Σήμερα Παρασκευή, στις 4 μ.μ., στον χώρο της «Ελαιουργικής», στην Ελευσίνα (Ιερά Οδός και Μουρίκη) θα πραγματοποιηθεί η πολιτική κηδεία του σ. Μάκη Μαΐλη, που «έφυγε» προχτές Τετάρτη από τη ζωή, μετά από πολύμηνη μάχη.

Ο Μάκης Μαΐλης, για δεκαετίες μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της, υπηρέτησε με μαχητικότητα και σεμνότητα τις αρχές του ΚΚΕ, με ακλόνητη πίστη στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, κόντρα στην επίθεση και τον αντικομμουνισμό των επιτελείων του συστήματος.

Εδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ιστορία του Κόμματος και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, τη μελέτη της οποίας θεωρούσε προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση και τη διαρκή ισχυροποίησή του. Είχε σημαντική και ξεχωριστή συνδρομή στην επεξεργασία των Δοκιμίων Ιστορίας του Κόμματος και σε άλλες ιστοριογραφικές επεξεργασίες του, ενώ συνέβαλε ακόμα με αρθρογραφία και μονογραφίες.

Ο σ. Μάκης γεννήθηκε στην Ελευσίνα στις 21 Ιανουαρίου 1950 από γονείς εργάτες βιοπαλαιστές. Αφού τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο, φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθήνας, ενώ ταυτόχρονα δούλευε για να στηρίξει την οικογένειά του.

Το 1969 οργανώθηκε στην παράνομη τότε ΚΝΕ και δραστηριοποιήθηκε στον τοπικό φοιτητικό σύλλογο της Ελευσίνας, ενώ είχε συμβολή στην ανάπτυξη της Οργάνωσης της ΚΝΕ στην πόλη. Μαζί με άλλους νέους από την Ελευσίνα πήρε μέρος στις καταλήψεις της Νομικής, στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973, όπως και σε άλλες αντιδικτατορικές εκδηλώσεις. Παραμονές του Πολυτεχνείου, το 1973, οργανώθηκε στο ΚΚΕ.

Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, αναδείχτηκε μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και ανέλαβε διάφορες οργανωτικές χρεώσεις. Τον Φλεβάρη του 1975 πέρασε αποκλειστικά στη δουλειά του Κόμματος. Στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1978) εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ, ενώ ταυτόχρονα ήταν μέλος του Γραφείου της Νομαρχιακής Επιτροπής Δυτικής Αττικής και Γραμματέας της ΚΟ Ελευσίνας. Στο 11ο Συνέδριο (1982) επανεκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και ανέλαβε Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής Λέσβου - Λήμνου.

Στο 12ο Συνέδριο (1987) εκλέχτηκε τακτικό μέλος της ΚΕ και ανέλαβε την καθοδήγηση Κομματικών Οργανώσεων. Η πρωτοπόρα, αταλάντευτα επαναστατική στάση του εκφράστηκε σε όλη την κρίσιμη περίοδο, πριν και κατά την Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ τον Ιούνη του 1990. Σε καιρούς επικράτησης της αντεπανάστασης και πισωγυρίσματος του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, υπερασπίστηκε μαχητικά τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος. Πρωτοστάτησε στην αντιπαράθεση με τις οπορτουνιστικές δυνάμεις, ειδικότερα στη διάρκεια του 13ου Συνεδρίου, στην περίοδο της κρίσης του Κόμματος (1991) και της σκληρής διαπάλης στην ΚΕ που ακολούθησε, μέχρι την οριστική ρήξη με την οπορτουνιστική ομάδα και την αποχώρησή της από την ΚΕ και το Κόμμα.

Στο 13ο Συνέδριο επανεκλέχτηκε μέλος της ΚΕ και μέλος της Γραμματείας της ΚΕ, με χρέωση τις ΚΟ Ανατολικής και Δυτικής Πελοποννήσου. Την περίοδο μεταξύ του 13ου και 14ου Συνεδρίου έδωσε τη μάχη, κυρίως μέσω του «Ριζοσπάστη», ως υπεύθυνος του πολιτικού ρεπορτάζ. Αποφασιστική ήταν η συμβολή του στη δύσκολη πορεία ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής επαναστατικής ανασυγκρότησης του Κόμματος που ακολούθησε μετά το 14ο Συνέδριο, με την ευθύνη του μέλους του ΠΓ της ΚΕ, όπου είχε εκλεγεί στο 14ο Συνέδριο, τον Δεκέμβρη 1991, μέχρι το 15ο Συνέδριο, το 1996.

Από το 15ο Συνέδριο επανεκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή αναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων χρεώσεις, όπως υπεύθυνος στο Γραφείο Τύπου και υπεύθυνος στο Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ.

«Σήμερα πολλοί εργαζόμενοι μπορούν πολύ πιο καθαρά να διακρίνουν ότι η αντιπαράθεση στο ΚΚΕ την περίοδο 1989 - '91, που οδήγησε στη διάσπασή του, σε καμιά περίπτωση δεν ήταν αντιπαράθεση δογματικών - ανανεωτικών. Ηταν αντιπαράθεση εκείνων που πίστευαν και πιστεύουν στη δύναμη του λαού, στα δίκια του, στην ανάγκη να υπάρχει αντίσταση και να προετοιμάζει την αντεπίθεσή του, απ' τη μια, και εκείνων των στελεχών που είχαν επιλέξει την υποταγή στην πλουτοκρατία και την προσφορά σ' αυτήν των υπηρεσιών τους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο».

(Από άρθρο του στον «Ριζοσπάστη», 9 Νοέμβρη 1999)