ποια εθνική στρατηγική εντάσσεται η Συμφωνία με τη Γαλλία». Μα στην κοινή «εθνική» στρατηγική της εμπλοκής που από κοινού υπηρετούν.

Γι' αυτό και είναι ακόμα πιο προσχηματικές όλες οι προφάσεις που επιστρατεύει τώρα για την κατά τ' άλλα «στρατηγικά ορθή» Συμφωνία, η οποία από το προοίμιό της ακόμα σημειώνει ότι βασίζεται στη «Διακήρυξη σχετικά με τη Στρατηγική Εταιρική Σχέση για το μέλλον, η οποία υπεγράφη από τον πρωθυπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας και τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας στις 23/10/2015», ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Ολάντ τότε.

Αξίζει λοιπόν να δούμε και τι έλεγε εκείνη η Συμφωνία, η οποία, να σημειωθεί, τότε - στον απόηχο και του τρίτου μνημονίου - διαβαζόταν και ως «σφήνα» στη Γερμανία, εξ ου και είχε και την «έγκριση» των ΗΠΑ.

Ποιες είναι οι «κοινές αρχές και αξίες» με τη Γαλλία, στις οποίες αναφέρθηκαν και η κυβέρνηση και ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή.

Οι δύο πλευρές δήλωναν τότε:

-- «Αναγνωρίζουν (...) τη στρατηγική θέση της Ελλάδας για την πρόσβαση σε πολλές ανερχόμενες αγορές και συμφωνούν να προωθηθεί περαιτέρω η συνεργασία ελληνικών και γαλλικών επιχειρήσεων με στόχο την αμοιβαία ενίσχυση της παρουσίας τους στις αγορές των δύο χωρών και σε τρίτες χώρες». Μίλαγαν δηλαδή για τη «ραχοκοκαλιά» των συμφωνιών αυτών, που δεν είναι άλλη από τα συμφέροντα των αστικών τάξεων. Σχετικά δε με το πόσο αυτά «αποτελούν ασπίδα προστασίας» για τον λαό, δεν έχει κανείς παρά να δει όσα μεσολάβησαν, με χαρακτηριστικό το παράδειγμα των γαλλικών και ιταλικών ενεργειακών κολοσσών στην κυπριακή ΑΟΖ, που θα διασφάλιζαν δήθεν τα κυριαρχικά της δικαιώματα.

-- «Εξέφρασαν την επιθυμία τους για ενίσχυση της πολιτικής επιστροφών της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τα άτομα που δεν δικαιούνται το καθεστώς του πρόσφυγα στην ΕΕ», για τους ξεριζωμένους από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τότε στη Συρία και με φρέσκια την κατάπτυστη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας.

-- «Υπογράμμισαν την αναγκαιότητα παροχής βοήθειας στις όμορες της Συρίας και του Ιράκ χώρες, ώστε να αναλάβουν τους πρόσφυγες, με τη στοχευμένη οικονομική αρωγή της Ευρωπαϊκής Ενωσης», ως πρόσχημα για να «πατήσει πόδι» ενεργότερα στη Μ. Ανατολή και ευρύτερα η ιμπεριαλιστική ένωση, ενώ τα ίδια έλεγαν για την «κατεπείγουσα ανάγκη εξεύρεσης πολιτικής λύσης στη συριακή σύρραξη» και την «ανάγκη ενίσχυσης του αγώνα κατά του DAECH/ΙSIS» που έθρεψαν.

Αλλά, αλήθεια, τι απ' όλα αυτά δεν επικαλούνται τώρα η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα που υποστηρίζουν την εν λόγω Συμφωνία; Τα ίδια δεν λένε για τη «σταθερότητα» στην περιοχή, για τη μάχη στο Σαχέλ «ενάντια στους τζιχαντιστές», για τη διαχείριση του Προσφυγικού και όλα τα υπόλοιπα, για να ντύσουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια; Τα ίδια δεν έλεγε ξανά χτες ο πρωθυπουργός στη Βουλή;

Κοινές οι «αξίες» που συνδέουν όλα τα κόμματα του ευρωατλαντισμού - δεν είναι άλλες από τη στρατηγική της αστικής τάξης - κι ας παριστάνουν τώρα πως η πολιτική της εμπλοκής ήρθε από τον ουρανό, κι ας ζητάνε περισσότερα «ανταλλάγματα».

Με λιγότερα ή περισσότερα «ανταλλάγματα» για την αστική τάξη, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τις πληρώνει πάντα ο λαός με το ίδιο «νόμισμα»: Επεμβάσεις, πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά. Γι' αυτό τώρα χρειάζεται να δυναμώσει «σε όλη τη γραμμή» την πάλη του ενάντια στην πολιτική της εμπλοκής και την «καρδιά» της, τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Τη σφραγίδα των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών και της εμπλοκής της χώρας σε αυτούς έχουν διαχρονικά τα εξοπλιστικά προγράμματα, όπως αυτό που συμφώνησε τώρα με τη Γαλλία η κυβέρνηση της ΝΔ.

Οσες «ενστάσεις» και να διατυπώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αλλάζει σε τίποτα το γεγονός ότι όλα τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις, που υλοποιούν και στηρίζουν τη στρατηγική της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής για την αναβάθμιση του ρόλου της αστικής τάξης, ψωνίζουν από το ίδιο ράφι και με την ίδια λίστα, αυτή των ΝΑΤΟικών σχεδίων και αναγκών, στον ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αποκαλυπτική ως προς αυτό είναι η «Ναυτική Στρατηγική της Συμμαχίας» (Alliance Maritime Strategy) του ΝΑΤΟ. Το κείμενο συντάχθηκε το 2011 και καθορίζει τους όρους για την ανάπτυξη των ναυτικών δυνάμεων στα κράτη - μέλη, με κριτήριο τη συμβολή τους «στην υποστήριξη των στόχων του ΝΑΤΟ τις επόμενες δεκαετίες», με την ανάληψη «κρίσιμων ρόλων για την εκπλήρωση, υπεράσπιση και προώθηση των συλλογικών συμφερόντων της Συμμαχίας σε ένα φάσμα προκλήσεων άμυνας και ασφάλειας».

Ανάμεσα σ' αυτές τις προκλήσεις ξεχωρίζουν η «αποτροπή και συλλογική άμυνα» και η «διαχείριση κρίσεων», ειδικά στον τομέα του παγκόσμιου εμπορίου, καθώς όπως διαπιστώνει με νόημα το ΝΑΤΟ, «το 90% του παγκόσμιου εμπορίου είναι θαλάσσιο και το 75% του εμπορίου διέρχεται από λίγα κανάλια και διεθνή στενά (...) που είναι ευάλωτα σε διαταραχές, στον βαθμό που ακόμα και οι μικρές διακοπές θα επηρεάσουν σοβαρά το διεθνές εμπόριο και τις οικονομίες των συμμάχων».

«Προς υποστήριξη αυτών των αναγκών, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ευέλικτες, καλά εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες, ταχέως αναπτυσσόμενες και βιώσιμες, σε στρατηγικές αποστάσεις και πλήρως διαλειτουργικές με τους αντίστοιχους στρατιωτικούς και μη στρατιωτικούς ομολόγους τους», καταλήγει το κείμενο της Ναυτικής Στρατηγικής, επικεντρώνοντας στο πώς θα θωρακιστούν και στρατιωτικά τα ευρωατλαντικά συμφέροντα στη θάλασσα, στον ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Να σημειωθεί ότι ως «στρατηγικές αποστάσεις» εννοούνται οι μεγάλες αποστάσεις, που απαιτούν πλοία ικανά να επιχειρούν μακριά από τις βάσεις τους. Εξ ου και τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ εντάσσουν στους στόλους τους μεγάλες μονάδες, όπως φρεγάτες, με αυξημένες δυνατότητες για επιχειρήσεις στη θάλασσα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στη χώρα μας, όπου οι επιλογές των εξοπλισμών στο Πολεμικό Ναυτικό δεν γίνονται με προτεραιότητα την άμυνα της χώρας, αλλά με κριτήριο την ικανότητά του να επιχειρεί στις ανοιχτές θάλασσες, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μαύρη Θάλασσα, μέχρι και στον Περσικό, υλοποιώντας ΝΑΤΟικές αποστολές σε μεγάλες αποστάσεις από τις βάσεις υποστήριξης στην Ελλάδα και το υπόλοιπο ελληνικό οπλοστάσιο (αεροσκάφη, υποβρύχια, αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα).

Αποκαλυπτική είναι και η πολυσέλιδη έκθεση που κατέθεσε στον γγ του ΝΑΤΟ επιτροπή ειδικών για τις προτεραιότητες και τους στόχους που πρέπει να υλοποιήσει το ΝΑΤΟ μέχρι το 2030, για να διασφαλίσει την κυριαρχία του έναντι των ανταγωνιστών του.

Η έκθεση, με τίτλο «ΝΑΤΟ 2030: United for a New Era», καταγράφει τη δραστηριότητα της Ρωσίας σε Μαύρη Θάλασσα και Μεσόγειο, καθώς και την προσπάθειά της «να εδραιωθεί στη λεκάνη της Μεσογείου και στην Αφρική».

Αντίστοιχα, για την Κίνα σημειώνει ότι «μακροπρόθεσμα είναι ολοένα και πιο πιθανό να προβάλει στρατιωτική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης ενδεχομένως της ευρωατλαντικής περιοχής», καθώς «επεκτείνει τη στρατιωτική της εμβέλεια στον Ατλαντικό, στη Μεσόγειο και στην Αρκτική, ενισχύει τους αμυντικούς δεσμούς με τη Ρωσία» και αναπτύσσει σειρά από πολεμικά μέσα.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η έκθεση υπογραμμίζει την ανάγκη το ΝΑΤΟ «να επενδύσει στην ικανότητά του να παρακολουθεί και να αμύνεται ενάντια στις κινεζικές δραστηριότητες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη συλλογική άμυνα (...) στον τομέα ευθύνης του Ανώτατου Συμμαχικού Διοικητή Ευρώπης (SACEUR)», συμπεριλαμβανομένων της Μαύρης Θάλασσας και της Ανατολικής Μεσόγειου, όπου το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό αναπτύσσει σταθερά έντονη δράση.