«Να δρομολογηθούν οι απαραίτητοι παραγωγικοί και μακροοικονομικοί μετασχηματισμοί, που θα διαμορφώσουν συνθήκες σταθεροποίησης και δυναμικής μεγέθυνσης» της οικονομίας (!), είναι το αίτημα που διατυπώνει η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, με αφορμή την παρουσίαση - την Τρίτη - της ετήσιας έκθεσης του ΙΝΕ για την οικονομία και την απασχόληση. Αλήθεια, τι διαφορά έχει αυτό που ζητάει η ΓΣΕΕ με αυτά που διακηρύσσουν ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και λοιποί, διαγκωνιζόμενοι μεταξύ τους για το ποιος μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει την πολιτική ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και ταυτόχρονα να χειραγωγήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια από αυτήν την ταξική - αντιλαϊκή πολιτική; Απολύτως καμία!

Μάλιστα η ηγετική ομάδα δεν κρύβει την ανησυχία της ότι «η καλλιέργεια πολύ αισιόδοξων προσδοκιών σχετικά με το τέλος της κρίσης μπορεί να οδηγήσει σε εφησυχασμό ως προς τις αναγκαίες θεσμικές παρεμβάσεις και πολιτικές». Τύφλα να 'χουν δηλαδή οι τροϊκανοί, οι «θεσμοί», οι κεφαλαιοκράτες και οι κυβερνήσεις τους, αφού η ΓΣΕΕ τα λέει έξω από τα δόντια, μιλάει χωρίς ενδοιασμούς και βάζει επί τάπητος τη νέα αντεργατική ατζέντα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, δεν θα μπορούσε να αναζητήσει καλύτερο σύμμαχο, στην προσπάθειά της να πείσει το λαό ότι και πολλά του δίνει με το τελευταίο «αναπτυξιακό πακέτο ελάφρυνσης», που σε κάθε περίπτωση δεν παραβαίνει τους κανόνες και τα συμφωνηθέντα της δημοσιονομικής προσαρμογής.

Σε άλλο σημείο της παρέμβασής της σχετικά με την έρευνα του ΙΝΕ, η ΓΣΕΕ δεν κρύβει την ανησυχία της για τη «μεγάλη αβεβαιότητα ως προς την προοπτική της περαιτέρω θεσμικής ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης», ενόψει των ευρωεκλογών, όπως και για «τις νέες πολιτικές ισορροπίες που θα καθορίσουν τη μελλοντική της πορεία», επιβεβαιώνοντας και σήμερα ότι ήταν και παραμένει ένας από τους εγχώριους στυλοβάτες της ΕΕ και όλων των αντεργατικών πολιτικών της.

Η ΓΣΕΕ συνδράμει τις αυταπάτες που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, συνολικά η σοσιαλδημοκρατία, ότι ένας άλλος συσχετισμός στο Ευρωκοινοβούλιο και μια άλλη τάχα διαχείριση είναι αναγκαία για να προφυλαχθεί η «θεσμική ολοκλήρωση» της ΕΕ από τις φυγόκεντρες τάσεις, που ενισχύει η επικράτηση ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων. Αναπαράγει μ' αυτόν τον τρόπο τα κάλπικα διλήμματα για το λαό μπροστά στις εκλογές και προσπαθεί να του φορτώσει «αγωνίες» που καμία σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά του συμφέροντα, καθώς η ΕΕ μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει για τους λαούς, ως ένωση των καπιταλιστών και των μονοπωλίων.

Παίρνοντας θέση στα ζητήματα της προεκλογικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στα κόμματα και σε μια προσπάθεια να κατοχυρώσει τον «θεσμικό της ρόλο» στο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, η ηγετική ομάδα υπενθυμίζει ότι «έχει κάνει προτάσεις για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας», επιβεβαιώνοντας ότι είναι συνένοχη στο έγκλημα της κατάργησης του 8ωρου στην Ελλάδα. Αλλωστε, ποτέ δεν αντιτάχθηκε στην εφαρμογή της σχετικής κοινοτικής Οδηγίας, ενώ πήρε μέρος και στον διάλογο - απάτη που στήθηκε από τις εγχώριες κυβερνήσεις προκειμένου να νομοθετηθούν το ξεχαρβάλωμα του 8ωρου και το χτύπημα του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας.

Και όχι μόνο αυτό. Συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) ήταν αυτοί που στην Ομοσπονδία Επισιτισμού - Τουρισμού έκαναν δώρο στην εργοδοσία την 7ήμερη εργασία στα ξενοδοχεία, με πρόσχημα τις «περιόδους αιχμής». Μια Σύμβαση την οποία στη συνέχεια επέκτεινε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και με άλλοθι λίγα παραπάνω ψίχουλα έριξε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους του κλάδου στο πηγάδι της δίχως τέλος εντατικοποίησης. Ανάλογη είναι και η στάση συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ, που τον περασμένο Οκτώβρη στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ έβαλαν την υπογραφή τους για την 7ήμερη, ακόμα και την 9ήμερη εργασία σε ΣΣΕ για τους μηχανοδηγούς!

Το καλύτερο όμως το κράτησε για το τέλος η συνδικαλιστική μαφία που κάθεται στο σβέρκο των εργαζομένων. «Είναι εθνική ανάγκη να γίνει με ρεαλισμό και υπευθυνότητα ουσιαστική συζήτηση για το μέλλον της χώρας και τη μετάβασή της σε ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης», με «ενίσχυση του κοινωνικού διαλόγου», αναφώνησε, ζητώντας να αναβαθμίσει τη συμβολή της στην «κοινωνική συναίνεση», στον «κοινωνικό εταιρισμό», να παραδώσει δηλαδή τους εργαζόμενους με τα χέρια δεμένα στον δήμιο της «βιώσιμης ανάπτυξης».

Να λοιπόν πώς εξηγείται η λύσσα με την οποία η ηγετική ομάδα προσπαθεί να διατηρήσει και να ενισχύσει τους συσχετισμούς στο κίνημα, με την εκλογή νόθων και την απευθείας εκπροσώπηση της εργοδοσίας στα συνδικάτα, ώστε να ανταποκριθεί στην αποστολή και στα αυξημένα καθήκοντα που της αναθέτουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του στη «μεταμνημονιακή εποχή». Ετσι εξηγείται επίσης η έξαρση του αντικομμουνισμού και της επίθεσης στο ΠΑΜΕ, κατηγορώντας τα συνδικάτα που αντιπαλεύουν τη νοθεία και τον εκφυλισμό, την ανοιχτή παρέμβαση της εργοδοσίας στο κίνημα, ως υπεύθυνους που ...δεν προχωρά η υπογραφή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με τους εργοδοτικούς φορείς, εξαιτίας της εκκρεμότητας με τον διορισμό διοίκησης στη ΓΣΕΕ!

Μάταια προσπαθούν να εμφανιστούν ως εκπρόσωποι των εργαζομένων αυτοί που στο πρόσφατο «συνέδριο» κρύβονταν από την εργατική τάξη και ζητούσαν «προστασία» από την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς καταστολής! Αυτοί που περνάνε τη «γραμμή» της εργοδοσίας στα συνδικάτα και τα μετατρέπουν σε όργανά της. Αυτοί που επιτίθενται με μένος σε εργάτες αντιπροσώπους και θρονιάζουν σε πολυτελείς καναπέδες τους νόθους και τους εκπροσώπους της εργοδοσίας. Αυτοί που στο γιορτασμό της Πρωτομαγιάς απέμειναν «τρεις κι ο κούκος» στις κατ' ευφημισμόν συγκεντρώσεις τους.

Κάθε εμφάνιση, κάθε παρέμβασή τους, ένα πράγμα επιβεβαιώνει: Την ανάγκη ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι να τους γυρίσουν οριστικά την πλάτη, να τους πετάξουν από το σβέρκο τους. Να δυναμώσει ο αγώνας για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η πάλη για συνδικάτα εργατών, όχι της κυβέρνησης και των εργοδοτών!