Επιθετικός σχεδιασμός με το βλέμμα στη Ρωσία θα μπορούσε να ονομάζεται το «σχέδιο δράσης για τη βελτίωση της στρατιωτικής κινητικότητας τόσο εντός όσο και εκτός της Ευρωπαϊκής Ενωσης», που παρουσίασε την Τετάρτη η Κομισιόν, ως βασικό στοιχείο της προσπάθειας που επιταχύνεται για τη διαμόρφωση μιας «πραγματικής αμυντικής ένωσης» σε επίπεδο ΕΕ.

Τα όσα καταγράφονται εκεί και μάλιστα με σφιχτό χρονοδιάγραμμα - από τη διασφάλιση «ότι οι στρατιωτικές ανάγκες λαμβάνονται υπόψη κατά το σχεδιασμό έργων υποδομής» έως την επίλυση των «κανονιστικών και διαδικαστικών ζητημάτων», ώστε οι στρατιωτικές δυνάμεις να μετακινούνται τάχιστα προς τα ανατολικά σύνορα της ΕΕ - δείχνουν ακριβώς ότι, στο φόντο των ανταγωνισμών ΕΕ και ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, τα ευρωΝΑΤΟικά σχέδια στρατιωτικής «περικύκλωσης» της δεύτερης βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και επιταχύνονται.

Το ίδιο αποτυπώνει και η υπογραφή - την ίδια μέρα - της μεγαλύτερης αγοράς όπλων που έχει κάνει στην ιστορία της η Πολωνία, για την προμήθεια του αμερικανικού αντιαεροπορικού συστήματος «Patriot», που έρχεται να «κουμπώσει» στην περιβόητη «αντιπυραυλική ασπίδα» των ΗΠΑ στην Ευρώπη και να σφίξει κι άλλο τη ΝΑΤΟική τανάλια στην Ανατολική Ευρώπη.

Καθόλου τυχαία, άλλωστε, το ζήτημα της λεγόμενης «στρατιωτικής κινητικότητας» έχει χαρακτηριστεί «ναυαρχίδα» των ΝΑΤΟικών προτεραιοτήτων για το 2018, με τα σχέδια της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας να ξεδιπλώνονται όχι μόνο στα τραπέζια των Βρυξελλών, αλλά και «επί του πεδίου», όπως συνέβη π.χ. με την άσκηση «Noble Jump» πέρυσι, η οποία, με την ενεργό συμβολή της ελληνικής κυβέρνησης, έλεγξε «χρόνους», δυνατότητες και δυσκολίες για τη μεταφορά στρατιωτικών μονάδων και μέσων στα σύνορα με τη Ρωσία.

Ολα αυτά, την ώρα που επισπεύδονται τα σχέδια για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Δυτικών Βαλκανίων, που, ως την άλλη πλευρά των σχεδιασμών για τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, των αγορών και σφαιρών επιρροής, περιλαμβάνουν την ένταξη όλων των κρατών της περιοχής στο ΝΑΤΟ.

Σε αυτά τα επικίνδυνα σχέδια, που σηματοδοτούν όξυνση των ανταγωνισμών, η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο συμμετέχει για λογαριασμό της αστικής τάξης, αλλά διεκδικεί και «πρωταγωνιστικούς ρόλους», ενώ η προσπάθεια αυτή εντείνεται μετά και την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και τα όσα συμφωνήθηκαν εκεί με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ.

Χαρακτηριστικά π.χ. είναι τα όσα σχεδιάζονται για την αμερικάνικη βάση ελικοπτέρων στην Αλεξανδρούπολη, ως προκεχωρημένο φυλάκιο για την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων προς τα Βαλκάνια (τέτοιο ρόλο έχει παίξει άλλες δύο φορές τον τελευταίο χρόνο, ενώ αντίστοιχη επιχείρηση έχει γίνει και από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης).

Αλλά και για τη «μικρή Σούδα», που σχεδιάζεται στο Νεώριο της Σύρου ως βασικό στήριγμα για τις ΝΑΤΟικές αρμάδες που σουλατσάρουν σε Μαύρη Θάλασσα, Αιγαίο και ΝΑ Μεσόγειο, ελέγχοντας την κίνηση των ρωσικών δυνάμεων που πολλαπλασιάζονται στην περιοχή. Την ίδια ώρα, στη Λάρισα «φιλοξενούνται» αμερικανικά drones, που σκανάρουν όλη την περιοχή από τη Λευκορωσία έως τη Μ. Ανατολή, κ.ο.κ., ενώ η αστική τάξη της Ελλάδας συμμετέχει ενεργά και στη διαμόρφωση της «αμυντικής ένωσης» της ΕΕ, στην οποία θέλει να «συνεισφέρει» με τεχνογνωσία.

Πρόκειται για σχέδια που μυρίζουν κυριολεκτικά μπαρούτι. Οι εργαζόμενοι, ο λαός δεν πρέπει να δεχτούν η χώρα να γίνει βάση αμερικανοΝΑΤΟικής εφόρμησης σε όλη την περιοχή, κομμάτι στο «παζλ» των επικίνδυνων σχεδιασμών, για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης.