Στην κηδεία παρευρέθηκε ο βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ Γιάννης Δελής, ενώ τα ειλικρινή συλλυπητήρια στην σύζυγό του Εριφύλη, τον γιο του Νίκο και όλους τους δικούς του μετέφερε εκ μέρους της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ ο Νίκος Ζώκας, μέλος του Γραφείου της ΤΕ Δήμου Θεσσαλονίκης.

Στον επικήδειό του, ο Νίκος Ζώκας είπε πως ο Αγάθωνας κηδεύεται στη γη που τον γέννησε, ωστόσο οι ρίζες του, που πάνε πολύ μακριά, στη Μ. Ασία, καθόρισαν τη σχέση του με το αγαπημένο του ρεμπέτικο τραγούδι, το οποίο ακολούθησε, υπηρέτησε και μελέτησε με βάθος και σοβαρότητα.

«Αν και έφτασε στις κορυφές στερεώματος», είπε, «δεν ξέχασε ποτέ την καταγωγή του, τα ιδανικά και τα ιδεώδη του, τα οποία υπηρέτησε με την τέχνη του αλλά και με τη στράτευσή του», ενώ επίσης αναφέρθηκε και στη συνεχή συμμετοχή του αγαπημένου ρεμπέτη στα Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», όπως και σε όλα τα καλέσματα του λαϊκού κινήματος.

«Θα πολεμάμε και θα τραγουδάμε με τα τραγούδια του, όπως λέει και το σύνθημα» συνέχισε, λέγοντας πως τα τραγούδια του θα συντροφεύουν τους συναγωνιστές του και θα συνεχίζουν να χαρίζουν όμορφες στιγμές και να τους δίνουν δύναμη.

Τέλος, ο Νίκος Ζώκας είπε ακόμα πως η συναυλία του, που ήταν προγραμματισμένη να γίνει στη Λαϊκή Σκηνή του Φεστιβάλ της ΚΝΕ στη Θεσσαλονίκη, στις 12 Σεπτέμβρη, θα πραγματοποιηθεί ως αφιέρωμα στη μνήμη του και για «να τιμήσουμε την τέχνη του και τη συμβολή του στο λαϊκό κίνημα».

Ο Σοστακόβιτς γεννήθηκε το 1906 στην Πετρούπολη και άρχισε να σπουδάζει μουσική σε ηλικία εννέα ετών. Το 1923 αποφοίτησε από το Τμήμα Πιάνου του Ωδείου και το 1925 πήρε πτυχίο Σύνθεσης. Η Πρώτη του Συμφωνία ανέβηκε στη Μεγάλη Αίθουσα της Φιλαρμονικής του Λένινγκραντ το 1926.

Το 1949 εκλέγεται στη Σοβιετική Επιτροπή Ειρήνης και συμμετέχει σε συνέδρια και το 1961, χρονιά που ολοκλήρωσε και την αφιερωμένη στον Λένιν 12η Συμφωνία του, γίνεται μέλος του ΚΚΣΕ. Εναν χρόνο αργότερα, ανακηρύσσεται, για πρώτη φορά, υποψήφιος για το Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ. Το 1966, τη χρονιά που τα 60χρονά του γιορτάζονταν με εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο και παρουσιάζεται η 13η Συμφωνία του, ο συνθέτης παθαίνει σοβαρή καρδιακή προσβολή και το 1967, παρά την κακή υγεία του, γράφει μεταξύ άλλων το Δεύτερο Κοντσέρτο για βιολί, το συμφωνικό ποίημα «Οχτώβρης», το πρελούδιο «Στη μνήμη των ηρώων του Στάλινγκραντ». Δύο χρόνια μετά, παρουσιάζει τη 14η Συμφωνία και το 1972 την τελευταία, 15η Συμφωνία.

Εχει γράψει 15 συμφωνίες, όπερες, μουσική για μπαλέτο, θέατρο, ενώ έντυσε με τη μουσική του πάνω από 30 ταινίες μεγάλων σκηνοθετών, όπως των Κοζίντσεφ, Ντοβζένκο, Γιούτκεβιτς και άλλων κινηματογραφιστών.

Για το σπουδαίο έργο του τιμήθηκε με πλήθος βραβείων στην ΕΣΣΔ (Βραβείο Λένιν, 3 φορές Βραβείο Στάλιν, Παράσημο της Κόκκινης Σημαίας της Εργασίας), ενώ ήταν ο πρώτος μουσικός που ανακηρύχτηκε Ηρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας.

«Οι Σοβιετικοί συνθέτες έχουν όλες τις ευκαιρίες να δώσουν μεγάλα έργα. Ουδέποτε υπήρξε άλλη εποχή ή άλλος τόπος, όπου ένας συνθέτης να μπορεί ήσυχος να γράψει μια σονάτα ή ένα κουαρτέτο, ξέροντας ότι είναι οικονομικά εξασφαλισμένος. Αυτό είναι αποτέλεσμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη χώρα μας, αποτέλεσμα της πολιτικής του Κόμματός μας», είχε δηλώσει, περιγράφοντας τις συνθήκες μέσα στις οποίες δημιούργησε, όταν η τέχνη αντιμετωπιζόταν στον σοσιαλισμό ως μεγάλο μέσο διαπαιδαγώγησης και ανάπτυξης ολοκληρωμένης προσωπικότητας, για κάθε εργάτη.

Ο ίδιος περιέγραψε τη θέση του ως δημιουργού μέσα σε τέτοιες συνθήκες ως εξής: «Εμείς σαν επαναστάτες αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τη μουσική. Ο Λένιν, ο ίδιος, είπε ότι η μουσική είναι μέσον για τη συνένωση πλατιών μαζών. Ισως δεν παίζει ρόλο οδηγητή των μαζών, είναι όμως σίγουρα μία δύναμη οργανωτική».

Το έργο «Αθηναίων Πολιτεία» είναι μια ανθολόγηση κειμένων της αρχαίας ιστοριογραφίας (Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Αριστοτέλης, Πλούταρχος, Διογένης Λαέρτιος κ.ά.) και άλλων ιστορικών - αρχαιολογικών πηγών (επιγραφές, αρχαιολογικά κείμενα), που ανασυνθέτουν - σε επεισοδιακή μορφή - την περιπετειώδη πορεία του αθηναϊκού πολιτεύματος προς τη δημοκρατία (7ος - 6ος αι. π.Χ.). Πρόκειται για πέντε αυτοτελή, αφηγηματικά «ιστορήματα», διασκευασμένα σε δραματική μορφή και για θεατρική απόδοση, τα οποία συνέχονται θεματολογικά σε ένα ενιαίο ιστορικό - πολιτικό διακείμενο. Τα κεφάλαια αναδιηγούνται ιστορίες όπως το Κυλώνειο Αγος, η νομοθεσία του Σόλωνα κ.ά. Οι ιστορίες αυτές παρουσιάζονται για πρώτη φορά σε θεατρική μορφή σε σημαίνοντες αρχαιολογικούς τόπους και μουσεία. Τα πλέον ιδεώδη - για την παράστασή τους - «θέατρα».

Μετάφραση - Διασκευή: Γιάννης Λιγνάδης. Ιστορική τεκμηρίωση - Επιμέλεια: Ανδρονίκη Μακρή. Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπαβασιλείου. Κοστούμια / Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικολέτα Φιλόσογλου. Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης

Διανομή (αλφαβητικά): Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Μάνος Βαβαδάκης, Κώστας Κοράκης, Αγγελος Μπούρας, Κατερίνα Πατσιάνη