Οι σφοδρές ενδοαστικές συγκρούσεις σφραγίζουν ανεξίτηλα και το μετεκλογικό πεδίο έντασης στις ΗΠΑ, αναδεικνύοντας ότι παραμένουν βαθιές οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της αμερικανικής αστικής τάξης. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας άνω των 150 εκατομμυρίων Αμερικανών που προσήλθαν στις κάλπες της 3ης Νοέμβρη ή έστειλαν ταχυδρομικά την ψήφο τους το καταδεικνύει, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τον εγκλωβισμό του λαού σε αυτές τις αντιθέσεις.

Ο Δημοκρατικός υποψήφιος, Τζο Μπάιντεν, αναδεικνύεται νικητής με 50,8% (έχοντας τις ψήφους 77,1 εκατομμυρίων ατόμων), με τον Ρεπουμπλικάνο Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ να ακολουθεί με 47,5% (και 72,05 εκατ. ψήφους). Και οι δύο κατάφεραν να παρουσιάσουν ιστορικό ρεκόρ αριθμού ψήφων και καθώς συνεχίζεται ακόμα η καταμέτρηση, σύμφωνα με τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα τους 290 από τους 583 εκλέκτορες παίρνει ο Μπάιντεν και ο Τραμπ 217, ενώ υπολείπονται 76, οι περισσότεροι εκ των οποίων αναμένεται να πάνε στον Μπάιντεν.

Ωστόσο, ο Τραμπ αρνείται επίμονα να αναγνωρίσει τη νίκη του αντιπάλου του. Προσφεύγει δικαστικά και απαιτεί νέα καταμέτρηση σε Πολιτείες με οριακή διαφορά, σε μια προσπάθεια να απονομιμοποιήσει την εκλογή Μπάιντεν. Η στάση του Τραμπ βέβαια δεν αφορά κάποιο προσωπικό «πείσμα», όπως συχνά παρουσιάζεται. «Πατάει» στο γεγονός ότι πήρε 72 εκατ. ψήφους, που τον αναδεικνύουν ισχυρή δύναμη στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, και εκφράζει δυνάμεις που επιδιώκουν να «τραβήξουν» την αντιπαράθεση με τους Δημοκρατικούς.

Δεν είναι λοιπόν προσωπικό «καπρίτσιο» η επιλογή του Τραμπ να μη συνεργαστεί με τον διάδοχό του στην προεδρία, ο οποίος προετοιμάζει τα επόμενα βήματα για τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης.

Στη Γερουσία οι Δημοκρατικοί εξέλεξαν 48 γερουσιαστές (+1 έδρα) και οι Ρεπουμπλικάνοι 50 (-1 έδρα), χωρίς όμως ακόμα να είναι ξεκάθαρο ποιος θα έχει το πάνω χέρι, αφού στις 5 Γενάρη διεξάγονται εκλογές στην Πολιτεία της Τζόρτζια για τις δύο τελευταίες θέσεις στο Σώμα. Στη Βουλή των Αντιπροσώπων η απόσταση μεταξύ των δύο κομμάτων είναι επίσης μικρή. Οι Δημοκρατικοί παραμένουν πρώτοι, με 218 βουλευτές, έχοντας ωστόσο χάσει 5 έδρες. Οι Ρεπουμπλικάνοι ακολουθούν, έχοντας εκλέξει 202 βουλευτές (+6). Είναι σίγουρο ότι η διαπάλη Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών θα εκδηλωθεί οξυμένη και στο νομοθετικό έργο της νέας κυβέρνησης.

Σε κάθε περίπτωση, το μετεκλογικό σκηνικό στις ΗΠΑ θα έχει ξεκαθαρίσει μέσα στις πρώτες δύο βδομάδες του Δεκέμβρη. Μέχρι τις 8 Δεκέμβρη θα πρέπει να έχουν επιλυθεί οι όποιες εκλογικές διαφορές και οι ενστάσεις για τα αποτελέσματα. Στις 5 Γενάρη θα γίνουν οι εκλογές για τις δύο έδρες της Γερουσίας στην Τζόρτζια και στις 6 Γενάρη θα συνεδριάσει για πρώτη φορά το Κογκρέσο. Στις 14 Δεκέμβρη θα συνέλθει το 538μελές Κολέγιο Εκλεκτόρων για να εκλέξει τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ. Στις 20 Γενάρη θα γίνει η ορκωμοσία του Προέδρου Τζο Μπάιντεν και της αντιπροέδρου Κάμαλα Χάρις.

Προβληματισμοί εξάλλου εκφράζονται και για την εκλογική διαδικασία που ακολουθείται, εστιάζοντας σε «αδυναμίες» όπως η μακρά καταμέτρηση ψήφων και η διαδικασία με τους εκλέκτορες, όπου ο νικητής σε κάθε Πολιτεία παίρνει το σύνολο που προβλέπεται σύμφωνα με τον πληθυσμό. Διαδικασία που κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει να αμφισβητούν, με πλούσια αρθρογραφία σε αστικά έντυπα («The Atlantic», CATO Institute, «Foreign Policy» κ.ά.).

Η νέα κυβέρνηση υπό τον Μπάιντεν προφανώς και θα υπηρετήσει την προσπάθεια διατήρησης των ΗΠΑ στην παγκόσμια πρωτοκαθεδρία και την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτοί οι στρατηγικοί στόχοι θα παραμείνουν σταθεροί, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις σε σχέση με την πολιτική Τραμπ. Συνεπώς, θα ενισχυθούν η επιθετικότητα στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και η πολιτική στήριξης των αμερικανικών μονοπωλιακών ομίλων, με τις ανάλογες επιπτώσεις στο λαό των ΗΠΑ, αλλά και στους λαούς του κόσμου.

Ο ίδιος ο Μπάιντεν, που βρίσκεται επί τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες στην καρδιά του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου των ΗΠΑ, έχει βάλει την υπογραφή του σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Το 1998 ψήφισε ως γερουσιαστής υπέρ της ΝΑΤΟικής επίθεσης που έγινε το Μάρτη του 1999 στην τότε ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, με πρόσχημα τα δικαιώματα των Κοσοβάρων Αλβανών. Το 2002 ψήφισε υπέρ του πολέμου που έγινε το 2003 στο Ιράκ για την ανατροπή του τότε Προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν (που στο παρελθόν υπήρξε στενός σύμμαχος της Ουάσιγκτον).

Το 2005 δήλωσε πως το 2002 είχε κάνει... «λάθος» που ψήφισε υπέρ της εισβολής στο Ιράκ. Την ίδια πορεία ακολούθησε και μετά, όταν ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επί Ομπάμα συναίνεσε στις επιθέσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους σε Λιβύη (2011) και Συρία (2014). Βεβαίως, ξαναμετάνιωσε... το 2016 όταν σε συνέντευξή του στο «Politico» παραδέχτηκε ότι «ήταν λάθος» η επέμβαση στη Λιβύη για την ανατροπή του τότε Προέδρου Μουαμάρ Καντάφι.

Οι αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες και οι πιέσεις απέναντι στη Ρωσία θα συνεχιστούν. Στη διάρκεια της περίφημης ομιλίας που εκφώνησε στις 11 Ιούλη 2020 στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησής του, ο Μπάιντεν είχε χαρακτηρίσει το ΝΑΤΟ «πραγματική καρδιά της εθνικής ασφάλειας της Αμερικής»...

Η αντιπαράθεση με την Κίνα, που αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, αναμένεται σκληρή. «Πρέπει να γίνουμε σκληροί με την Κίνα! Αν η Κίνα αφεθεί, θα συνεχίσει να κλέβει την τεχνολογία και τα πνευματικά δικαιώματα των ΗΠΑ», είχε πει τότε, και προανήγγειλε ένα ενωμένο μέτωπο φίλων και εταίρων ενάντια στην «καταχρηστική συμπεριφορά» της Κίνας, «ακόμα κι αν αναζητούμε συνεργασία με την Κίνα σε κάποια ζητήματα, όπως η κλιματική αλλαγή και η αποτροπή διάδοσης των πυρηνικών όπλων».

Εμφαση επίσης δίνεται στον σφοδρό ανταγωνισμό για την ψηφιακή οικονομία, τα δίκτυα τηλεπικοινωνιών 5G, συνολικά τη λεγόμενη Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση (αυτοματοποίηση, ρομποτική), όπου η Κίνα «τρέχει» με γρήγορα βήματα.

Η επιλογή της ινδικής καταγωγής Χάρις για τη θέση του αντιπροέδρου δεν είναι τυχαία. Σηματοδοτεί το ενδιαφέρον της νέας κυβέρνησης για την Ασία και ειδικά για την Ινδική Χερσόνησο, που αποτελεί και πεδίο έντονης αντιπαράθεσης με την Κίνα.

Ταυτόχρονα, βεβαίως, αξιοποιείται από διάφορες δυνάμεις το επιχείρημα της «πρώτης έγχρωμης γυναίκας αντιπροέδρου». Αυτό βεβαίως δεν σηματοδοτεί τίποτα στην πολιτική των ΗΠΑ, στον ιμπεριαλιστικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα της. Αρκεί να θυμηθούμε προηγούμενες γυναίκες ή Αφροαμερικανούς που υπηρέτησαν από θέσεις ευθύνης: Από τον Ομπάμα ως Πρόεδρο, τον Κόλιν Πάουελ και την Κοντολίζα Ράις στη διακυβέρνηση του «δεξιού» Μπους, μέχρι την Μαντλίν Ολμπράιτ, υπουργό Εξωτερικών επί Κλίντον, με καταγωγή από την Τσεχοσλοβακία.

Θα υπάρξουν διαφοροποιήσεις σε σχέση με τη διακυβέρνηση Τραμπ; Προφανώς. Οπως έχει πει ο Μπάιντεν, στις πρώτες προτεραιότητες θα είναι η επιστροφή στη Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή, η επαναδιαπραγμάτευση (και όχι απλή επιστροφή...) των ΗΠΑ στη Διεθνή Συμφωνία του 2015 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, ώστε να περιλαμβάνει «και άλλες αποσταθεροποιητικές συμπεριφορές της Τεχεράνης, όπως το βαλλιστικό πρόγραμμα». Εχει επίσης δηλώσει ότι επιθυμεί τη διαπραγμάτευση συμφωνιών για τη μείωση των στρατηγικών - πυρηνικών όπλων, αλλά με τρόπο που εξυπηρετεί περισσότερο τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Στην Ανατολική Μεσόγειο και ειδικά σε ό,τι αφορά την Τουρκία, δεν θα πρέπει να ξεγελούν κανέναν οι δήθεν «υπέρ της Ελλάδας» δηλώσεις, οι στενότερες σχέσεις του με το ελληνοαμερικανικό λόμπι. Το περιβόητο βίντεο που κυκλοφόρησε τον περασμένο Αύγουστο με τις δηλώσεις Μπάιντεν σε δημοσιογράφους των «Τάιμς της Νέας Υόρκης», όπου έλεγε ότι «πρέπει να ενισχυθούν δυνάμεις της αντιπολίτευσης να νικήσουν τον Ερντογάν, όχι μέσω ενός πραξικοπήματος, αλλά μέσω της εκλογικής διαδικασίας», επιβεβαιώνει το αυτονόητο: Οτι στόχος είναι η Τουρκία, ως στρατηγικός εταίρος για ΗΠΑ, ΝΑΤΟ αλλά και ΕΕ, να διατηρηθεί στο ΝΑΤΟικό πλαίσιο και να περιοριστεί η προσέγγισή της με Ρωσία και Κίνα.

Αυτός θα είναι ο στόχος οποιασδήποτε προσπάθειας στήριξης μιας κυβερνητικής αλλαγής στη χώρα, με ή χωρίς πραξικόπημα. Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα θα γίνουν αντικείμενο παζαριού μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θα ενταθούν οι πιέσεις για συμφωνίες συνδιαχείρισης και συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, όπως άλλωστε φαίνεται και από την τελευταία ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο.

Στο δε εσωτερικό δηλώνει ότι θα αντιμετωπίσει την όντως καταστροφική κατάσταση της πανδημίας (με πάνω από 10 εκατομμύρια μολύνσεις και 240.000 νεκρούς), υποτίθεται δίνοντας έμφαση στην επιστήμη. Ομως, είναι δεδομένη η πολιτική της εμπορευματοποιημένης Υγείας, που εφάρμοζαν και οι Δημοκρατικοί, όπως και ότι την καπιταλιστική κρίση, που επιταχύνθηκε από την πανδημία, θα τη φορτώσουν και πάλι στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων για να διασωθούν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι.