Η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα παρουσιάζουν το Μεταναστευτικό σαν να έπεσε από τον ουρανό, και τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες σαν να προέκυψαν από το πουθενά.

Ποτέ και πουθενά κανένας δεν εγκαταλείπει το σπίτι του και τη χώρα του αν δεν τον σπρώχνουν ο κίνδυνος, η απελπισία και η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή κάπου αλλού. Ο ορισμός του πρόσφυγα δεν μπορεί επομένως να γίνεται με κριτήριο τις επιδιώξεις και τις βλέψεις των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κρατών. Οι Σύροι από το Ιντλίμπ θεωρούνται πρόσφυγες γιατί το Ιντλίμπ το βομβαρδίζουν οι Ρώσοι, όχι όμως οι Αφγανοί ή άλλοι, που υποφέρουν από τις «ειρηνευτικές επεμβάσεις» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Σαν να μην είναι και ο ένας και ο άλλος διωγμένοι από τις εστίες τους. Σαν να μην υπάρχουν σκοτωμοί και διώξεις στις χώρες που έγιναν στόχος ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων πριν από μερικά χρόνια και που τώρα παρουσιάζονται ως «αποκατεστημένες» και «ασφαλείς». Σαν να μην υπάρχει κάποια «ανωτέρα βία» για έναν άνθρωπο που αποφασίζει να εγκαταλείψει την πατρίδα του, να περιπλανηθεί με την οικογένειά του για μια καλύτερη και ασφαλέστερη ζωή, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του και τη ζωή των δικών του.

Σε περισσότερα από 20 σημεία του πλανήτη εξελίσσονται σήμερα πολεμικές συρράξεις, όπου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται μεγαλύτεροι παγκόσμιοι παίκτες.

Η προσφυγιά και η μετανάστευση είναι όμως και το αποτέλεσμα της στυγνής εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της ανέχειας, εκεί όπου αποκαθίσταται η ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

Στο φόντο τέτοιων λυσσαλέων ανταγωνισμών, στους οποίους συμμετέχει και η χώρα μας ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ κι ως «μεντεσές» της ευρωατλαντικής πολιτικής σε Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, εντάθηκαν την τελευταία δεκαετία οι πόλεμοι και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή, συγκαλυμμένες ή ωμά στρατιωτικές, προκαλώντας καραβάνια προσφύγων και μεταναστών, με προορισμό κυρίως την Ευρώπη.

Αρκεί μια καταγραφή των πολεμικών εστιών που άναψαν τα τελευταία δέκα χρόνια, πολλές από τις οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα, αν και επίσημα έχει αποκατασταθεί η ιμπεριαλιστική ειρήνη, για να καταλάβει κανείς από πού έρχονται και από τι τρέχουν να γλιτώσουν οι χιλιάδες κατατρεγμένοι, θύματα του ιμπεριαλισμού. Οπως αυτοί που τα τελευταία χρόνια έχουν κατακλύσει και τη χώρα μας, παραμένοντας εγκλωβισμένοι στα νησιά, ενώ πολλοί απ' αυτούς που βρίσκονται στην Τουρκία, γίνονται εργαλεία σε γεωπολιτικά παιχνίδια και ανταγωνισμούς.

• Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, κάτω από τον τίτλο «Αραβική άνοιξη», που ξεκίνησαν το Δεκέμβρη του 2010 σε χώρες της Βόρειας Αφρικής (Τυνησία, Αλγερία, Αίγυπτος), αξιοποίησαν τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια για την πολιτική και οικονομική κατάσταση στο εσωτερικό αυτών των χωρών, για να προκαλέσουν αλλαγές και να αναδείξουν καθεστώτα καλύτερα «ευθυγραμμισμένα» με τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς τους στην περιοχή. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις οδήγησαν σε αιματοκύλισμα και εμφύλιες συρράξεις που συνεχίζονται ακόμα και σήμερα, προκαλώντας ποτάμια προσφύγων και μεταναστών.
• Το 2011 ήταν η σειρά της Λιβύης να δοκιμάσει την ιμπεριαλιστική «άνοιξη», που διέλυσε τη χώρα, προκαλώντας φονικές συγκρούσεις που συνεχίζονται έως σήμερα και δημιούργησε τεράστια σκλαβοπάζαρα, κυρίως Αφρικανών μεταναστών και προσφύγων από χώρες της περιοχής, που ζουν στην ανέχεια και αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη.
• Ο πόλεμος στη Συρία από το 2011 έως σήμερα, στηρίχθηκε από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τις πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, την Τουρκία, το Ισραήλ, προκειμένου να ελεγχθεί αυτή η κρίσιμη γεωστρατηγικά χώρα, απέναντι και στις βλέψεις της Ρωσίας, που διατηρούσε και διατηρεί ισχυρά ερείσματα στη χώρα. Η Συρία είναι το πλέον αποκαλυπτικό παράδειγμα ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και οι επεμβάσεις πάνε χέρι χέρι με την προσφυγιά, ένα μεγάλο μέρος της οποίας καταλήγει και στη χώρα μας, προσπαθώντας να περάσει σε άλλα κράτη της Ευρώπης.
• Οι εξελίξεις - «ντόμινο» που προκάλεσε η επίθεση στη Λιβύη, επεκτάθηκαν σε χώρες της Βόρειας και Δυτικής Αφρικής, αλλά και της περιοχής Σαχέλ, όπως η Τυνησία, η Αλγερία, το Μάλι, ο Νίγηρας κ.ά., βυθίζοντας αυτές τις χώρες στο χάος και προκαλώντας νέες καραβιές ξεριζωμένων. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν εδώ ένοπλες ομάδες Λίβυων πρώην στρατιωτικών και μισθοφόρων, σε συνεργασία με οργανώσεις - παρακλάδια τζιχαντιστών της νιγηριανής «Μπόκο Χαράμ» και αργότερα του «Ισλαμικού Κράτους».
• Σε διαρκή ένταση βρίσκεται μετά το 2012 και η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, με εμφύλιες συγκρούσεις, που αξιοποιούνται ως πρόσχημα για την αυξημένη παρουσία γαλλικών και άλλων ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων, με το μανδύα της «ειρηνευτικής δύναμης», στην πραγματικότητα όμως για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων στην περιοχή. Το ίδιο στην Ακτή Ελεφαντοστού, στην Μπουρκίνα Φάσο, αλλά και στη Νιγηρία, απ' όπου εκτοπίστηκαν πάνω από δυο εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ μεταναστευτικό κύμα προκλήθηκε και στις γειτονικές χώρες. Τμήμα των αφρικανικών μεταναστευτικών - προσφυγικών ροών κατευθύνεται προς τη Λιβύη και από εκεί στην Ευρώπη.
• Η δολοφονική επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας το καλοκαίρι του 2014 ήρθε να επιδεινώσει την ήδη ασφυκτική κατάσταση που προκάλεσε χρόνια πριν το οικονομικό εμπάργκο Αιγύπτου και Ισραήλ. Από την επίθεση αυτή, μέσα σε τρεις μήνες σκοτώθηκαν 1.653 άμαχοι και τραυματίστηκαν πάνω από 8.900 άλλοι. Ωστόσο από τότε έως σήμερα η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη, τροφοδοτώντας κύματα Παλαιστινίων μεταναστών - προσφύγων.
• Η ιμπεριαλιστική επίθεση της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου και των συμμάχων τους ενάντια στους Σιίτες στην Υεμένη τον Μάρτη του 2015 προκάλεσε ανείπωτη καταστροφή στη φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου, πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, ενώ έχει φέρει στα πρόθυρα λιμού περίπου 24.000.000 ανθρώπους.
• Από το κάδρο δεν λείπουν διαδοχικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των συμμάχων τους από τη δεκαετία του '90 έως σήμερα στη Σομαλία, χώρα που βρίσκεται στο στρατηγικό Κέρας της (ανατολικής) Αφρικής απ' όπου περνούν νευραλγικές διεθνείς οδοί εμπορίου και μεταφοράς Ενέργειας προς τις ασιατικές (και όχι μόνο) αγορές. Η εκεί δράση τζιχαντιστών της σομαλικής οργάνωσης «Αλ Σαμπάμπ» συνιστά εργαλειοθήκη για τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές, διαμορφώνοντας έδαφος για στρατιωτική δράση στην περιοχή, που παράλληλα λειτουργεί και σαν «βραδυφλεγής» βόμβα σε γειτονικές χώρες με πρώτη την Κένυα.

Σε εξαιρετικά χρήσιμο πολυεργαλείο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε Συρία, Ιράκ και την ευρύτερη περιοχή αναδείχθηκαν οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους», που αναπτύχθηκαν με «μαγιά» τους παλιότερους «μουτζαχεντίν» («ιερούς πολεμιστές»). Οι τελευταίοι «εφευρέθηκαν» από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ, σαν όπλο απέναντι στην ΕΣΣΔ και την τότε Λαϊκή Δημοκρατία του Αφγανιστάν κατά τη δεκαετία του '80.

Μετά το πέρασμα της «Αραβικής Ανοιξης» στη Συρία, δυνάμεις που προετοιμάζονταν από τις μυστικές υπηρεσίες διαφόρων ιμπεριαλιστικών χωρών, αξιοποιώντας και τα αντιλαϊκά μέτρα της αστικής κυβέρνησης του Μπασάρ Ασαντ, ξεκίνησαν με όπλα και στήριξη από αυτές τις δυνάμεις (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, Τουρκία, Ισραήλ) την ιμπεριαλιστική επέμβαση, και τη δημιουργία ζωνών ελέγχου.

Μέσα σε αυτή τη διαδικασία, προέκυψε σε Συρία και Ιράκ το «Ισλαμικό Κράτος » του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, το λεγόμενο «ισλαμικό χαλιφάτο», που για τρία τουλάχιστον χρόνια επεκτεινόταν ανενόχλητο, και μάλιστα όχι σε τυχαίες περιοχές αλλά εκεί που υπήρχαν πετρελαιοπηγές και αγωγοί μεταφοράς τους, πλουτίζοντας από το λαθρεμπόριο με τον «μαύρο χρυσό», ο οποίος κατέληγε στις πολυεθνικές που τον μοσχοπουλούσαν ως προερχόμενο από νόμιμες πηγές.

Η θεαματική είσοδος των τζιχαντιστών του «ΙΚ» στο βόρειο Ιράκ τον Ιούνη του 2014, η κατάληψη της Μοσούλης και σημαντικών εκτάσεων της Βόρειας Συρίας (συμπεριλαμβανομένων και πολλών πετρελαιοφόρων συριακών περιοχών...) και οι βάρβαροι αποκεφαλισμοί και άλλες εκτελέσεις αμάχων (αλλά και Δυτικών ομήρων), τις οποίες αναπαρήγαγαν διεθνή δίκτυα μέσω της προβολής βίντεο «χολιγουντιανού» στιλ, έριξαν «νερό στο μύλο» των ιμπεριαλιστών για νέο ρόλο στα πεδία συγκρούσεων Συρίας και Ιράκ.

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πόλεμοι τροφοδοτούν παράλληλα διεθνή οργανωμένα κυκλώματα διακίνησης μεταναστών και προσφύγων, αποφέροντας τζίρο δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο πόνος και ο εφιάλτης των λαών που βρίσκονται στη μέγγενη των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων τροφοδοτoύν τα ατέλειωτα καραβάνια της απελπισίας προς τη Μεσόγειο, που έχει μετατραπεί εδώ και χρόνια σε υγρό τάφο πολλών χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών κάθε ηλικίας.

Τα στοιχεία της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ που δημοσιοποιήθηκαν το 2019 για εμπόλεμες ζώνες ή περιοχές, αν και συχνά δεν αποδίδουν σε όλο το μέγεθος το δράμα της προσφυγιάς, είναι αμείλικτα.

Εώς τον Αύγουστο του 2019, οι Σύροι που εγκατέλειψαν τις εστίες τους στο εσωτερικό της χώρας υπολογίζονταν σε 6,2 εκατομμύρια. Αλλοι 5,6 εκατομμύρια (εκ των οποίων το 50% είναι κάτω των 18 ετών) αναζήτησαν καλύτερη τύχη ως πρόσφυγες στο εξωτερικό. Πάνω από 13.500.000 άλλοι εκτιμάται πως χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας.

Στο Ιράκ, που υποτίθεται πως τελείωσε πρόπερσι ο πόλεμος κατά των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», οι εκτοπισμένοι από τις εστίες τους υπολογίζεται πως παραμένουν πάνω από 2,2 εκατ. άτομα.

Οι επεμβάσεις αυτές αυξομειώνουν τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές από τη μία χώρα στην άλλη, διαιωνίζοντας την κατάσταση. Σε πρόσφατη έκθεση της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες διαπιστώνεται, μεταξύ άλλων, μείωση κατά περίπου 50% των ροών προς Ισπανία και Ιταλία και σημαντική αύξηση των κυμάτων προσφύγων και μεταναστών προς Μάλτα, Ελλάδα και Κύπρο.

Σε έκθεση της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα, με τον τίτλο «Ταξίδια Απελπισίας», καταγράφονται πολλές περιπτώσεις από τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που αναζητούν καλύτερη τύχη. Ανάμεσά τους είναι πολλά ασυνόδευτα παιδιά και έφηβοι κυρίως από το Αφγανιστάν, όπου υποτίθεται ότι δεν υπάρχει πόλεμος, μολονότι σκοτώνονται καθημερινά δεκάδες άτομα, τη Συρία, το Κονγκό, τη Σομαλία, το Ιράκ και τα κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη.

Πριν από μερικά χρόνια, οι μεταναστευτικές ροές προς την Ελλάδα και την Ιταλία τροφοδοτούνταν παράλληλα και από χώρες όπως η Αλγερία, το Μαρόκο, η Λιβύη, η Νιγηρία, ώσπου περιορίστηκαν από τη ναυτική αποστολή της ΕΕ «Sophia», εγκλωβίζοντας πολλές χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους σε χώρες της περιοχής. Η ναυτική αποστολή της ΕΕ στην περιοχή επιχειρείται να αναβιώσει ξανά, με πρόσχημα αυτήν τη φορά τη διατήρηση του εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στη Λιβύη στο πλαίσιο ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την «επόμενη μέρα».

Σε καθένα από αυτά τα μέτωπα η Ελλάδα είχε τη δική της εμπλοκή και συμβολή, με ευθύνη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Οσο κι αν η αστική τάξη και τα κόμματά της προσπαθούν να παρουσιαστούν «άμοιροι των ευθυνών» για τις καραβιές των προσφύγων και των μεταναστών, έχουν υπογράψει όλα τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα της τελευταίας δεκαετίας και πιο πριν, ως κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ως προγεφύρωμα των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στην περιοχή, έχοντας μετατρέψει μάλιστα την Ελλάδα σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση και πολύ περισσότερο σήμερα με τη νέα Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ.

Η Ελλάδα συμμετέχει σήμερα σε 15 ιμπεριαλιστικές αποστολές ανά τον κόσμο, ως μέλος «ειρηνευτικών» δυνάμεων, που αποτελεί τον μανδύα επεμβάσεων και κατοχής.

Πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν η αποστολή στρατιωτικής δύναμης άνω των 100 ατόμων και συστοιχίας «Patriot» στη Σαουδική Αραβία και η προετοιμασία στρατιωτικής αποστολής στη Λιβύη, όπως έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση της ΝΔ. Ηδη έχουν προκηρυχθεί θέσεις για την αποστολή πολιτικού προσωπικού στη Λιβύη, στο πλαίσιο ευρωπαϊκής αποστολής που βρίσκεται στη χώρα, ως προπομπός των στρατιωτικών δυνάμεων.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά η κυβέρνηση της ΝΔ έχει δεσμευτεί στη Γαλλία να συνδράμει και τις δυνάμεις της στο Μάλι, ενώ ανοιχτό παραμένει το ενδεχόμενο συμμετοχής σε ευρωπαϊκή ναυτική δύναμη επιτήρησης των Στενών του Ορμούζ, απειλώντας ανοιχτά το Ιράν.

Ειδικά στη Λιβύη η Ελλάδα αναμείχθηκε ενεργά στην ιμπεριαλιστική επέμβαση το 2011, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, πέρα από την πολιτική στήριξη που πρόσφερε τότε στη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», παρουσιάζοντας την ωμή επέμβαση ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως «κοσμογονία», που θα έφερνε τάχα τη δημοκρατία στις χώρες της Β. Αφρικής. Η Ελλάδα διέθεσε στρατιωτικά και πολιτικά μέσα και υποδομές για τη στήριξη της επέμβασης στη Λιβύη, ενώ συμμετείχε με ελληνικά καράβια και στη μεταφορά ξένων υπηκόων, κυρίως Κινέζων, από τη Λιβύη προς τις χώρες τους, την περίοδο που μαίνονταν οι πολεμικές επιχειρήσεις.

Σήμερα, ελληνικά πολεμικά πλοία συμμετέχουν σε αποστολές επιτήρησης της Κεντρικής Μεσογείου, ανοιχτά της Λιβύης, ενώ με αφορμή το μνημόνιο Τουρκίας - Λιβύης για τον καθορισμό ΑΟΖ, η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή.

Μεγάλη συμβολή είχε η ελληνική αστική τάξη και στον πόλεμο της Συρίας, κυρίως με τη βάση της Σούδας, που αποτελεί ορμητήριο για στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι πύραυλοι «Τόμαχοκ», που εκτοξεύτηκαν ενάντια στη Συρία το 2017, με πρόσχημα τις κατηγορίες για χρήση χημικών από την κυβέρνηση Ασαντ, είχαν φορτωθεί στο αμερικανικό πλοίο «USS Porter» από τη Σούδα. Το πλοίο αυτό συμμετείχε με Γάλλους και Βρετανούς στο σφυροκόπημα της Συρίας. Σήμερα, η ελληνική κυβέρνηση «κάνει πλάτες» στην τουρκική επέμβαση στη Συρία.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της ΕΕ στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία καθοδηγούνταν από τη Λάρισα.

Τέλος, αδιαμφισβήτητη και αναγνωρισμένη από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ είναι η συμβολή της Ελλάδας και στους πολέμους στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003, όπου η βάση της Σούδας έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Μάλιστα, η Ελλάδα διατηρεί δύναμη στην ISAF, το διεθνή ΝΑΤΟικό στρατό που επιτηρεί το Αφγανιστάν, ενώ ετοιμάζεται να συμμετάσχει και με πολιτικό προσωπικό σε αποστολή της ΕΕ στο Ιράκ.

Μπορεί αυτοί οι δύο πόλεμοι να έγιναν τη δεκαετία του 2000, με ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, αλλά η κατοχή και οι επιπτώσεις τους συνολικά στην περιοχή συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερα στο Μεταναστευτικό οι συνέπειες είναι μεγάλες, όπως δείχνει άλλωστε και ο μεγάλος αριθμός Ιρακινών και Αφγανών μεταναστών που κατευθύνονται προς την Ευρώπη, προσπαθώντας να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα.