Γίνεται φανερό, έτσι και, μάλιστα, μέσ' από την ίδια τη ζωή και τις εξελίξεις, ότι σήμερα, ακόμη και το πρόβλημα του νερού έχει στην πραγματικότητα βαθύτατα πολιτικό και ταξικό περιεχόμενο. Αποτελεί μια ακόμη, χεροπιαστή απόδειξη της ορθότητας των εκτιμήσεων του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, που σημείωνε σχετικά: «Στο κατώφλι του 21ου αιώνα οι διεθνείς εξελίξεις σημαδεύονται από τη βάρβαρη και απάνθρωπη επιχείρηση του ιμπεριαλισμού να επιβάλει τη "νέα τάξη πραγμάτων" σε όλο τον κόσμο. Η ανθρωπότητα ζει ζοφερές στιγμές, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, που εκδηλώνεται σε έκταση και βάθος στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική πολιτική, στο πολιτικό σύστημα, στον ιδεολογικό, πολιτιστικό τομέα, στις διεθνείς σχέσεις, στο περιβάλλον».

Εχει κανείς ακόμη και την πραγματική αμφιβολία, ότι μόνον η αποφασιστική ενίσχυση και συντονισμός της πάλης των λαών μπορεί να αποσοβήσει τα ακόμη χειρότερα, να δώσει λύσεις σε προβλήματα και να ανοίξει δρόμους προς όφελος των εργαζομένων;

Πρόβλημα νερού, όμως, δεν αντιμετωπίζουν μόνον πολλές χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου, αλλά και πολλές αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, ανάμεσά τους και η δική μας. Τουλάχιστον, αυτό λένε οι αρμόδιοι. Τα όσα στοιχεία, όμως, έρχονται στη δημοσιότητα οδηγούν σε ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα. Βάζουν την επιτακτική ανάγκη της αναζήτησης των βαθύτερων αιτιών του όποιου προβλήματος νερού έχει η χώρα μας και απαιτούν τις ανάλογες προτάσεις και μέτρα.

Η μέση ετήσια βροχόπτωση στην Ελλάδα ανέρχεται σε 115.000 εκατομμύρια κυβικά. Απ' αυτά, κάτι πάνω από 50.000 εκατ. κυβικά «μένουν» στην επιφάνεια και μόνο 18.700 εκατ. απορροφώνται και εμπλουτίζουν τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα. Το άθροισμά τους αποτελεί το σύνολο των υδάτινων πόρων της χώρας, ενώ τα υπόλοιπα εξατμίζονται. Την ίδια στιγμή, η συνολική κατανάλωση νερού στη χώρα μας ανέρχεται σήμερα σε 8.000 περίπου εκατ. κυβικά, με τις αγροτικές αρδεύσεις να βρίσκονται στο 85% περίπου της ποσότητας αυτής. Επομένως, νερό υπάρχει και μάλιστα αρκετό. Το θέμα βρίσκεται στις πολιτικές, με τις οποίες οι μέχρι σήμερα κυβερνώντες αντιμετωπίζουν τον αναντικατάστατο αυτό φυσικό πλούτο.

Χρειάζεται ή όχι, για παράδειγμα, ένα πανελλαδικό και επιστημονικά επεξεργασμένο, μακροπρόθεσμο σχέδιο διαχείρισης των υδάτινων πόρων της χώρας; Με ποια κοινωνικά, περιβαλλοντικά, οικονομικά, κλπ., κριτήρια πρέπει να οικοδομηθεί; Μπορεί ή όχι, στα πλαίσια αυτού του σχεδίου, να έχουμε μια σοβαρή αύξηση των νερών, που εμπλουτίζουν τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα; Πρέπει ή όχι, να παρασχεθούν όλες οι απαραίτητες διευκολύνσεις (οικονομικές, επιστημονικές, τεχνικές, κλπ.) στους φτωχούς και μικρομεσαίους αγρότες, ώστε να αντικαταστήσουν τα σημερινά συστήματα ποτίσματος με «στάγδην» και να υπάρξει μια σοβαρή οικονομία νερού; Πρέπει ή όχι, να υπάρχει μια συστηματική και αποτελεσματική συντήρηση των δικτύων ύδρευσης, ώστε να μη χάνονται τεράστιες ποσότητες νερού; Πρέπει ή όχι, να υπάρξει μια πραγματικά αυστηρή νομοθεσία και, ιδιαίτερα, αυστηρή εφαρμογή της, σχετικά με τη μόλυνση των επιφανειακών και υπόγειων υδάτων; Και για όλ' αυτά - και πολλά ακόμη, εξίσου αναγκαία - θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι της πόλης και του χωριού, οι συνταξιούχοι και γενικότερα ο λαός ή όσοι συσσωρεύουν χρόνια τώρα αμύθητα πλούτη, εκμεταλλευόμενοι τους εργαζόμενους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές - μαζί και το νερό;

Δίνοντας ο καθένας απαντήσεις στα παραπάνω -και σε πολλά άλλα παρόμοια - ερωτήματα, περιγράφει ουσιαστικά την πολιτική νερού, που θεωρεί απαραίτητη και αναγκαία. Μπορεί, επίσης, να κρίνει την αντίστοιχη πολιτική της σημερινής κυβέρνησης.

Υμνούν τα έργα

που 'χουν κάνει,

τα δισ. που ρίξαν

για βιτρίνα,

νισάφι όμως

το λιβάνι,

γιατί εκτός

από εκείνα,

έργα δικά σας

είναι «διάνοι»

κι η ανεργία

και η πείνα!

*

Υμνούν τα έργα

τα «μεγάλα»,

«μετρό» και «Σπάτα»,

λέει και δρόμοι,

δικά σας όμως

και τα άλλα,

η ΟΝΕ

κι οι μαύροι σας

οι νόμοι

αλλά γι' αυτά

δε λέτε στάλα

των αφεντάδων

ιπποκόμοι!