Οι Θέσεις της ΚΕ θέτουν στο κέντρο της προσοχής τα καθήκοντα των κομμουνιστών για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Χαρακτηρίζουν σωστά το ΠΑΜΕ ως μεγάλη κατάκτηση του κινήματος. Η πρωτοβουλία για την ίδρυσή του συνιστά συνεπή εφαρμογή της λενινιστικής αρχής ότι σε κάθε συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία η δουλειά των κομμουνιστών στα συνδικάτα οφείλει να εξυπηρετεί το στόχο της ανάπτυξης αγωνιστικών δεσμών με τις μάζες, προκειμένου να προωθηθεί ο επαναστατικός σκοπός της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Για το λόγο αυτό η μια ή η άλλη οργανωτική δομή του συνδικαλιστικού κινήματος δεν αποτελεί φετίχ, ζήτημα αιώνιας αρχής. Η αποδοχή μιας ολέθριας για την εργατική τάξη πολιτικής ουράς, στο όνομα της «ενότητας» του συνδικαλιστικού κινήματος, οδηγεί (όπως και η αντίστροφη άρνηση κάθε προσαρμογής στην τακτική) στην ακύρωση του επαναστατικού ρόλου του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Το ΠΑΜΕ φυσικά δεν είναι μόνο μια οργανωτική μορφή, αναγκαία σήμερα για την ανασύνταξη του κινήματος ενάντια στις προσπάθειες της αστικής τάξης να το υποτάξει στη στρατηγική της. Ο ενοποιητικός πυρήνας του ΠΑΜΕ, των Γραμματειών του και των σωματείων που συμμετέχουν στη δύναμή του είναι η γραμμή συσπείρωσης και πάλης σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Αποτελεί τον κοινό παρονομαστή των κομμουνιστών με άλλους ριζοσπάστες αγωνιστές, τη μόνη γραμμή που μπορεί να εξασφαλίσει ότι το συνδικαλιστικό κίνημα θα υπηρετήσει την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης. Το εργατικό κίνημα πλήρωσε ακριβά τις αυταπάτες ότι μια «πιο πλατιά» γραμμή, που θα επικεντρώνει στο συγκεκριμένο πρόβλημα του κάθε χώρου δουλειάς, μπορεί δήθεν να διευρύνει τα πλαίσια της συσπείρωσης και να διευκολύνει τον επαναστατικό στόχο. Τα όποια βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα μιας τέτοιας γραμμής γρήγορα έγιναν «φτερό στον άνεμο» και οδήγησαν στην απογοήτευση και αποστράτευση, ακόμα και συνεπών δυνάμεων.

Μια παρόμοια συνθηκολόγα γραμμή δεν συνιστά φυσικά εφαρμογή της υπόμνησης του Λένιν ότι οι κομμουνιστές πρέπει να επιχειρούν να κερδίσουν έστω και «ασταθείς» συμμάχους. Πέρα από το γεγονός ότι ο Λένιν γράφει σε μια εποχή όπου το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν είχε διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό από το αστικό κράτος και όπου, κάτω και από την κολοσσιαία επιρροή της Οκτωβριανής Επανάστασης, οι μετατοπίσεις των μαζών ήταν πολύ πιο γρήγορες, η αντίληψή του για τις συμμαχίες στηρίζεται σε ορισμένες βασικές προϋποθέσεις. Οτι οι κομμουνιστές θα αντιμετωπίζουν τις συμμαχίες από τη σκοπιά της στρατηγικής και όχι ως τακτικισμούς, ότι θα προωθούν σταθερά μέσα από την όποια συμμαχία το στόχο προσέγγισης και οργάνωσης των (συχνά ανοργάνωτων) μαζών, τραβώντας τις από την επιρροή του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, ότι η όποια ενότητα από τα πάνω θα είναι κούφια και επικίνδυνη αν δεν αντανακλά μια ενότητα της ίδιας της εργατικής τάξης σε ριζοσπαστική - επαναστατική κατεύθυνση.

Κάποιες φορές η πολιτική (η «κομματική») δουλειά των κομμουνιστών στο κίνημα κατανοείται στενά ως η προπαγάνδιση των κεντρικών πολιτικών πρωτοβουλιών του Κόμματος ή ως οι αναγκαίες εξορμήσεις στους χώρους δουλειάς στα πλαίσια μιας προεκλογικής δραστηριότητας. Μια τέτοια προσέγγιση ουσιαστικά αποσυνδέει την οικονομική από την πολιτική πάλη, αντιμετωπίζει τις δύο αυτές μορφές της ταξικής πάλης ως ξεχωριστά καθήκοντα, και όχι ως διαλεκτικά δεμένες όψεις μιας ενιαίας πάλης. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας λαθεμένης προσέγγισης είναι η λειψή, σχηματική δουλειά και στα δύο αλληλένδετα καθήκοντα των κομμουνιστών.

Από τη μια μεριά, η πολιτική δουλειά χάνει σε αποτελεσματικότητα, μια που η επαναστατική στρατηγική του Κόμματος δεν εξειδικεύεται στον κάθε κλάδο και χώρο, καταντώντας ένα παγωμένο σχήμα, στο οποίο η αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλισμού δεν αναβλύζει από τον κάθε πόρο της σημερινής κοινωνίας. Από την άλλη μεριά, η οικονομική δουλειά δεν μπολιάζεται με την επαναστατική στρατηγική, με αποτέλεσμα να διατρέχει σε κάθε στιγμή τον κίνδυνο να γλιστρήσει στο ρεφορμισμό και, τελικά, να μην μπορεί να ικανοποιήσει ούτε καν τις στενές προσδοκίες για βελτίωση της θέσης του εργατόκοσμου.

Μια τέτοια αποσύνδεση της πολιτικής από την οικονομική δουλειά στο κίνημα συμβαίνει τις περισσότερες φορές αυθόρμητα, δίχως να γίνεται εύκολα αντιληπτή, στο όνομα του όγκου των καθημερινών καθηκόντων των κομμουνιστών και της επιπλέον δυσκολίας που έχει το σωστό πλέξιμο των μορφών της ταξικής πάλης. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο κομβικός ρόλος των Τομεακών οργάνων στο να βοηθούν τον κάθε κομμουνιστή στο χώρο του να εξειδικεύει τη στρατηγική του Κόμματος, κάνοντάς την καθημερινό όπλο, να οδηγεί τους εργαζόμενους, μέσα και από την πάλη για οικονομικές διεκδικήσεις, στη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης.

Στο χώρο της κρατικής διοίκησης υπάρχουν αντίστοιχες αναγκαιότητες στο συνδυασμό των διαφόρων καθηκόντων των κομμουνιστών. Για παράδειγμα, η βασική θεωρητική θέση ότι το αστικό κράτος, πέρα από τις κατασταλτικές λειτουργίες του, αναλαμβάνει και μια σειρά οργανωτικές λειτουργίες, φαινομενικά απαραίτητες για το σύνολο της κοινωνίας (δημόσια έργα και υποδομές, Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, εκπαίδευση, υγεία, πρόνοια, κ.τ.λ.) και ότι τις διεκπεραιώνει όχι προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, αλλά προς όφελος της κυρίαρχης τάξης, πρέπει να γίνεται αντικείμενο εξειδίκευσης σε κάθε υπουργείο και υπηρεσία. Να κατανοείται από το πιο πρωτοπόρο κομμάτι των κρατικών υπαλλήλων ότι, πέρα και ανεξάρτητα από υποκειμενικές προθέσεις, επαγγελματική ευσυνειδησία και ανιδιοτέλεια, η διαμόρφωση και άσκηση της κρατικής πολιτικής μέσα από τις υπηρεσίες του κάθε υπουργείου εξυπηρετεί συγκεκριμένες σκοπιμότητες στη συνολική αναπαραγωγή του κεφαλαίου, αλλά και το πώς γίνεται αυτό στον κάθε χώρο. Οτι το τιμόνι μιας υπηρεσίας του αστικού κράτους δεν μπορεί να στραφεί σε φιλολαϊκή κατεύθυνση με κάποιες τεχνοκρατικές βελτιώσεις, ακόμα και αν υποθετικά όλοι οι υπάλληλοι συμπορευτούν με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ.

Αντίστοιχα, η καθημερινή συνδικαλιστική παρέμβαση των κομμουνιστών, για παράδειγμα στο χώρο της Επιθεώρησης Εργασίας, πρέπει να συνδυάζει την πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες των υπαλλήλων με την αποκάλυψη όλων των πλευρών της κρατικής πολιτικής που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών: Τη μετάθεση της ευθύνης για ελλείψεις στα μέτρα Υγείας & Ασφάλειας από την εργοδοσία στους τεχνικούς Ασφάλειας, την επιχειρηματική δράση στο χώρο της πρόληψης, την παντελή απουσία δομών της Επιθεώρησης σε περιοχές με δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, τη σκόπιμη ανυπαρξία αναγνώρισης και ελέγχου των επαγγελματικών ασθενειών και τόσα άλλα. Ξεχωριστή δουλειά απαιτείται επίσης για το αντιπάλεμα των προσμονών εισοδηματικής αναβάθμισης που έντεχνα καλλιεργείται σε κάποιες μερίδες των κρατικών υπαλλήλων, με επίκληση των ιδιαίτερων καθηκόντων τους, του «κοινωνικού ρόλου» τους.

Η διαμόρφωση συνδικαλιστικών αιτημάτων που δεν ανοίγουν μέτωπο με τον πυρήνα της αστικής πολιτικής στον κάθε χώρο δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στο συντεχνιασμό που, παρά τις όποιες φαινομενικές «επιτυχίες» του, γρήγορα σπρώχνει το επαναστατικό κίνημα στο βάλτο του οπορτουνισμού.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Επικεντρώνουν σε ζητήματα που χρειάζεται να μετρήσουμε άμεσα βήματα, όπως το ζήτημα της ιδεολογικής παρέμβασης του Κόμματος. Αρχικά νομίζω ότι έχουν μετρηθεί σημαντικά βήματα τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται όμως σε όλη την κλίμακα του Κόμματος να γκρεμιστεί ριζικά η αντίληψη ότι η ιδεολογική πάλη είναι κάτι θεωρητικό ή διαδραματίζεται όταν εμείς θέλουμε. Να χωνευτεί καλά δηλαδή ότι μεθοδολογικά μπορεί να διαχωρίζεται, όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν στεγανά. Δεν διαδραματίζεται όταν εμείς το επιδιώκουμε, αλλά είναι μέρος μια αδιάλειπτης διαδικασίας, αφού χωρίς σταματημό είναι και η ίδια η ταξική πάλη. Δεν υπάρχει ιδεολογική διαπάλη με ωράρια, χώρους, ειδικές κουβέντες. Ετσι σωστά μπαίνει και από τις Θέσεις ότι δεν μπορεί να διαχωρίζουμε την ιδεολογική παρέμβαση του Κόμματος, όταν δουλεύουμε μέσα στο εργατικό κίνημα, είτε να την ανάγουμε σε κάτι επιπλέον - έξω από την καθημερινή ενασχόληση. Αντίστοιχα, σ' αυτόν τον άξονα είναι σοβαρή παρακαταθήκη να κατανοηθεί ότι το κριτήριο συμφωνίας δεν είναι γενικό και αόριστο. Εχει να κάνει με το επίπεδο συμφωνίας με το ίδιο το Πρόγραμμα, με τις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Πολλές φορές πέφτουμε σε εκπτώσεις, εφησυχάζουμε, δεν προχωράμε την κουβέντα έως το τέλος. Μερικές φορές και με την στρεβλή άποψη ότι «μέχρι εκεί φτάνει, μην το ζορίσουμε».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων είναι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που διεξάγεται στην περιοχή μας. Υπάρχει συμφωνία με τη θέση μας όταν κάποιος θέλει σταμάτημα του πολέμου και ειρήνη στη Συρία; Αν παραδέχεται ότι «οι πόλεμοι γίνονται για τα πετρέλαια»; Προφανώς αποτελούν μια αφετηρία συζήτησης, εμπεριέχουν ένα βασικό επίπεδο συμφωνίας. Ομως, αν ξύσουμε την επιφάνεια θα δούμε ότι μπορεί να βρίσκεται μακριά από την αντίληψη του Κόμματος.

Ενδεικτικά, απόψεις που συναντάμε στους ίδιους ανθρώπους:

Δεν κρατάνε αρνητική στάση απέναντι στα ΝΑΤΟικά πλοία που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στο Αιγαίο. Βλέπουν το ΝΑΤΟ ως προστάτιδα δύναμη.

Ο τελειωμός του πολέμου συνδυάζεται με την de facto καταστροφή του ISIS και μόνο.

Η ΕΕ δεν συνδέεται ως κύριος «παίχτης» στον πόλεμο.

Η Ελλάδα θεωρείται ότι δεν συμμετέχει στον πόλεμο, παρότι έχει δώσει γη και ύδωρ.

Ακόμα επιδρούν ιδεολογήματα που βασίζονται στην παραχάραξη της ιστορίας, όπως ότι οι πόλεμοι γίνονται από «τρελούς και αιμοβόρους», «ότι ο πόλεμος είναι στο DNA του ανθρώπου», αποκρύβοντας ουσιαστικά τις ιστορικές συνθήκες, την κοινωνική βάση κάθε πολέμου.

Η αστική τάξη εκφράζεται μέσα από το κράτος της, τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο, τα σχολικά βιβλία, τον ΣΕΒ κ.ά. Η επίδρασή της είναι ισχυρή, μέσα στις αντιφάσεις της, δεν παραιτείται όμως από τη στόχευση να συντάσσει κάτω από την δικιά της σημαία την εργατική τάξη. Χρειάζεται εξήγηση όταν ακούγονται π.χ. «φιλειρηνικές» απόψεις από αστούς. Οι εργάτες σωστά νιώθουν τον αποτροπιασμό όταν γίνονται «κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών» τα ταξικά τους αδέρφια, όμως δεν συμβαίνει πάντα το ίδιο με τους μικροαστούς και τους αστούς. Αυτοί ξορκίζουν τον πόλεμο, πρώτα και κύρια επειδή νιώθουν τρόμο μήπως σταματήσει η απρόσκοπτη κερδοφορία τους, δεν αναπαραχθεί πολλαπλάσια το κεφάλαιό τους. Κερδοφορία που δεν είναι θεϊκό δικαίωμα αλλά βασίζεται στον «εσωτερικό» πόλεμο που κάνει η ίδια αστική τάξη, το ίδιο κράτος που βοηθάει και ρίχνει τις βόμβες ανά την υφήλιο.

Παράλληλα, ύπουλη και δηλητηριώδη δουλειά κάνουν και όλες οι οπορτουνιστικές και ρεφορμιστικές θεωρίες, είτε αυτές εκφράζονται μέσα από τα διάφορα κόμματα είτε αναπαράγονται από άλλους διαύλους. Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση με την ανάδειξη της εκλογής Τραμπ. Κάνουν διαδηλώσεις ενάντια στον «απρόβλεπτο και επικίνδυνο» πλανητάρχη, αποκρύβοντας ότι η μήτρα των πολέμων δεν έχει να κάνει με πρόσωπα, αλλά με την ίδια τη φύση του καπιταλισμού. Μήπως οι ΗΠΑ με Πρόεδρο τον «καλό» Ομπάμα δεν έσπειραν το θάνατο; Αντίστοιχα κραυγές που εξίσωναν θύτες και θύματα στους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν. Ακόμα και οι «πασιφιστικές» φωνές που είναι ενάντια σε κάθε μορφή πολέμου, δίχως να αναγνωρίζουν ποια πολιτική αυτός συνεχίζει. Δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος της ΕΣΣΔ που είχε σκοπό την προστασία του εργατικού κράτους, από το ληστρικό - ιμπεριαλιστικό πόλεμο που έκαναν Γερμανία, ΗΠΑ, Αγγλία στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ιστορικά τέτοιες οπορτουνιστικές δυνάμεις πρόδωσαν την εργατική τάξη στο όνομα της «εθνικής ενότητας», της «προάσπισης της (καπιταλιστικής) πατρίδας».

Ολα τα παραπάνω και άλλα τόσα επιδρούν στη σκέψη ενός εργαζόμενου. Οι εξελίξεις φέρνουν καθημερινά και νέα δεδομένα, που μαζί τους αναπαράγονται «νέα» ιδεολογήματα. Είναι ζητούμενο η εξήγησή τους να αφήνει παράλληλα αντισώματα, να δημιουργεί κριτήριο. Να αποκτιέται η μέθοδος εκείνη που να δημιουργεί ταξικά, συνειδητά αντανακλαστικά, να αφήνει βάσεις για σκέψη. Εφόδια στις νέες καμπές που θα έρθουν. Η μέθοδος αφορά όλα τα ζητήματα, όχι μόνο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η συνείδηση του ανθρώπου, όπως και η ζωή του, είναι ενιαία και όχι σε κουτάκια. Η ιδεολογική παρέμβαση κάθε μέλους του Κόμματος έχει ενιαία κατεύθυνση, ώστε να πραγματοποιήσουμε μεγάλη υπεροχή δυνάμεων στο αποφασιστικό σημείο και στην αποφασιστική στιγμή. Πρέπει να βοηθάει ώστε να κατανοείται το βασικό:

Ο ιμπεριαλισμός έχει φάει τα ψωμιά του! Είμαστε στην εποχή των μεγάλων κοινωνικών επαναστάσεων, γιατί η κοινωνική εξέλιξη δεν σταματάει - άσχετα αν τώρα όλα μοιάζουν μαύρα. Ο πάγος έχει σπάσει και ο δρόμος έχει χαραχτεί. Τα γεγονότα του Οκτώβρη που ακόμα στοιχειώνουν τους αστούς, παράλληλα φωτίζουν τον δρόμο της εργατικής τάξης.

Σήμερα έχουμε τα όπλα ώστε να δώσουμε με επάρκεια την ιδεολογική μάχη, να κερδίσουμε μάζες με το μέρος μας. Οι σφαίρες είναι τα ίδια τα μέλη του Κόμματος, οι οπαδοί και οι φίλοι στους χώρους δουλειάς. Με τον «Ριζοσπάστη» στο χέρι, με το πολιτικό και λογοτεχνικό βιβλίο «παρά πόδας» και τη διάδοσή του, με την οργανωμένη σύσκεψη, με την εξήγηση της επικαιρότητας από ταξική πλευρά. Με πρωτοβουλίες που αναδεικνύουν τις αξίες της εργατικής τάξης, την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, τα ιδανικά που αυτή έχει. Η γνώση της επαναστατικής στρατηγικής, η μελέτη της Ιστορίας, η επιστημονική εξήγηση για το δίκιο της εργατικής τάξης είναι που γεννάνε την ακλόνητη πίστη στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτή είναι που γέννησε χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους κομμουνιστές, επαναστάτες, ήρωες που άντεξαν στις φυλακές και στις εξορίες, που έδωσαν τη ζωή τους για να θριαμβεύσει η ζωή.