«Το πλαίσιο του συνδικαλισμού στην Ελλάδα χρειάζεται εκσυγχρονισμό και επικαιροποίηση», ώστε «να ανταποκρίνεται στη σύγχρονη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα», γιατί «οι ανάγκες και οι συνθήκες στην αγορά εργασίας είναι διαφορετικές», ισχυρίστηκε πριν από μερικές μέρες στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, προαναγγέλλοντας ότι ως κυβέρνηση«έχουμε και το θάρρος και την τόλμη να κάνουμε τις τομές που πρέπει» στον συνδικαλιστικό νόμο.

Εγνοια της κυβέρνησης βέβαια δεν είναι η αντιμετώπιση της εργοδοτικής ασυδοσίας στη «σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα», η προστασία των εργαζομένων και η ενίσχυση των συνδικάτων τους απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας. Ισα ίσα, την επίθεση αυτή υπηρέτησαν και υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου, την ίδια επίθεση υπηρετεί και ο νέος νόμος δίωξης της συνδικαλιστικής δράσης που ετοιμάζεται. Πραγματικός στόχος κυβέρνησης και εργοδοσίας είναι να μετατρέψουν όλη τη χώρα σε μια «ειδική οικονομική ζώνη», χωρίς εργασιακά δικαιώματα, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις, με μισθούς ψίχουλα και με τα συνδικάτα «στο γύψο».

Σε συνέχεια των σχετικών «επιτευγμάτων» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με την επιβολή πρόσθετων εμποδίων στις απεργίες, το ιδιώνυμο για τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκής περιουσίας κ.ά., η κυβέρνηση ΝΔ έχει ήδη δώσει αρκετά «δείγματα γραφής»: Ο πρόσφατος κατάπτυστος νόμος για τις διαδηλώσεις, η εντεινόμενη καταστολή στις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, οι προσαγωγές συνδικαλιστών, η πλήρης κάλυψη στις απολύσεις αγωνιστών εργατών, ακόμα και εκλεγμένων συνδικαλιστών, δεν πρέπει να αφήνουν καμιά αμφιβολία για το πραγματικό νόημα των... «εκσυγχρονισμών» και των «τομών».

Χαρακτηριστική είναι και η μεθόδευση που ακολουθεί η κυβέρνηση για την προώθηση του νέου συνδικαλιστικού νόμου. Ενώ «τρέχει» την προετοιμασία του νομοσχεδίου, έχοντας πάρει ήδη στα χέρια της και το σχετικό «ραβασάκι» με τις αξιώσεις της μεγαλοεργοδοσίας σε εν κρυπτώ συνάντηση που είχε με τον ΣΕΒ, η κυβέρνηση ψάχνει τρόπο να αιφνιδιάσει τους εργαζόμενους και τα ταξικά συνδικάτα, ενώ την ίδια ώρα η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας εξαπολύει ένα μπαράζ ανεπίσημων «διαρροών» για το περιεχόμενο των νέων αντεργατικών διατάξεων, προκειμένου να δημιουργήσει το κατάλληλο έδαφος για την επίθεση.

Σε πλήρη αντίθεση με τους προκλητικούς ισχυρισμούς του Γ. Βρούτση, ότι ο νέος νόμος... «θα προστατεύει το συνδικαλιστικό κίνημα», οι κυβερνητικές «διαρροές» επιβεβαιώνουν ότι αυτό που επιδιώκεται είναι η κλιμάκωση της εργοδοτικής επίθεσης και τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς, το «πνίξιμο» της ταξικής συνδικαλιστικής δράσης, προκειμένου παλιές και νέες αντεργατικές ανατροπές να εφαρμόζονται χωρίς οι εργάτες και τα συνδικάτα να μπορούν να αντιδράσουν, να οργανώσουν την πάλη τους για τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους.

Ολα όσα «διαρρέονται» στον Τύπο για τις διατάξεις του προετοιμαζόμενου νόμου, δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό του ως ένα νέο συνδικαλιστικό «ιδιώνυμο»!

Στο επίκεντρο της επίθεσης μπαίνει ξανά το δικαίωμα στην απεργία.

Μετά την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου, που νομοθέτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, υπερδιπλασιάζοντας τον αριθμό των εργαζομένων που συγκροτούν απαρτία για την ψήφιση απεργίας, η κυβέρνηση ΝΔ προχωρά την επίθεση παραπέρα.

Ετσι στις διατάξεις που ετοιμάζει προβλέπεται:

-- Γενίκευση της πρόβλεψης για «προσωπικό ασφαλείας». Συγκεκριμένα, σε όλο τον ιδιωτικό τομέα (και όχι μόνο στο Δημόσιο και σε επιχειρήσεις «κοινής ωφέλειας», όπως ισχύει τώρα) θα απαιτείται από τα συνδικάτα να καθορίζουν και να γνωστοποιούν έγκαιρα στην εργοδοσία συγκεκριμένο αριθμό εργαζομένων, που θα απασχολούνται ως «προσωπικό ασφαλείας» κατά τη διάρκεια απεργιών. Η εξομοίωση όλων των ιδιωτικών επιχειρήσεων με δημόσιες κοινωνικές υποδομές, όπως π.χ. τα νοσοκομεία, θα δίνει στην πραγματικότητα τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να κρατάνε σε λειτουργία τις επιχειρήσεις τους, ακόμα και αν οι εργαζόμενοι συμμετέχουν καθολικά σε μία απεργία και έτσι επί της ουσίας να περιορίζουν ή και να εκμηδενίζουν τα αποτελέσματα που επιδιώκουν οι εργάτες μέσα από μία απεργιακή κινητοποίηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρόβλεψη για γενίκευση του «προσωπικού ασφαλείας» παρουσιάζεται στις κυβερνητικές «διαρροές» ως εναλλακτική στην επίταξη απεργών...

-- Ποινές στα σωματεία και αποζημίωση εργοδοσίας για «παράνομες» και «καταχρηστικές» απεργίες: Θα παρέχεται η δυνατότητα στον εργοδότη να διεκδικήσει αποζημίωση από τους απεργούς και τα συνδικάτα σε περίπτωση που μια κινητοποίηση κριθεί παράνομη, καταχρηστική ή και τα δύο. Πρόκειται για ένα ακόμα όπλο στη φαρέτρα των επιχειρήσεων, με το οποίο θα εκβιάζουν και θα τρομοκρατούν με οικονομική εξόντωση εργαζόμενους και συνδικάτα. Αυτό μάλιστα προβλέπεται, τη στιγμή που 9 στις 10 απεργίες ήδη κρίνονται παράνομες ή καταχρηστικές ή και τα δύο από τα δικαστήρια.

-- Πρόσθετα εμπόδια στη λήψη απόφασης για απεργία και νέο χτύπημα στη ζωντανή δράση των συνδικάτων: Η νέα διάταξη για εφαρμογή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την πραγματοποίηση απεργίας θα συνδυάζεται με τη διάταξη για υποχρεωτική συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση, που αποφασίζει απεργία, τουλάχιστον του 50% των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου.

Δίπλα στην εργοδοτική τρομοκρατία απέναντι στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, τους εκβιασμούς και τις πιέσεις, που είναι ακόμα πιο έντονοι στο πρωτοβάθμιο επίπεδο, στην επιχείρηση, στον όμιλο κ.ο.κ., οι παραπάνω διατάξεις βάζουν ευθέως στο στόχαστρο τη συλλογική δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων, τις ζωντανές διαδικασίες τους, με φυσική παρουσία των εργαζομένων, ανταλλαγή επιχειρημάτων και απόψεων, συλλογική απόφαση και διαμόρφωση των αιτημάτων, των μορφών δράσης κ.τ.λ. Η ψήφος από απόσταση χωρίς όλες αυτές τις συλλογικές διαδικασίες, με τον κάθε εργαζόμενο να πατάει ένα κουμπί απομονωμένος πίσω από κάποιον ηλεκτρονικό υπολογιστή, πέρα από ζητήματα ασφάλειας και γνησιότητας των ψηφοφοριών που εγείρονται, ανοίγει το δρόμο για ακόμα πιο άμεση παρέμβαση της ίδιας της εργοδοσίας στις διαδικασίες των συνδικάτων. Από κει π.χ. που σήμερα σε μια σειρά μεγάλες επιχειρήσεις διευθυντικά στελέχη σέρνουν εργαζόμενους να ψηφίζουν τους εκλεκτούς της εργοδοσίας, ανοίγει ο δρόμος για... «ψηφιοποίηση» της εργοδοτικής παρέμβασης, για λήψη των όποιων αποφάσεων απευθείας υπό το «άγρυπνο μάτι» του εκάστοτε προσωπάρχη...

Ταυτόχρονα, σε απηνή διωγμό τίθεται συνολικότερα η συνδικαλιστική δράση, καθώς σύμφωνα με τις κυβερνητικές «διαρροές» σχεδιάζονται:

-- Ο περιορισμός της νομικής προστασίας των συνδικαλιστών από απόλυση. Ενώ ακόμα και με το ισχύον καθεστώς οι εργοδότες απολύουν συνεχώς συνδικαλιστές, πλέον μειώνεται ο αριθμός των μελών της διοίκησης μίας συνδικαλιστικής οργάνωσης που θα έχουν τη σημερινή τυπική νομική προστασία, ενώ θα μειωθεί και το χρονικό διάστημα μετά τη λήξη της συνδικαλιστικής θητείας που ο συνδικαλιστής έχει προστασία. Στους όρους απόλυσης συνδικαλιστή, μάλιστα, θα προστεθεί η υποβολή μήνυσης σε βάρος του, αλλά και η «παρεμπόδιση» άλλων εργαζομένων να κάνουν απεργοσπασία κατά τη διάρκεια απεργιών. Θα αρκεί δηλαδή ένας εργοδότης να ασκεί κακόβουλα μήνυση σε συνδικαλιστή, όπως και να καταγγέλλει τις απεργιακές φρουρές των εργαζομένων, και χωρίς καταδίκη ο «ενοχλητικός συνδικαλιστής» να καταδικάζεται εκ των προτέρων με απόλυση.

-- Εξοβελισμός συνδικαλιστών από τους εργασιακούς χώρους: Στα παραπάνω προστίθεται και η προωθούμενη μείωση των συνδικαλιστικών αδειών, ως ένα ακόμα μέσο για τη μετατροπή των χώρων δουλειάς σε «γκέτο», χωρίς να υπάρχει πρακτικά η δυνατότητα παρέμβασης από αγωνιστές συνδικαλιστές, παρά μόνο από ανθρώπους της εργοδοσίας. Καθιστώντας τους εργαζόμενους ακόμα πιο απροστάτευτους, η μείωση των συνδικαλιστικών αδειών μεταξύ άλλων θα στερεί από τα ταξικά συνδικάτα τη δυνατότητα να παραβρίσκονται και να παρεμβαίνουν άμεσα υπέρ των εργαζομένων σε έκτακτες κινητοποιήσεις ενάντια σε απολύσεις, μειώσεις μισθών κ.ο.κ., σε εργατικές διαφορές, σε συναντήσεις στο υπουργείο Εργασίας και στις αρμόδιες υπηρεσίες (ΣΕΠΕ), στα δικαστήρια όπου συχνά - πυκνά σέρνει η εργοδοσία τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα για τις κινητοποιήσεις τους κ.τ.λ. Στον αντίποδα, οι διάφοροι εργατοπατέρες, διευθυντικά στελέχη συχνά οι ίδιοι, θα αλωνίζουν ελεύθερα στους χώρους δουλειάς, με τις πλάτες της εργοδοσίας, για να προωθούν τα σχέδιά της, να «κουλαντρίζουν» τους εργάτες.

Τα όσα προετοιμάζει και «διαρρέει» η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να αφήνουν καμία αμφιβολία: Ανεξάρτητα από το χρόνο και τον τρόπο - σε ξεχωριστά νομοσχέδια ή όλα μαζί - που θα μεθοδεύσει τελικά για την ψήφιση των παραπάνω αντεργατικών διατάξεων, το βέβαιο είναι ότι η νέα αντεργατική επίθεση πρέπει να βρει τα συνδικάτα και όλους τους εργαζόμενους «επί ποδός πολέμου», σε πλήρη αγωνιστική ετοιμότητα, για να δοθεί ισχυρή εργατική απάντηση.