Την αρχή έκανε ο υποψήφιος με τη ΝΔ Κ. Μπακογιάννης, ο οποίος με αφορμή την ανέγερση πολυώροφων κτιρίων στην περιοχή του Μακρυγιάννη, τα οποία έχουν προκαλέσει τη διαμαρτυρία των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής, είπε ότι «δεν μπορούμε να επιτρέπουμε σε πολεοδομικά εκτρώματα να ξεφυτρώνουν γύρω της», ενώ αναφέρθηκε και στη δυνατότητα που δίνει η νομοθεσία για την ανάπτυξη ενός νέου Τοπικού Χωρικού Σχεδίου, με το οποίο «θα υπάρξει μια ειδική προσέγγιση σε επιλεγμένες ζώνες γύρω από σημαντικά μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους όπως η Ακρόπολη».

Σε ανάλογο πνεύμα κινήθηκε και ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Ηλιόπουλος, ο οποίος επίσης μίλησε περί θέσπισης «ηπιότερων όρων δόμησης και επικαιροποίησης του ανώτατου ύψους κτιρίων και χρήσεων γης στην περιοχή πέριξ της Ακρόπολης» προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν «ανεπανόρθωτες συνέπειες στην αισθητική του τοπίου που περιβάλλει το ιερό μνημείο».

Η συζήτηση άνοιξε με αφορμή δύο νεόδμητα ακίνητα που βρίσκονται εντός των ορίων του αρχαιολογικού χώρου της Αθήνας και συγκεκριμένα επί των οδών Φαλήρου, Μισαραλιώτου και Τσάμη Καρατάσου. Το ΥΠΠΟΑ σε σχετική ανακοίνωσή του αναφέρει ότι θα προχωρήσει στην επανεξέταση των συγκεκριμένων περιπτώσεων, οι οποίες θα αποσταλούν εκ νέου στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, ενώ παρεμβάσεις θα γίνουν και προς το δήμο Αθηναίων για να επανεξεταστούν οι πολεοδομικές άδειες.

Πάντως, το όψιμο ενδιαφέρον για τις πολεοδομικές παρεκτροπές πέριξ της Ακρόπολης, που επιδεικνύουν οι δύο υποψήφιοι, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί καθόλου άσχετο με τα γενικότερα σχέδια «αστικών αναπλάσεων» που επεξεργάζεται το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση, συνεχίζοντας μια δουλειά που είχε ξεκινήσει από τους προκατόχους της, σε στενή συνεργασία με μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους, εταιρείες real estate, επιχειρηματίες από το χώρο του Τουρισμού και λοιπούς «επενδυτές» που διαβλέπουν κέρδη μέσα από την εμπορευματοποίηση της γης.

Η υπόθεση: Ελλάδα 1957. Δεκαπενταύγουστος. Εξι γυναίκες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, δουλεύουν σ' ένα μικρό εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας και κατοικούν στις ετοιμόρροπες παράγκες που τους παραχωρεί ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου. Τρόμος επικρατεί στην καθημερινότητά τους, καθώς στην παραμικρή αντίδραση απέναντι στο αφεντικό διακυβεύεται η παραμονή τους στο εργοστάσιο και στη στέγη που τους προσφέρει. Διακυβεύεται η επιβίωσή τους. Ωσπου μια σειρά από αναπάντεχα γεγονότα φέρνει τις έξι εργάτριες σε αδιέξοδο και ο μόνος δρόμος που τους μένει είναι η κατά μέτωπο σύγκρουση με το αφεντικό. Στη διάρκεια ενός έτους, η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη και μέχρι τον επόμενο Δεκαπενταύγουστο τίποτα δεν είναι το ίδιο...

Οι ήρωες του έργου είναι σύμβολα. Οι έξι εργάτριες αντιπροσωπεύουν την εργατική τάξη συνολικά και το αφεντικό την κάθε λογής εξουσία, η οποία θα χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο για να διατηρήσει τη θέση, την ισχύ και την κυριαρχία της.

Το θέμα, η σκηνοθεσία και ο τρόπος παρουσίασης του έργου αγγίζουν όλες τις ηλικίες του κοινού, γιατί διαπερνούν την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας, γιατί οι ήρωες θα μπορούσαν να είναι οι δικοί μας άνθρωποι και η ιστορία τους μια από τις ιστορίες που μας διηγήθηκαν οι παλιότεροι...

• Η τιμή του εισιτηρίου είναι 8 ευρώ συν 4 ευρώ για όσους μεταβούν με το πούλμαν το οποίο θα ξεκινήσει στις 4.30 μ.μ. από το Λαύριο (μπροστά από τον ΟΤΕ).
• Λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων να κλείσετε έγκαιρα θέση στο τηλέφωνο 6984.928.944 το αργότερο μέχρι την Τρίτη 26/2.

Σημειώνει χαρακτηριστικά, ανάμεσα σε άλλα, για τη ζωγραφική πορεία του Β. Διονυσόπουλου ο Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης.

«Στα παλαιότερα έργα, που εκθέτει ο Διονυσόπουλος στο Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα Μερκούρη", στις συνθέσεις με θέμα τους ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του 1980, είναι εμφανής η ρεαλιστική πραγμάτευσή τους. Ο ζωγράφος ήταν στα έργα αυτά δημιουργικός, με την έννοια ότι αντλούσε από την καθημερινότητα τα θεματικά του στοιχεία για να τα μεταπλάσει και ανασυνθέσει ζωγραφικά σε χρώματα και σχήματα μέσα από τη δική του οπτική και τέχνη, καθώς μέστωνε αφενός η μαθητεία στη Σχολή, αφετέρου οι συνεχιζόμενες μελέτες στα Μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους (Πομπηία), αλλά και στις Πινακοθήκες και τα μουσεία της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Ισπανίας».

«Σειρήνες, Πάνες, κένταυροι, κύκλωπες και άλλες μυθικές μορφές κατακλύζουν από τη δεκαετία του 1990 την παραγωγή του, τόσο στη ζωγραφική όσο και στην κεραμική, εκφράζοντας έναν προσωπικό κόσμο απελευθερωτικής φυγής, πρωτογονικό, οργιαστικό, ουτοπικό και άχρονο».

«Στη ζωγραφική παραγωγή των τελευταίων χρόνων, ο Διονυσόπουλος επέστρεψε σε μια ενδιάμεση περιοχή: Στην εξπρεσιονιστική απεικόνιση του τοπίου της Μεθώνης. Ο καλλιτέχνης αναμετράται με τον χώρο, τη διαύγεια του ουρανού και της θάλασσας, τα γεωφυσικά μορφώματα των λόφων και των νησιών, το σκληρό φως του νότου και τη διαπάλη του με τη σκιά που ορίζει καθαρά τα άναρχα σχήματα των φυτών και των δέντρων».

Μέρες και ώρες λειτουργίας: Δευτέρα: κλειστά, Τρίτη - Σάββατο: 10.00 - 20.00, Κυριακή: 10.00 - 14.00