Κάθε μέρα που περνάει προστίθενται και νέα επεισόδια στους σφοδρούς ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων, των κρατών τους και των συμμαχιών τους σε Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Ανατολική Μεσόγειο και ευρύτερα. Οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, της Ρωσίας και της Τουρκίας κατά κύριο λόγο, που διασταυρώνονται στην περιοχή μας, συνθέτουν τη «μεγάλη εικόνα» στην οποία πρέπει να εστιάζουν οι εργαζόμενοι. Με το βλέμμα σε αυτές τις εξελίξεις μπορούν να εξηγηθούν σε μεγαλύτερο βάθος και η ένταση της τουρκικής επιθετικότητας και οι επικίνδυνοι ρόλοι που αναλαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Η ελληνική αστική τάξη, στο πλαίσιο της «αναβάθμισης» της θέσης και του ρόλου της στην περιοχή, ρίχνει όλο και πιο βαθιά το λαό και τη χώρα στα πολιτικοστρατιωτικά σχέδια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Σε μια προσπάθεια να επιβεβαιώσει το ρόλο του «γεωπολιτικού μεντεσέ» σε μια «δύσκολη περιοχή», όπως έχει περιγραφεί από τις ΗΠΑ για τη χώρα μας, την περασμένη βδομάδα αποτύπωσε πιο ανάγλυφα αυτόν το σχεδιασμό για τη Βόρεια Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής - επιχειρηματικής φιέστας, του λεγόμενου «αναπτυξιακού» συνεδρίου στη Θεσσαλονίκη, εκπρόσωποι από όλο το αστικό πολιτικό φάσμα επιβεβαίωσαν ότι στοιχίζονται απόλυτα σε αυτήν τη στρατηγική, και μάλιστα στην εξειδίκευση για την Κεντρική Μακεδονία του στόχου ανάδειξης της χώρας σε κόμβο μεταφορών και Ενέργειας. Αυτή η προοπτική «κουμπώνει» άλλωστε με το ρόλο που αναθέτουν οι ΗΠΑ στη Β. Ελλάδα, αυτόν του προγεφυρώματός τους προς τη βαλκανική ενδοχώρα για να προωθηθούν οι σχεδιασμοί τους, σε αντιπαράθεση με την επιρροή της Ρωσίας στην περιοχή.

Αυτός είναι ο σχεδιασμός που καθοδηγεί όλες τις κινήσεις της κυβέρνησης και στο γεωπολιτικό μέτωπο. Γι' αυτό η Ελλάδα γίνεται απ' άκρη σ' άκρη ΝΑΤΟικό πολεμικό ορμητήριο. Μετά τις συμφωνίες της κυβέρνησης με τις ΗΠΑ, αναβαθμίστηκε η βάση της Σούδας και άνοιξε ο δρόμος για νέες βάσεις, όπως στην Αλεξανδρούπολη, που χαρακτηρίζεται πλέον προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ για την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων προς τα Βαλκάνια. Η Σύρος μετατρέπεται σε «μίνι Σούδα», αμερικανικά drones σταθμεύουν στη Λάρισα, ενώ δεν υπάρχει ΝΑΤΟική πρωτοβουλία στην περιοχή η οποία να μη στηρίζεται από την Ελλάδα.

Αυτή η εμπλοκή παρουσιάζεται από την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, από παράγοντες της τοπικής διοίκησης και επιχειρηματίες, ως «ευλογία», ως προϋπόθεση για τη διασφάλιση της σταθερότητας σε ένα «περιβάλλον αστάθειας», όπως λένε. Πόσο ασφαλής όμως μπορεί να νιώθει ο λαός ως μέρος των πολεμικών προετοιμασιών του ΝΑΤΟ; Πόση ασφάλεια μπορεί να δώσει το ΝΑΤΟ στον ελληνικό και στους άλλους λαούς, την ίδια στιγμή που στην ουσία είναι σε φάση πολεμικής προετοιμασίας, όπως φάνηκε και με την πρόσφατη άσκηση «Ηνίοχος», η οποία ήταν πραγματικά μια πρόβα πολέμου; Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται και από το σχέδιο της ΕΕ για τη «βελτίωση της στρατιωτικής κινητικότητας», που παρουσίασε η Κομισιόν, ώστε να εξασφαλιστεί η γρήγορη μετακίνηση στρατιωτικών δυνάμεων προς τα ανατολικά σύνορα της ΕΕ, δηλαδή στη μεθόριο με τη Ρωσία. Αυτό επιβεβαιώνει η προμήθεια του αντιαεροπορικού συστήματος «Patriot» από τις ΗΠΑ στην Πολωνία για να «κουμπώσει» με την αντιπυραυλική ασπίδα, την επιθετική δηλαδή διάταξη του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ και κράτη της ΕΕ ανταλλάσσουν κατηγορίες με τη Ρωσία, διπλωμάτες απελαύνονται ένθεν κακείθεν, συντίθεται δηλαδή ένα σκηνικό μεγάλης ρευστότητας, συγκρότησης αξόνων και αντιαξόνων.

Η κυβέρνηση, κάνοντας το άσπρο μαύρο, προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς, να αφήνονται στη «θαλπωρή» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στην ουσία στέλνει το μήνυμα ότι σε αυτές τις συνθήκες η λαϊκή πάλη περισσεύει, ότι τώρα το λόγο έχουν οι «διπλωμάτες» και ότι η ίδια μπορεί να χειριστεί τα κρίσιμα ζητήματα, παρουσιάζοντας τις λυκοσυμμαχίες ως τοποτηρητές σταθερότητας, την ίδια στιγμή που οι δυνάμεις αυτές αποτελούν την καρδιά του προβλήματος.

Η ίδια η πραγματικότητα, με την ένταση της τουρκικής επιθετικότητας, παρά τις «διεθνείς πρωτοβουλίες» που παίρνει η κυβέρνηση, είναι ενδεικτική του τι έχει να περιμένει ο λαός από την εμπλοκή στα σχέδια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Αλλωστε οι ΗΠΑ, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία τη στρατηγική τους θέση για πάση θυσία παραμονή της Τουρκίας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, ενώ δεν πρέπει στιγμή να ξεχνούν οι εργαζόμενοι ότι τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα δεν αρμενίζουν στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο για να προστατεύσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας (άλλωστε το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει τέτοια σύνορα), αλλά για να προστατεύσουν τις επενδύσεις των αμερικανικών μονοπωλιακών κολοσσών.

Η επιθετικότητα της Τουρκίας, λοιπόν, δεν είναι άσχετη με τις παραπάνω εξελίξεις, με τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Δεν είναι αποτέλεσμα της «νευρικότητας» του Ερντογάν, όπως συχνά - πυκνά λένε η κυβέρνηση και άλλα αστικά κόμματα. Αντίθετα, η αναβάθμιση της τουρκικής προκλητικότητας, η αμφισβήτηση συνόρων και συνθηκών, το γεγονός ότι διατηρεί στρατό κατοχής σε τρεις χώρες, αποτελούν στοιχεία της προσπάθειας της τουρκικής αστικής τάξης να αναβαθμιστεί στην περιοχή, να αποτελέσει ισχυρό «παίκτη», μαζί με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Αιγαίο, κυπριακή ΑΟΖ, Συρία και άλλα μέτωπα στα οποία εμπλέκεται η Τουρκία αποτελούν πλευρές αυτού του πολύπλευρου, επιθετικού παζαριού που διεξάγει, και αποδεικνύουν ότι το βάθεμα της εμπλοκής σε αυτούς τους ανταγωνισμούς μόνο κινδύνους εξασφαλίζει και όχι σταθερότητα και ασφάλεια.

Στο φόντο αυτών των επικίνδυνων εξελίξεων, που δικαίως προκαλούν την ανησυχία των εργαζομένων, πρέπει να οργανωθεί η πάλη, η λαϊκή ανησυχία να μετατραπεί σε μαζικό, επιθετικό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της Ελλάδας. Να συνδυαστεί με την απόρριψη των αυταπατών που καλλιεργεί η κυβέρνηση για το ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Τώρα απαιτείται η μέγιστη επαγρύπνηση, να ενταθεί η πάλη ενάντια στα σχέδια της αστικής τάξης που αποτελούν την εύφλεκτη ύλη για το μπαρούτι που έχει μαζευτεί στην περιοχή μας. Ο λαός δεν πρέπει να είναι θεατής στη «συναίνεση», στην «εθνική ενότητα» που του πλασάρουν, δηλαδή στην υποταγή στα σχέδια του κεφαλαίου και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών. Αλλωστε, πάντα οι κραυγές της συναίνεσης είναι προπομποί υλοποίησης των πιο αντεργατικών σεναρίων.

Ο μήνας που μπαίνει πρέπει να μετατραπεί σε περίοδο έντονης και πλατιάς δράσης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή. Η μαχητική προετοιμασία της φετινής Πρωτομαγιάς, της μέρας - σταθμού για την εργατική τάξη και το κίνημά της, να αποτελέσει ένα ακόμα βήμα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να σηματοδοτήσει την αποφασιστικότητα των εργαζομένων να παλέψουν ενάντια στην πολιτική που τσακίζει τα δικαιώματά τους, είτε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής «ειρήνης» είτε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Μέσα στη μάχη αυτή να διαδοθεί η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, η πρόταση πάλης για την εργατική εξουσία, που αποτελεί τη μόνη διέξοδο από τη βαρβαρότητα των πολέμων, της φτώχειας, της εκμετάλλευσης.