Με την ιστορική πρόκριση της Εθνικής ομάδας πόλο ανδρών στον τελικό του Ολυμπιακού τουρνουά σφραγίστηκε η συνολική ελληνική παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Η συγκομιδή είναι τέσσερα μετάλλια: Δύο χρυσά, ένα χάλκινο και σίγουρα άλλο ένα στο πόλο, είτε χρυσό είτε ασημένιο, καθώς την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές εκκρεμούσε ο τελικός. Καταγράφηκαν επίσης μια σειρά άλλες διακρίσεις, με αθλητές της ελληνικής αποστολής να καταλαμβάνουν αξιόλογες θέσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις σημειώνοντας ατομικά ρεκόρ.

Η παρουσία κρίνεται αξιόλογη με δεδομένες τις δυσκολίες που κλήθηκαν να ξεπεράσουν όλη την προηγούμενη χρονιά, καταβάλλοντας προσωπική προσπάθεια, τόσο οι αθλητές που ανέβηκαν στο βάθρο όσο και οι υπόλοιποι που συμμετείχαν στη διοργάνωση. Με την πολιτεία, όπως έχει καταγγελθεί από πλήθος αθλητών όλων των αγωνισμάτων, να είναι απούσα, συνολικά να απουσιάζει ένα οργανωμένο σχέδιο στήριξης του ελληνικού αθλητισμού.

Οι «χρυσές» επιτυχίες ήταν η ιστορική νίκη του Μίλτου Τεντόγλου στο μήκος και η σπουδαία επιτυχία του Στέφανου Ντούσκου στο μονό σκιφ της κωπηλασίας. Στα δύο αυτά αγωνίσματα η Ελλάδα κατέκτησε χρυσά μετάλλια για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ στον στίβο έφτασε στα 9 χρυσά μετάλλια και 31 συνολικά σε όλες τις διοργανώσεις Ολυμπιακών Αγώνων. Ειδική μνεία αξίζει το χρυσό του Τεντόγλου, καθώς αποτέλεσε το δεύτερο για την Ελλάδα στα λεγόμενα οριζόντια άλματα, μετά από εκείνο του Κώστα Τσικλητήρα στο μήκος άνευ φόρας το 1926. Σημαντική στιγμή ήταν και το χάλκινο μετάλλιο του Λευτέρη Πετρούνια στους κρίκους, ο οποίος ανέβηκε στο βάθρο για δεύτερη συνεχόμενη διοργάνωση, μετά το χρυσό στο Ρίο.

Με μια σπουδαία νίκη επί της πανίσχυρης Ουγγαρίας με 9-6 στον ημιτελικό, η Εθνική πόλο ανδρών προκρίθηκε στον τελικό του Ολυμπιακού τουρνουά και εξασφάλισε μετάλλιο για πρώτη φορά μετά από συνολικά 16 παρουσίες της σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή θα είναι η δεύτερη μόλις φορά που η Ελλάδα θα πανηγυρίσει μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά το ασημένιο της Εθνικής πόλο γυναικών το 2004 στην Αθήνα. Επιτυχία την οποία θα ισοφαρίσει ή ενδεχομένως και θα ξεπεράσει η Εθνική ανδρών στον τελικό την Κυριακή 8/8, όπου θα αντιμετωπίσει τον νικητή του άλλου ημιτελικού, μεταξύ Σερβίας και Ισπανίας.

Να σημειωθεί επίσης ότι η νίκη στον ημιτελικό ήταν η δεύτερη της Εθνικής στην ίδια διοργάνωση επί της Ουγγαρίας, μίας από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του αθλήματος, καθώς την είχε νικήσει και στην πρεμιέρα της φάσης των ομίλων, δείγμα και αυτό της σπουδαίας πορείας που έχουν πραγματοποιήσει οι παίκτες του Θοδωρή Βλάχου.

Στο ημιτελικό η Ελλάδα είχε για μία ακόμα φορά ως βασικό στοιχείο του παιχνιδιού της την πολύ καλή άμυνα, ενώ έδειξε και χαρακτήρα απέναντι στους Ούγγρους, με το ματς να είναι ντέρμπι στη μεγαλύτερη διάρκειά του. Αποφασιστική για την ελληνική νίκη ήταν η 4η περίοδος, όταν η Εθνική απέκτησε προβάδισμα δύο γκολ (7-5), το οποίο δεν απώλεσε μέχρι και τη λήξη.

Σε έναν συγκλονιστικό τελικό στο μήκος, ο Μίλτος Τεντόγλου έκανε την ανατροπή στην τελευταία του προσπάθεια και με άλμα στα 8,41 μ. εκτοξεύτηκε στην 1η θέση, από την 4η όπου βρισκόταν μέχρι εκείνη την στιγμή. Προηγουμένως είχε προβληματίσει αρκετά, έχοντας τρία χαμηλά άλματα (8,11 μ., 8,10 μ. και 8,15 μ.) και δύο άκυρα. Ο αθλητής του Γιώργου Πομάσκι με το τελευταίο αυτό άλμα έπιασε με την ίδια επίδοση τον προπορευόμενο εκείνη τη στιγμή Κουβανό Ετσεβερία, έχοντας όμως καλύτερες προσπάθειες συνολικά, ενώ ο τραυματισμός του Ετσεβερία, που εγκατέλειψε στο τελευταίο άλμα, τον άφησε οριστικά 2ο και σφράγισε την πρωτιά για τον Ελληνα πρωταθλητή. 3ος τερμάτισε ο επίσης Κουβανός Μέικελ Μάσο με 8,21 μ.

Το πρώτο χρυσό μετάλλιο στην ελληνική κωπηλασία, ένα άθλημα στο οποίο μέχρι τώρα η Ελλάδα είχε παρουσίες σε Ολυμπιακό βάθρο αλλά καμία πρωτιά, πρόσφερε ο Στέφανος Ντούσκος στο μονό σκιφ. Ο Ελληνας κωπηλάτης πρώτευσε με χρόνο 6:40.45, με μία απίστευτη κούρσα, ενώ έκανε και Ολυμπιακό ρεκόρ, καταρρίπτοντας αυτό του Μάχε Ντρίσντεϊλ (6:41.34) από τους Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016.

Δεν κατάφερε να πάρει το χρυσό όπως στο Ρίο, ωστόσο ο Λευτέρης Πετρούνιας με το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε στους κρίκους ανέβηκε στο βάθρο των νικητών για δεύτερη φορά σε ισάριθμες συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Ελληνας πρωταθλητής ήταν άψογος πάνω στους κρίκους, ωστόσο μια μικρή ατυχία κατά την έξοδο του στέρησε κάτι παραπάνω από την 3η θέση, συγκεντρώνοντας 15.200 βαθμούς.

Τον Λα Κρουζ - ο οποίος απέδειξε ότι οι αγώνες κρίνονται στο γήπεδο, καθώς ήταν κυρίαρχος στο παιχνίδι - και τους άλλους αθλητές της Κούβας συνεχάρη ο Πρόεδρος Μιγκέλ Ντίας Κανέλ, ο οποίος είχε και τηλεφωνική επικοινωνία μαζί τους. Ειδικά για τον Λα Κρουζ, ο Κουβανός ηγέτης έγραψε στο Twitter: «Στην άλλη άκρη του κόσμου, ανάμεσα σε τόσες γλώσσες και προκλήσεις, πόσο κουβανική ακούγεται η κραυγή "Πατρίδα ή θάνατος! Φυσικά θα νικήσουμε!"»...

Σε μία ακόμη διεθνή διοργάνωση, τους Αγώνες του Τόκιο, οι αθλητές της Κούβας κατάφεραν να έχουν μια αξιόλογη παρουσία, υπερνικώντας τα προβλήματα που δημιουργεί χρόνια τώρα το εμπάργκο των ΗΠΑ, αλλά και την κατάσταση που διαμόρφωσε η πανδημία. Μέχρι τα μέσα της βδομάδας που πέρασε και λίγο πριν το φινάλε των Αγώνων, η κουβανική αποστολή είχε κατακτήσει συνολικά 12 μετάλλια: 5 χρυσά, 3 αργυρά και 4 χάλκινα. Βρισκόταν έτσι στη 12η θέση του σχετικού πίνακα, αφήνοντας πίσω μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και την προηγούμενη διοργανώτρια Βραζιλία.

Η συγκομιδή αναμενόταν να μεγαλώσει κι άλλο μέχρι το τέλος των Αγώνων την Κυριακή, καθώς μια σειρά Κουβανών αθλητών διεκδικούσαν μετάλλια στα αγωνίσματά τους, ενώ πολλοί άλλοι, που δεν ανέβηκαν στο βάθρο, επίσης σημείωσαν αξιόλογες επιδόσεις. Οι επιτυχίες αυτές ήρθαν ως το αποτέλεσμα ενός οργανωμένου κρατικού πλαισίου που υπάρχει στη χώρα, και στον τομέα του αθλητισμού, παρά τις αντιξοότητες.

«Iσως ορισμένοι θεωρούν τον αθλητισμό της Κούβας ρομαντικό. Αν είναι έτσι, λοιπόν, προτιμώ να πεθάνω ρομαντικός», είχε πει κάποτε για το σύστημα αθλητισμού υπό κρατική μέριμνα στη χώρα του ένας από τους σπουδαιότερους Κουβανούς αθλητές, ο χρυσός Ολυμπιονίκης στις μεσαίες αποστάσεις (400 μ., 800 μ.) και μετέπειτα υφυπουργός Αθλητισμού της χώρας, Αλμπέρτο Χουαντορένα. Το σύστημα αυτό, έχοντας στο επίκεντρο τον λαό και τις ανάγκες του, παρέχει υπό την επίβλεψη του κράτους σε όλους και δωρεάν το δικαίωμα συμμετοχής στην άθληση και στη φυσική αγωγή, στους δε αθλητές τις ίδιες προϋποθέσεις ανάδειξης και διάκρισης.

Με τις βάσεις να μπαίνουν από το σχολείο, τη δουλειά να συνεχίζεται απρόσκοπτα στα αθλητικά σωματεία και μετέπειτα στην αξιοποίηση των ταλέντων και στην υψηλού επιπέδου, επιστημονική δουλειά στις Εθνικές ομάδες. Παράλληλα, ο αθλητής είναι χρήσιμος και για την επόμενη μέρα της σταδιοδρομίας του, όχι μόνο όταν βρίσκεται στο προσκήνιο. Πλήθος Κουβανών πρωταθλητών και άλλων αθλητών αξιοποιούνται σε σημαντικές θέσεις στον τομέα του αθλητισμού (Ομοσπονδίες αθλημάτων, προπονητές Εθνικών ομάδων κ.λπ.).

Ο ίδιος ο Χουαντορένα, ως προσκεκλημένος του ΚΚΕ σε εκδήλωση στα ΤΕΦΑΑ πριν από μερικά χρόνια, περιέγραψε αυτό που στις καπιταλιστικές χώρες μοιάζει - και είναι - εξωπραγματικό: «Στην Κούβα ο αθλητισμός δεν στηρίζεται πάνω σε οικονομικές βάσεις. Τα χρηματικά έπαθλα που πήραμε από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα θα χρησιμοποιηθούν για την προώθηση του μαζικού αθλητισμού. Μεγάλοι αθλητές, όπως ο Σοτομαγιόρ και ο Πεδρόσο, έχουν συμφωνίες με εταιρείες, όμως τα έσοδα επίσης πάνε για το γενικό συμφέρον. Ακόμα, όσον αφορά τον Χιλμπέρτο Χερέρα (σ.σ. πρώην προπονητή της Εθνικής βόλεϊ ανδρών), που δούλεψε με επιτυχία στην Ελλάδα, ένα μέρος του μισθού του πήγαινε στην πατρίδα. Καμία τσέπη δεν επωφελείται. Οπως καταλαβαίνετε, είμαστε ένα "εμπόρευμα" τόσο γνήσια κουβανέζικο, που δεν έχει τιμή...».