Η σταδιακή ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, που ξεκίνησε πριν από περίπου 20 χρόνια από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με την αμέριστη στήριξη των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, και συνεχίζεται από τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συνοδεύεται από τη συρρίκνωση του προσωπικού και των μισθών, την εισαγωγή και σταδιακή επέκταση ελαστικών μορφών εργασίας.

Πρόκειται για μια πορεία που χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι η ΕΥΔΑΠ και το σύνολο των επιχειρήσεων που κατείχε ή ακόμα κατέχει το αστικό κράτος λειτουργούν με γνώμονα όχι την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών, αλλά την άμεση ή έμμεση συμβολή τους στην καπιταλιστική κερδοφορία. Γι' αυτό και το νερό, ένα από τα πολυτιμότερα για τη ζωή αγαθά, αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα, σε βάρος των λαϊκών νοικοκυριών που το έχουν ανάγκη.

Η Εταιρεία Υδρευσης και Αποχέτευσης Πρωτευούσης Ανώνυμη Εταιρεία (ΕΥΔΑΠ ΑΕ) είναι η μεγαλύτερη εταιρεία που δραστηριοποιείται στην αγορά του νερού στην Ελλάδα. Στον τομέα της ύδρευσης εξυπηρετεί περίπου 4.300.000 πελάτες και στον τομέα της αποχέτευσης 3.200.000 πελάτες.

Με το νόμο 2744/1999 η ΕΥΔΑΠ έσπασε σε δύο εταιρείες, την ΕΥΔΑΠ Παγίων και την ΕΥΔΑΠ ΑΕ. Στην ΕΥΔΑΠ Παγίων ανήκουν τα φράγματα, οι ταμιευτήρες, τα εξωτερικά υδραγωγεία και τα αντλιοστάσια που παραμένουν στο κράτος. Η ΕΥΔΑΠ ΑΕ είναι μια καθαρά εμπορική επιχείρηση, εισηγμένη στο χρηματιστήριο, που διαχειρίζεται τις υποδομές της ΕΥΔΑΠ Παγίων, ενώ κατέχει διυλιστήρια καθαρισμού νερού, βιολογικούς καθαρισμούς και πέντε μικρούς υδροηλεκτρικούς σταθμούς. Στόχος, το καπιταλιστικό κέρδος από την παραγωγή και εμπορία υπηρεσιών που αφορούν την ύδρευση και την αποχέτευση. Με προοπτική την επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και εκτός Αττικής το 2011 σύστησε την ΕΥΔΑΠ Νήσων.

Μέχρι τώρα το 34,03% της ΕΥΔΑΠ ΑΕ ανήκε στο Ελληνικό Δημόσιο, το 27,3% στο ΤΑΙΠΕΔ και το 38,67% σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Την περασμένη Δευτέρα το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΙΠ) ενέκρινε το επικαιροποιημένο επιχειρησιακό πρόγραμμα του ΤΑΙΠΕΔ, που μεταξύ άλλων προβλέπει την πώληση σε ιδιώτες ενός ακόμα 11% των μετοχών. Την ίδια μέρα η κυβέρνηση ψήφισε το πολυνομοσχέδιο, με το οποίο μεταξύ άλλων περνούν οι μετοχές που κατείχε το Ελληνικό Δημόσιο στο λεγόμενο «υπερταμείο». Στο μεταξύ, η ΕΥΔΑΠ έχει εκπονήσει πενταετές επενδυτικό πρόγραμμα ύψους 1 δισ. ευρώ. Τα παραπάνω δείχνουν ότι στόχος είναι η γιγάντωση της επιχείρησης, την ίδια ώρα που ιδιωτικοποιείται περαιτέρω.

Το μόνιμο προσωπικό τη δεκαετία του '90, πριν ξεκινήσει η ιδιωτικοποίηση, ήταν 5.240 άτομα. Το 2016 έφθασε τα 2.294 άτομα. Δηλαδή, μειώθηκε κατά 56,2%, ενώ αυξάνεται ο όγκος εργασίας, γεγονός που οδηγεί στην εντατικοποίηση της εργασίας, ενώ η ΕΥΔΑΠ οφείλει ρεπό έως και δύο ετών σε εργαζόμενους.

Η παρακολούθηση της εξέλιξης του αριθμού του προσωπικού σε συνδυασμό με την εξέλιξη της λεγόμενης μισθολογικής δαπάνης (μισθοί και ημερομίσθια) δείχνουν τη μεγάλη πτώση των μισθών: Το 2009 απασχολούνταν στην ΕΥΔΑΠ 3.320 εργαζόμενοι και η συνολική δαπάνη για μισθούς και ημερομίσθια έφθασε τα 164.785.000 ευρώ. Το 2016 απασχολούνταν 2.294 εργαζόμενοι και η συνολική δαπάνη για μισθούς και ημερομίσθια έφθασε τα 81.311.000 ευρώ.

Δηλαδή, μέσα σε επτά χρόνια το προσωπικό μειώθηκε κατά 26% και η συνολική μισθολογική δαπάνη κατά 51%. Η μείωση της συνολικής μισθολογικής δαπάνης οφείλεται στη μείωση του προσωπικού, αλλά και στη μείωση των μισθών, αφού ο μέσος μεικτός μισθός μειώθηκε κατά 33,5%.

Τα παραπάνω βαδίζουν παράλληλα με την αύξηση του τζίρου και των κερδών. Στο ετήσιο δελτίο της ΕΥΔΑΠ το έτος 2008 παρουσιάζονται οι σχετικοί δείκτες που δείχνουν πως την περίοδο 2004 - 2008: Ο κύκλος εργασιών ανά εργαζόμενο αυξήθηκε κατά 50%. Τα μεικτά κέρδη (EBITDA) ανά εργαζόμενο αυξήθηκαν κατά 69%. Τα καθαρά κέρδη ανά εργαζόμενο κατά 658%. Παρόλο που δεν δίνονται παρόμοια στοιχεία για τα επόμενα έτη, ωστόσο από την επεξεργασία των στοιχείων προκύπτει αύξηση του τζίρου, των μεικτών κερδών και των καθαρών κερδών ανά εργαζόμενο και την περίοδο περίοδο 2004 - 2016.

Στα στοιχεία που δίνει η ΕΥΔΑΠ για το προσωπικό και τους μισθούς δεν περιλαμβάνονται - εκτός από τους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου - εργαζόμενοι που απασχολούνται με ελαστικές μορφές εργασίας. Εκτιμάται ότι σήμερα οι εργαζόμενοι που απασχολούνται μέσω εργολάβων, «δουλεμπορικών» γραφείων και ως «πρακτικάριοι» φθάνουν περίπου τους 500 - 700, ενώ σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία το 2016 απασχολούνταν και 167 συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου.

Ετσι, η διορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση δημιουργεί και συντηρεί ένα στρατό εργαζομένων πολλαπλών ταχυτήτων. Εργαζόμενους με Συλλογικές Συμβάσεις και με ατομικές συμβάσεις, με διαφορετικές αποδοχές αλλά με τους ίδιους όρους και αντικείμενα εργασίας. «Πρακτικάριους», που είναι ακόμα πιο φθηνοί εργαζόμενοι αφού αμείβονται 20% χαμηλότερα από τον κατώτατο βασικό μισθό. Οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου δεν καλύπτονται από την επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και τον Κανονισμό Προσωπικού, δεν τους δίνονται το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας και γάλα, δεν τους δίνονται άδειες γάμου, γονικά κ.ά.

Για την κατάσταση που επικρατεί μεγάλες ευθύνες φέρει και ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός στην Ομοσπονδία Εργαζομένων (ΟΜΕ ΕΥΔΑΠ).

Το 1999, μπροστά στην εισαγωγή της ΕΥΔΑΠ στο χρηματιστήριο, καλούσαν τους εργαζόμενους να αγοράσουν μετοχές, «πνίγοντας» τότε όποιες διαθέσεις υπήρχαν για αντίσταση στη μετοχοποίηση.

Στις δύο τελευταίες τριετείς Συμβάσεις, το 2012 και το 2015, αποδέχθηκαν τη μεγάλη μείωση των μισθών και την ενσωμάτωσαν μέσα στις Συμβάσεις, απορρίπτοντας την πρόταση της «Ενιαίας Συνδικαλιστικής Κίνησης» για οργάνωση της πάλης που μεταξύ άλλων θα βάζει στόχο την ανάκτηση των απωλειών.

Οπως απορρίπτουν χρόνια τώρα και την πρόταση της ΕΣΚ να είναι μέλη των σωματείων με πλήρη δικαιώματα όλοι οι εργαζόμενοι που απασχολούνται στην ΕΥΔΑΠ, ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας. Ετσι, η πλειοψηφία στην Ομοσπονδία και οι αντίστοιχες στα σωματεία αρνούνται να γίνουν μέλη τους οι εργαζόμενοι με ελαστικές μορφές εργασίας, στηρίζοντας τη διαίρεση των εργαζομένων, τακτική που διευκολύνει το χτύπημα των δικαιωμάτων τους.

Σήμερα κάνουν ό,τι μπορούν για να δημιουργήσουν εικόνα θετικών εξελίξεων στην ΕΥΔΑΠ, και έτσι βάζουν τους εργαζόμενους στην αναμονή και δίνουν χρόνο στην κυβέρνηση και τη διοίκηση της ΕΥΔΑΠ να προχωρούν ανενόχλητα τα αντεργατικά τους σχέδια.

Η πορεία ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ, παράλληλα με τις συνέπειές της για τους εργαζομένους της, δεν αφήνει ανέγγιχτες τις λαϊκές οικογένειες.

Στο τιμολόγιο της ΕΥΔΑΠ το κόστος είναι υψηλότερο για την οικιακή κατανάλωση παρά για τις επιχειρήσεις. Στο οικιακό τιμολόγιο το πέρασμα από την πρώτη στη δεύτερη κλίμακα τιμωρείται με σχεδόν διπλασιασμό της τιμής, από τη δεύτερη στη τρίτη με τριπλασιασμό και πάει λέγοντας.

Συγκεκριμένα, το κόστος ανά κυβικό μέτρο (κ.μ.) για τα οικιακά νοικοκυριά είναι το εξής: Από 0 έως 5 κ.μ. το μήνα 0,35 ευρώ ανά κ.μ. Από 5 έως 20 κ.μ. το μήνα 0,64 ευρώ ανά κ.μ. Από 20 έως 27 κ.μ. το μήνα 1,83 ευρώ ανά κ.μ. Από 27 έως 35 κ.μ. το μήνα 2,56 ευρώ ανά κ.μ. Ανω των 35 κ.μ. το μήνα 3,2 ευρώ ανά κ.μ.

Αντίθετα, για τις επιχειρήσεις υπάρχουν μόλις δύο κλίμακες, με τις τιμές τους να διαφοροποιούνται ελάχιστα: Μέχρι 1.000 κ.μ. το μήνα 0,83 ευρώ ανά κ.μ., άνω των 1.000 κ.μ. το μήνα 0,98 ανά κ.μ.

Το 2017 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πήρε απόφαση επιβολής ενός νέου χαρατσιού για το νερό, το οποίο επιβάλλεται στο πλαίσιο εφαρμογής της ευρωενωσιακής Οδηγίας - πλαίσιο 2000/60 ΕΕ για τα νερά. Με τον τρόπο αυτό, θέλουν να φορτώσουν στα λαϊκά νοικοκυριά και το λογαριασμό των έργων για το νερό, που έχουν γίνει στο παρελθόν ή είναι σε φάση κατασκευής ή πρόκειται να κατασκευαστούν, καθώς στα τιμολόγια ύδρευσης και άρδευσης θα συνυπολογίζεται και το κόστος απόσβεσης αυτών των έργων. Διπλά πλήττονται οι μικρομεσαίοι αγρότες, καθώς θα πληρώσουν το χαράτσι τόσο για το πόσιμο, όσο και για το νερό άρδευσης. Η συγκεκριμένη απόφαση αναμένεται να εφαρμοστεί το επόμενο διάστημα.

Σε ανακοίνωσή της, η ΚΟΒ ΕΥΔΑΠ παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία από την πείρα της ιδιωτικοποίησης του νερού σε άλλες χώρες:

«Στη Βρετανία οι ιδιωτικοποιήσεις στη 10ετία του 1990 έφεραν άμεσα αυξήσεις 50% στην τιμή του νερού, που σε ορίζοντα 15ετίας έφτασαν το 245%. Ταυτόχρονα, υποβαθμίστηκαν οι παρεχόμενες υπηρεσίες ύδρευσης - αποχέτευσης.

Στην Αργεντινή, όταν το 1993 δόθηκε η διαχείριση του νερού και των αστικών λυμάτων στη SUEZ και σε μια ακόμα ισπανική εταιρεία, αύξησαν την τιμή του νερού κατά 85% έως το 2002, ενώ διαπιστώθηκε πως επεξεργάζονταν μόνο το 12% των λυμάτων και το 88% το έριχναν χωρίς επεξεργασία στον ποταμό Ρίο ντε λα Πλάτα, προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή.

Στο Παρίσι, η ιδιωτικοποίηση έφερε 265% αυξήσεις στο νερό σε διάστημα 13 ετών, ενώ στο Βερολίνο από το 1999 που δόθηκε για ιδιωτικοποίηση ποσοστό 49,9%, αυξανόταν κάθε χρόνο η τιμή του από 15 - 20%, ενώ το προσωπικό μειώθηκε κατά 2.000 εργαζόμενους».

Για τη συνεχή επιδείνωση της κατάστασης στο νερό, σημειώνει η ΚΟΒ ΕΥΔΑΠ, «είναι σαφείς οι ευθύνες όλων των αστικών κομμάτων. Τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όσο και αυτά που βρίσκονται στην αντιπολίτευση στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που έχει προμετωπίδα την ιδιωτική πρωτοβουλία».

Ακόμα, καταγγέλλει τη στάση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και σημειώνει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να απεγκλωβιστούν από αυτές τις δυνάμεις, να παλέψουν, ανάμεσα σε άλλα, «ενάντια σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης, άμεσης ή έμμεσης. Να διεκδικήσουν μείωση των τιμών χρήσης ηλεκτρικού, πετρελαίου, φυσικού αερίου, νερού για την κατανάλωση των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών, για τους αγρότες. Να παλέψουν για την ακύρωση του νομοθετικού πλαισίου της "απελευθέρωσης" στρατηγικών τομέων της οικονομίας, όπως η ύδρευση, η Ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές».

Η ΚΟΒ ΕΥΔΑΠ υπογραμμίζει στην ανακοίνωση ότι «η διαχείριση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Απαιτεί εργατική εξουσία και κοινωνικοποιημένη οικονομία, όπου η γη, οι υδάτινοι πόροι, τα δάση, τα εργοστάσια επεξεργασίας νερού, τα δίκτυα ύδρευσης, άρδευσης, η υποδομή αποχέτευσης και επεξεργασίας λυμάτων θα αποτελούν κοινωνική ιδιοκτησία και όχι εμπόρευμα.

Απαιτεί επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, με ολοκληρωμένη διαχείριση των υδατικών πόρων. Σε αυτά τα πλαίσια, ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης του νερού, που προτείνει το ΚΚΕ, θα υλοποιεί αυτή την πολιτική και ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Κατασκευών θα σχεδιάζει και θα υλοποιεί τα έργα που θα καλύπτουν το σύνολο των λαϊκών αναγκών για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, θα στηρίζει την εγχώρια αγροτική και βιομηχανική παραγωγή, θα επιδιώκει την ισόρροπη ανάπτυξη των περιφερειών, την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.

Είναι απαραίτητο οι εργαζόμενοι στο νερό, συνολικά η εργατική τάξη, η νεολαία, οι γυναίκες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, να συνδυάσουν την πάλη για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού με την πάλη για την υλοποίηση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, τη μόνη ικανή να εξασφαλίσει το νερό ως κοινωνικό αγαθό».

Με την πρόσφατη ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από την κυβέρνηση, επιταχύνονται οι διαδικασίες για την ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης και της Εταιρείας Υδρευσης - Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης ΑΕ (ΕΥΑΘ ΑΕ), εξέλιξη που θα κληθούν να πληρώσουν ακριβά οι εργαζόμενοί της, με χτύπημα των εργασιακών τους δικαιωμάτων, αλλά και συνολικά τα λαϊκά νοικοκυριά της πόλης.

Το σύνολο των μετοχών της επιχείρησης, που ήταν ενταγμένο στο ΤΑΙΠΕΔ από το 2012 (74%), μεταβιβάζεται πλέον στο λεγόμενο «υπερταμείο», ενώ ήδη το 26% είναι στο χρηματιστήριο.

Οι υποψήφιοι «επενδυτές» είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν τον έλεγχο της ΕΥΑΘ. Το επιχειρησιακό πρόγραμμα του ΤΑΙΠΕΔ, που εγκρίθηκε την περασμένη Δευτέρα από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΙΠ), προβλέπει την πώληση του 24% των μετοχών της ΕΥΑΘ.

Σημειώνεται πως η γαλλικών συμφερόντων «Suez» εδώ και πολλά χρόνια ενδιαφέρεται να βάλει στο χέρι την ΕΥΑΘ, στην οποία ήδη κατέχει το 5% του μετοχικού κεφαλαίου. Ενεργό φαίνεται να παραμένει και το ενδιαφέρον της κρατικής ισραηλινής εταιρείας «Mekorot», ενώ πρόσφατα δημοσιεύματα εμφανίζουν να παραμένει στο παιχνίδι της διεκδίκησης και ο επιχειρηματίας Ι. Σαββίδης.

Η Εταιρεία Υδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης ΑΕ δημιουργήθηκε το 1998 από τη συγχώνευση του Οργανισμού Υδρευσης Θεσσαλονίκης (ΟΥΘ) και του Οργανισμού Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΟΑΘ). Το 2001 αποφασίστηκε η εισαγωγή της ΕΥΑΘ ΑΕ στο χρηματιστήριο.

Από τότε ξεκίνησε η επέκτασή της σε νέες περιοχές εντός του νομού και παράλληλα η παράδοση πολλών λειτουργιών της σε ιδιώτες - εργολάβους, καθώς και η μείωση του προσωπικού. Συνολικά, μετά και τις προσλήψεις που έγιναν μέσα στο 2017, απέμειναν περίπου 350 εργαζόμενοι, από τους 800 που απασχολούνταν. Παράλληλα, αυξάνονταν διαρκώς οι εργασίες που δίνονταν σε εργολάβους: Από τη λειτουργία του βιολογικού, τη συντήρηση των αντλιοστασίων, τη λήψη ενδείξεων υδρομετρητών, τη διανομή τιμολογίων, την αντιμετώπιση των βλαβών κ.ά.

Οι εργαζόμενοι έχουν πληρώσει πολύ ακριβά την κερδοφορία της επιχείρησης και με τις μειώσεις μισθών. Συνολικά στα χρόνια των δύο πρώτων μνημονίων, από το 2009 με την ΣΣΕ, με κόψιμο επιδομάτων, δώρων κ.λπ., έχουν υποστεί μειώσεις της τάξης του 35%.

Οι εργασιακές σχέσεις που έχουν διαμορφωθεί είναι πλέον μια ολόκληρη «βεντάλια» για την ένταση της εκμετάλλευσης: Εργαζόμενοι με συμβάσεις Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ). Εργαζόμενοι με «μπλοκάκια» που έληξαν οι συμβάσεις τους και τώρα εργάζονται με προσωρινή δικαστική διαταγή (ασφαλιστικά μέτρα). Εργαζόμενοι με 8μηνες συμβάσεις που προσλήφθηκαν μέσω ΑΣΕΠ. Πρακτικάριοι σπουδαστές. Πολλοί είναι και οι εργαζόμενοι στις εργολαβίες λειτουργίας των Βιολογικών και της ΕΕΝΘ, στις αποκαταστάσεις βλαβών ύδρευσης - αποχέτευσης, στην καθαριότητα.

Συνολικά, από τις 650 - 700 θέσεις που προβλέπει το οργανόγραμμα της εταιρείας, περίπου το 50% αποτελούν εργαζόμενοι που απασχολούνται με ελαστικές σχέσεις εργασίας, κακοπληρωμένοι, με άθλιες συνθήκες και μέσα εργασίας, χωρίς να πληρώνονται για την υπερωριακή απασχόληση. Από τη δική τους πλάτη βγαίνουν το χαμηλό κόστος για την επιχείρηση και ταυτόχρονα τα κέρδη των εργολάβων. Ετσι μπορούν π.χ. οι εργολάβοι να κατοχυρώνουν τις εργολαβίες βλαβών και αποκαταστάσεων που προκηρύσσει η ΕΥΑΘ με «συμπιεσμένο τίμημα», δίνοντας εκπτώσεις 50% και 60%, με απείραχτα τα κέρδη τους.

Η υψηλή κερδοφορία και ρευστότητα, για την οποία κομπάζει η διοίκηση της εταιρείας, στηρίζεται επίσης στα λαϊκά νοικοκυριά που πληρώνουν ακριβά το νερό και κάθε υπηρεσία. Το μπαράζ αυξήσεων στα τιμολόγια ύδρευσης, που πήγε «πακέτο» με την πορεία ιδιωτικοποίησης, σταμάτησε μόνο προσωρινά λόγω της κρίσης, στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας.

Η πλειοψηφία των λαϊκών οικογενειών, που αποτελεί και τον βασικό «πελάτη» της ΕΥΑΘ, σήμερα πληρώνει από 0,46 έως και 0,72 λεπτά το κυβικό μέτρο. Ενδεικτικό είναι το στοιχείο ότι από τους οικιακούς χρήστες η ΕΥΑΘ εισπράττει περίπου 25 εκατ. ευρώ, δηλαδή το 70% των εσόδων της, από την πώληση του νερού.

Πάνω σε αυτήν τη βάση, της έντασης της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και του χαρατσώματος των λαϊκών νοικοκυριών, όλα αυτά τα χρόνια και μέσα στην κρίση, η κερδοφορία της επιχείρησης είναι συνεχής. Μάλιστα, το α' εξάμηνο του 2017, η ΕΥΑΘ παρουσίασε αύξηση καθαρών κερδών πλέον του 76%. Τα μεικτά κέρδη της περιόδου άγγιξαν τα 16,95 εκατ. ευρώ, έναντι 15,9 εκατ. την προηγούμενη περίοδο, σημειώνοντας αύξηση 6,64%. Τα κέρδη μετά από φόρους διαμορφώθηκαν σε 9,7 εκατ. ευρώ, από 5,49 εκατ., σημειώνοντας αύξηση 76,58%.

Στο πλαίσιο των στόχων για αύξηση της κερδοφορίας της, η ΕΥΑΘ ξεκίνησε να υλοποιεί ένα επενδυτικό σχέδιο ύψους 165 εκατ. ευρώ, με ορίζοντα το 2023, με στόχο το διπλασιασμό της δυναμικότητας της Εγκατάστασης Επεξεργασίας Νερού Θεσσαλονίκης (ΕΕΝΘ) και σημαντική επέκταση της περιοχής ευθύνης της.

Η απόφαση ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ με πώληση πλειοψηφικού πακέτου μετοχών δεν είναι καινούργια. Το 2013 είχε βγει «στο σφυρί» το 51% της ΕΥΑΘ ΑΕ, διαδικασία που σταμάτησε το 2014 μετά την τότε απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία έβαζε εμπόδια στην πώληση της ΕΥΔΑΠ.

Τότε, με αφορμή τη δρομολογούμενη ιδιωτικοποίηση του πλειοψηφικού πακέτου της ΕΥΑΘ, κάποιοι «βγήκαν στα κάγκελα», προβάλλοντας μεν συνθήματα για το νερό ως κοινωνικό αγαθό, προωθώντας ωστόσο στην πραγματικότητα άλλες μορφές ιδιωτικοποίησης.

Δήμαρχοι, αυτοδιοικητικά και συνδικαλιστικά στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκαν να πρωτοστατούν στη διενέργεια τοπικού δημοψηφίσματος μέσα από το οποίο αναδείχθηκε η συντριπτική αντίθεση του λαού της Θεσσαλονίκης στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Οι διοργανωτές πρότειναν... ιδιωτικοποίηση με μάνατζερ την τοπική κρατική διοίκηση και όχι το κεντρικό κράτος.

Στο μεταξύ, εμφανίστηκε και μια «πρωτοβουλία» με το όνομα «Κίνηση 136», με τη σημαία του «κοινωνικού ελέγχου» και με σύνθημα «136 ευρώ ανά πολίτη» για την εξαγορά της ΕΥΑΘ. Βρέθηκε τελικά να υποστηρίζεται από το ίδρυμα Μπιλ Γκέιτς και Αμερικανούς επενδυτές... «κοινωνικής ευθύνης», ενώ συμμετείχε στον πρώτο διαγωνισμό για την εξαγορά της ΕΥΑΘ.

Ακολούθησε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που μέχρι πριν σήκωνε τον... ανένδοτο. Επιχειρώντας να προβάλει αντίστοιχους συμβολισμούς, τοποθέτησε ως πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της ΕΥΑΘ ένα μέλος του κινήματος «Σώστε το Νερό». Στη συνέχεια η κυβέρνηση κλήθηκε να υλοποιήσει την ιδιωτικοποίηση, υποσχόμενη ότι το 51% θα παραμείνει στο Δημόσιο.

Ολοι τους προσπαθούσαν να εγκλωβίσουν το λαό στην αναζήτηση μοντέλων ιδιωτικοποίησης, που όμως είχαν κοινό παρονομαστή την αποδοχή της θυσίας των λαϊκών αναγκών στο βωμό της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ προειδοποιούσε από τότε ότι η όποια προσωρινή αναβολή της ιδιωτικοποίησης, το πάγωμα των διαγωνισμών πώλησης της ΕΥΑΘ, δεν σήμαιναν τέλος αυτής της πορείας, που αποτελεί κομβικό τμήμα της στρατηγικής του κεφαλαίου. Και καλούσε τους εργαζόμενους και συνολικά το λαό να μην εφησυχάζει. Να οργανώσει τον αγώνα του με στόχο την συνολική ανατροπή της πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού, της ίδιας της στρατηγικής που την επιβάλλει.

Το «τρέξιμο» της παραπέρα ιδιωτικοποίησης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω, τόσο ως προς την στρατηγική των μονοπωλίων, όσο και ως προς το περιεχόμενο που πρέπει να παίρνει η πάλη με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.