Ολοκληρώθηκε με επιτυχία από τις 16 έως τις 18 Νοέμβρη η Διεθνής Διάσκεψη κατά των ξένων στρατιωτικών βάσεων ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην πρωτεύουσα της Ιρλανδίας Δουβλίνο, στην αίθουσα των ιρλανδικών συνδικάτων SIPTU.

Η Διάσκεψη οργανώθηκε από τα κινήματα Ειρήνης των ΗΠΑ και της Ιρλανδίας, ενώ στηρίχτηκε ενεργά από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης (ΠΣΕ). Φιλοξενήθηκε από την οργάνωση - μέλος του ΠΣΕ Συμμαχία Ειρήνης και Ουδετερότητας (Peace and Neutrality Alliance - PANA), η οποία πρωτοστατεί στους αγώνες κατά του ΝΑΤΟ, των Σχηματισμών Μάχης (Battle Groups) της EE και της PESCO. Πήραν μέρος 150 Ιρλανδοί και 120 ξένοι αντιπρόσωποι δεκάδων κινημάτων από 35 χώρες: ΗΠΑ, Καναδά, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Βραζιλία, Βέλγιο, Αργεντινή, Κούβα, Κολομβία, Νότια Αφρική, Κένυα, ΛΔ Κονγκό, Νεπάλ, Φιλιππίνες, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Πορτογαλία, Παλαιστίνη, Ισραήλ, Πολωνία, Ιταλία, Ισπανία, Νορβηγία, Σουηδία, Νότια Κορέα, Δανία, Γερμανία, Σερβία, Βρετανία, Τουρκία, Κύπρο, Τσεχία, Ισλανδία, Ιρλανδία και Ελλάδα.

Η Διάσκεψη ξεκίνησε την Παρασκευή 16/11 το απόγευμα με πορεία προς το συμβολικό κεντρικό ταχυδρομείο του Δουβλίνου (General Post Office), από όπου ξεκίνησε ο απελευθερωτικός αγώνας των Ιρλανδών, με την αποτυχημένη Εξέγερση του Πάσχα, του 1916, εναντίον του Ηνωμένου Βασιλείου. Η πορεία πέρασε επίσης από το μνημείο του σοσιαλιστή ηγέτη της εξέγερσης, στελέχους των εργατικών συνδικάτων, Τζέιμς Κόνολι, που εκτελέστηκε από τους Βρετανούς στις 12 Μάη 1916.

Η Διεθνής Διάσκεψη άνοιξε με χαιρετισμό του προέδρου της PANA, Ρότζερ Κόουλ, ο οποίος εξήγησε την κάθετη εναντίωση της οργάνωσής του στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και της ΕΕ, τονίζοντας πως η συνεπής αντιιμπεριαλιστική στάση του ιρλανδικού λαού στο παρελθόν με την πάλη κατά του βρετανικού ιμπεριαλισμού πρέπει να μετουσιώνεται σήμερα σε αντιιμπεριαλιστική πάλη κατά της ΕΕ και των μηχανισμών της που δρα χέρι - χέρι με το ΝΑΤΟ. Η πρόεδρος του ΠΣΕ, Σοκόρο Γκόμες, ανέπτυξε τις θέσεις του ΠΣΕ στη βάση των πρόσφατων αποφάσεων της Εκτελεστικής Επιτροπής του στη Δαμασκό, καλώντας σε πλατιά ενότητα δράσης κατά των ξένων στρατιωτικών βάσεων, που αποτελούν εργαλεία του ιμπεριαλισμού στον κόσμο.

Στο άνοιγμα των εργασιών, χαιρετισμό απηύθυνε και η ΕΕΔΥΕ, με τον Γρηγόρη Αναγνώστου, οργανωτικό γραμματέα της, ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε: «Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με τη στήριξη και των άλλων αστικών κομμάτων, φέρει τεράστιες ευθύνες. Γίνεται σημαιοφόρος για λογαριασμό των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ν/Α Μεσογείου, εμπλέκοντας ολοένα και βαθύτερα το λαό μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους, στο όνομα της λεγόμενης γεωστρατηγικής αναβάθμισης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Δαπανά το 2,4% του ΑΕΠ για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, αναβαθμίζει το ήδη υπάρχον δίκτυο ευρωατλαντικών βάσεων και στρατηγείων και δημιουργεί ακόμη και νέες. Συμμετέχει ενεργά σε αποστολές σε όλο τον κόσμο. Ξεπλένει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Προσπαθεί να εξωραΐσει το ρόλο και το χαρακτήρα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, να τους παρουσιάσει ως παράγοντες ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή».

Μιλώντας στη Διάσκεψη η Αλέιντα Γκεβάρα, κόρη του θρυλικού Τσε, αναφέρθηκε εκτενώς στο ζήτημα της αμερικανικής βάσης του Γκουαντάναμο, που διατηρούν οι ΗΠΑ εδώ και 115 χρόνια, παρά τη θέληση λαού και κυβέρνησης, από τη Νίκη της Επανάστασης πριν από 60 χρόνια, να εγκαταλειφθεί.

Ο εκτελεστικός γραμματέας του ΠΣΕ, Ηρακλής Τσαβδαρίδης, συμμετέχοντας σε πάνελ υπογράμμισε ανάμεσα σε άλλα: «Οι ξένες στρατιωτικές βάσεις στον κόσμο είναι ένα "χρήσιμο" και απαραίτητο εργαλείο για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, τους πολέμους και τις επεμβάσεις. Αποτελούν ένα εργαλείο κυριαρχίας των ιμπεριαλιστικών κρατών, όπως παρατηρούμε εδώ και δεκαετίες σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Το γεγονός ότι περίπου το 90% των ξένων στρατιωτικών βάσεων ανήκουν στις ΗΠΑ ή/και στο ΝΑΤΟ μιλάει από μόνο του και εξηγεί τον τίτλο και το θέμα της Διάσκεψής μας εδώ στο Δουβλίνο».

Στην ανακοίνωση που δόθηκε στα ΜΜΕ μετά τη λήξη της Διάσκεψης, τονίζεται μεταξύ άλλων:

«Απαιτούμε το κλείσιμο όλων των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, ωστόσο θεωρούμε το κλείσιμο βάσεων και στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε ορισμένες χώρες και περιοχές ότι χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής από το διεθνές κίνημα. Αυτά περιλαμβάνουν, για παράδειγμα, την αμερικανική βάση του Γκουαντάναμο στην Κούβα, τις αμερικανικές βάσεις στην Οκινάουα (Ιαπωνία) και αυτές στη Νότια Κορέα, την αμερικανική βάση στο Ramstein (Γερμανία), τη βάση Camp Bondsteel στη Σερβία, τις παλαιές και νέες βάσεις των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και στην Κύπρο, τη δημιουργία της Αφρικανικής Διοίκησης ΗΠΑ (AFRICOM) με τις συνδεδεμένες στρατιωτικές βάσεις της στην Αφρική, τις πολυάριθμες βάσεις του ΝΑΤΟ στην Ιταλία και τη Σκανδιναβία, τον αερολιμένα Shannon στην Ιρλανδία, ο οποίος χρησιμοποιείται ως στρατιωτική βάση από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, και τις νεοσύστατες βάσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας και των συμμάχων τους στο έδαφος της Συρίας και γύρω από αυτό».

Η Διεθνής Διάσκεψη του Δουβλίνου, τέλος, χαιρετίζει τις σχεδιαζόμενες δράσεις γύρω από την 70ή επέτειο του ΝΑΤΟ τον Απρίλη 2019 στην Ουάσιγκτον και τη διεξαγωγή του 6ου Διεθνούς Σεμιναρίου του Κουβανικού Κινήματος Ειρήνης, στην κουβανική επαρχία του Γκουαντάναμο στις αρχές του Μάη 2019.

Πριν από δύο χρόνια - στις 24 Νοέμβρη 2016 - «έφυγε» από τη ζωή ο Φιντέλ Κάστρο Ρους, μια θρυλική μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Θάφτηκε στο Σαντιάγκο ντε Κούβα, μαζί με τους 32 συντρόφους του που έπεσαν στην επίθεση στους στρατώνες της Μονκάδα.

Για δεκαετίες, από τη θέση του Προέδρου της Κούβας και ως επικεφαλής του ΚΚ Κούβας, καθοδήγησε την πάλη του κουβανικού λαού για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, σε δύσκολες συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, την περίοδο 1989 - 1991, και γι' αυτό τιμήθηκε και τιμάται από το λαό του και τους καταπιεσμένους όλου του κόσμου.

Υπήρξε Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Επαναστατικών Οργανώσεων και του Ηνωμένου Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης της Κούβας. Από την επανασύσταση του ΚΚ Κούβας, της Κεντρικής Επιτροπής του, τον Οκτώβρη του 1965, ανέλαβε τη θέση του Πρώτου Γραμματέα και επανεξελέγη στη θέση αυτή για τέσσερα Συνέδρια του Κόμματος, έως το 2008.

Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1926 στο Μπιράν, στην Ανατολική Κούβα, από γονείς ισπανικής καταγωγής. Από το 1945 συμμετείχε ενεργά στους φοιτητικούς πολιτικούς αγώνες στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, όπου σπούδασε Νομική, ενώ έλαβε μέρος στην εκστρατεία εναντίον του δικτάτορα Τρουχίγιο στη Δομινικανή Δημοκρατία (1947) και στη λαϊκή εξέγερση στην Μπογκοτά της Κολομβίας (1948).

Στις 26 Ιούλη 1953, επικεφαλής ομάδας επαναστατών, επιτέθηκε στους στρατώνες της Μονκάδα, με σκοπό να ξεσηκώσει το λαό της Κούβας ενάντια στη δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα, την οποία στήριζαν οι ΗΠΑ. Η απόπειρα αποτυγχάνει και ο ίδιος μαζί με συντρόφους του συλλαμβάνεται. Κατά τη διάρκεια της δίκης του σημείωνε ανάμεσα σε άλλα: «Σ' αυτόν το λαό, που οι δρόμοι του είναι στρωμένοι με πέτρες άγχους, εξαπάτησης και ψεύτικων υποσχέσεων, εμείς δεν θα του πούμε: "Θα σου δώσουμε", αλλά: "Ορίστε, αγωνίσου τώρα με όλες σου τις δυνάμεις, για να γίνει δική σου η λευτεριά και η ευτυχία! Οσο για μένα (...) καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει».

Στις 15 Μάη 1955 αποφυλακίστηκε κάτω από τη λαϊκή πίεση και αναχώρησε για το Μεξικό, όπου οργάνωσε και εκπαίδευσε στρατιωτικά μια ομάδα επαναστατών. Ανάμεσά τους ήταν ο Αργεντινός γιατρός, Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα (Τσε).

Στις 2 Δεκέμβρη 1956, το πλοιάριο «Γκράνμα» έφτασε από το Μεξικό στην Κούβα. Από τους 82 αποφασισμένους αγωνιστές που αποβιβάστηκαν, μόνο 12 κατάφεραν να σωθούν από τα πυρά του στρατού και της αεροπορίας της δικτατορίας Μπατίστα. Ανάμεσά τους ο αρχηγός των ανταρτών, Φιντέλ Κάστρο, ο αδελφός του, Ραούλ, ο Τσε, ο Καμίλο Σιενφουέγος, ο Χουάν Αλμέιδα.

Στη συνέχεια, συγκροτήθηκαν ο επαναστατικός στρατός, με επικεφαλής τον Φ. Πάις, το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Κούβας (όπως είχε ονομαστεί το ΚΚ Κούβας), και το Επαναστατικό Διευθυντήριο, που απαρτιζόταν από επαναστάτες φοιτητές. Την 1η Γενάρη 1959, ο λαϊκός αντάρτικος στρατός της Κούβας μπήκε θριαμβευτικά στην Αβάνα, μετά από μακρόχρονο αγώνα του λαού ενάντια στη δικτατορία Μπατίστα και το 1961 ανακηρύχτηκε ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της Κουβανικής Επανάστασης.